Malta's verhaal van twee delen

'Ik zet je hier af zodat je naar de shotline kunt drijven,” zei Jay, onze matroos, terwijl hij de RIB naar een punt manoeuvreerde waar ik nauwelijks de markeringsboei kon onderscheiden.
Ik weet dat ik wat tijd nodig heb om met mijn cameraset om te gaan als ik het water in ga, maar dit is belachelijk, dacht ik.
Zodra ik echter over de kant ging, waardeerde ik de logica, omdat ik merkte dat ik richting de doellijn raasde. Gelukkig kon ik net de boei pakken voordat ik werd weggevaagd.
Ik had beter moeten weten, want Jay had ons gewaarschuwd dat we sterke stromingen konden verwachten, en hij is nooit geneigd tot overdrijven.
Zijn waarschuwing: “Wees geen helden, jongens – breek de duik gewoon af als het te veel is” klonk in mijn oren terwijl ik met de boei worstelde.
Terwijl ik probeerde de afdekking van mijn koepelpoort te verwijderen, moest ik de schietlijn even loslaten en had daar meteen spijt van. Het kostte me moeite om zo snel mogelijk te vinnen om de lijn te herwinnen.
Een achtertank, twee aan de zijkant gemonteerde podiumtanks en een onderwatercamera-installatie zorgen voor een aanzienlijke hoeveelheid weerstand, en ik had het gevoel dat ik de strijd aan het verliezen was. Uiteindelijk moest ik de tank van Piero (mijn duikbuddy, die grimmig aan de lijn hing) vastpakken om terug naar de lijn te kruipen en aan onze afdaling te beginnen.
Ondanks instructies om niet aan het touw te trekken, moesten we uiteindelijk precies het tegenovergestelde doen en onszelf de diepte in trekken. De stroming weigerde gewoon op te houden en nam pas af toen we ruim voorbij de 45 meter waren.
Mijn vorige duiken op het wrak van de boeg van HMS Southwold waren nog nooit zo extreem geweest, maar dit gebied, zo'n drie kilometer ten noordoosten van de St. Thomas Bay in Malta, staat bekend om zijn onvoorspelbare sterke stroming.
Dit is zeker niet een gewone toeristische wraklocatie, en de aanpak ervan vereist een zorgvuldige voorbereiding opleiding. Voor ervaren tec-duikers is dit wrak echter een juweeltje en een serieuze kanshebber voor mijn favoriete tec-duik op Malta.
HMS Zuidwold ligt nu op een zandbodem. Ze zonk in twee delen weg, een weerspiegeling van haar tragische einde, dat ons terugvoert naar de Tweede Wereldoorlog, een van de donkerste en meest heroïsche hoofdstukken in de Maltese geschiedenis.

TOEN DE EILANDEN werden belegerd door As-troepen, die hen volledig omsingelden en de inwoners voortdurend bestookten met luchtaanvallen vanaf bases op Sicilië, slechts 60 kilometer verderop. Dit leverde Malta de George Cross-medaille op (die voortaan trots op de Maltese vlag wappert) en het niet benijdenswaardige label de zwaarst gebombardeerde locatie tijdens de oorlog te zijn.
Natuurlijk was een prominent onderdeel van het doel van de Asmogendheden het uithongeren van de eilanden tot onderwerping door elke poging tot herbevoorrading tot zinken te brengen. Maar de strategische ligging van Malta, met uitzicht op de centrale Middellandse Zee, was van cruciaal belang voor de geallieerden. Sorties vanuit Malta waren cruciaal bij het beëindigen van Rommels campagne in Noord-Afrika door zijn aanvoerlijnen vanuit Italië af te sluiten.
De Britse Admiraliteit heeft kosten noch moeite gespaard om ervoor te zorgen dat in ieder geval enkele schepen er doorheen zouden komen om Malta in de strijd te houden. Het was een lelijk, bruut conflict waarbij aan beide kanten veel slachtoffers vielen.
De rol van HMS Southwold in dit scenario was die van konvooi-escorte in het gevaarlijkste mariene theater van de oorlog. Ze was een Type II Hunt-klasse torpedobootjager die in 1941 in gebruik werd genomen en voornamelijk was ontworpen voor luchtafweer- en onderzeebootbestrijding. Ze was behoorlijk snel en haalde een snelheid van 27 knopen.
Haar belangrijkste wapens waren drie dubbele 4-inch geschutskoepels, een batterij van vier 2 pond pomponkanonnen en twee 20 mm Oerlikon-machinegeweren. Ze had ook 110 dieptebommen bij zich in drie rekken, en twee dieptebommenprojectoren.
Op 21 maart 1942 voegde Southwold zich bij de escortes van een konvooi van vier schepen dat probeerde het belegerde Malta vanuit Alexandrië te bevoorraden. Dit konvooi werd onderschept door de Italiaanse vloot en gedwongen zuidwaarts de Golf van Sirte in te sturen.
De begeleidende kruisers en torpedobootjagers verdedigden zich moedig, ondanks dat ze zwaar werden verslagen door de Italiaanse vloot, waartoe ook het slagschip Littorio behoorde.
De omweg kostte het konvooi de dekking van de nacht bij het naderen van Malta. Het Britse snelle tanker/bevoorradingsschip Breconshire werd losgemaakt van het konvooi en richting Malta gestuurd, geëscorteerd door de torpedobootjagers. Southwold en Beaufort.

