Jersey Shore

Ik gaf mijn pet aan Guernsey terwijl we wachtten tot zowel de voet- als de autopassagiers Condor Ferry’s Liberation verlieten voordat we verder zeilden naar Jersey – het grootste van de Kanaaleilanden, en onze eindbestemming.

Nadat ik deze oversteek al eerder had gemaakt,

Ik kende de weg in de supersnelle catamaran, die slechts vier uur eerder uit Poole in Dorset was vertrokken. Ik ben ook redelijk bekend met Guernsey, omdat ik het eiland drie jaar geleden zowel boven als onder de golven heb verkend en ervan heb genoten voor DIVER (Guernsey Weekend, augustus 2015).

Tegenwoordig reis ik het liefst met de veerboot, vooral als het om duiktrips gaat. Er is geen gedoe met beveiliging, geen pover en/of prijzig bagage vergoeding en vooral een (meestal) veel meer ontspannende, zelfs plezierigere ervaring, omringd door voldoende eigen ruimte.

Groot-Brittannië stond tijdens de Tweede Wereldoorlog de Kanaaleilanden af ​​aan nazi-Duitsland, omdat er te veel middelen nodig zouden zijn geweest om deze verzameling kleine eilanden, die dicht bij Frankrijk liggen, te verdedigen.

Bij de laatste nadering van de haven van St. Helier is het duidelijk te zien dat de kustlijn van Jersey nog steeds bezaaid is met imposant ogende, in Duitsland gebouwde kustverdedigingswerken en observatieposten. Bouley Bay Dive Center was zo vriendelijk geweest om voor ons duiken te zorgen, maar ik had natuurlijk gekozen voor een weekend met monsterlijke getijden en tijden die niet echt pasten bij het bezoeken van wrakstukken, dus bootduiken zou lastig worden.

Maak je geen zorgen, de eigenaar van het duikcentrum Toyah stelde me bij aankomst gerust: “We bezoeken ongeveer 10 kantduikplekken rond het eiland waar bij de meeste getijden gedoken kan worden.” Probleem opgelost.

Toyah gelooft dat haar duikcentrum, dat op 60-jarige leeftijd een OAP is (kun je dat tegenwoordig zeggen?), misschien wel het oudste van Europa is. “Het was oorspronkelijk eigendom van een man genaamd Jim Webster, van wie bekend is dat hij de duiksport naar het eiland heeft gebracht en behoorlijk beroemd is in de duikgemeenschap,” vertelde ze me. Toyah is de derde eigenaar van het centrum, dat een paar meter van het water ligt, en allemaal in de prachtige baai waar we die avond zouden duiken met haar en Adam, een van haar divemasters.

Ik waadde als een professional het water in om mijn schoenen aan te passen, maar ontdekte dat de nieuwe Jetfins die ik had gekocht toen ik in warmer gebied was, niet bij mijn schoenen pasten. droogpak laarzen.

Ik waadde terug het water uit om het probleem op te lossen en zag er in niets uit als een professional.

WIJ GAAN RECHT NAAR het rotsachtige deel van de baai bevond zich eenmaal onder het oppervlak en volgde voornamelijk zand totdat we het kelpbos bereikten. Spinkrabben, te vinden op menig restaurantmenu in Jersey, gleden onder hun kelpy-schuilplaatsen toen we ze naderden, terwijl een school zandspieringen met hoge snelheid boven ons vloog in hun eindeloze jacht op zoöplankton.

Rotsblokken, kelp en zand vormen een groot deel van deze kant van de duikplek, totdat je het grootste deel van de rots aan de uiterst rechtse kant van de baai bereikt, waar een indrukwekkende muur in zicht komt.

Grote Ballan Wrasse kwam en ging, en ons werd geadviseerd om uit te kijken naar de “kleine inktvis” of Sepiola atlantica.

Met een lengte van slechts 5 cm is dit een van de kleinste soorten inktvissen in de Britse wateren. Het kan moeilijk te vinden zijn en omdat ik de slechtste persoon ter wereld ben als het gaat om het opsporen van kleine dingen, had ik weinig hoop tenzij iemand anders er eerst een vond.

Bouley Bay is de meest populaire kantduiklocatie op het eiland, vanwege de gemakkelijke toegang tot het water en de nabijheid van de duikwinkel. Vanaf de kust ziet het water er mediterraan uit (als de zon schijnt) en het lijkt alsof het tij in een behoorlijk tempo komt en gaat.

Het steenachtige strand en de rotswanden die in de zee uitmonden, deden me denken aan een klassieke schoonheidsplek in Cornwall.

Of je nu springtij hebt of niet, het getijdenverschil is enorm en bereikt vaak maar liefst 11.45 meter. Na de eerste duik stelden Toyah en Adam voor dat we de volgende dag terug zouden komen om een ​​duik aan de linkerkant van de baai te proberen, waarvan ons werd verteld dat het een totaal andere ervaring onder water opleverde. We hebben afgesproken.

Terwijl ik die avond de uitrusting en de cameraapparatuur afspoelde, vroeg ik Toyah wat er nog meer opviel aan het duiken rond Jersey.

