Laat maar, het seizoen

Er lekte een straaltje water van 22°C tussen mijn 5mil wetsuit en mijn ruggengraat, die een rilling door mijn lichaam veroorzaakte. Het is waar dat het water veel warmer was dan de lucht van 16°C, maar nog steeds dramatisch anders dan de laatste keer dat ik hier was in juli 2015, toen de lucht aanvoelde als een sauna en het zeeoppervlak van 28°C als badwater.

Wie had gedacht dat de Rode Zee midden in de winter zo koud kon worden?

Ik ging op 5 meter zitten, controleerde mijn uitrusting en stak een duim omhoog naar mijn duikmaatje, Chris Dascher, een paar meter verderop.

Chris had met mij gedoken tijdens onze reis in juli en wilde, net als ik, graag ontsnappen aan de Noord-Amerikaanse winter om voor de tweede keer het subtropische klimaat van de Egyptische Rode Zee te proeven.

Daarom was ook hij verrast door de levendige omgeving. Blijkbaar had ons vooropgezette idee om onze winterbeenderen in de Rode Zee op te warmen een aanpassing nodig.

En hoewel ik misschien een beetje aan het snotteren was, leken de koraalrijke rifbewoners van Daedalus Reef in het midden van de Rode Zee volkomen gelukkig in het ruwe water, heel erg bedankt.

We waren met onze kleine groep duikers van het springkussen gerold vlak bij de beroemde anemoonmuur langs de zuidwestelijke flank van Daedalus. De muur is verticaal en zakt vanaf het oppervlak tot meer dan 1000 meter.

Een koloniaal bos van prachtige Heteractis magnifica-anemonen, fluorescerende geelgroene tentakels tegen onmogelijk magenta lichamen, strekt zich uit van het oppervlak tot bijna 20 meter.

De laatste keer dat we daar doken, was de jonge driepuntige damselfish, Dascyllus trimaculatus, bijna twee tegen één in de minderheid dan de echte anemoonsymbionten, Amphiprion bicinctus, onderwerpen van onze foto obsessie.

"Foto-bommenwerpers!” Ik herinner me dat ik in de zomer van 2015 tegen mezelf klaagde toen ik probeerde de echte gastheer-anemoonvis tussen de rondvliegende vissen te schieten die meer op bewegende dominostenen leken.

En nu waren ze daar weer, van kracht in de winter van 2019.

De Rode Zee-agressor II boekt drie operationele routes vanuit de Egyptische haven Ghalib. De noordelijke route omvat het Brothers Reef-complex, de Daedalus- en Elphinstone-riffen en een paar lokale duiken langs de oostelijke oever van de Egyptische woestijn nabij Port Ghalib.

De zuidelijke route omvat ook Daedalus en Elphinstone, maar loopt ook zuidwaarts naar het St John's Reef-complex en de oostelijke oeverlocaties op de terugweg naar het noorden naar Port Ghalib.

Beide circuits zijn zevendaagse boekingen, typisch voor Aggressor Fleet-boten, met vijf en een halve dag duiken en maximaal vier duiken per dag (inclusief de nachtduik).

Een paar keer per jaar wordt een 10-daagse reis aangeboden, waarbij beide routes in één reis worden gecombineerd.

Omdat Chris en ik de noordelijke route in juli 2015 hadden voltooid, zou deze winterreis naar het zuiden een perfecte boekensteun zijn voor ons Red Sea Aggressor II-avontuur.

De populariteit en de gemakkelijke toegang van de Rode Zee voor Europeanen zijn algemeen bekend. Tientallen dagboten en liveaboards opereren vanuit elke ondersteunende haven langs de oostkust van Egypte, en schepen kunnen zich opstapelen op populaire locaties zoals de Brothers en Elphinstone.

Zelfs vandaag de dag kan het druk zijn bij het duiken. Maar het lijkt erop dat februari een betere tijd zou kunnen zijn voor een bezoek als je niet vies bent van ruigere omstandigheden, een dikker pak aantrekt voor isolatie en in staat bent om tussen de duiken door de koele, winterse lucht aan dek te beheersen.

Als de winter de Rode Zee bereikt, brengt dat zowel kosten (relatief zwaardere omstandigheden) als voordelen (minder boten, minder duikers) met zich mee.

Ik wou dat ik niet tot 2015 had gewacht met mijn eerste bezoek aan de Rode Zee. Ondanks de zomerse menigte duikers van andere boten die we deelden op onze duikplekken op de noordelijke route, was het prettig om elk rif dat we bezochten in prachtige staat te zien.

