Het vasteland van Japan, Mekka

U KAN VERGEVEN WORDEN omdat ze dachten dat Okinawa de enige plek in Japan is waar je kunt duiken. De eilandengroep die bekend staat om zijn riffen en overvloedige zeeleven trekt een bepaald aantal internationale duikers, maar zouden ze andere hoogwaardige Japanse locaties kunnen missen?
Het kleine stadje Kushimoto in Wakayama, op het vasteland van Honshu, trekt duikers uit heel Japan. De meeste buitenlandse toeristen hebben er nog nooit van gehoord, maar dit ‘vastelandmekka’ van duiken is voor de Japanners een populair alternatief voor Okinawa, vooral wanneer tyfonen ervoor zorgen dat vluchten naar de westelijke eilanden worden geannuleerd.
Dus sprong ik op de Bullet Train van Tokio naar Osaka voordat ik de lokale treinen naar Kushimoto nam om te zien of wij Britten misschien iets missen.
Bij aankomst ontmoette ik Kumiko-san, mijn gids; Aki-san, mijn duik instructeur; en de heer Shimano, de eigenaar van Nanki Seaman's Club, waar ik zou gaan duiken. Iedereen wilde me graag laten zien wat Kushimoto te bieden had.
De beste tijd om in Kushimoto te duiken, zo werd mij verteld, is van eind september tot eind november, wanneer het zicht op zijn best is rond de 15-25 meter en de gemiddelde watertemperatuur een zwoele 27° bedraagt.
Hoewel de omstandigheden ook goed zijn tijdens de zomermaanden, zijn juli en augustus de maanden waarin hordes Japanse duikers naar het kleine stadje trekken voor hun zomervakantie. Het is dus het beste om deze piekperiode te vermijden, vooral vanwege de ongeveer 25 duikwinkels in In de stad kunnen momenteel slechts een paar Engelssprekende bezoekers ontvangen.
De rest van het jaar daalt de watertemperatuur tot ongeveer 15°C. Terwijl de Japanners dit veel te koud vinden, konden Britse duikers die bereid waren met hun eigen droogpakken te reizen (de Japanse maatvoering is erg klein!) van december tot april genieten van helder water en goede omstandigheden.
Helaas was mijn eigen timing niet ideaal. De week voordat ik aankwam, hadden verschillende tyfonen Kushimoto getroffen en werden alle duiken voor een paar dagen geannuleerd. Ik was dus begrijpelijkerwijs zenuwachtig over de weersvoorspelling.
Gelukkig was het tegen de tijd dat ik aankwam weer mogelijk om te duiken en verbeterde het zicht. Er was echter een nieuwe tyfoon op komst, die regelrecht richting Taiwan zou trekken, en het viel niet te voorspellen of deze van dat pad zou afwijken en in plaats daarvan ons zou treffen.
Het enige wat we konden doen was de weersvoorspellingen goed in de gaten houden en er het beste van hopen.

EEN LICHTE REGEN begon te kletteren op de voorruit terwijl we naar de duikschool reden. Binnen vijf minuten was het een totale stortbui. Terwijl we binnen ineengedoken zaten te wachten op meer nieuws over het weer, zag het er niet veelbelovend uit.
Terwijl we wachtten, bewonderde ik de onderwaterfotografie ingelijst rond de duikwinkel, allemaal bezet door studenten van Aki-san en de heer Shimano.
Na een sluwe blik op mijn, weliswaar basiscamera, was Aki-san zo vriendelijk om mij zijn Olympus Pen te lenen – volgens hem gaven de meeste Japanse onderwaterfotografen de voorkeur aan het merk Olympus.
Na veel afstoffen, afvegen en polijsten (de Japanners zijn bijzonder netjes en schoon – zeker geen spuug in plaats van ontwasemen!), waren we klaar voor een tutorial.
Ik was bang dat ik de camera moeilijk te gebruiken zou vinden of dat ik hem kapot zou maken, maar het duurde slechts ongeveer 30 seconden om me alle instellingen te laten zien en na snel spelen was de Olympus Pen voor een week van mij – als de regen was zo afgenomen dat we de boot konden nemen.
Uiteindelijk begon de zondvloed af te nemen en kregen we alles veilig. Het weer was te slecht om de open oceaan te bezoeken, dus gingen we duiken in Bizen, dichter landinwaarts.
We konden nauwelijks de lucht zien door de stromende regen, en de zee was dik, inktgrijs.
De boot werd zo heen en weer geslingerd door de enorme golven dat we meteen langs de afdalingslijn naar beneden vielen om te voorkomen dat we werden meegesleurd in een stormachtige zee.
Gezien de grijze lucht, de rollende golven en de neerstortende regen was ik verrast door hoe helder het water slechts een paar meter lager was. Ja, het was donkerder dan het azuurblauwe Caribische gebied waarin ik een paar weken eerder had gedoken, maar we hadden een kristalhelder zicht van ongeveer 15 meter.
Toen we op de zeebodem landden, zagen we wat leek op een uitgestrekt maanlandschap, met enorme rotsblokken zover het oog reikte. Er was genoeg leven rond de rotspartijen – bokvis, geelstaartpapegaaivis, koraalduivel, een enorme kogelvis, een school felroze en oranje zeegoudvissen en een enorme aardbeientandbaars.
Aki-san ontbood me naar de plek waar een zeilvingrondel bij een hol zat en zwaaide met zijn donkere, gestippelde vin van links naar rechts. Daarachter, net uit het zicht, bevond zich de bijna volledig blinde garnaal waarmee hij een symbiotische relatie heeft, de grondel die zijn huis deelde in ruil voor waarschuwing voor naderende roofdieren.
Een bijzondere waarneming was een kleine juveniele keizerszeeëngel, waarvan het marineblauwe lichaam en de ronde witte aftekeningen bijna onherkenbaar waren aan de blauwe en gele strepen die hij als volwassene zou ontwikkelen.

