De droom 20 jaar later leven

LIVEABOARD-DUIK

HET WAS EEN WINTERAAR Woensdagavond hoorde ik in de kelder van een Londense studentenvereniging voor het eerst gefluister over een eiland vol hamerhaaien. Ik had zojuist mijn laatste BSAC Novice Diver-zwembadsessie afgerond en terwijl ik mijn uitrusting afdeed, hoorde ik twee doorgewinterde duikers geanimeerd praten over een eiland voor de kust van Costa Rica.

‘Er zijn er honderden…’ zei een duiker.

‘En walvishaaien ook, vergeet ze niet,’ onderbrak de ander.

Ik weet nog dat ik weemoedig zuchtte.

Het volgende weekend ging ik naar Stoney Cove voor mijn open water opleiding duiken, en ik zou het geluk hebben een snoek of baars te zien, of zelfs een hand voor mijn gezicht.

Op een dag, droomde ik, op een dag ZAL ik deze magische plek bereiken.

Twintig jaar later is die dag eindelijk aangebroken. Ik ben onderweg – en de weg is lang. Heel lang, in feite 20 uur over hobbelige zeeën. Terwijl we aan boord gaan van Aggressor’s Okeanos I, ons duikschip voor de komende acht dagen, belooft kapitein Alberto ons “regen, wind, ruwe zee”.

En we juichen, soort van.

Het is juni, het begin van het regenseizoen, perfect voor het scholen van hamerhaaien, die worden aangetrokken door de overvloed aan voedingsstoffen in het water. Maar het betekent ook sterke stroming en stormachtig weer. Zeeziektetabletten, iemand?

Vijfhonderd kilometer later is het zes uur 's ochtends als het weelderige vulkanische eiland Cocos voor ons opdoemt. Kokospalmen klampen zich gevaarlijk vast aan de zijkanten en watervallen stromen van ruige kliffen en vallen 6 meter naar de kustlijn.

‘Adembenemend’ is een understatement. Het is niet verrassend dat UNESCO het eiland eind jaren negentig tot werelderfgoed heeft verklaard, maar de echte schatten bevinden zich onder de oppervlakte.

Als je op zoek bent naar mooie koralen en ontspannende duiken, dan is Cocos zeker niets voor jou. Maar als de stroom van snelle stromingen je aan het lachen maakt, en de belofte van grote pelagische soorten zoals tijger-, hamerhaaien en Galapagos-haaien, roggen, dolfijnen en walvishaaien je hart sneller doet kloppen, lees dan verder.

MANUELITA DIEP Onze eerste dag brengt een kenmerkende Cocos-duikplek met zich mee waar we (met genoegen) meerdere keren zullen mogen duiken. Het is een 150 meter lang eilandje dichtbij de plek waar de boot voor anker gaat in Chatham Bay. Terwijl we de diepere westkant afdalen naar 30 meter, worden we begroet door een grote school blauwe en gouden snappers.

Maar er is geen sprake van rondhangen. Onze eerste stop is bij een van de drie schoonmaakstations in de hoop hamerhaaien te spotten. Op enkele schaduwen na blijven de haaien ongrijpbaar, dus haasten we ons naar schoonmaakstation nummer twee. Onderweg vaart er een adelaarsrog voorbij en een duiker met scherpe ogen wijst naar boven. Ik draai mijn hoofd op tijd om een ​​Galapagos-haai voorbij te zien rennen in het ondiepe water.

Bij het derde schoonmaakstation omhelzen we de rotsen en wachten. De gebruikelijke verdachten vliegen rond – Moorse idolen, papegaaivissen en vlindervissen – voordat een onverwachte school grote marmerroggen voorbij zwemt.

Eindelijk wordt ons geduld beloond als vier geschulpte hamerhaaien uit het niets zwemmen. Ze zijn groter dan ik had verwacht en langzaam genoeg om een ​​paar foto’s te kunnen maken.

We kijken vrolijk toe tot het tijd is om af te dalen.

Op 10 meter afstand, terwijl we in de duistere verte kijken, flitsen een paar witte vlekken naar ons. Het is onze eerste waarneming van walvishaaien. Het zicht is echter slecht, dus slechts enkelen van ons zien het voorbij suizen.

We komen terug bij het hoofdschip en roepen: “Walvishaai, walvishaai!”, terwijl de duikers op de andere rubberboot wraak nemen met: “Tijgerhaai, tijgerhaai!”. Dit vriendelijke antwoord zal na elke duik worden voortgezet.