IN ZWARE ZEEËN, kwamen ze onder hevige luchtaanvallen te staan ​​die Breconshire vlak voor de kust van Malta onbruikbaar maakten en haar naar defensieve mijnenvelden deden afdrijven.
Haar kostbare brandstof moest worden bespaard en Southwold probeerde te voorkomen dat de tanker het mijnenveld op zou rennen door langszij te komen. Het was deze manoeuvre die haar veel geld kostte, omdat ze op een mijn raakte, waarbij één officier en vier matrozen omkwamen.
Er werd een poging gedaan om Southwold naar de haven van Malta te slepen, maar haar structurele integriteit was ernstig aangetast en ze brak in tweeën. Het boeggedeelte ligt nu 68 meter lager, terwijl het achterschip iets dieper is op 72 meter. Ze liggen ongeveer 300 meter uit elkaar, dus de twee secties kunnen niet in één duik worden afgelegd.
In tegenstelling tot wrakken die tot zinken zijn gebracht om toeristische duikers te vermaken, vertellen deze echte wrakken aangrijpende verhalen. Kenmerkend voor beide secties van de Southwold zijn de talrijke lege 4-inch granaatkisten die op de dekken van beide secties liggen.
Ik kan het niet laten om me de hectische activiteit voor te stellen die zich moet hebben voorgedaan kort voordat het schip zonk. Marineschutters moeten al deze granaten in de geschutskoepels hebben geladen en ze wanhopig op vijandelijke vliegtuigen hebben afgevuurd terwijl deze opdoken om hun dodelijke lading op de Breconshire te lossen.

Het is ironisch datNa al die aanvallen moest het een Britse mijn zijn die de HMS Southwold tot zinken bracht. Hij moet net achter het voorschip zijn geraakt, bij de trechter, want daar is de scheur ontstaan.
Het schip ziet eruit alsof het op dat moment van de ingewanden is ontdaan en toont een wirwar van pijpen, balken en gescheurde metalen platen. Deze zijn allemaal gemakkelijk te zien tijdens het naderen en verkennen van het wrak, vanwege de zichtbaarheid van de Maltese wateren.
Natuurlijk zien alle duikers graag de naar de hemel wijzende geschutskoepels, de geladen dieptebommenrekken en de mijnenwerpers, maar ik zie ook graag aspecten van het gewone leven aan boord.
In de kombuis van het schip staan ​​nog steeds planken vol ingeblikt voedsel – waarschijnlijk bully beef! Andere items zijn onder meer verroeste koffers, keukengerei en containers.
Voor duikers die een fixatie hebben op toiletvoorzieningen is er een rek met toiletpotten in het boeggedeelte en een enkel urinoir op het achterschip. Het blijft mij verbazen hoe sommige duikers erin slagen een losse scheepstoiletpot in een wrak te lokaliseren en deze vervolgens trots op een prominente plek te plaatsen waar iedereen van kan genieten. Het doet me denken aan mijn kat die een dode muis in huis brengt en complimenten verwacht voor haar prestatie.
Sommige van mijn duikvrienden hebben verschillende voorkeuren wat betreft welk gedeelte ze graag duiken. Ik vind beide even aantrekkelijk, maar heb misschien een lichte voorkeur voor het achterschip, omdat hier de meeste bewapening zich bevindt.
In tegenstelling tot de boeg staat het achtersteven trots rechtop. Helemaal achter op het achterdek is een plank met de naam van het schip geplaatst. Er is mij verteld dat sommige duikers dit in het puinveld hebben gevonden, en het is heel goed mogelijk dat het deel uitmaakte van een loopplank waardoor matrozen aan land konden komen.
De naamplank staat op twee dieptebommenrekken die nog steeds verschillende stukken munitie bevatten – alstublieft vin met zorg!
Verderop zorgen de dieptebomprojectoren en de achterste dubbele 4-inch geschutskoepel voor een geweldig gezicht, zeker de moeite waard de schijnbaar eindeloze deco-stops aan het einde van de duik.
Het X-dek (een verhoogd dek tussen achtersteven en trechter) heeft zijn 4 cm lange geschutskoepel verloren, maar de lagerbevestiging is duidelijk zichtbaar. De koepel staat nu op het zand, precies waar de scheur plaatsvond, en het pomponkanon bevindt zich ook in dit gebied.
Lege 4in-hulzen, pomponmunitie, flessen en een verscheidenheid aan ander puin liggen verspreid over het terrein. Een groot deel van het dek is op dit punt verdwenen en onthult een wirwar van pijpen, balken, machines, kisten en ander materiaal dat nodig is om een ​​oorlogsschip te besturen. Veel van dit materiaal is op de zandbodem terechtgekomen en het is op dit punt gemakkelijk te visualiseren hoe het schip uit elkaar werd gescheurd.
Je kunt uren doorbrengen op deze plek, maar de tijd is op deze diepte natuurlijk uiterst beperkt en elke minuut die je hier doorbrengt, moet worden betaald met lange decompressietijden.
Het boeggedeelte rust aan de stuurboordzijde met een intacte dubbele geschutskoepel. Delen van het voorschip zijn zwaar beschadigd, maar het is mogelijk om sommige gebieden te betreden.
Aan de bakboordzijde van dit gedeelte is een rij toiletpotten te zien, te vinden op 58 meter hoogte. Raad eens, een ondernemende duiker vond een van de urinoirs en plaatste deze op een prominente plek zodat anderen ervan konden genieten!

