Natie van rijkdom waardevoller dan goud

Ik kwam een ​​beetje vroeg aan in Munda, een stad in de westelijke provincie van de Salomonseilanden. Ik checkte in bij het Agnes Gateway Hotel en liep vervolgens de korte afstand onder tropische schaduw met drie luifels van mijn cabana naar SIDE Dive Munda, achter het incheckgebouw.

Hoewel mijn duikboeking pas de volgende dag plaatsvond, wilde ik graag zo snel mogelijk onder water gaan, als dat enigszins mogelijk was.

‘Ik denk dat een van de duikers zich vanmiddag heeft afgemeld voor duiken,’ duikinstructeur zei Jos Smulders veelbelovend. ‘Je bent van harte welkom als dat het geval is – na de lunch weet ik het zeker.’

Ik gaf Jos mijn cabananummer en vroeg hem of hij langs wilde komen om het mij op de een of andere manier te laten weten. Daarna ging ik naar de aangrenzende patio van het hotelrestaurant om lunch te bestellen, voordat ik terugkeerde naar mijn opgravingen om mijn uitrusting klaar te maken.

Tussen de happen heerlijke gegrilde rifvis en chips van Britse kwaliteit door, heb ik zorgvuldig camera's, flitsers en andere benodigde parafernalia in elkaar gezet voordat ik ging liggen voor een snel dutje.

Ik werd enkele uren later wakker en was bang dat het bijna donker was. ‘Nou,’ mompelde ik tegen niemand in het bijzonder, terwijl ik terugliep naar SIDE [Solomon Islands Dive Expeditions], ‘de duiker moet toch besloten hebben om te gaan.’

Jos was bijna klaar met het spoelen van de duikspullen toen ik dichterbij kwam. ‘Ik heb drie keer op je deur geklopt,’ bood hij verontschuldigend aan, ‘maar je gaf geen antwoord.’

Ik vermoed dat de jetlag van 36 uur reizen mij eindelijk te pakken had.

"Geen zorgen!" verzekerde ik hem. “Vanmiddag zou sowieso een bonusduik zijn geweest.” Maar het missen van de duik zou weer een nacht van verwachting en een onrustige slaap betekenen, vooral na een zware crash in de middag.

En het was een onrustige nacht. Visioenen van wrakstukken uit de Tweede Wereldoorlog en pastelkleurige riffen grenzend aan smaragdgroene eilanden tussen linten van aquamarijn- en indigowater vielen mijn onderbewustzijn aan. Het was een nacht van ‘duizend dutjes’, waardoor ik bij het aanbreken van de dag in een oma-knoopje lakens lag.

MIJN NACHTVISIES waren niet zonder verdienste. De natie van de Salomonseilanden, door de Spaanse zeevaarder Alvaro de Mendana in 1568 genoemd naar de bijbelse koning Salomo, en in de verkeerde veronderstelling dat de eilanden grote rijkdommen bevatten, is inderdaad rijk op vele niveaus, afgezien van goud en edelstenen.

De culturele geschiedenis van het land is verbazingwekkend, van de 74 endemische talen tot de praktijk van het koppensnellen tussen rivaliserende strijdende stammen om macht, politiek, invloed en over het algemeen goede juju.

Men geloofde dat het nodig was om het hoofd van een slachtoffer mee te nemen op de eerste reis van een kano om te voorkomen dat het vervloekt zou worden (tamu garata). Dit was uiteraard vóór de tussenkomst van westerse missionarissen in het begin van de 20e eeuw. Een klein aantal schedels van voormalige stamleiders en overwonnen vijanden die niet in de oorlog zijn vernietigd, zijn bewaard gebleven op het heilige Skull Island, in de Roviana-lagune, in heiligdommen versierd met traditioneel granaatgeld.

Overweeg vervolgens de geografie. De archipel van de Salomonseilanden strekt zich uit van noordwest naar zuidoost, zo'n 930 mijl, net onder de evenaar tussen de Koraalzee en de zuidwestelijke Stille Oceaan.

Met een totale landmassa van 11,000 vierkante kilometer genereren de zes grote en ruim 900 kleinere eilanden substantieel onderzees onroerend goed in de vorm van steile muren, dynamische rand-, kust- en barrièreriffen, met bommie gevulde lagunes en met riffen omringde ondergedompelde atollen.

