Mexicaanse golven

TWEE MINUTEN LOPEN langs het sprankelende witte zandstrand bracht onze kamer aan de Allegro in Playacar ons naar het 5* PADI-duikcentrum van Pro Dive International, gelegen in het naastgelegen Royal Hideaway Hotel. We hadden acht dagen gereserveerd om de beste duikplekken van het Mexicaanse schiereiland Yucatán te ervaren.
We waren 50 minuten rijden van Cancun, en tegenover het eiland Cozumel. Ik keek uit naar de week, omdat ik op Isla Mujeres en Cozumel had gedoken, maar nooit hier.
We analysed our nitrox tanks, supplied free to qualified divers, before they were loaded onto the dive-boat moored in the shallows. Most of the local sites are no more than 10 minutes away, so after being briefed by Gustavo, our instructeur for the week, we kitted up on shore. There was a slight swell as we carried our gear to the boat and climbed the ladder. The boat sped south, hugging the shoreline.
De meeste lokale duiken vinden plaats op het Great Maya of Meso-Amerikaanse barrièrerif, dat slechts ongeveer 500 meter uit de kust ligt en zich uitstrekt over de 600 mijl lange lengte van het schiereiland helemaal tot aan Belize, Guatemala en de Baai van Honduras. Tortugas beloofde een zachte intro te worden. Ik hoopte een schildpad te zien terwijl ik achteruit het heldere Caribische gebied in rolde.
De witzandige zeebodem op 20 meter hoogte was bezaaid met koraal, en we zwommen over het rif vol gigantische en azuurblauwe vaassponzen en zeewaaiers die wemelden van de vissen.
A slight current carried us at just the right speed to view the marine life darting about. It was easy enough to stop from time to time to take a foto, by turning and finning gently into the current.
Gustavo zag een schildpad bijna aan de oppervlakte, die op weg was om adem te halen.
Bijna op hetzelfde moment werd ik meegevoerd op het pad van een gigantische barracuda, angstaanjagend bewegingloos in de stroming boven het rif met zijn bek vol scherpe tanden. Na een paar foto's te hebben gemaakt, laat ik me door de stroming verder langs het rif voeren.
Ongebruikelijk voor dit gebied zagen we twee naaktslakken dicht bij elkaar, wat Gustavo opwond.
Ik voelde me sereen, verzonken en genietend van het heldere water van 28°C en de zachte stroming. Ik schrok toen hij me schudde en in de verte wees. Daar, aan de rand van de muur, zwom een ​​grote stierhaai.
Zwangere stieren patrouilleren van december tot en met maart langs de rand van de muur, maar worden normaal gesproken iets verder naar het noorden waargenomen. We hadden geluk gehad bij Tortugas.
Bij Barracuda Reef bleek ook een reeks van vijf vingerachtige uitstulpingen, gescheiden door wit zand, vol leven.
Een gemiddelde stroming voerde ons langs de bovenkant van de vingers op ongeveer 7 meter hoogte, waar paren Franse en grijze maanvissen zwommen. We lieten ons over de rand van het rif vallen en verborgen ons voor de stroming om de zijkanten van de uitstulpingen tot op 12 meter diepte te verkennen.
Een andere gigantische barracuda, met zijn mond open terwijl hij een snapper achtervolgde, werd op korte afstand opgemerkt. Het vloog omhoog zodra ik probeerde te naderen.

IN HET MIDDEN UITSTEKEN was een kleine overhang met een doorzwemmogelijkheid. Drie koningin-zeeëngels zwommen komisch ondersteboven langs het dak om zich te voeden. Glazige veegmachines en een school varkensvissen hielden formatie bij de ingang.
Aan de overkant van de met zeegras bedekte zandbodem, weg van het rif, zag ik een grote schelp langzaam bewegen. Toen ik erheen zwom, ontdekte ik dat het een heremietkreeft was.
En toen we naar de top van het rif klommen, zagen we een goudstaartmurene die zijn thuis maakte in een snee in het rif.
Het Meso-Amerikaanse Barrièrerif heeft meer dan 500 geregistreerde vissoorten, 350 weekdieren en 65 koralen. Veel gebieden zijn beschermd, maar de invasie van koraalduivels na de orkaan Katrina in 2005 veroorzaakte ernstige schade, omdat ze bijna alle soorten die het rif verzorgen, aten en grote gebieden snel vernietigden.
Het agressief ruimen van deze koraalduivels heeft het rif de laatste tijd geholpen zich te herstellen, en ik merkte het verschil met toen ik de afgelopen vijf jaar eerder op het schiereiland Yucatan had gedoken.
We hadden gehoopt een zeilvistrip te kunnen maken, georganiseerd door Pro Dive, in een gebied bij Isla Mujeres, waar de vissen samenkomen van januari tot maart. Helaas voor ons was het een beetje bewolkt en winderig, wat het lastig maakt om de aggregaties in de open oceaan te zien.
In plaats van een vruchteloze dag op zee in woelig water door te brengen, besloten we de reis uit te stellen en in plaats daarvan de aangeboden stierhaai-duik te doen. Onze spannende ontmoetingen met de stierhaaien beschreef ik vorige maand, omdat ze uitzonderlijk genoeg waren om een ​​eigen podium te verdienen. Deze duiken zijn een moeilijk te weerstaan ​​optie tussen december en maart.
Duiken met stierhaaien vinden normaal gesproken in de ochtend plaats, gevolgd door een ondiepere rifduik voordat de boot terugkeert.
We hebben een van deze tweede duiken gemaakt op een plek genaamd Jardine, waar de 10 meter lange zandbodem door een storm beschadigd leek. Dat is vrij normaal bij ondiepere duiken in het Caribisch gebied, waar de riffen de hele herfst de kracht van het orkaanseizoen voelen.
Tussen de bruine zachte koralen en algen bij Jardine voedden zich echter massa's snapper, tang, lipvis en tandbaars. Twee grote kogelvissen kwamen dichterbij, één inspecteerde mijn koepelpoort en poseerde een paar minuten. Later deed een grote inktvis hetzelfde. Ik krijg een bevoorrecht gevoel als het zeeleven op deze manier met elkaar in wisselwerking staat.