DE BOOG VAN HET SCHIP is nog steeds intact, en ik hou ervan om foto's te maken en video- daar. Natuurlijk moeten alle pogingen tot penetratie zorgvuldig worden ondernomen, omdat er een heleboel kabels, draden en metalen uitsteeksels zijn waar een onoplettende duiker aan kan blijven haken. Zelfs de buitenkant van het wrak bevat veel potentiële obstakels, waaronder verloren vistuig.
Tijdens deze specifieke duik naar het boeggedeelte was ik me er terdege van bewust dat we tijdens de opstijging opnieuw met de sterke stroming te maken zouden krijgen, dus moesten we voorzichtig zijn met onze bodemtijd. Piero en ik controleerden de schietlijn en begonnen aan onze klim.
En ja hoor, de stroming begon op ongeveer 45 meter hoogte en werd steeds sterker naarmate we stegen.
Een flink aantal minuten later waren we in de laatste 10 minuten van onze decompressie op 6 meter toen ik de druk in mijn oren voelde toenemen. De computer liet zien dat ik naar 10 meter was gedaald, dus trok ik mijn weg verder omhoog langs de lijn terug naar 6 meter.
Een paar seconden later ontdekte ik dat ik terug was op 10 meter, hoewel ik nog steeds hetzelfde gedeelte van de lijn vasthield. Stel je mijn bezorgdheid voor toen ik opkeek en de boei van 30 liter op weg naar beneden zag terwijl hij onder de druk bezweek.
De stroming was zo sterk dat we voldoende weerstand hadden uitgeoefend om de boei naar beneden te trekken! Mijn normale gewoonte is om tijdens het decomprimeren een licht negatief drijfvermogen te hebben om het risico dat ik naar de oppervlakte schiet te minimaliseren. Dit werkte bij deze gelegenheid duidelijk niet, dus moesten we onze trimvesten opblazen om de boei terug naar de oppervlakte te laten komen. Ik voelde me bijna een menselijke heliumballon die in de wind waaide!
Nadat hij aan de oppervlakte was gekomen, vertelde Jay ons dat hij onze bellen had gevolgd op zijn echolood en zag dat ze gestaag stegen tot ze een hoogte van 45 meter bereikten. Daar aangekomen werden ze door de stroming meegesleurd en kwamen ze zo'n 300 meter verderop aan de oppervlakte.
Toen we met de RIB teruggingen naar St. Thomas Bay, vroeg ik me af of het verstandig was geweest om onder zulke omstandigheden te duiken. Bij deze gelegenheid werden we op de proef gesteld, maar we gingen de uitdaging aan en voltooiden de duik. De volgende keer denk ik echter dat ik voorzichtiger kan zijn en op betere omstandigheden moet wachten.
Beide delen van HMS Southwold zijn geweldige wraklocaties en ik voel me bevoorrecht om een ​​van de weinige duikers te zijn die regelmatig op dit wrak heeft gedoken. Ik moet benadrukken dat, hoewel ik niet zeker weet of er matrozen vastzaten in het wrak, we Southwold nog steeds als een oorlogsgraf beschouwen.
Daarom nemen we geen “souvenirs” of andere interessante voorwerpen op – we maken alleen foto’s en video’s. Vierenzeventig jaar later verdient HMS Southwold nog steeds onze dank en respect.