ALS HET GOED GENOEG IS VOOR COUSTEAU

ER IS EEN NIEUWSGIERIGE DROOM kwaliteit hiervan, onze tweede duik in Chatham Bay. Ik wijt dit aan de overvloed aan zachte koralen en vertakte sponzen.
Overal om mij heen lijken waaiers, pennen, pluimen, staven en vingers in verschillende tinten goud en bruin te zijn, die zachtjes zwaaien en knikken in de milde stroming, en het effect is behoorlijk slaapverwekkend.
Ik zou me deze opvattingen in de toekomst kunnen herinneren als ik moeite heb om 's nachts in slaap te vallen, denk ik bij mezelf. Dat is echter geen minpunt voor de duik: ik geniet van deze prettige manier om de versnelling terug te draaien en me aan te passen van de wereld van auto's, kantoren en deadlines naar het leven op kleine eilanden. We slingeren ook op niet meer dan 13 meter hoogte, en het water is licht, maar wel een beetje melkachtig.
De gouden bladeren van dit gevederde bos worden onderbroken door scholen aasvissen en de eenlingen – trompetvissen, papegaaivissen, af en toe een gespikkelde murene of slurfvissen en – oh, daar is staatsvijand nummer één, een dikke koraalduivel.
Begeleider van mij is Gilan die zich realiseert dat hij zich daar geen zorgen meer over hoeft te maken foto-mij bombarderen omdat ik zijn aanwezigheid als model in deze groothoekwereld verwelkom, vinnen in kader. Ik schiet hem tegen het gebladerte.
Alleen een vader en zijn zoontje hebben vanochtend de duikboot met ons gedeeld. Na de lunch zijn er plannen om nog wat avontuurlijker te gaan duiken met een ander stel betalende klanten, maar als ik aankom bij het duikcentrum blijken ze no-shows te zijn.
We besluiten toch te gaan en de boot is behoorlijk beladen; het personeel doet het liefst alle voorbereidingen zelf. Dan komt een van de no-shows langs de steiger rennen, die van gedachten is veranderd. Dat gaat echter niet gebeuren, omdat het erop lijkt dat een motor het heeft begeven, en dit de enige boot is die momenteel beschikbaar is.
Het gebeurt, zelfs op de beste plaatsen. Mijn verdere onderwateravonturen zullen tot de volgende ochtend moeten wachten.
Duikers praten vaak over een bezoek aan PNG en de GBR en, in het Caribisch gebied, BVI en TCI. Voeg nu aan deze verkorte duikbestemmingen een minder bekende toe: PSV.
Niets te maken met het Nederlandse voetbalteam dat bij de fans bekend staat als de Boeren – PSV ligt in het Caribisch gebied en heeft, te oordelen naar zijn klantenkring, heel weinig te maken met boeren. Het staat voor Petit Sint-Vincent.
Iedereen in de regio noemt het PSV en het is een van de kleinere Grenadines, een visvormig privé-eiland van 115 hectare dat alleen per boot bereikbaar is.
De Grenadines liggen dichter bij elkaar dan ik had gedacht, en vanaf vlak bij PSV kun je de meeste op een heldere dag zien. Ten noorden van de keten ligt St. Vincent, ten zuiden Grenada.
Ons vliegtuig met 19 zitplaatsen van Barbados naar Union, het dichtstbijzijnde eiland met een landingsbaan bij PSV, had onderweg verschillende andere Grenadines aangedaan en was als een vogel tussen de ontbijttafels van en naar eilanden gesprongen.