NOG EEN VAN DIE Duiken na de stierhaai vonden later in de week plaats bij Moc-Che Shallow, waarvan Gustavo had gezegd dat het een geweldige plek was voor kleinere beestjes. Ik heb een macrolens opgezet.
Op 10 meter hoogte rees de bodem meer als een ondiepe stijging van het zand dan als een rif, bedekt met zeewaaiers, zachte koralen en kleurrijke sponzen. Er volgde een rustige duik met weinig stroming, waardoor we voldoende tijd hadden om de hoekjes te doorzoeken.
Een Pederson-garnaal danste rond in een kurkentrekkeranemoon en zag eruit alsof hij veren als armen had. Gustavo vond een klein babykoffervisje dat schattig pruilde. We zagen ook een extreem goed gecamoufleerde babyvijlvis, verstopt in een hard koraal. Na bijna 70 minuten, die in seconden leken te duren, keerden we terug naar de oppervlakte.
Het weer werd iets slechter; zeilvis was nog steeds niet op de agenda. Het leek jammer, want de zon scheen en slechts een enkele wolk ontsierde de blauwe lucht, maar de wind blies het zeeoppervlak op, waardoor het vrijwel onmogelijk was om een ​​sardinebal in de open oceaan te zien.
De volgende ochtend bracht een taxi ons dus vroeg naar de veerbootterminal, waar we Gustavo ontmoetten. De overtocht van 45 minuten gaf ons tijd voor een ontspannen maar luchtig ontbijt op het bovendek.
We stapten over op de Cozumel-duikboot van Pro Dive voor twee ochtenddriftduiken, de eerste bij Santa Rosa Wall. Er stond een stroming, behoorlijk sterk en zichtbaar vanaf het oppervlak. Cozumel staat bekend om het ongelooflijke zicht en de stroming, maar ook om prachtige muren en een overvloed aan zeeleven.
Santa Rosa stelde niet teleur. We doken in een zicht van meer dan 40 meter op een muur met een verticale drop-off, en terwijl we langs de muur werden geveegd, zagen we prachtige gezonde zachte en harde koraalformaties afgewisseld met spleten en overhangen waar enorme kreeften zich verstopten.
Een grote roedel paardenogige jacks jaagde in het blauw. Vlinders en maanvissen schoten over de rifwand heen en pikten naar het koraal. De muur was een kleurenpracht, maar toen de stroming aanwakkerde, vergat ik foto's te maken en liet ik me daardoor meevoeren.
Tegen het einde van onze duik stegen we over de rand van de muur naar een zandbodem waar een zuidelijke pijlstaartrog zich aan het voeden was.
De tweede duik, bij Tormentos Reef, was slechts ongeveer 10 minuten verwijderd. De stroming voelde milder aan dan bij Santa Rosa toen we afdaalden naar een stapel oude schelphoorns op 15 meter hoogte. Het voerde ons zachtjes over een rif bezaaid met schoonmaakstations.
Grote scholen grunts en snappers zwommen in formatie over het rif. Toen ik iets uit de stroming dook om onder een overstek te kijken, zag ik een gigantische groene murene zachtjes heen en weer zwaaien terwijl een poetsgarnaal zijn leven riskeerde door de tanden van de paling schoon te maken.
In a large crevice a big red crab guarded its hide, rising to snap a claw at us as we approached. We swam over a sandy patch in the reef, where a yellowish flutter of wings gave away an electric ray hovering above the sand. Hiding in plain view, a huge reef Octopus keek ons ​​argwanend aan.
Toen we weer op de boot klommen, hadden we een grote glimlach. Cozumel had zijn reputatie waargemaakt en zag er net zo gezond en levendig uit als toen ik er voor het laatst had gedoken.