MET ZO VEEL TE ZIEN we bleven zo lang mogelijk liggen, maar het leek alsof er helemaal geen tijd was voordat het tijd was om te stijgen.
Na een snelle lunch keerden we terug naar de nabijgelegen duikstek Sumisaki, die eveneens boordevol leven zat: havikvis met lange neus, Japanse vlindervis, zonnestraalanthias, Japanse langoest en de helderrode bloemblaadjes van een eiermassa van een naaktslak die zachtjes in de stroming zweeft. .
Van een afstand zagen we een straal langsschieten en zagen het silhouet van een schildpad die ver boven ons opdook.
Veel van de organismen waren duidelijk regelmatige waarnemingen, omdat de bemanning precies wist waar ze ze konden vinden: dat zouden ze ook doen vin doelbewust naar een specifiek deel van het koraal en ja hoor, er zou zich een depressieve spinkrab of een kleine grondel schuilhouden.
Toch waren zelfs de andere instructeurs jaloers omdat we een zeldzame glimp hadden opgevangen van een kleine roze hengelaarsvis.
Het was redelijk rustig op ongeveer 20 meter, dus ik was bijna vergeten hoe ruw het aan de oppervlakte was. Nadat ik tijdens onze veiligheidsstop door de afdalingslijn op en neer werd getrokken en tegen de golven had gevochten om weer op de boot te komen (ternauwernood een ladder in het gezicht ontwijkend), werd ik overweldigd door een golf van misselijkheid.
Dankzij de typische Japanse efficiëntie duurde het slechts een paar minuten voordat we onze motor op gang brachten en terug naar de kust snelden, waarbij de bries op mijn gezicht onmiddellijk mijn zeeziekte verlichtte.
Ik was klaar om te ontspannen in het Kushimoto Royal Hotel waar ik verbleef, dat zijn eigen onsen heeft – een openbaar zwembad verwarmd door natuurlijke bronnen.
Nadat ik mezelf had opgewonden om naar binnen te gaan (het is gebruikelijk om volledig naakt te baden!), liet ik mijn vermoeide ledematen in het rustgevende mineraalwater glijden en genoot ik van het spectaculaire uitzicht over de Hashigui-Iwa-rotsformaties langs de kustlijn.

