NATUURLIJK NEUSSEN

DE INDISCHE OCEAAN HEEFT VEEL afgelegen duikplekken, en hoewel het het op drie na grootste eiland ter wereld is, behoren die van Madagaskar er ook toe. Er wordt zelden gedoken.
Madagaskar herbergt een overvloed aan wilde dieren, waarvan 90% endemisch is voor het eiland en waaronder waterzoogdieren, zoetwatervissen, reptielen, amfibieën, buikpotigen, schaaldieren en waterinsecten. Dit onderscheid heeft ertoe geleid dat sommige ecologen het het “achtste continent” noemen, en het is zeker een hotspot voor biodiversiteit.
Madagaskar heeft ook het derde grootste koraalrifsysteem ter wereld, met meer dan 400 koraalsoorten. De ongerepte maar delicate riffen vormen een broedplaats voor veel pelagische vissen, waaronder haaien, zeilvissen en tonijn. Het rijke plankton in het warme, ondiepe kustwater in de herfst trekt migrerende walvishaaien, Bryde's en bultruggen aan.
Er zijn genoeg plekken om te duiken rondom het eiland, maar veel van de locaties voor de oostkust zijn blootgesteld aan de elementen, dus de omstandigheden kunnen uitdagend zijn. De veiligere optie is om de duikplekken aan de westkant te bezoeken.
Duiken is de afgelopen jaren steeds populairder geworden in Madagaskar, waarbij Nosy Be (Big Island) de belangrijkste toeristische bestemming is geworden met zijn ‘back to basic’-aanpak.
Het eiland ligt op een beschutte plek acht kilometer van het noorden van Madagaskar in het Kanaal van Mozambique. Er zijn verschillende kleinere eilanden in de buurt, waaronder Nosy Komba, Nosy Mitsio, Nosy Sakatia en Nosy Tanikely.
Ik had een reis van 10 dagen gepland en mijn eerste stop was bij Sakalav Diving in het noordelijke deel van het eiland. Het centrum wordt gerund door het vriendelijke Franse echtpaar Nathalie en Alan Benoit, die schone en ruime bungalows en traditionele lokale gerechten aanbieden.
De accommodatie ligt in de heuvels achter het strand, tussen dicht regenwoud en biedt een spectaculair uitzicht op de baai.
Nosy Be is een bekende bestemming voor het spotten van walvissen, maar ik had mijn reis in de herfst zo georganiseerd dat deze samenviel met de migratie van walvishaaien.
We ontmoetten elkaar bij het duikcentrum, laadden onze uitrusting in de boot en vertrokken. Toen we de baai verlieten, scheerden we over kalm, glazig water en genoten van het landschap.
Het duikersteam speurde de horizon af op zoek naar bewegingen van grote dieren.
In de verte ontstond er commotie. Vanuit het niets vochten krijsende zwermen sterns tussen de slaande tonijnen om voedsel. En te midden van deze onrust begroette de vin van een walvishaai of marokintana ons.
Marokintana vertaalt zich als “veel sterren”. Madagaskische vissers die 's nachts werkten, gaven de walvishaaien deze naam, gebaseerd op de gespikkelde lichaamspatronen die ze door helder water konden zien.
Zo nu en dan kwam de vin voor me boven, en de kenmerkende plekken werden zichtbaar tussen het algemene geslinger.
Hart sneller kloppend, ik zette mijn masker op en vinnen, glipte de warme zee in en ging op weg naar de viswaanzin. Vanuit de planktonsoep kwam de gapende mond recht op me af en miste me op een paar centimeter afstand. Ik vinnen zo snel als ik kon om bij te blijven, maar bleef achter in het kielzog van de walvishaai.
De volgende bootdropping was perfect. De haai had een goede eetplek gevonden, ging langzamer rijden en zwom recht naar mij toe.