Een van mijn favoriete aspecten van liveaboard-duiken is niet alleen de tijd die ik onder water doorbreng, maar ook het ontmoeten van nieuwe duikvrienden van over de hele wereld. Het gevoel van kameraadschap wordt in het normale leven zelden ervaren.

Oh, en het eten. Ik ben de tel kwijt hoe vaak ik passagiers dingen hoorde zeggen als: “Hoe maken ze zo lekker eten in zo’n kleine keuken?”

PUNTA MARIA Op een andere van de meer uitdagende duikplekken, meestal vanwege sterke stroming, dalen we 25 meter langs een lijn af naar de top van een onderwaterberg. De stroming neemt af, maar helaas ook het zicht.

We zwemmen naar een vlak rotsachtig gebied en turen 10 meter lager naar een natuurlijk amfitheater, omgeven door grote rotsblokken en een hellende muur.

Een grote Galapagos-haai vaart een paar meter voor me voorbij, en dan valt mijn aandacht op iets anders: het is een vrijzwemmende murene die naast me langs de rots glijdt.

Naast mijn gehandschoende handen steken blennies hun kop uit de zeepokken, en red snapper schiet tussen de rotsen door.

We vin terug naar de lijn, en een school vlindervissen zwermen om ons heen voordat er weer een Galapagos-haai opduikt. Hij draait zich om en slentert voor ons uit, alsof hij over een catwalk paradeert. Ik vermoed dat we met meer stroming meer haaien zouden hebben gezien, maar dat zijn de pauzes.

De zon schijnt tenminste helemaal terug naar de Okeanos I, net op tijd voor de ochtendthee (fruitschaal en cake, jammie).

ONDERGEDOMPELDE ROTS De rubberboot doet er bijna 30 minuten over om deze plek te bereiken, maar het landschap rond het eiland is prachtig, dus het kan niemand iets schelen.

Zoals de naam al doet vermoeden, bevindt de top van de rots zich onder de waterlijn, op 7 meter. De ene kant bestaat uit een reeks grote rotsblokken die naar beneden lopen, en de andere kant is een steile muur.

Het zicht is vandaag slechts 5-10 meter, dus we volgen de kapitein van dichtbij en gaan tot 20 meter op zoek naar de boog.

De ingang wordt aan het zicht onttrokken door een enorme school geel omlijnde snappers die als poortwachters fungeren.

We zwemmen er één voor één doorheen, met een korte stop in het midden om naar de witpuntjes te kijken die op de zandbodem rusten.

Hergroeperen, wij vin met de muur aan onze linkerkant. Mijn vriend ziet een Octopus zit ingeklemd in een gat. We duwen ons door de stroming en gaan verder rond de muur, langzaam stijgend langs een grote scheur in de rotswand. Acht rotskreeften gebruiken het als schuilplaats.

Dan is het tijd om tot 5 meter te zweven en onze veiligheidsstop te maken op de top van de rots, in de golf, naast een school Creoolse vissen uit de Stille Oceaan.

BESTE NACHTDUIK OOIT! Het is echt de nachtduik die een einde maakt aan alle nachtduiken, als je het spannend vindt om witpunthaaien onder je, om je heen en zelfs door je benen te zien zwermen.

We doen in totaal drie nachtduiken – Chatham Bay, Ulloa en Manuelita Shallow, en jongen, wat hebben de haaien een show gegeven! We daalden af ​​tot een gemiddelde diepte van 15 meter en hadden maar één taak: licht schijnen voor de jagende haaien.

Aan het einde van een duik bleef ik achterover hangen, en het tafereel hieronder deed me denken aan de kruising van de M4 en de M25, alleen met haaien, in plaats van auto's, die over de rijstroken zoeven.

Maar het echte hartverscheurende moment is wanneer de voederwaanzin begint, en dan zijn alle weddenschappen uitgesloten als je een vis bent. De haaien worden gek. Sommige van de moedigere duikers sluipen in de strijd, terwijl anderen erboven zweven en graag van een afstandje toekijken.

Ik heb een paar honderd nachtduiken gemaakt, maar heb nog nooit zoiets meegemaakt. Het is alsof je in een BBC-natuurdocumentaire leeft, met als bonus warme chocolademelk en café-crèmelikeur die op me wachten als ik weer aan boord kom.

Kan een nacht nog perfecter zijn? Oh wacht, ja, neem een ​​glas wijn mee naar het bovendek en staar dan naar de Melkweg, stralend in al zijn onvervuilde glorie.

