SALOMON DUIKER
In de januarieditie verlieten we MARK B HATTER op weg naar de eerste etappe van zijn avonturen op de Salomonseilanden, maar voelden we ons duidelijk onwel. Had de vloek van Skull Island een slachtoffer geëist?
De ergste nachtmerrie van een duiker tijdens een duik vakantievilla bezwijkt aan een ziekte waardoor het duiken voor de rest van de reis niet meer mogelijk is. Dit was precies mijn hachelijke situatie tijdens een recent bezoek aan de Salomonseilanden.
Ik was halverwege een ongelooflijke ervaring, nadat ik een week lang rif-, wrak- en muurduiken had voltooid in de kristalheldere, ongerepte wateren van Munda in de westelijke provincie, en op weg was naar een duik van een week vanuit Tulagi in de Eastern Province Florida Islands, toen ik een verkeersdrempel voor mijn gezondheid tegenkwam.
Een grote, en een die het resultaat zou kunnen zijn van mijn eigen onbewuste oneerbiedigheid tegenover de geesten van mijn voorouders op de heilige begraafplaats op Skull Island.
De stammen van de Salomonseilanden, vooral in de westelijke provincie, waren dol op het nemen van de hoofden van vijanden om ervoor te zorgen dat tamu garata (goede juju) de overhand zou krijgen op hen.
Ze geloofden ook dat het bewaren van de hoofden van hun overleden stamleiders hun eeuwige leven na de dood mogelijk maakte. De praktijk van het koppensnellen bleef bestaan tot het begin van de 20e eeuw, toen missionarissen arriveerden om westerse ‘invloed’ uit te oefenen op wat zij ‘deze primitieve culturen’ noemden.
Uit angst dat de westerlingen hun gerespecteerde, eeuwenoude traditie van het houden van schedels zouden vernietigen, verplaatsten de mensen de schedels van hun leiders van lokale dorpen naar Skull Island,
een afgelegen, heilige locatie waar de stamhoofden in het hiernamaals voor altijd konden regeren. Dat is mogelijk waar mijn medische ramp begon.
Op mijn dag zonder duiken van Munda terug naar Honiara had ik samen met een Australische journalist en Barbara, een vertegenwoordiger van het Solomon Islands Tourism Bureau, een watertaxi genomen om de heilige heiligdommen op Skull Island te bezoeken. Barbara had ons verteld dat vrouwen uit de oudheid de heiligdommen niet mochten bezoeken, waardoor ze zich ongemakkelijk voelde over onze reis.
Maar we deden het, verzekerd door onze panga-chauffeur dat we geestelijke toestemming hadden na zijn vereiste bezwering voordat we van de boot mochten stappen. Ik kreeg mijn beelden en veegde Barbara's voortdurende vrees weg dat "er iets ergs zou gebeuren".
Later die dag begon mijn rechteroor pijn te doen, wat snel uit de hitlijsten verdween.
Ik heb die middag de vlucht van een uur naar Honiara kunnen volbrengen zonder dat mijn hoofd implodeerde, maar ik had dringend medische hulp nodig, zelfs nadat ik het oor voor het grootste deel zelf had behandeld met een mengsel van fijngemalen antibiotica in een oplossing van alcohol en azijn. de nacht.
En ik zou dit misschien aan toeval hebben toegeschreven als er geen extra problemen waren geweest, waaronder het overlijden van mijn mobiele telefoon (zonder duidelijke reden) in combinatie met koorts, koude rillingen en darmklachten.
Heb ik op de een of andere manier de geesten beledigd? op Schedeleiland? Ik ben niet bijzonder bijgelovig, maar ik dacht dat het geen kwaad kon om mijn excuses aan te bieden aan de overleden stamhoofden voor elke vermeende misstap, en hen te bedanken voor het voorrecht om hun beelden in hun heiligdommen vast te leggen. Wat ik met veel plezier deed.
Toeval weer? De hevige oorpijn, koorts, koude rillingen en maagproblemen namen snel af na het ontbijt en mijn berouw, waardoor ik alleen nog maar een dode telefoon en bijna doofheid in mijn rechteroor had.