Ik was uitgerust met een fisheye-lens met frame en het hele hoofd was in beeld. Als
Ik tuurde door de camera en besefte niet hoe dichtbij het was. De reus bevond zich slechts enkele centimeters vóór de koepelpoort en leek nog steeds op mij af te komen!
Met een knipoog van mij vinnen en na een snelle bocht lag ik naast de walvishaai terwijl deze door het rode plankton over het oppervlak gleed. Ik schoot weg en probeerde het vanuit zoveel mogelijk hoeken vast te leggen.
Het wezen draaide zich al snel om en dook snel naar beneden door de bloei, waarbij hij een paar flitsende sterren achterliet om afscheid van mij te nemen.

Ik ben langs de kust verhuisd van Nosy Be om een ​​paar dagen op het strand van Madirokely door te brengen met Forever Divers, gerund door French instructeur Sylvia.
Haar accommodatie ligt ver van het strand, tussen de lokale bungalows, en is een geweldige plek om rond te hangen tussen de mensen die daar wonen.
Het strand is levendiger in dit gebied en biedt meer keuze voor degenen die van het nachtleven houden en keuze willen hebben uit verschillende soorten accommodatie en eten.
Madagaskar heeft maar liefst 48 Nationale Parken, maar slechts één Nationaal Park zeereservaat. Deze ongerepte camping ligt op Nosy Tanikely (klein eiland), een halfuur varen ten zuiden van Nosy Be.
Het gebied werd in 1999 beschermd nadat het door overbevissing bijna visloos zou zijn geworden. Het is nu een toevluchtsoord voor veel soorten geworden.
De volgende ochtend staken we over naar Nosy Tanikely en toerden over het eiland om het weelderige regenwoud te ervaren. We werden begroet door krijsende fruitvleermuizen, lemuren, krijsende vogels en vele mysterieuze ritselende geluiden.
Na een uur vechten door het struikgewas, gingen we terug naar de boot voor onze eerste duik.
Onze duikinstructeur leidde de groep naar de zanderige zeebodem en langs een spectaculair paddestoelkoraal, plaatselijk bekend als Chinese hoeden. De ronde schijven liggen naast elkaar, alsof ze zorgvuldig met de hand zijn geplaatst.
Ik zag twee tentakels die uit het rif staken. Toen we dichterbij kwamen, marcheerde er een nieuwsgierige rivierkreeft recht op Sylvia af, standvastig als een soldaat die ten strijde trekt.
We deden een tegenaanval en gingen naar binnen om wat foto's te maken. De grote rivierkreeft begon zich terug te trekken en verdween met een snelle beweging van zijn staart weer onder een slibrijke richel, waardoor er niets anders overbleef dan een pluim zand.
Sylvia had ons verteld dat er zeepaardjes op een geheime plek vlakbij zaten. Bij aankomst was er niets te zien, maar toen verscheen er tussen zacht koraal een kleine vermommingsmeester.
Toen ik dichterbij kwam, draaide hij zich om en speelde een verstoppertje dat ons gebiologeerd achterliet. Ik slaagde erin een paar foto's te maken voordat het kwetsbare wezen weer verdween in zijn schuilplaats op het rif.

NA EEN BEZOEKEN DOOR HET RIF, we gingen omhoog vanaf 24 meter hoogte en kwamen in een ondiep zandaquarium onder de boot.
De rest van de duik zaten we allemaal op de bodem in een paar meter water en keken toe hoe het leven op het rif zijn dagelijkse taken uitvoerde.
Als ik nieuwe duiklocaties bezoek, probeer ik altijd minstens één plek te bezoeken die echt buiten de gebaande paden ligt. Sylvia had me verteld over Atnam (manta achterstevoren gespeld), en de boot bracht ons naar dit rif voor de kust waar duikboten hun klanten zelden naartoe brengen vanwege de diepte en de stroming.
We kwamen kort voor het kalme water aan. Ik sprong erin en maakte een snelle negatieve afdaling naar het hellende rif op 38 meter.
