De in Thailand gevestigde technische duiker TIM LAWRENCE staat bekend als scheepswrakkenjager, maar deze keer was het zijn eigen schip dat aan het zinken was. De vraag was: konden hij en zijn team zichzelf redden en iets uit de situatie redden?
Lees ook: Wrakduik-obsessie: Brothers in arms
Als kind luisterde ik naar de verhalen van mijn vader over schipbreukelingen. Ik blijf onder de indruk van de heldendaden die deze getroffen mannen leverden toen hun schepen de oppervlakte verlieten.
Dergelijke verhalen zijn in de populaire cultuur terechtgekomen, tot karikaturen als die van Oom Albert toe Alleen dwazen en paarden herinneringen ophalen aan de confrontatie met de uitdagingen van het overleven van zo'n ramp. Het vooruitzicht dat mij zoiets zou overkomen, was echter nooit in mijn gedachten opgekomen.
Alle goede verhalen beginnen met een drankje, en deze begint met whisky. Vier technische duikers en zes vissers op een gecharterde duikboot, we keerden terug van een expeditie om met HTMS te duiken Voedsel, een scheepswrak 60 zeemijl ten noordoosten van Koh Tao.
Het duikteam had vier technische duiken gemaakt. We waren bezig met het vertellen van onze laatste onderwateravonturen toen we terugkeerden naar Koh Tao en nog ongeveer 30 zeemijl te gaan hadden, toen de boot plotseling dood in het water stopte.
Terwijl ik verdiept was in een gesprek met mijn vriend Gary, had ik het pas echt opgemerkt toen ik voelde dat de kapitein aan mijn arm trok en me gebaarde om met hem mee te gaan. Ik overhandigde Max mijn halfdronken glas en volgde hem naar beneden, waar ik de machinekamer vol water aantrof!
De definitie van een zinkend schip is er één waarbij water sneller binnenkomt dan eruit gaat. Kijkend naar de snelheid waarmee het water steeg, twijfelde ik er niet aan aan welke kant van die definitie we stonden.
We stopten snel een derde lens in het water, deze werd aangedreven door een antieke benzinegenerator, maar ontdekten dat de generator niet meer bruikbaar was.
De tijd stond niet aan onze kant; het water steeg snel. Ik heb Gary gebeld om de twin-sets te strippen. Omdat ik besefte dat onze veiligheids-RIB moeite zou hebben met het gewicht, pauzeerde ik even om het gewicht van een visser en een compressor te vergelijken! Ik duwde de gedachte stevig uit mijn hoofd en belde Gary om de compressor vast te binden terwijl ik de RIB klaarmaakte.
Ik bewoog me snel, trok aan het touw dat aan onze achtervolgingsboot was bevestigd en toen die dichtbij genoeg was, dook ik over de opening de buizen in en rolde over het dek. Ik vond mijn voeten en trimde vervolgens de motoren. Ik draaide de sleutel om en hield mijn adem in terwijl ik wachtte tot de machines zouden starten. Eén voor één kwamen ze tot leven.
Nadat ik de sleeplijn had teruggevonden, plaatste ik de RIB zo dichtbij als ik durfde. Gary sprong over het gat en het team gaf de lichte uitrusting in de boot. Toen staken de bemanning en het duikteam over naar de kapitein, die, zoals gebruikelijk, de laatste was die vertrok.
Tegen die tijd brak het water door het dolboord. De kapitein sprong in zee en spetterde zich een weg naar de overkant. Ik vertrok en we keken toe hoe het schip zijn laatste adem uitblies, terwijl de luchtinlaten schreeuwden terwijl het water ze overspoelde.
Toen gleed het langzaam onder het oppervlak, waarbij wit schuim de omtrek van het schip verving toen het op weg was naar de Davy Jones-kluis. Er waren minder dan 15 minuten verstreken.