En nu de Salomonseilanden in de binnenste ring passen naast de roos van de mariene biodiversiteit in de Koraaldriehoek, wachten er rijkdommen op duikers in het onderwaterrijk van het land.

Denk ten slotte eens na over de verbazingwekkende rijkdom aan historische wrakstukken uit de Tweede Wereldoorlog die overal in het land te vinden zijn. Door hevige gevechten tussen de VS en hun bondgenoten tegen de Japanse keizerlijke strijdkrachten van 2 tot 1942 zijn veel vliegtuigen, kleine boten, vrachtschepen en oorlogsschepen in water gezonken dat ondiep genoeg was om te verkennen op open duikplatforms.

Daarom was ik in Munda en probeerde een dag eerder aan boord van een duikboot te komen. Een duiker die de Salomonseilanden bezoekt, heeft meerdere geografische opties, en ik had gekozen voor twee weken verkenning aan land:

een week in de westelijke provincie, duikend vanuit Munda, en nog een week op de Florida-eilanden in de oostelijke provincie (het onderwerp van een ander verhaal dat binnenkort komt).

Extra opties zijn onder meer twee liveaboards vanuit Honiara, de hoofdstad van het grootste eiland, Guadalcanal in de oostelijke provincie.

Ik slenterde naar beneden naar het terras van het restaurant met uitzicht op een gladde Roviana-lagune. Het was nog te vroeg voor iedereen, inclusief de watertaxi's die zowel onder eilandbewoners als toeristen het optimale vervoermiddel vormen.

De zon stond hoog genoeg om in het ondiepe water onder het dek te kunnen kijken, en ik beschouwde het vinden van een gigantische tapijtanemoon als gastheer voor een familie anemoonvissen als een goed voorteken.

Na het ontbijt en een vermakelijke sessie waarbij broodresten naar de dikke boogschuttervissen onder het dek worden gegooid (ongelooflijk genoeg kunnen ze de boog van een goed gegooid schroot volgen en het bij de botsing tegenkomen),

Ik ontmoette Jos bij de duikwinkel. Nu een grote groep duikers net vertrokken is, zijn het de komende dagen alleen ik, Jos en een andere duiker uit Australië.

SIDE heeft meer dan 40 duikplekken opgezet binnen 5-40 minuten varen, en de avond ervoor had ik Jos mijn wensenlijstje voor beestjes en wrakken gegeven. Om te beginnen had hij Shark Point uitgekozen, een uitloper van een barrièrerif dat zich uitstrekt tot in de diepe oceaan aan de zeezijde van de uitgestrekte Roviana-lagune.

We begonnen de duik op 30 meter hoogte langs een verticale muur versierd met jumbo-zeefans in verschillende kleuren, en volgden de stroom van de stroming tot aan de punt. Vrijwel onmiddellijk kregen we bezoek van een grijze rifhaai, misschien wel de grootste die ik ooit had gezien, maar hij bleef op een typische armlengte afstand, waardoor een goed beeld met mijn groothoekset niet mogelijk was.

Toen we het einde van de uitloper naderden, begon de muur zachtjes te hellen en maakten de zeewaaiers plaats voor kleurrijke tafelkoralen, die strijden om de beperkte ruimte. Ik zag een grote prachtige anemoon met daarin een paar roze stinkdieranemoonvissen, beter geschikt voor mijn camera-opstelling.

Terwijl we de hele dag verder doken, verzamelde ik een bevredigende verzameling afbeeldingen waar ik me later op de dag mee bezig zou houden computer – ervan uitgaande dat ik mijn ogen open kon houden.

De volgende dag had Jos een plan voor ons om vier duiken te maken, te beginnen aan de rand van het duikbereik van SIDE. "Ik wil beginnen bij Mbigo Mbigo, omdat we goed ochtendlicht moeten hebben om de zonnestralen in beelden vast te leggen", legde hij uit. “Het rif ligt aan de buitenrand van de lagune, grenzend aan blauw water, dus we zouden uitzonderlijk zicht moeten hebben. En het spoor-en-groef-rifsysteem zou voor wat drama moeten zorgen fotografie. '

Onze pangapiloot navigeerde vakkundig rond ondiepe bruine en groene bommies en over parelwitte zandbanken tussen de eilanden van mijn dromen. Walt Disney had geen betere boottocht in een tropisch paradijs kunnen ontwerpen.