Ongeacht mijn verbeterde toestand,
Ik had vóór mijn boottocht van 10 uur naar Tulagi op de Florida-eilanden tijd voor een pitstop bij een Honiara-kliniek, waar de medische begeleider mijn oorontsteking bevestigde.
Hij schreef interne en externe antibiotica voor en gaf me vervolgens een strikte waarschuwing: “Minstens een week niet duiken.”
Toen ik de kliniek uitliep, medicijnen in de hand, pijnvrij maar niet in staat om uit één oor te horen en meer dan bezorgd, hoorde ik mezelf zeggen: “Ja, alsof dat gaat gebeuren.” Een week lang in een hotelkamer zitten op de prachtige en historisch legendarische Florida Islands? Echt niet…
De archipel van de Florida Islands ligt ten noorden van Guadalcanal Island aan de andere kant van Iron Bottom Sound (Savo Sound vóór de Tweede Wereldoorlog) – zo genoemd door geallieerde zeelieden naar het stuk water tussen Guadalcanal, Savo Island en de Florida Islands waar tientallen schepen en vliegtuigen zonk tijdens de Slag om Guadalcanal in 2-1942.
De bergachtige archipel omvat twee hoofdeilanden, Nggela Sule (Florida Island) en Nggela Pile (in het zuiden), plus een aantal kleinere, waarvan de grootste Tulagi, Gavutu en Tanambogo heten.
Terwijl duiklocaties rond Munda in de westelijke provincie grotendeels worden bepaald door de binnen- en buitenrifstructuren rond de enorme Roviana-lagune, worden locaties rond de eilanden van Florida meer gekenmerkt door offshore bommies en randriffen rondom de eilanden, vaak met diepe wanden. Er is ook een overvloed aan geallieerde en Japanse vliegtuigwrakken uit de Tweede Wereldoorlog rondom de eilanden.
Tulagi was vóór de Slag om Guadalcanal een belangrijk Japans bolwerk, met garnizoenen op het land en een watervliegtuighaven tussen de Gavutu- en Tanambogo-eilanden, waardoor overal historische wrakstukken achterbleven op een steenworp afstand van de duikoperaties bij Raider's Hotel & Dive. Dit centrum is vernoemd naar het 1st Raider Battalion van de Amerikaanse mariniers, onder bevel van luitenant-kolonel Merritt A Edson en bekend als Edson's Raiders, op Tulagi.
Het is deze geschiedenis, het tropische klimaat en het spectaculaire duiken aan de rand van de Koraaldriehoek, het epicentrum van de mariene biodiversiteit, die duikers zoals ik naar de Florida-eilanden brengt.
Mijn watertaxi want de reis van een uur naar Tulagi bleek de grote, comfortabele, snelle boot van Raider’s Hotel & Dive te zijn van waaruit ik had gedoken.
Toen we de kade in Honiara verlieten, legde ik mijn medische probleem uit aan Raider's eigenaar-operator Bob Norton, die na het inchecken een proefduik voorstelde om te zien of ik het aankon.
Ik overleefde die duik, op een plek genaamd Twin Tunnels, en kon zonder problemen mijn oren vrijmaken kwestie. Ik mocht zelfs enkele foto's maken met mijn macrokit.
Ik keek er nu naar uit om de rest van de week die vliegtuigwrakken en riffen uit de Tweede Wereldoorlog te verkennen, meestal op enkele minuten van de kade van Raider.
En wat die uitcheckduik betreft (het kwam langzaam bij me op dankzij mijn preoccupatie met het opruimen van oren), Twin Tunnels was fenomenaal!
Op slechts 10 minuten van Raider's dok is het rif een groot vulkanisch hoogtepunt met een platte top, dat oprijst uit de diepere diepte met een paar oude lavabuizen, ongeveer in het midden van de riftop op 15 meter hoogte. De buizen vallen bijna verticaal en komen uit langs een steile muur op 36 meter hoogte. Ze waren cool, maar ik werd vooral weggeblazen door de aantallen en dichtheid van anemonen met families van anemoonvissen bovenop het rif.
