MIJN DUIKER
in Cornwall
BEN DUNSTAN is een niche aan het veroveren in de West Country, waar hij en zijn team oude mijnwerken onderzoeken – en daarbij erg nat worden. Maar je moet echt weten wat je doet...
Tunnel die diep in een kopermijn leidt. Inzetstukken van boven: Duiker kijkt naar beneden in een ondergelopen schuine spoorwegschacht; dieper in een mijn verkennen.
Afdalend in de duisternis beneden, onze ogen passen zich langzaam aan onze omgeving aan. We volgen de gladde rotswand totdat de stapel grof gebroken stenen in zicht komt in de put van de mijnschacht.
Ik controleer mijn inhoudsmeter en diepte voordat ik me klaarmaak om de richtlijnen op te stellen om verder te verkennen. Ik kan zo ver zien als mijn zaklamp toelaat met kristalheldere helderheid, maar overal om me heen is het donker.
Het geruststellende, constante licht boven mijn rechterschouder bevestigt dat mijn maatje nog steeds volgt en dat alles goed met hem gaat.
Oude mijnwerkers spreken over de duisternis diep onder de grond – hoe het zo zwart is als je maar kunt krijgen als je licht uitgaat, en dat is nog voordat je het water bereikt.
Zelfs bij duiken in open water die ik tot 70 of 80 meter heb gemaakt, is er altijd een kleine hoeveelheid omgevingslicht geweest, maar hier beneden niet. Mijn twee hoofdlampen verlichten het gebied voor ons, terwijl mijn handen het werk doen door lijnen uit te zetten voor de verkenning van vandaag een nieuw gebied.
Degenen onder ons die in Cornwall wonen, zijn omgeven door een fantastische kustlijn, rijk aan duikplekken, waaronder veel wrakken – maar het duiken is bijna volledig afhankelijk van het weer.
Naast duiken heb ik altijd interesse gehad in de lokale mijngeschiedenis en de verlaten mijnwerkzaamheden die het platteland van Cornwall bezaaien.
Mijnbouw hier bestaat al vanaf de vroege bronstijd, rond 2150 voor Christus, waarbij Cornwall en Devon tot in de 20e eeuw het grootste deel van het Britse tin, koper en arseen leverden. Oorspronkelijk kwam het uit alluviale afzettingen in stroombeddingen en later werd het ondergronds gewonnen.
Deze werkzaamheden variëren van kleine kruiptunnels, of ‘adits’, tot enorme verticale schachten van meer dan 100 meter lang.
Om hier toegang toe te krijgen, moet je abseilen in werkingen waarin slechts een klein deel van de totale ruimte boven de grondwaterspiegel verkend kan worden. De meeste hiervan zijn nu gedocumenteerd door speleologiegroepen.
Veel van deze mijnen bevinden zich op particuliere landbouwgrond, dus waar nodig wordt toestemming gevraagd om toegang te krijgen. Vaker wel dan niet vinden de mijnwerkzaamheden plaats op land dat eigendom is van de gemeente of openbaar is, waar ondergrondse toegang vaak bekend is en, als het niet wordt aangemoedigd, op zijn minst wordt getolereerd.
Het is ruim tien jaar geleden dat ik voor het eerst een duik nam in een ondergelopen mijn. Nadat we de droge delen volledig hadden verkend, onthulde een klim naar de bodem een blauwe plas van dat heldere water. Bovenal was die eerste duik bedoeld om te leren hoe diep de schacht ging.
Ik had besloten dat ik me niet van de hoofdlijn zou wagen en slechts een kleine enkele cilinder zou meenemen.
Ik zakte naar meer dan 20 meter en bevond me in een grote onderwaterkamer met meerdere tunnels. Dit gaf mij de drang om terug te keren met vertrouwd gezelschap en betere uitrusting, zodat ik verder kon gaan.
Sindsdien heb ik een opleiding gevolgd tot commercieel duiker en heb ik veel gelijkgestemde mensen ontmoet die zowel voor hun plezier in het weekend als voor hun werk graag duiken.