VUILE ROTS We laten het beste tot het laatst en het is een korte tocht met een rubberboot naar de duikstek van Dirty Rock. De kapitein draait de boot naar de oceaankant van de rots en bevestigt dat er geen stroming is. Wij vin tot aan een zandvlakte die op 34 meter onder ons schijnt.

Naarmate we dichterbij komen, zie ik witpunthaaien op het zand liggen rond een klein betonblok met een touw eraan (onderzoeksapparatuur opgesteld door de rangers).

Dit kan maar één ding betekenen: dit gebied moet veel haaienactie zien. Joepie! We nestelen ons in de rots en wachten. Een marmeren straal zweeft voorbij, maar alle ogen zijn gericht op het blok en het touw.

Het duurt niet lang voordat er een stukje lichtgrijs binnenkomt, een hamerhaai. Er volgen er nog drie. De zon filtert door de blauwe tint en vergroot het zicht tot 15-20 meter, en nog een paar haaien glijden naar binnen.

Uiteindelijk verspreiden ze zich en terwijl ik verder zwem, tuur ik naar boven. De omtrek van het rif doet me denken aan de grillige toppen van de Schotse Hooglanden.

Ik tel het aantal witpunthaaien dat langs ons zwemt – minstens acht van verschillende grootte. Ik herinner me de eerste briefing van de kapitein, toen hij ons vertelde: “Er zijn hier veel witpuntjes, en na de eerste duik denk je: “Oh, niet nog een witpunt!” Hij heeft geen ongelijk.

Ander zeeleven omvat gevlekte kogelvissen, gele trompetvissen, grote lipvissen, murenen en langoesten.

Als onze gids een ratelend geluid maakt, volgen we zijn hand en ontdekken vijf hamerhaaien die tussen de 10 en 15 meter boven ons scholen.

We kruipen dichter naar de rotsen en observeren. Wanneer onze computers dwingen ons om ondieper op te stijgen, de haaien verdwijnen.

We bereiken het einde van de rots en zwemmen door een natuurlijk kanaal, dat tot 40 meter en verder daalt. Vijf meter verderop staat een kleiner hoogtepunt. De stroming raast, dus we grijpen de rots vast en kijken hoe een enorme school jacks danst in de stroom van de waterstroom.

Tijdens de laatste duik van onze reis, bij Dirty Rock, bevinden we ons op 5 meter en gedempt geschreeuw en verwoed wijzen wijzen naar een squadron hamerhaaien die onder ons scholen, de stroming in het blauw meedrijvend. Ah, wat een droomeinde van een perfecte reis!

AGRESSOR VLOOT heeft twee boten die naar Cocos varen, beide vernoemd naar de god van de buitenzee die rond de aarde cirkelt – Okeanos I & II. De meeste reizen duren tien dagen, maar sommige, zoals de mijne, duren acht dagen.

We maakten drie of vier duiken per dag, afhankelijk van wat de parkwachters afspraken. We hebben er in totaal 17 uitgevoerd op negen van de twintig locaties, inclusief de drie nachtduiken. Alle duiken vonden plaats vanaf RIB's, meestal met een negatieve backroll-invoer vanwege de doorgaans sterke oppervlaktestromingen.

De weergoden waren ons echter gunstig gezind en we hadden ongelooflijk goed weer – voornamelijk zonneschijn en relatief gladde oceaanomstandigheden.

Nitrox is beschikbaar en wordt ten zeerste aanbevolen, omdat de meeste haaienactie tussen de 20 en 30 meter plaatsvindt. Het bij zich hebben van een DSMB is verplicht.

De maximale duiktijd is 55 minuten en de nachtduiken 45 minuten, hoewel we dit een beetje hebben opgerekt omdat de duiken zo geweldig waren en de bemanning het niet erg leek te vinden. Ze willen dat je het beste duiken ervaart dat Cocos kan bieden.

Het is niet verwonderlijk dat Cocos door PADI wordt uitgeroepen tot een van de beste duikplekken ter wereld, of dat Jacques Cousteau het omschreef als: “Het mooiste eiland ter wereld”. Of zelfs dat Michael Crichton zijn Jurassic Park-romans daar baseerde.

Net als Galapagos is Cocos een van die zeldzame plekken die nog steeds relatief onaangetast zijn door de buitenwereld, zowel boven als onder de waterlijn. Zelfs degenen die tijdens de 36 uur durende overtocht zeeziekte kregen, zeiden dat ze niet zouden aarzelen om terug te komen.

Mij? Ik zal niet nog twintig jaar wachten om terug te keren, dat is zeker.