DE AANPAK VAN PSV IS combineer 5* service met informaliteit en een vleugje simpel leven. Op die 115 hectare bevinden zich slechts 22 luxe huisjes, dus de verhouding tussen hectares en gasten is net zo genereus als de personeels-gastverhouding van 1:1.
Er zijn ook meer dan royale porties poederwit strand en rif, samen met een spa in Balinese stijl in de boomtoppen (sterk aanbevolen), een nieuw strandrestaurant en een uitgestrekt restaurant en bar in het centrale paviljoen op de lagere de twee heuvels van het eiland (het enige gebied met wifi).
Als u niet de behoefte heeft om af en toe aan lichaamsbeweging te doen (wat u wel zou moeten doen, omdat het eten gastronomisch episch is), kunt u altijd een buggy aanhouden om van plek naar plek te reizen.
Wil je een work-out? Een zweterige beklimming van de grotere heuvel duurt ongeveer 20 minuten (helaas had ik daar geen tijd voor, met al het duiken, ahem).
Er is mij ook verteld dat het record voor het per kajak rondvaren van het eiland 23 minuten bedraagt, hoewel je dan wel flink moet gaan klappen.
Dit alles klonk heel aantrekkelijk toen ik werd uitgenodigd voor een korte persreis naar PSV. De andere journalisten, bloggers en sociale beïnvloeders zouden de levensstijl in zich opnemen, terwijl ik de onderwaterwereld in me opnam. Maar wat mij vooral aantrok was de naam van het duikcentrum: Cousteau Caribbean Diving.
Er is slechts één ander Cousteau-resort, het oorspronkelijke geopend door Jean-Michel's Ocean Futures Society in Fiji.
Het vervolg PADI 5*-etablissement werd vier jaar geleden het eerste duikcentrum van PSV en werd ontworpen door Don Santee, een oude medewerker van zowel Jean-Michel als zijn vader Jacques Cousteau.
In het bescheiden gebouw hangen geen portretten van de oorspronkelijke onderzeeër met de rode hoed, en het is onwaarschijnlijk dat Jean-Michel je helpt bij het invullen van je PADI-disclaimerformulier of bij het vullen van tanks aan de achterkant. Ik weet zeker dat hij beide taken heel goed zou uitvoeren, maar nog beter: je vindt Dan Beldon, Alex Booth (hij komt uit Newcastle, zij komt uit Cornwall) en Gilan Comas uit St. Vincent.
Deze drie runnen het centrum geheel op hun eigen manier en bieden een net zo aangename duikervaring als waar dan ook.

Dat hebben ze zeker de ecologische en mariene-biologische kennis die je zou verwachten als je de naam Cousteau boven de deur zou verwachten. “Het is onze hoop dat door duikers aan te moedigen en in staat te stellen de wateren rond PSV te verkennen, we het bewustzijn zullen vergroten van het belang van het beschermen van onze waterplaneet… we moeten de oceaan verbinden met het bestaan ​​van ieder mens”, heeft Jean-Michel gezegd. gezegd.
Ik kan het niet laten om te denken dat JMC, om waardering voor de onderwaterwereld bij de massa te brengen, misschien minder exclusieve locaties had gekozen dan PSV (en inderdaad Fiji), maar misschien kunnen we die missie gerust aan het Blue Planet TV-team overlaten.
Nu het Caribisch gebied wordt bedreigd door alles, van opgewarmd hard koraal tot invasieve predatie door koraalduivels, lijkt PSV een goede plek om goedaardige menselijke invloed uit te oefenen, en ver genoeg naar het zuiden om het orkaanrisico te verminderen. Het biedt ook directe toegang tot een zeereservaat.
De ervaren oceanograaf Sylvia Earle had een paar maanden eerder een van haar Mission Blue-conferenties over het behoud van de zee bij PSV gehouden en noemde het een ‘Hope Spot’. We duiken niet rond het eiland zelf, maar als het een geschikt geval is voor behandeling, lijkt de interventie nog in de kinderschoenen te staan, waarbij een klein aantal koraalkweektafels momenteel wordt gevuld met elandhoornfragmenten.

Lokale lagune- en mangrovehabitats worden ook hersteld; al het werk wordt ondersteund door de Philip Stephenson Foundation, die werd opgericht door de mede-eigenaar van PSV om mariene exploratie, bescherming en onderwijs in de kustgebieden van de VS en het oostelijk Caribisch gebied te helpen financieren. De duikploeg geeft geen speciale cursussen voor het doden van koraalduivels, maar beschikt wel over de middelen om de roofdieren uit te schakelen wanneer ze dat discreet kunnen doen.