Ik ben er zeker van dat “prachtige toestand” een relatieve term is, en degenen die al tientallen jaren in de Rode Zee duiken zouden dit punt kunnen beargumenteren, maar vanuit mijn observaties en perspectief leken veel delen van de offshore-duikplekken vrijwel ongerepte natuur te hebben. omgevingen in 2015, althans als mijn eerste benchmark.

Ik heb beide Elphinstone gedoken (mijn favoriete plek) en Daedalus. Na die vier jaar durende onderbreking vond ik geen waarneembaar verschil in de rifomgeving.

Dit werd bewezen door de nog steeds opmerkelijke koraalbedekking met oude groei nabij de rifkronen, de vruchtbare formaties van zacht koraal langs de buitenmuren en de scholen kleurrijke rifvissen.

Elke plek die regelmatig baadt in sterke stroming, een sleutelfactor voor het behoud van gezonde koralen, leek onveranderd.

Ik vind dit opmerkelijk gezien het duikverkeer dat deze sites het hele jaar door ervaren.

De populariteit van de Rode Zee als duikbestemming lijkt een schutter het voordeel te bieden dat zeedieren gewend raken aan de constante aanwezigheid van duikers, en dus minder verlegen zijn.

Veel van de riffen langs de RSAII-routes bieden de mogelijkheid tot ontmoetingen met grote dieren zoals Napoleon-lipvissen, schildpadden, manta's, zeezoogdieren en zelfs haaien, die Chris en

Ik heb ervaren dat ik een hogere tolerantie heb voor onze aanwezigheid dan op de meer afgelegen plaatsen die we hebben bezocht.

Daedalus is doorgaans de eerste grote onderneming na de verplichte afrekenduiken in de middag net buiten Port Ghalib. Het is een stoomtocht van zes en een half uur naar Daedalus, die in één nacht wordt volbracht.

Er kan het hele jaar door in de anemoonmuur worden gedoken, en de warme, zomerse waterkolom trekt geschulpte hamerhaaien aan, die zich scholen langs de zuidoostelijke flank van Daedalus, 50 meter of meer van de muur.

De duik wordt hoofdzakelijk gemaakt in blauw water, meestal buiten het zicht van de rifwand en dieper dan 20 meter.

De haaien zijn nieuwsgierig en komen vaak langs voor een ritje of om te blijven

om zich enkele minuten onder de duikers te mengen. Elke duik maakten we speciaal voor de afgeleverde haaien.

Of het nu gaat om het fotograferen van anemoonvissen of haaien, de duiken zijn bedoeld om duikers terug te drijven naar de boot die in de luwte van de heersende stroming is afgemeerd.

Onderweg kun je vaak schildpadden, Napoleons, af en toe een manta en andere rifbeestjes tegenkomen, waarvan sommige endemisch zijn voor de Rode Zee.

Terwijl de hamerhaaien Daedalus in de winter verlaten, waarderen oceanische witpunthaaien het koelere water en zijn ze tijdens de wintermaanden af ​​en toe een bezoeker van de offshore-riffen. Maar terwijl Chris en ik scoorden met de hamerhaaien, ontbraken de oceanische dieren die we hadden gehoopt tijdens ons winterbezoek te zien.

De Brothers waren onze volgende stop, een paar onderzeese bergen die uit de diepte opstegen en ongeveer acht uur ten noordwesten van Port Ghalib het oppervlak doorbraken. Met de diversiteit aan duiken die rond de Twin Peaks worden aangeboden, biedt de RSAII over het algemeen twee dagen de tijd om te verkennen.

Big Brother biedt allerlei duikmogelijkheden, van hellingen tot verticale wanden tot wrakken en plateaus.

Twee van de meest populaire duiken zijn een paar wrakken op het noordelijke rif, waar sterke stromingen domineren, maar als de bemanning dienovereenkomstig kan plannen, kunnen de duiken bij laag water worden gemaakt. Tijdens ons zomerbezoek had het team het perfect gepland en hebben we op beide wrakken kunnen duiken.

De Aida, een transportbevoorradingsschip van 75 meter dat in 1957 tegen het rif stortte, is de gemakkelijkere maar ook de diepere van de twee wrakken om langs de noordelijke rifhelling te duiken. Het begint op 30 meter, waar de boeg rust, en valt weg tot 60 meter.

We hadden fantastisch zicht, waardoor het veel moeilijker werd om het wrak te verlaten toen onze bodemtijd verstreken was.

De Numidia is een formidabeler wrak in ondieper water, groot genoeg om er doorheen te dringen als je goed getraind bent. Het begint op 8 meter hoogte en daalt de steile helling af naar 80 meter.