Terwijl ik boven een komvormige verdieping nabij de tunnels zweefde, een paar meter boven het rif, telde ik binnen mijn gezichtsveld meer dan een dozijn anemoonkolonies, vertegenwoordigd door vijf soorten. Deze plek is bijzonder en we zagen hoe de liveaboard Bilikiki later in de week een dag op de plek doorbracht.
Terug in het hotel en eindelijk in staat om te ontspannen, bestelde ik een biertje en leunde met mijn ellebogen op de reling van het dek, met uitzicht op een klein huisrif beneden. Ik had elf reuzenschelpen geteld toen Bob naar boven kwam slenteren en aankondigde: “Het diner is geserveerd!” Vervolgens voegde hij eraan toe: “Morgen gaan we duiken op twee vliegtuigwrakken – een Amerikaanse Catalina tussen 11 en 24 meter en een paar Japanse Kawanashi Mavis 31-watervliegtuigen voor de kust van het eiland Gavutu, tussen 1 en 25 meter.”
Als je een wrakliefhebber bent, vooral als je van luchtvaartwrakken houdt, moeten de vliegtuigrelikwieën rond Tulagi aan je duikbucketlist worden toegevoegd. We doken voor het ontbijt op de Catalina.
Uit de historische gegevens blijkt dat het voertuig bij het opstijgen zwaar beladen was en problemen ondervond tijdens het uitstappen. Omdat het de lift niet kon behouden, maakte het kort na het opstijgen een noodlanding, waarbij één passagier om het leven kwam, hoewel de bemanning het overleefde.
Het watervliegtuig rust rechtop met intacte romp, vleugels en motoren; ideaal voor groothoekbeelden. Aan de linkerkant vindt u munitie van middelmatig kaliber vleugel, onder de koepel van de schutter, een herinnering dat dit vliegtuig en de anderen uit die tijd bewapend waren met dodelijk geweld.
Zoals het wrak is dicht bij de kust, in het geluid tussen Tulagi en Gavutu, is de bodem slibachtig en moet je ervoor zorgen dat deze niet in beweging komt – wat allemaal bijdraagt aan de aantrekkingskracht van duikende historische overblijfselen.
Tot nu toe waren alle wrakken waar ik op de Salomonseilanden had gedoken (inclusief die in Munda) Amerikaanse vliegtuigen. Ik keek er dan ook naar uit om te gaan duiken met de Mavis-watervliegtuigen, die voor anker waren gezonken tijdens een geallieerd marinebombardement op de Japanse basis tijdens de Slag om Tulagi en Gavutu-Tanambogo.
De Mavis waren indrukwekkend grote, meermotorige watervliegtuigen en stonden rechtop op de zilte bodem, vrijwel intact. Ze werden nogal roemloos tot zinken gebracht, in plaats van uit de lucht te worden geschoten, maar hun geschiedenis en aluminium ‘botten’ zijn daarom niet minder glorieus.
Later in de week stelde Bob een muurduik voor bij het eiland Nanjalakaulau voor. Omdat de wind vrijwel kalm was, was het weer uitstekend voor de rit van een uur naar de duikstek. We pakten een stevige lunch en vertrokken vroeg op een gladde zee. Ongeveer 40 minuten nadat we naar het noorden waren gevaren, vertraagde Bob de boot en bood een nieuwe optie aan.
“Ongeveer drie weken geleden benaderden twee relikwieënonderzoekers uit de Tweede Wereldoorlog met wie ik heb samengewerkt mij over een mogelijk nieuw vliegtuigwrak bij de Maravagi Passage, dicht bij de muren waar we wilden gaan duiken,” legde hij uit.
“Omdat ze een aantal van de eilandtalen vloeiend spraken, spraken de onderzoekers met de lokale bevolking over het geruchtenwrak en gaven ze mij de opdracht om te helpen het vliegtuig te vinden.”
“Ongelooflijk genoeg vonden we het wrak snel – een Navy F4F-4 Wildcat, op 37 meter hoogte, precies waar de dorpelingen zeiden dat het meer dan 70 jaar geleden was neergestort”, zegt Bob.