Het toeval wilde dat ik de tegenwoordigheid van geest had om de positie op mijn draagbare GPS te markeren. Vervolgens nam ik even de tijd om de balans op te maken van onze situatie. We waren 30 zeemijl verwijderd, het was 30 minuten voor zonsondergang, we konden niemand op de radio krijgen en we waren met 10 mensen op een RIB van 5.85 meter. Ook had de golfhoogte 1.5 meter bereikt.
Helaas zou onze weg naar huis ons regelrecht tegen de tanden van de deining brengen, die al over de buizen spoelde. De Golf van Thailand levert een vervelende hoogfrequente golf op. We hadden snel een plan van aanpak nodig – en veel geluk.
Een sigaret opsteken
Gary was begonnen met het uitpompen van een deel van het water. Niemand zou ons komen halen en we zouden zelf terug moeten zien te komen. We hadden samen maar 5 liter vers water, maar dat zou ons weinig tijd opleveren.
Ik herpositioneerde de bemanning rond de RIB om hem in evenwicht te brengen. Max trok mijn aandacht en schreeuwde naar iemand van de vissersploeg, die een sigaret probeerde op te steken terwijl hij op de reservebrandstof zat! Max pakte de aansteker en gooide hem in zee. Opnieuw staken weemoedige gedachten over die compressor hun lelijke kop op.
Ik liet de motoren langzaam draaien. We stapten het vliegtuig in en hielden de boeg in de trog gericht. Ik zette koers naar 30° uit de oostkust, ongeveer ten OZO van Koh Tao, en probeerde in het vliegtuig te blijven door de RIB in de trog te houden.
Ik wilde in de luwte van het eiland komen voordat ik mijn koers naar huis corrigeerde. Toch werden we zo nu en dan tot stilstand gebracht door een woeste golf. Langzaam veranderde de zee van stemming, waarbij de hoogfrequente golf plaats maakte voor een zachte deining toen de luwte van Koh Tao dichtbij genoeg kwam om hem te kunnen grijpen.
Ik maakte van de gelegenheid gebruik om de hoofdbrandstoftank bij te vullen met het reservegas dat op de spiegel was opgeslagen. Eindelijk, na wat een eeuwigheid leek, strompelden we Hin Wan Bay binnen. Al onze gezichten vertoonden tekenen van veroudering.
Ik vermeed de noodzaak om contact op te nemen met de booteigenaar en ging regelrecht naar onze bar, opende een whiskyfles en dook in de tijdelijke verlichting die alcohol biedt.
Lege fles
Ik werd de volgende dag wakker onder de bar, met mijn hoofd in de ene hand en een lege fles in de andere, terwijl onze duikmanager me terug naar de realiteit rukte met de woorden: “We hebben 40 tanks nodig, en we hebben geen compressor!”
Omdat we de volgende ramp wilden vermijden door tanks van een andere school te huren, konden we onszelf slechts een klein beetje uitstel gunnen. Deze expeditie bleek duur te zijn geweest.
Ik zocht naar een raam in het weer. Als ons bedrijf door wilde gaan, moest ik die compressor vinden of vervangen.
Nieuws verspreidt zich snel in de hechte gemeenschap van duikers. Helaas verspreidt slecht nieuws zich nog sneller. De volgende dag hadden we het genoegen van een concurrent in onze bar, die veel niet-complimentele opmerkingen maakte. Op de een of andere manier had een duiknieuwsbrief het verhaal, of een versie ervan, in handen gekregen. Helaas zorgde dit verhaal ervoor dat ik op één lijn stond met Kapitein Bligh.
Het gras maaien
De dagen gingen langzaam voorbij; de rekeningen liepen snel op. Drie weken gingen voorbij en uiteindelijk kregen we een weervenster van drie dagen. Vervolgens gingen we, met alle voorgepompte tanks die we konden verzamelen, weer op pad op zoek naar de gezonken duikboot en, nog belangrijker, onze compressor.
Terwijl we 's nachts reisden, kwamen we om 6 uur 's ochtends op de locatie aan en begonnen met het "gras maaien" (een zoektocht uitvoeren met onze echolood). Houten boten met een lichte waterverplaatsing zinken niet rechtdoor, maar hebben de neiging met de stroming mee te drijven.