DE VOLGENDE DAG WAREN WE bezoek dezelfde gebieden als de dag ervoor opnieuw, omdat het nog steeds te ruig was om de open oceaan op te gaan. Maar dankzij de deskundige kennis van het team van de heer Shimano zaten onze duiken boordevol verschillende waarnemingen.
Terug in Bizen vonden we wat op het eerste gezicht leek op een stuk paars koraal. Bij nadere inspectie zag ik onder de ogen en scharen van een Lauridromia dehaani-krab vandaan gluren, die ter camouflage koraal op zijn rug draagt.
In de buurt vonden we een Calvactaea tumida-krab, ongeveer zo groot als een kwartelei, met een huid die verontrustend dicht bij de kleur van menselijk vlees leek en uitpuilende, oranje ogen. Er was ook een keizergarnaal die over de rug van een grote rode naaktslak klauterde.
We zwommen langs een kleine middernachtsnapper met mooie zwart-witte aftekeningen en lang vinnen Hij sleepte zich door het water voordat hij een zwarte kamtand-blenny zag die zijn kop uit een gat stak, schijnbaar verbijsterd waarom vijf enorme, logge duikers er allemaal naar stonden te turen.
Een schoonmaakstation wemelde van de vissen in alle soorten en maten, maar het waren de transparante, minuscule keizersgarnalen die ze stuk voor stuk schoonmaakten die onze aandacht vasthielden tot het einde van de duik.
Terug in Sumisaki vonden we een grote naaktslak in de kleur van herfstbladeren, met witte stippen dik omlijnd met zwart en eierlinten die er spiraalvormig uitkwamen.
Het grootste deel van de groep miste het echter, omdat ze in beslag genomen werden door een drakenmurene die meters verderop poseerde voor foto's.
Een opvallend paar harlekijngarnalen met levendige kleurvlekken op hun schelpen bewaakten een zeestersnack. Ze werden hier duidelijk regelmatig waargenomen, want Aki-san wist precies waar hij ze kon vinden.
Hetzelfde gold voor de kleine, gedrongen garnaal die hij gemakkelijk uit de achtergrond van zijn zeeanemonenhuis kon onderscheiden.
Opnieuw leek de duik te snel voorbij te vliegen, en net toen we begonnen te stijgen stak een andere feloranje drakenmurene zijn kop naar buiten om met zijn kaken naar ons te happen.
Good Wrasse World was onze volgende duikstek. Hier vonden we minder krabben en garnalen, maar een grotere verscheidenheid aan vissen: een geschilderde zoetlip, een kleine juveniele gouden damselfish die rondfladderde en verschillende rode vuurvissengrondels met opvallende lange rugvissen. vinnen.
Terwijl we ons naar een stukje zand begaven, zagen we een handvol kleine grondels met gele gezichten vlakbij de zeebodem zwemmen.
Zodra we te dichtbij kwamen, schoten ze terug hun holen in, met hun gezichten iets naar buiten stekend, in een poging erachter te komen wie we waren en wat er aan de hand was.
Terug op de boot was de motregen weer hevig begonnen en boven het rollende schip was de lucht troebel grijs.
Hoewel ik normaal gesproken niet door zeeziekte werd getroffen, was de deining te groot en moest ik plotseling naar de rand van de boot rennen om te braken. Omdat ik de Japanse neiging tot reinheid kende, was ik gekrenkt.
Gelukkig verdween de misselijkheid net zo snel als ze was gekomen, en binnen een paar minuten waren we weer aan wal om op te warmen in de warme douches.

TIJDENS EEN LUNCH VAN BENTO-BOXEN en misosoep bespraken we de naderende tyfoon. Ik had echt pech gehad met de timing van mijn reis; Hoewel Japan in juli, augustus en september wordt getroffen door tyfonen, kwam het zelden voor dat er in zo'n korte tijd zoveel tyfoons de een na de ander naderden.
De weersvoorspellingen voor de afgelopen dagen werden alleen maar slechter. Teleurstellend genoeg lieten de naderende stormen ons, na een paar drukke dagen vol plezierige macro-ervaringen, geen andere keus dan mijn duiken voor een week te onderbreken.
Aan de positieve kant hoefden we ons geen zorgen te maken over een vroege start de volgende dag. Kumiko-san, Aki-san en meneer Shimano namen me mee naar een plaatselijke izakaya-taverne voor sushi en sake voordat ze naar een karaokebar gingen om tot in de vroege uurtjes met hart en ziel te zingen bij een fles bourbon.
Oké, we waren de volgende ochtend enigszins kwetsbaar, maar er was zoveel bovengronds te zien dat we zeker het beste uit onze laatste dagen zouden halen.
Het mooie van duiken vanaf het vasteland is dat er zoveel te doen is tijdens je vliegverbod. Kushimoto ligt op slechts een klein eindje rijden van de spectaculaire tempels van Kumano Kodo – een pelgrimstocht gecombineerd met de beroemde Camino de Santiago in Spanje – en een van de bekendste watervallen van het land, Nachi.
Bovendien zijn de toeristische hotspots Osaka, Kyoto en Tokyo slechts een paar uur rijden met de trein.
Japan is zo'n fascinerend land waar zoveel te beleven is boven de zeespiegel, dat het moeilijk was om teleurgesteld te worden, zelfs te midden van de aanhoudende tyfonen.
Mijn eerste momentopname van deze minder bekende duikbestemming zorgde er alleen maar voor dat ik terug wilde naar Kushimoto voor meer.