DAN BURTON fotografeert Bunaken met behulp van groothoek

INDONESIË DUIKER

Je hoeft geen macrofotograaf te zijn om je te vermaken in Noord-Sulawesi, zoals groothoekman DAN BURTON ontdekt bij Bunaken. Waarom liet hij het zo lang liggen?

Na 28 jaar ben ik eindelijk teruggekeerd naar Indonesië, maar dit keer naar het magische eiland Bunaken.

Mijn laatste reis was begin jaren negentig, toen ik een maand veel verder naar het zuiden doorbracht en door Bali, Lombok en enkele van de naburige eilanden reisde en daar duikte. Ik herinner me hoe onaangetast sommige van deze locaties waren, en vroeg me af of de riffen van Sulawesi vandaag de dag net zo goed zouden kunnen zijn als die zuidelijke riffen toen waren geweest.

De 13 uur durende vlucht naar Singapore werd gevolgd door een drie uur durende vlucht naar Manado, de hoofdstad van Noord-Sulawesi.

In de afgelopen decennia was dit de toegangspoort tot die duiklocatie van wereldklasse voor muckduikfotografen, Lembeh Strait, maar ik wilde graag meer weten over de afleidingen die Bunaken te bieden had.

Het kleine eiland ligt op slechts 45 minuten varen van Manado, gelegen in het National Marine Park dat 30 jaar geleden werd opgericht, en het charmante Bunaken Oasis Dive Resort ligt in dicht bos aan de westkant van het eiland.

Het resort valt vanaf de zee niet op, maar gaat op in het landschap achter de mangroven. Het is een stijlvol en luxueus 5*-etablissement op de flank van een heuvel, met stijlvolle bungalows met een prachtig panoramisch uitzicht.

Duikcentrummanagers Spencer en Chi zorgde voor een rondleiding door de locatie en de luxueuze en goed uitgeruste duikfaciliteiten, waaronder een camerakamer met airconditioning, een kleine bank en een oplaadruimte voor elke fotograaf.

Maar de plek is ook zeer geschikt voor duikers voor wie fotografie is niet alles. Ons werd verteld dat ze kunnen kiezen uit 68 duikplekken, allemaal binnen vijf tot negentig minuten van het resort.

Op het menu van Bunaken staan ​​muur-, mangrove-, zwartwater- en modderduiken, riffen gehuld in schildpadden en een wrakduik op 45 minuten afstand. Ongebruikelijk is er ook een goed uitgeruste technische duikfaciliteit voor degenen die dieper of langer willen verkennen.

De volgende ochtend werden we over de glazige zeeën gevoerd op een aangepaste traditionele Indonesische duikboot en 20 minuten later bereikten we Mike's Point, genoemd naar een Amerikaanse duiker. Gidsen Didi en Cindy hebben ons geïnformeerd en het behulpzame duikteam heeft onze uitrusting klaargemaakt.

Vanuit onze achterwaartse rol daalden we af naar de top van het rif. Mijn eerste aanblik was een school dansende gele piramidevlinders die kronkelden en draaiden in het vlekkerige zonlicht.

Didi nam ons mee naar een gebied waar de kans bestond om dwergzeepaardjes te zien.

Hij was een meester in het spotten van macro-onderwerpen en vond al snel een Pontohi, weggestopt op een klein koraal. Dit type dwergzeepaardje werd in 2004 op het eiland ontdekt door Vandaar Pontoh, een van de gidsen van het resort – en hij was met ons aan het duiken.

Het was de eerste Pontohi die ik had gezien, en ik kon niet geloven hoe klein hij was, maar ik besefte al snel dat als je er eenmaal naar kijkt, er overal kleine beestjes verschijnen.

Macro was nooit mijn ding, maar technische ontwikkelingen hebben fotografen in staat gesteld steeds kleinere onderwerpen vast te leggen – en jaar na jaar voorheen onbekende soorten te onthullen.

Ik was uitgerust met een fisheye-lens, dus ik kon dit delicate wezen niet vastleggen, maar de herinnering staat voor altijd in mijn geheugen gegrift.

In de diepte onder ons patrouilleerden een paar witpunthaaien langs de muur. Deze gestroomlijnde jagers hielden afstand en keken voorzichtig naar ons. Het kan moeilijk zijn om haaien dichtbij te krijgen, vooral als je een camera hebt. Sommigen zeggen dat elektrische signalen in het water van de camera/flitser hen ervan kunnen weerhouden dichterbij te komen.

Ik probeerde me te laten vallen en heimelijk naar binnen te bewegen zonder enige beweging van buitenaf, maar ze zagen me aankomen en zwommen weg, waardoor ik gefrustreerd raakte.

Na een uur verkennen gingen we naar de top van het rif, waar we een prachtige, kleurrijke verzameling ongerepte harde koralen zagen.

Grote tafelkoralen strekten zich uit over de top van het rif, en tussen hen zat een grote groene schildpad die op wat zacht koraal zat te kauwen. Ik ging vlakbij wonen en bracht een paar minuten door met het maken van foto's van Cindy, die ook gefascineerd was door de schildpad.

Daarom trok mijn aandacht en wees op een kleine maar zeer giftige gestreepte zeeslang die in de koraalkop jaagde. Ik slaagde erin heel dichtbij te komen, omdat hij niet in ons geïnteresseerd was, waardoor ik foto's kon maken van een soort die ik nog nooit eerder heb gefotografeerd.

Hij kan zijn adem meer dan 12 uur inhouden en duiken tot meer dan 250 meter, en is waarschijnlijk een van de meest gekoelde soorten onder water.