Toen we langs de muur naar beneden daalden, zag ik een rotspilaar 30 meter onder ons oprijzen, bedekt met ongerepte gorgonenzeewaaiers. Ernaast was de muur, bedekt met rijen ventilatoren. Sylvia ging erheen en zweefde op 45 meter hoogte boven de fans.
Ik liet me een paar meter onder haar vallen om een ​​opwaartse groothoekopname te maken vanaf 50 meter.
Op diepte fotograferen en een fisheye-opname uitlichten is altijd een uitdaging. Ik heb een korte tijd besteed aan het maken van fijne aanpassingen aan mijn flitser en belichting om een ​​zacht en aangenaam lichteffect over de ventilatoren en mijn duikmodel te krijgen.
De stroming begon langzaam aan te trekken, dus we gingen met de stroom mee en zweefden door een enorme gang tussen de muur en de pilaar, waarbij we ervoor zorgden dat we geen van de kwetsbare ventilatoren aanraakten terwijl ze zachtjes heen en weer zwaaiden in de stroming.
Inmiddels onze computers begonnen enige decompressie aan te geven. We hadden slechts tanks van 12 liter, dus het werd tijd om de helling op te gaan.
Na een korte duik waren we terug boven op het rif op 22 meter hoogte en brachten de rest door
de duik waarbij de koraalkoppen worden onderzocht terwijl de laatste paar stikstofbellen worden weggeblazen.

HET LAATSTE DEEL VAN MIJN BEZOEK werd doorgebracht op het kleine Sakatia-eiland, iets meer dan anderhalve kilometer van Nosy Be. Ik verbleef in Sakatia Lodge, een luxe hotel aan een rustig, afgelegen strand, waardoor het een perfecte ontsnapping is aan de drukte van het hoofdeiland.
Voor duikers die iets anders willen, biedt de faciliteit fluorescerende nachtduiken. Als u een fotograaf bent, is het de moeite waard om hierover te lezen voordat u vertrekt, zodat u de juiste apparatuur mee kunt nemen om uw beelddoelen te bereiken.
Jacques de plaatselijke duikinstructeur is ook een meester in fluo-snapping en zal nieuwelingen kennis laten maken met deze prachtige manier om het leven 's nachts op natuurlijke wijze op het rif te zien oplichten.
Sakatia Lodge biedt ook duiksafari's aan op zijn luxe, op maat gemaakte catamaran van 15 meter. Deze speciale charters brengen ervaren duikers naar de meeste afgelegen en zelden gedoken noordelijke locaties. Ik had geen tijd om verder naar het noorden te gaan, maar ben van plan dat bij mijn volgende bezoek te doen.
Ik heb enorm genoten van de Nosy Be-ervaring, mijn enige teleurstelling was het slechte zicht. Het beste was op het Atnam-rif, waar het tot 20 meter ophelderde.
Het zicht varieerde van dag tot dag en was zeer onvoorspelbaar. Ik begrijp dat dit vooral te maken heeft met de ontbossing en de slibafvoer van de rivieren op het vasteland.
Dit heeft natuurlijk niet echt invloed op het macroduiken, en hoewel ik geen grote macrofan ben, lijkt dit deel van de Indische Oceaan uitzonderlijke waarnemingen te bieden. Als ik nog eens zou komen, zou ik beter uitgerust zijn voor het fotograferen van de enorme selectie naaktslakken, hengelaarsvissen, zeepaardjes, sierlijke spookfluitvissen en andere aanwezige beestjes.
Natuurliefhebbers zullen over het algemeen niet teleurgesteld worden. Er was elke dag zoveel te zien, met een verbazingwekkende diversiteit aan soorten letterlijk voor de deur.
En ik bedoel het letterlijk: ik had het genoegen de meeste ochtenden kameleons en een boa constrictor op het terras van mijn bungalow te mogen verwelkomen!