Het resort beschikt over een eigen ontziltingsinstallatie voor zoet water, dat in herbruikbaar glas wordt gebotteld om te drinken. Elektriciteit komt van een dieselgenerator, dus ik denk dat er ruimte is om in zonne-energie te investeren.
Als het mogelijk is om verfijnde service te combineren met het eenvoudige leven, dan slaagt PSV erin om dat voor elkaar te krijgen. De huisjes zijn luxueus, maar je zult geen tv's of wifi vinden, en in plaats van een telefoon zwaai je met gele of rode vlaggen om roomservice op te roepen of om privacy te vragen.
Je hoeft nooit te socialiseren als je dat niet wilt, hoewel de terugkerende bewoners van het eiland, waaronder veel Britten, erg sociaal lijken. Velen komen al lang voordat M Cousteau arriveerde, en ik krijg de indruk dat niet zo veel mensen de moeite nemen om ruimte in te nemen op de duikboot.
Maar het is altijd een goed teken als de manager van een resort een duiker is, en zowel Matthew Semark uit Groot-Brittannië als zijn vrouw Anie uit Bali zijn zeer ervaren duikers en leuke gastheren.

OP DAG TWEE we zijn terug in Chatham Bay, ten westen van Union Island, op een plek genaamd Bloody Wall. Het klinkt veelbelovend piratenachtig en het is wederom een ​​mooie duik, maar het lijkt wel op het zachte koraalbos van de vorige dag. Met slechts drie duikdagen bij PSV begin ik me zorgen te maken over een mogelijk gebrek aan variatie onder de oppervlakte.
Ik ben echter blij een school van enkele tientallen palometa (Trachinotus goodei) te zien, een kenmerkende Caribische jack die ik nog nooit eerder heb gezien. Deze vissen hebben vele namen, waaronder pompano en oude vrouw, en hebben een opvallende vorm, allemaal langwerpig vinnen, vorkstaart en plat zilverachtig lichaam.
Ze kunnen wel een meter lang worden, maar deze zijn kleiner. Ze lijken ons even lastig te vallen, misschien aangetrokken door onze bubbels, voordat ze zo snel verder gaan dat ik geen scherp beeld kan krijgen.
Als ik me zorgen maak over gelijkheid, stelt de site Pinese me gerust. We staan ​​op een muur die afhelt tot een redelijke diepte, maar we blijven op een diepte van ongeveer 16 meter. Toch ben ik blij dat al onze duiken minimaal een uur duren.
Er is veel koraal- en sponsleven aan de muur, en ik zie een regenboogparade van vissen, strijdlustige langoesten, een ongewoon grote hagedisvis die gedienstig met zijn tanden laat zien en een verpleegsterhaai, met bloot lichaam maar hoofd frustrerend verborgen.
Als ik dichterbij kom, draait het plotseling rond alsof het een portretweergave wil bieden, maar roert eenvoudigweg een wolk sediment op voordat het zich in precies dezelfde positie nestelt als voorheen.
Ik haal mijn schouders op en loop verder.
Ik geniet van Pinese, maar de ante wordt aanzienlijk verhoogd op onze laatste dag, te beginnen met een driftduik in Mayreau Gardens.
Mayreau, ten noordoosten van Union en het kleinste bewoonde eiland van de Grenadines, maakt deel uit van het Tobago Cays Marine Park, dat zich uitstrekt ten oosten van het eiland.
Er liggen voorstellen om deze reserve uit te breiden, waardoor deze dichter bij PSV zou kunnen komen. De driehonderd inwoners van Mayreau zullen zich echter wel moeten overtuigen van de voordelen, omdat hun leven grotendeels in het teken staat van de visserij.
Later die dag vertel ik dit aan Sinbad, die van het eiland komt en de Britse schipper Jeff Stevens helpt bij het zeilen van de 15 meter lange zeilsloep Beauty van PSV.
Natuurlijk is het allemaal prima als een bezoeker die 's nachts rondvliegt, doorgaat met de manier waarop vissers profiteren van de overvloed aan verjongde vispopulaties in een zeereservaat, maar dergelijke winsten zijn van lange duur. In het hier en nu is zijn antwoord: “Kom op, maat, we moeten eten!”
En terwijl ik op een jacht vrolijk zit te genieten van vers gegrilde zwaardvis, kreeft en ossenhaas, besluit ik om niet verder op dit onderwerp in te gaan.
De drift in Mayreau Gardens begint met Dan, Alex en ik die tijdens onze afdaling het beoogde kanaal missen en, omdat we vinden dat de stroming te sterk is om te vechten, terug naar boven moeten voor een tweede schot.
Onze terugkeer is enigszins vertraagd, omdat in eerste instantie de kapitein de bellen van de andere groep volgt, en wat volgt is een duidelijke demonstratie van hoe slecht het geluid van fluitjes op zee klinkt, hoe hard ze ook mogen klinken voor de blazer.
Maar al snel worden we herenigd met de anderen, en niet lang daarna besluit Gilan even op de zeebodem te gaan liggen.
Ik weet waarom. Ik heb tevergeefs geprobeerd het straaltje bellen te fotograferen dat door een stukje donker zand opstijgt, en de plek waar Gilan ligt geeft een grafische indruk van de hitte die uit de ingewanden van de aarde komt.
Ga zo laag als je kunt, op ongeveer 24 meter hoogte, en je kunt de warmte voelen van de onderwatervulkaan genaamd Hot Springs.
De drift onthult meer van dat weelderige zachte koraal en veel kleur. Er is nog een schuwe verpleegsterhaai en nog meer langoesten, een kleine gekrabbelde koevis met zijn scherpe hoorns, en overal dikke wolken helderblauwe jonge Creoolse lipvissen.