“De eilanden van Les Ecrehous, zes mijl uit de kust, hebben zoveel duikplekken en zijn prachtig – het is een Ramsar-locatie [een internationale organisatie die gebieden van natuurlijk belang belicht], waar zeehonden wonen, zoveel sponzen, kattenhaaien, zeekomkommers, sint-jakobsschelpen, kokerwormen , koekoekslipvissen, roggen, elektrische roggen, golvende roggen en zelfs waaierkoralen.

“We zien daar vaak dolfijnen, en het laat echt zien hoe groot onze getijden zijn, waardoor zandbanken midden in de zee zichtbaar worden – die op het Caribisch gebied lijkt.” Wat mijn Med-analogie overtrof.

Twintig of meer opgewonden schoolkinderen, die hun wetsuits uittrekken na hun open water opleiding, zoemde over Bouley Bay op onze tweede duikdag. Het was geweldig om te zien dat zoveel jonge mensen betrokken raakten bij duiken, dacht ik, terwijl we uitrusting en camera's klaarmaakten voor kantduik twee, aan de andere kant van de baai.

DE ZEEBODEM IS EEN MIX VAN kiezelstenen die hier abrupt in zand veranderen, en de eerste wezens die mijn aandacht trokken waren een handvol zandspieringen die uit het zand gluurden.

Ik had verwacht dat ze zich bij nader onderzoek zouden terugtrekken, maar dat gebeurde niet: ze waren allemaal dood. Deze scène speelde zich op verschillende punten tijdens deze duik af.

Toen ik bij thuiskomst verder onderzoek deed naar de afsterving van de zandspiering, ontdekte ik dat de afdeling Mariene Biologie van Société Jersiaise al een onderzoek was gestart op basis van andere rapporten over de ongewone taferelen, maar “geen duidelijke doodsoorzaak” had gevonden. Dus dat mysterie blijft bestaan!

Tientallen zeehazen (Aplysia punctate), zo genoemd omdat hun koptentakels op de oren van een haas lijken, vormden 'paringsketens' rond onkruid en zandplekken. De individuen die we vonden waren 5-10 cm lang, hoewel ze wel 20 cm konden worden.

Deze zeeslakken zijn hermafrodieten, dus ze kunnen op elk moment de rol van man of vrouw op zich nemen – wat het leven eenvoudiger maakt, denk ik! Een uitgestrekt bos met hoog onkruid biedt duikers nog meer interesse om door midden water te zwemmen, en daarin zijn een aantal zeenaalden te vinden.

Kantduiken zorgen meestal voor gemakkelijk duiken (zolang je uitgang niet te ruig is) met fantastisch licht fotografie, en deze in Bouley Bay valt in die categorie.

Tijdens onze tweede duik in de baai waagden we ons niet dieper dan 8-10 meter, dus we hadden onze lucht- en bodemtijd schijnbaar voor altijd kunnen uitputten. De visrestaurants van Jersey lonken ons echter terug naar de kust.

JE KAN BIJNA JERSEY DUIKEN op dezelfde manier waarop je op Bonaire zou duiken, waarbij je van kantduiklocatie naar locatie rijdt, hoewel het op het Kanaaleiland verstandig is om te begrijpen wat de getijden doen en op welke locaties rekening moet worden gehouden met stromingen.

Het betreden en verlaten van het water is uiteraard van cruciaal belang, en het inschakelen van lokale kennis is belangrijk. Toyah en Adam lieten ons een andere populaire kantduikplek en spectaculaire baai zien, genaamd Greve D’lecq, op slechts 15 minuten rijden langs de kust van Bouley Bay.

Waar Bouley op een baai in Cornwall lijkt, deed deze me denken aan een baai uit Devon. Een goudkleurig zandstrand strekt zich uit rond een baai die aan de ene kant wordt geflankeerd door een zeewering versierd met vissers en hun hengels, en aan de andere kant kliffen die naar beneden aflopen in de zee.

We zouden in de vuurlinie van de vissers duiken, dus bond ik een klein mes vast voor het geval ik hun bijvangst zou worden.

De helderheid van het water rond Jersey is prachtig, en terwijl we daar eind mei aan het duiken waren, was de zeetemperatuur 14°C, een graad of twee hoger dan wat de omringende zee van het vasteland van Groot-Brittannië op dat moment te bieden had.

Slechts een paar meter onder de oppervlakte merkte ik dat er een redelijke hoeveelheid visgerei op de rotsen en in het kelpbos zat gevangen, maar we zakten naar 10 meter, waar de rotsen en het bos ophielden en een fantastische zandbodem begon.

We vonden de steengroeve van de vissers op de golvende zandbodem – een tong die geduldig wachtte terwijl ik een paar schoten afvuurde.

We gingen met een lichte stroming mee vanaf het moment dat we de ingang van de baai verlieten, en ik vroeg me af of deze zou toenemen, waardoor het moeilijk zou worden om terug te keren naar onze ingang.

Dat gebeurde echter niet en het vinnen ervan, zelfs met een camera, was geen probleem, maar het illustreert wel waarom bij het duiken naar lokale kennis moet worden gezocht. Zonder de inbreng van Adam zou ik de duik eerder hebben gemaakt dan wij.