Een aanbod om te zijn de eerste fotograaf die een wraklocatie catalogiseert, komt niet elke dag langs. Natuurlijk zou ik een muurduik achterwege laten als ik deze kans zou krijgen om, letterlijk, de vierde duiker na de onderzoekers, Bob en zijn vrouw, te zijn die op dit relikwie zou duiken!
Bob herinnerde zich zijn triangulatiepunten uit zijn geheugen en we glipten het water in, maar hadden de stroming verkeerd ingeschat.
Toen we de bodem bereikten, baanden we ons een weg tegen de stroom in, misschien wel 50 meter lang, voordat de jager, die intact ondersteboven lag, in zicht verscheen. Liggend in een doorgang met sterke stroming was het zicht uitstekend, zonder slib.
De tijd was kort en we werkten samen om de beste hoek vast te leggen om deze zeldzame ontdekking in beeld te brengen voordat we terug moesten naar het ondiepe water langs een prachtig randrif aan de rand van het doorgangskanaal.
Terug aan boord van de boot vierden we feest met vuiststoten, aten mueslirepen en dronken terwijl we stationair draaiden in een prettig, langzaam ontgassingstempo naar onze muurduikplek langs het eiland Nanjalakaulau.
Het duiken aan de muur aan de noordkant van de archipel was indrukwekkend, zoals ik zou verwachten, met de volledige cast van personages, van rifhaaien tot gigantische zeefanaten, maar toch kon ik er niet aan denken om mijn laatste duik van de reis terug bij Twin door te brengen. Tunnels. Ik wilde teruggaan met mijn groothoekkit, omdat ik wist welke foto's ik wilde.
"Geen probleem!" Bob verzekerde mij. “We eindigen de reis met een vroege ochtendduik bij Twin Tunnels voordat we teruggaan naar Honiara.”
De volgende ochtend glipten we, opnieuw op een gladde zee, het water in en ontdekten uitstekend zicht en een gematigde stroming. Bob werkte met mij samen en modelleerde goed bij de monding van een van de tunnels terwijl ik hem van onderaf aftekende.
Toen ik mijn beelden door de behuizing bekeek, was ik tevreden met een paar foto's en zwom naar buiten om het uitgestrekte anemoonbos met bloembollen te fotograferen dat ik me herinnerde van mijn eerste duik. Het was een passend einde van het tweede hoofdstuk in mijn Salomonseilanden vakantievilla.
Postscriptum: Mijn gehoor bleef na de reis vier weken lang slecht. Achteraf gezien waren de medische problemen gewoon willekeurige incidenten, en geen vloek van kwaadaardige geesten.
Nee, gezien de mogelijke erbarmelijke omstandigheden van duiken met een oorontsteking, ben ik er nu meer dan van overtuigd dat het vermogen om mijn oren te klaren, tijdens het duiken, en zonder pijn, gebaseerd was op de genadige tussenkomst van de welwillende geesten van Skull Island; ze wilden hun natie van rijkdom, waardevoller dan goud, met mij delen!
FEITBESTAND
HOE ER
Brisbane, Australië is de toegangspoort tot de Salomonseilanden. Solomon Airlines vliegt van daar rechtstreeks naar Honiara en het resort regelt boottransfers naar Tulagi.
Duiken & ACCOMMODATIE
Raider’s Hotel & Dive biedt drie duiken per dag aan, raidershotel.com
WANNEER TE GAAN
Het regenseizoen is november-januari, maar meestal regent het. Er is altijd een plek waar u kunt duiken als de wind waait.
GEZONDHEID
Een recompressiekamer in Honiara wordt bemand door vrijwilligers, maar is niet altijd beschikbaar – de volgende bevindt zich 1500 kilometer verderop in Townsville, Australië.
PRIJZEN
Retourvluchten vanuit Londen rond £ 1200. Excursie met drie tanks met ontbijt, lunch en diner met een eenpersoonskamer bij Raiders Hotel & Dive kost £ 210 per dag.