Om 8.30 uur rolden we een gladde, heldere oceaan in. Ik reed met de lichte stroom door de diepe kloof in het rif, stopte even om het spectaculaire uitzicht in me op te nemen en gleed toen zachtjes over de rand van de buitenmuur naar beneden, 300 meter water in.

De duik was alles wat Jos had beloofd, perfect voor het fotograferen van zonnestralen tegen de achtergrond van een kloof met rifstructuur. Als mijn flitsers maar de onmogelijke energie konden leveren die nodig is om het verre pastelkleurige uitzicht te verlichten waarvan ik wist dat het op 20 meter afstand bestond.

Jos suggereerde dat het misschien tijd was om over te schakelen naar macro voor onze laatste duik van de dag bij Secret Spot. “Dit is een van de favoriete sites van SIDE”, zei hij. “Het is een verticale muur waar een sterke stroming in de ene of de andere richting staat, afhankelijk van het getij. En de muur herbergt de meeste soorten naaktslakken van alle riffen waar we duiken.”

Het was laat in de middag tegen de tijd dat we genoeg hadden ontgast om op Secret Spot te duiken, had ik moeite om nudi's te vinden bij weinig licht en sterke stroming. Ik was echter opeens blij met de macrokit toen ik een zeldzame paars-violette prachtige anemoon tegenkwam met een koppel heel roze stinkdieranemoonvissen.

Het koppel poseerde perfect, en ik feliciteerde mezelf toen Jos naar de rifkroon bovenaan de muur wees. Daar, op een diepte van 2 meter, begonnen duizenden doktersvissen te paaien; snel omhoog schietend uit de enorme school in kleine groepen om het water te melken met vrijgekomen gameten van beide geslachten.

Ik schudde vol ongeloof mijn hoofd; Ik had de verkeerde uitrusting, maar genoot gewoon van de spectaculaire weergave van rauwe biologie totdat het tijd was om naar de oppervlakte te komen.

De daaropvolgende dagen werkte ik mijn verlanglijstje af, inclusief de endemische witte motoranemoonvis. Met een laptop vol rifwerk was het tijd om te duiken in een paar vliegtuigen die tijdens de Tweede Wereldoorlog waren neergeschoten. Onze laatste duiken omvatten de kleine luchtgevecht P-2 Airacobra-jager en de Douglas SBD-39 Dauntless duikbommenwerper.

Pas in 2011 ontdekt, is er weinig bekend over de jager, die volgens Jos deel uitmaakte van het USAAF 68th Squadron.

Het ligt op een zandbodem op 27 meter hoogte, in een relatief helderwaterkanaal tussen twee eilanden. Een oase van leven in het verder kale kanaal, het blijft fotogeniek met zijn propeller, cockpit, linkervleugel en staart nog steeds intact. Het was een uitstekende duik en ik kwam tevreden boven water.

The Dauntless rust voor eeuwig op slechts 13 meter hoogte in de haven van Rendova. Japans luchtafweergeschut werd getroffen tijdens een luchtaanval op Munda in juli 1943, maar piloot Jim Dougherty slaagde erin zonder slachtoffers een noodlanding te maken.

In een verbazingwekkend stukje vervolggeschiedenis keerde hij op de 50e verjaardag van de strijd terug naar Munda en dook naar het wrak! (zien Verloren strijders van de Stille Zuidzee on YouTube).

Ik dacht aan de moed van Dougherty en die van andere piloten aan beide kanten van de oorlog terwijl ik door troebel havenwater afdaalde naar het goed bewaarde wrak.

Bij de neus ging ik voorzichtig op de zachte bodem zitten, een slibpluim vermijdend, en wachtte tot Jos de zoeker in zwom. Ik verzekerde hem aan boord van de panga dat het mijn missie was om van hem een ​​‘rockster’ te maken met een magazine dekkingsschot.

We lachten om het idee en beloofden contact te houden terwijl we onze laatste terugkeer naar SIDE en de Agnes maakten onder een nieuwe Disney-achtige zonsondergang.