We vermoedden dat de loefwaartse drift het zinkende schip naar het noordoosten zou hebben geduwd, dus onze zoektocht ging in die richting vanaf het punt dat ik die noodlottige nacht had ingenomen.
Na een uurtje zoeken waren we weer terug. Ik sprong in de zee om de beloning te plukken, maar tot mijn ontsteltenis werd ik op 60 meter diepte alleen maar door het zand verwelkomd.
Onverschrokken voerden we de deco uit en kwamen terug in het spel. Er zouden zeven uur verstrijken voordat de volgende terugkeer zou plaatsvinden, en er verscheen een aanzienlijk teken op het scherm. Het was duidelijk een scheepswrak, twaalf zeemijl verwijderd van de plek waar ons schip drie weken eerder de oppervlakte had verlaten – was het ook van ons?
Zeven uur na onze zoektocht verdween de tijd snel. Het was 2.30 uur toen we voor de tweede keer die dag het oppervlak verlieten. Het zicht was goed op 10 meter en plotseling kwam de boeg van de getroffen duikboot in zicht. Mijn hart maakte een sprongetje: we hadden het gevonden.
Snel werkend, bond ik onze shotlijn in de Bimini. Vervolgens voerde ik een tweede dunne draad door naar de compressor en controleerde de leiding op gemakkelijke toegang tot het oppervlak voordat ik hem vastmaakte.
We sneden de banden door waarmee de compressor aan het schip was bevestigd, we keerden terug naar de stijglijn, pakten de twee sets en verbond deze met de onderkant van de schietlijn. We begonnen aan onze klim.
Gary's team was de volgende. Hun taak was het beveiligen van de lift.tassenZorg ervoor dat de lift vrij is en blaas de compressor naar de oppervlakte. Dit hebben ze briljant gedaan.
We trokken de veiligheidslijn in onze boot en brachten de compressor langszij. Vier van ons hadden moeite om het op het dek te tillen. Omdat de zonsondergang snel naderde, haastte ik me om weer naar binnen te gaan voor mijn laatste duik.
Op de bodem maakten we onze laatste doorzoeking van het wrak, op zoek naar waardevolle spullen en stopten toen om het kompas van de brug te halen. We hebben onze laatste twin-sets naar de stijglijn verplaatst en ze met het schot veiliggesteld voor ophalen. Ik maakte me los van het wrak en we gingen naar de oppervlakte.
Onwaarschijnlijk herstel
Ik was verbaasd over hoeveel geluk we hadden gehad. We hadden een onwaarschijnlijk herstel gerealiseerd, allemaal door de mist van een narcose van 60 meter. De compressor stond intern onder druk, waardoor er geen water was binnengekomen. We hebben de aandrijfeenheid en de filters vervangen, schoongespoeld, opgestart en gelukkig pompte de compressor feilloos. Het is nog steeds in gebruik (hoewel het drie nieuwe zuigers en twee krukassen heeft gehad!).
Ik dacht na over de mogelijkheid dat de compressorfabrikant (het was een Coltri MCH 16) geïnteresseerd zou zijn in het verhaal. Ons team had met een flinke portie geluk een zijden tasje uit een varkensoor vervaardigd. Eindelijk hadden we onze waardigheid teruggevonden – nou ja, een deel ervan. Met mijn dank aan de rest van het duikteam die dag – ik had geen fijnere groep kunnen wensen.
TIM LAWRENCE is eigenaar Het kluisje van Davy Jones (DJL), gevestigd op Koh Tao in de Golf van Thailand, een centrum dat duikers de kans biedt hun vaardigheden te vergroten buiten het bereik van recreatief duiken, en dat de SEA Explorers Club. Een gerenommeerd technisch wrak- en grotonderzoeker, en lid van de Explorers Club New York, hij is een PADI / DSAT-technisch instructeur Chillen. (Foto: Mikko Paasi)
Ook op Divernet: De scheepsbel