Niemand van ons was formeel opgeleid als grotduiker, maar we deelden dezelfde kwaliteiten die essentieel zijn om te overleven: allemaal zeer comfortabel in het water, gewend aan duiken in het volledige zichtbereik en kalm onder druk, met ervaring op moeilijke locaties of beperkte toegang situaties.
We lazen boeken over grotduiken en maakten meerdere uitstapjes naar de silicamijn van Dinas in Zuid-Wales met twin-sets als voorbereiding. Daar hebben we onze lijnleggings- en noodoefeningen opgepoetst en waren we klaar om te zien wat er nog meer in de mijnen van Cornwall gebeurde.
Verscheen in DIVER mei 2020
Tijdens de meer rustige maanden van het jaar was ik serieus begonnen met wrakduiken. Maar elke winter, nadat de boot was opgeborgen, werden we diep onder de grond getrokken, op zoek naar onontdekte mijnen en mijnen. Deze uitstapjes eindigden vaak met het staren naar een plas helder water met kenmerken die net zichtbaar waren en ons naar binnen lokten.
In ondergelopen grotten of mijnbouwgebieden hoeft u zich geen zorgen te maken over stroming, het weer is zelden wisselvallig kwestie en de meeste locaties bieden uitstekend zicht.
Dit soort duiken moet niet lichtvaardig worden opgevat – of in een opwelling worden gedaan, simpelweg als het te ruw is om in de zee te duiken. Zodra een duiker de hoofdtoegangsschacht heeft verlaten, kan hij in geval van nood niet zomaar naar boven zwemmen en moet hij mogelijk een aanzienlijke afstand horizontaal afleggen om een uitgangspunt te bereiken.
Andere problemen zijn onder meer zeer donker, koud water, slibophopingen en geïsoleerde locaties.
We hebben dus altijd meerdere lampen bij ons, plannen onze lucht- en gasreserves volgens de regel van derden en gebruiken waar mogelijk dubbele sets.
We markeren de uitgangspunten goed, met behulp van een schot in de hoofdtoegangsschacht met flitsers, en gebruiken lijnen en markeringen, zelfs bij goed zicht, om ervoor te zorgen dat we altijd de weg terug naar buiten kunnen vinden.
Bij de meeste mijnen hebben we de werking aan de bovenzijde al onderzocht, en we kunnen er zeker van zijn dat we over redelijke toegang en helder water beschikken.
We nemen verschillende teamleden mee om te helpen met de uitrusting en om klaar te staan als er zich een noodsituatie voordoet. Zo diep onder de grond zou ik niet duiken met iemand die ik niet goed ken of met wie ik niet veel heb gedoken. Het draait allemaal om teamwerk en vertrouwen.
We hebben een aantal behoorlijk verbazingwekkende artefacten en bezienswaardigheden ontdekt. Veel van de mijnen waren plotseling gesloten, en toen de pompen eenmaal waren gestopt, duurde het niet lang voordat het stijgende water zijn natuurlijke niveau bereikte.
Veel gereedschappen en persoonlijke spullen zijn ter plaatse achtergelaten en liggen daar nu nog steeds. Meestal zijn wij de eerste mensen die ze weer zien.
Houten schachtbekledingen, ladders, houten kisten, mijnkarren en klein gereedschap liggen nog steeds op de plek waar ze 200 jaar geleden zijn gevallen, zonder dat er getijden of stormen zijn die ze kunnen verplaatsen.
Onlangs kwamen we een ondergelopen schacht tegen waar nog steeds de ladders op stonden. De houten zijkanten waren in perfecte staat en uit de metalen sporten waren lange rustieke uitsteeksels ontstaan, die me deden denken aan ROV-beelden die ik kilometers onder de Atlantische Oceaan op de Titanic heb gezien.
Toekomstige projecten omvatten andere mijnen met lokale geschiedenis waarin nog nooit is gedoken. We hebben veel van de gemakkelijk toegankelijke locaties bezocht, maar een paar oudere zullen veel moeite vergen om de overstroomde delen te bereiken. Deze zouden de meest interessante onderwaterontdekkingen tot nu toe kunnen bevatten.