Wederom hebben we de getijden prachtig getimed en konden we niet alleen naar de buitenkant duiken, maar ook een van de ruimen binnendringen voordat de tijd en de stroming ons terug naar de oppervlakte joegen.

Traanvormig broertje ligt 500 meter ten zuiden van zijn broer en biedt diverse verticale wanden en een zachte helling aan de noordflank.

De helling staat bekend om zijn zilverpunthaaien, maar ik vermoed dat het aantal duikers dat we vanaf andere schepen op de helling tegenkwamen hen dieper hield dan wij konden duiken. Een zeer nieuwsgierige en vrij grote Napoleon-lipvis leek echter onverschillig tegenover de drukte en verrukte onze groep door het grootste deel van de duik met ons mee te vliegen.

Op de zuidelijke route volgt het St John's Reef-complex het duiken bij Daedalus, een stoomtocht van 10 uur naar het zuiden.

Dit is zo ver als de Red Sea Aggressor II, verspreid over de Kreeftskeerkring. Het wordt gekenmerkt door ondiepe plateaus met grote grotten en tunnels in de rifstructuur, waardoor de locaties een kathedraalachtige ervaring krijgen.

Koraalbommies zijn er in overvloed, waarvan vele tot 20 meter hoog naar de oppervlakte reiken, horizontaal gelaagd met grote platen van tafelharde koralen. Ook hier vergezelde de alomtegenwoordige en onbevreesde Napoleon-lipvis onze duikers op de meeste locaties.

Halverwege de week keert de Red Sea Aggressor II terug naar het noorden en bezoekt een aantal unieke locaties.

Het meest memorabel was een ochtend snorkelen met een grote groep spinnerdolfijnen op het afgelegen onderzeese plateau Fury Shoals, dat zich op 10 meter hoogte afvlakt tot een uitgestrekte witte zandbodem achter een beschermend ondiep rif.

Net als de andere grote bewoners van de Rode Zee hebben deze zoogdieren aanzienlijke interacties met mensen gehad, waardoor ze ‘snorkelvriendelijk’ zijn geworden en perfecte onderwerpen zijn voor groothoekopnamen bij beschikbaar licht als ze in een speelse bui zijn.

Gelukkig voor ons waren ze dat wel. Uitgerust met wetsuits en snorkels (gewichten om een ​​neutraal drijfvermogen te bereiken zijn niet toegestaan), zwommen we bijna twee uur met de pod tot onze benen het begaven. vin vermoeidheid.

Het iconische Elphinstone Reef zal je eindbestemming zijn, en naar mijn mening is dit de beste manier om een ​​week duiken in de Rode Zee af te ronden.

Deze sigaarvormige onderzeese berg loopt 400 meter van noord naar zuid nabij Marsa Alam, vlak voor de kust. Het is vernoemd naar een Britse marinecommandant die begin 1800e eeuw in Egypte diende tijdens de Napoleontische oorlogen.

Ik had Elphinstone in 2015 spectaculair gevonden, met misschien wel het beste zicht dat ik ooit heb gezien. Ik herinner me nog levendig mijn eerste duik, waarbij ik naar 40 meter zakte aan de zuidkant van het rif en de helling op schoot naar een kleine groep duikers die schijnbaar net onder het oppervlak lagen.

Het water was zo helder dat er in mijn beelden geen sprake was van terugverstrooiing, en de scherpte van onderwerpen op afstand was opmerkelijk.

Terwijl ik de helling beklom en vervolgens langs de muur dreef, ging ik geleidelijk omhoog op mijn pad computerOp advies van het advies was ik onder de indruk van de schittering van de zachte koralen en vervolgens van de steenkoralen net onder het oppervlak.

Chris en ik bleven zo lang hangen als ons gasmengsel het toeliet tijdens die laatste duik, omdat ik had gehoopt die ervaring tijdens onze winterreis te herhalen. Helaas brengt kouder water meer voedingsstoffen en verminderd zicht.

Toch bleef de helderheid van het water op bijna 30 meter hoogte indrukwekkend, en de legioenen anthias die boven prachtige oudgroeiende tafelkoralen aan de oppervlakte zweefden leken meer van het voedselrijke water te genieten dan ik me herinnerde van de duik van die zomer.

Met de tegenovergestelde getijdencyclus konden we het plateau aan de noordkant van het rif verkennen, wat tijdens onze zomerreis niet mogelijk was geweest.

Het plateau bleek episch, met een dicht bos van zachte koralen op 30 meter hoogte en een bloei van de Rode Zee-endemische Anthias taeniatus.