DUS NU ZIJN WE NAAR de laatste onderwaterervaring en hoewel het de gemakkelijkste duik is, stelt het niet teleur.
Sommige wrakken hebben gewoon een ongrijpbare kwaliteit, en de rechtopstaande, gebroken en rijkelijk begroeide HMT Puruni, hoewel slechts ongeveer 30 meter lang, is daar een van.
We kijken naar de overblijfselen van een Britse patrouilleboot die oorspronkelijk in 1905 als trawler op de Tyne werd gebouwd. Het lijkt erop dat ze passagiers en vracht rondvoerde in Guyana (de Puruni is een rivier in dat Zuid-Amerikaanse land) toen ze gevorderd door de Admiraliteit in maart 1917 en uitgerust met een paar 13-ponder kanonnen.
In dat laatste deel van de Eerste Wereldoorlog reageerden de geallieerden op de vrees dat U-bootactiviteiten zich zouden uitbreiden tot in de Caribische wateren.
Ik weet niet of Puruni enige actie heeft gezien, maar ze belandde op 29 augustus 1918 op een rif in Saline Bay voor de noordwestkust van Mayreau, nadat ze zich tijdens een storm van haar ankerplaats had losgemaakt. Toen ze ongeveer 11 meter diep zonk, bleef er een eeuw later een ondiepe speeltuin voor duikers over.
De boeg is gescheiden van de rest van het wrak en staat fotogeniek rechtop in een werveling van Creoolse lipvissen, snappers en sergeant-majors.
Het ingestorte middengedeelte met een prominente ketel is volledig gekoloniseerd, en terwijl ik rusteloze achtfiguren rond de locatie uitvoer, kom ik paren kreeften tegen en schijnbaar met goud gekroonde zeegodinnen (minder exotisch dan ze klinken). – het zijn naaktslakken, maar niet zo gebruikelijk in deze streken). Nog een andere verpleegsterhaai probeert wat kip onder de ketel te krijgen.
De achtersteven staat perfect rechtop, met grootoog-eekhoornvissen die zich in de duisternis achter de twee propellers en schachten verdringen, zoals zij dat doen. Trots op het dek staat de hoge roerstijl, kreunend onder het gewicht van een eeuw groei.
De duikboot zet me samen met de rest van de pers op een zandbank af, en we snorkelen allemaal naar de Beauty, onderweg op zoek naar groene schildpadden. Ze zijn er wel, maar geen close-ups. Na de lunch gaan we onder zeil terug naar PSV.
Het duiken en leven is gemakkelijk en sluit aan bij het hele ethos van PSV, waar de standaardinstelling Relax is. Ik ben bijna de laatste overblijfselen van de druk van de 21e eeuw kwijtgeraakt – en nu is het tijd om naar huis te vliegen. Het is oké, ik weet dat je met me meeleeft!