Het eiland heeft een naburige uitgedoofde vulkaan genaamd Manado Tua (of Old Manado). Ik was er niet van overtuigd dat hij niet meer leefde, want er leek altijd een wolk boven te hangen die op rook leek! De vulkaan torent tot 800 meter hoog en blijft tot grote diepten onder de zeespiegel, waardoor het een perfecte plek is om grotere pelagische soorten te zien.

We gingen erheen om uit te checken een favoriete duikplek met gidsen, Fukui Reef. Er wordt alleen bij bepaalde getijden gedoken, omdat de stroming extreem sterk kan zijn. Het risico op vervelende neerwaartse stromingen maakt het duiken op sommige muren bijna onmogelijk.

Vandaar een stroomcontrole, daarna deed de groep een negatieve afdaling, daalde de helling af en dreef zachtjes verder.

We kregen te horen dat we in het blauw goed moesten uitkijken naar grotere soorten. Alles was kalm, totdat in een flits de scholende roodtandtrekkervissen allemaal in het rif verdwenen.

Wat was er aan de hand? Binnen enkele seconden verschenen er twee grote hondtandtonijnen uit de duisternis beneden. De zilveren torpedo's schoten heen en weer in de school zilvervisjes en pikten hulpeloze vissen op. Deze hectische hinderlaag was echter opwindend om te zien, terwijl de visbal in paniek heen en weer zwaaide.

Mijn hartslag klopte en ik kon niet voorzien wat er daarna zou gebeuren. Toen stopte de chaos in een oogwenk en was het rif weer normaal.

We verlieten het rif en gingen een open gebied binnen waar ik de grootste reuzenschelp zag die ik ooit had gezien, gelegen op een open zandgebied.

Het gigantische weekdier zat met zijn felgekleurde mantels wijd open en trilde bij elke beweging terwijl we het inspecteerden.

Mijn eerste ontmoeting met één was in Australië geweest Open Water cursus in 1988. Mijn instructeur had me ernstig gewaarschuwd voor het krijgen van mijn vin gevangen in de gapende mantels, of plaagde hij mij?

Misschien had hij in de jaren zeventig te veel Tarzan-films gezien!

Tijdens mijn bezoek Ik maakte een paar technische duiken tot 50 meter op een muur en kreeg ook de kans om te duiken op het enige lokale wrak, de Molas.

De beschikbare informatie daarover is niet zo betrouwbaar. Sommigen zeggen dat het een Japans vrachtschip was; anderen zeiden dat het een Chinees commercieel ijzeren schip was. Lokale mensen die wat onderzoek hebben gedaan, geloven dat het schip eigenlijk Nederlands was en tegen het einde van de Tweede Wereldoorlog zonk.

De Molas ligt op een diepte tussen 22 meter aan de boeg en 41 meter aan de achtersteven, vlakbij het vasteland, op een korte boottocht van Bunaken. We besloten er te duiken met lucht met nitrox 50 en zuurstof, zodat we een bodemtijd van 40 minuten konden hebben met een lichte deco.

We daalden langs de schietlijn in een groene duisternis en ongeveer 10 meter verderop verscheen langzaam de boeg.

Het schip ligt rechtop op een zanderige zeebodem, en over de boeg is de ankerketting aan bakboordzijde uitgerold en strekt zich uit tot aan de zeebodem, 15 meter van de romp, maar zonder spoor van het anker.

We liepen langs de stuurboordzijde naar beneden en konden zien dat de davits waren uitgeschoven, wat er misschien op duidde dat de bemanning tijdens het zinken in de boten was ontsnapt.

Vlak in het zand ligt de enorme stoompijp, die eruit lijkt te zijn gescheurd – maar was dit het gevolg van het zinken of van een ander schip dat aan de oppervlakte verstrikt raakte?

Ik had dit soort schade gezien tijdens het duiken op het Stella Polaris-wrak in Japan.

Spencer ging voorop, gevolgd door Cindy. We gingen naar het achterschip en doken vervolgens onder de romp om de resterende propellers te zien die diep bedekt waren met tientallen jaren van koraalgroei.

Na een paar minuten onder de romp te hebben verkend, gingen we via het achterschip naar het dek naar de bovenbouw. Na vele jaren van verval zag alles er uiterst kwetsbaar uit.

Spencer leidde ons voorzichtig door de skeletstructuren terwijl we door de slibachtige gangen gleden.

Het is altijd een geweldig gevoel als je door een nieuw wrak of door een nieuwe passage gaat. Je vraagt ​​je af waar je uitkomt, of wat je om de volgende hoek ziet!

Toen ik over de bakboordzijde tuurde, zag ik een grote deuk in de romp. Het ging open in een scheur door het metaal en vertoonde alle tekenen van een rampartij, dus misschien was dit Molas 'laatste ondergang.

We gingen naar het achterschip en gingen het schot op en brachten de laatste 15 minuten door met decomprimeren onder de boten terwijl we het onderwaterleven voorbij zagen gaan.

Bunaken-oase heeft prijzen gewonnen, deels vanwege de sterke nadruk op ethisch opereren, waardoor het bedrijf voorop loopt in het spel.

Het heeft bijvoorbeeld plastic geëlimineerd tassen van het resort, produceert zijn eigen zoetwater en verbouwt 40% van zijn eigen groenten. De lijst gaat maar door.

Het team heeft duidelijk hard gewerkt om te komen waar ze nu zijn, en doet er alles aan om het resort steeds groener te maken.

Er is nu ook de Oasis Foundation, die geredde en gewonde jonge schildpadden vrijlaat, aangeleverd door lokale vissers. Gasten kunnen meedoen aan deze programma's en ook helpen bij het planten van mangroven in hun kwekerij buiten het hotel.

Sinds de introductie van het mariene park is de regio en het zeeleven tot bloei gekomen – laten we hopen dat de Indonesische overheid door het hele land mariene parken zal implementeren!