REEFS (EN STIERHAAIEN) Daarnaast staat Mexico bekend om de kalkstenen zinkgaten die in de loop van millennia zijn geërodeerd en met zoet water gevulde grotten hebben gevormd. Ze worden ontdekt in het dichte struikgewas en de jungle die het grootste deel van het schiereiland Yucatan bedekken, en vooral rond Tulum.
Veel grotten hebben tunnels die de zee bereiken, waardoor een mix van zoet en zout water ontstaat, een zogenaamde halocline – een beetje zoals kijken door een met vaseline besmeurde grot. maskeren.
Op de dag dat we in de grotten zouden duiken, werden we wakker met regen en dikke bewolking. Dit voorspelde niet veel goeds voor het verkrijgen van de beelden die ik door andere fotografen had gezien, van zonnestralen die vanaf het oppervlak deze cenotes binnendringen.
Gustavo kwam ons ophalen en bracht onze uitrusting van het duikcentrum. De reis van Playacar naar Tulum zou een half uur duren, plus 10 minuten om snacks en drankjes op te halen.
We zouden duiken in twee aangrenzende en fotogenieke cenotes, Kulkankan en Chakmol. We hadden er al eerder op gedoken en waren redelijk diep in het systeem doorgedrongen, maar het waren lichtstralen in het heldere water bij de ingang die we nu wilden hebben.
Terwijl we de tijd namen om ons aan te kleden, stopte de regen en leek de wolkenlaag dunner te worden. We daalden de stenen trap af naar de ingang en blauwe plekken gluurden uit de wolken.
De cenotes bevinden zich allemaal op privéterrein en hun faciliteiten verschillen afhankelijk van de eigenaar. Kulkankan en Chakmol zijn erg populair en hebben goede faciliteiten, waaronder toiletten, douches en kleedruimtes. De paden zijn goed onderhouden en een trap met leuningen in het water maakt de toegang gemakkelijk.
Het water was een redelijke 25°, iets warmer dan ik had verwacht. Bij mijn vorige bezoek had ik het erg koud gekregen.
We daalden af ​​tot ongeveer 8 meter, zwommen door een snee in de rotsen en kwamen in een zeer grote grot terecht met verschillende toegangen tot de oppervlakte. Eindelijk kwam de zon tevoorschijn en scheen helder door het water. Een magisch gevoel overviel ons terwijl we in het zonlicht speelden. We hadden geen zin om dieper het systeem in te gaan en brachten de hele duik door met genieten van de schoonheid van de zonovergoten grot.
We kwamen Chakmol binnen via een gemakkelijker toegankelijke cenote genaamd Little Brother. Opnieuw zwommen we een paar meter door een spleet in de rotsen net onder het oppervlak in tijdelijke duisternis voordat we een prachtige grote grot binnengingen met een ovale toegang tot het oppervlak en kleinere zijopeningen.
Het oppervlak was half gevuld met algen en puin van een recente storm, maar we konden nog steeds de zon naar binnen zien stralen. De zon was meer geconcentreerd in de kleinere openingen, en ik gaf Gustavo een teken dat hij moest proberen een straal in zijn hand te vangen.

MET ZEILVIS NOG UIT de agenda besloten we om nog een cenote te bezoeken. Ik vroeg om een ​​mooie, vijverachtige Carwash. Helaas was het water na twee weken van hevige regen oranje geworden door uitspoeling uit de rode mangroven.
Ik herinnerde me een sprookjesland van kleine vissen die tussen langstelige onderwaterlelies schoten. De vorige reis hadden we al een aardig eind door het systeem gemaakt, maar deze keer vroeg ik of we in de ondiepe vijver van 5 meter konden blijven.
De dag begon opnieuw bewolkt, maar ik hoopte dat de zon zou opkomen, of op zijn minst een beetje blauwe lucht. We konden het roze van de lelies rond de vijver zien, tot op de bodem. Het zag er zo anders uit dan ik het me herinnerde.
We volgden de ingebouwde trap in de vijver en zagen twee technische duikers zich klaarmaken om het enorme grottenstelsel binnen te dringen.
We hielden ze uit de buurt en vinnen zachtjes rond de rand van de vijver op 4 meter hoogte om te voorkomen dat het slib omhoog zou komen. We brachten een heel ontspannende tijd door met het in en uit weven van de roze en groene lelies en het kijken naar de kleine zoetwatervissen die dansten.
Na 40 minuten gaf Gustavo ons een teken dat we langzaam en rustig naar de rand van het zwembad moesten stijgen. Daar lag roerloos een krokodil van 1.5 meter! We keken een aantal minuten en maakten een paar discrete foto's zonder het te storen. Het was de kers op de taart van een geweldige duikweek.
Op onze laatste dag ontspanden we en genoten we van een ander plezier waar Mexico beroemd om is: tequila! De zeilvis zou ons excuus moeten zijn voor een volgend bezoek.