Ik heb de blues!

DE ZON SCHIJNT. Ik kijk in het water en plotseling zie ik het – een vorm die een blauwe haai moet zijn, beweegt lui richting de boot.
Het verandert in de vorm van een duidelijke haai, het bovenoppervlak is een gevlekte mix van aqua en koningsblauw, met vleugjes paars en lijnen van fel zonlicht die zijn slanke lichaam kriskras doorkruisen. De zonneschijn maakt het moeilijk om daar zeker van te zijn, maar terwijl ik mijn best doe om in de weerspiegelingen te kijken die uit het glazige water komen, zie ik het weer.
De onhandige mensen worden vervolgens in een razernij van aankleden en grijpen gestuurd maskers en snorkels, anderen met volledige duikuitrusting die proberen ervoor te zorgen dat alles in orde is.
In wat een eeuwigheid leek, maar waarschijnlijk twee minuten duurde, stond ik op de lift van de duikboot Wave Chieftain, wachtend op het signaal om erin te springen. Er kwam een ​​vleugje bezorgdheid door mijn hoofd: wat als ik zou worden opgewacht door een volwassen man? 3 meter exemplaar – zou ik me zo comfortabel voelen als ik zou willen?
Zo geruisloos mogelijk het water ingaand (moeilijk), vinde ik weg van de boot en maakte een snelle 360 ​​graden. Het enige wat ik kon zien waren stukjes haring in het water. Had ik de haaien al afgeschrikt?
Je leest dit midden in de winter, maar ik schrijf het terug in een herfst die heel gunstig is geweest, waarbij oktober mij een aantal van de beste Britse duikervaringen heeft opgeleverd die ik ooit heb gehad.
Afgelopen zomer bracht de reguliere pers vaak sensationele berichten over grote haaien – de krantenkoppen ‘Menseneters gespot voor de kust’ waren hoogstwaarschijnlijk het gevolg van de verwarde identificatie van een reuzenhaai, of zelfs een dolfijn. Maar er is ook steeds meer belangstelling voor de aanwezigheid van de charismatische blauwe haai voor onze kust.
De blauwe soort staat op de Rode Lijst van de IUCN als ‘Bijna bedreigd’. Commerciële vissers in de Noordoost-Atlantische Oceaan richten zich gelukkig niet op de soort, deels vanwege de EU-regelgeving die de gruwelijke praktijk van het ontvinnen verhindert, en ik hoop dat de Britse regering na de Brexit dit verstandige stukje Europese wetgeving graag zal accepteren. in de wet.
Helaas worden er in hun verspreidingsgebied elk jaar per ongeluk veel blauwe haaien als bijvangst aan land gebracht.
Het blauw is een zeer brede vis, die zowel in tropische als gematigde wateren voorkomt. Tagstudies in de Atlantische Oceaan hebben aangetoond dat deze haaien de Golfstroom volgen van het zuidoosten van de VS naar Europa, vervolgens naar het zuiden gaan voordat ze terugkeren naar het Caribisch gebied met behulp van de Noord-Equatoriale Stroom.
Als je deze route alleen met de klok mee aflegt, scheiden de geslachten zich en bevatten de Britse wateren meer vrouwtjes dan mannetjes. De gehele Noord-Atlantische bluespopulatie wordt als één geheel beschouwd.

ANEKDOTAAL, OVER HET VERLEDEN De afgelopen tien jaar lijken de waarnemingen voor de kust van Cornwall te zijn toegenomen, wat mogelijk te wijten is aan de bijvangst van andere soorten die zijn overboord gegooid door trawlers die de blues gemakkelijk konden vangen.
Ik had graag een paar blauwe haaien met eigen ogen willen zien, en Nigel Hodge, die Wave Chieftain vanuit Falmouth leidt, organiseert regelmatig excursies om ze te vinden. Het seizoen duurt van eind juni tot oktober en begin oktober had hij enkele plaatsen vrij.
Hoewel Nigel duiktrips op alle niveaus organiseert, is vissen zijn eerste liefde. Voordat de duikgemeenschap op zoek ging naar de blues, had hij al een aantal jaren sportvistochten georganiseerd om deze prachtige wezens te vangen.
Wees niet ongerust. Nigel is zich zeer bewust van de natuurbehoudsproblemen rond blauwe haaien en is net zo geïnteresseerd in het succes van de soort als wij allemaal.
Daartoe worden de haaien op zijn visreizen gevangen met haken zonder weerhaken, gemerkt en vrijgelaten, waar mogelijk zonder uit het water te worden gehaald.
Nigel is momenteel betrokken bij een joint venture met het Scottish Shark Tagging Program (tagsharks.com) om gegevens over blues die hij tegenkomt te taggen en vast te leggen. Er bestaat geen Brits onderzoek naar blauwe haaien, iets waar hij graag iets over wil zeggen.

WIJ waren vertrokken pittoreske jachthaven van Mylor. Omdat u zich bij dit soort reizen geen zorgen hoeft te maken over slap water, kon Wave Chieftain om 8.30 uur worden geladen voor een touwenafsluiting om 9 uur.
Terwijl iedereen zijn eigen spullen op de boot laadde, had Nigel verschillende dozen bevroren haring aan boord gebracht. We zouden ongeveer 20 kilometer ten zuiden van Falmouth reizen en hadden onderweg een paar tussenstops om te proberen wat extra vis te vangen – hoewel niet erg succesvol, zo bleek.
Snorkelen is vaak de beste manier om de blauwe lucht te zien, en hoewel Nigel duiken toestaat, is zijn modus operandi dat zodra hij ter plaatse is, de motoren worden gestopt, zodat de boot alleen maar door wind en stroming drijft. Chum wordt dan opgesteld: hij vult geperforeerde bakken met de bevroren haring en plaatst de bakken zo dat het water eroverheen stroomt bij de normale beweging van de boot.
Eenmaal ontdooid, zal Nigel de haring fijnmalen om toe te voegen aan het vriendenpad.
Hij zet ook een systeem voor vroegtijdige waarschuwing op. Een aantal aasvissen worden aan het uiteinde van een vislijn vastgebonden, hoewel er geen haken worden gebruikt.
Het aas wordt op een diepte van ongeveer 5 meter geplaatst met een kleine boei aan de oppervlakte, en het geheel wordt vastgemaakt aan een van Nigels monsterlijke combinaties van haaienhengels en molens. Het is dan een wachtspel.
Voor de veiligheid van de deelnemers en zodat Nigel de motoren niet hoeft te starten om drijvende snorkelaars op te pikken (die mogelijk de slick verstoren) maakt hij een lus van ongeveer 100 meter drijvend touw vast aan de boeg en achtersteven van Wave Chieftain. Alle deelnemers moeten binnen deze lus zwemmen, snorkelen of duiken, zodat iedereen dicht bij de boot blijft.
Aan de voor- en achterkant zijn droplines bevestigd, waardoor de duikers een referentiepunt hebben en iets om zich aan vast te houden – het water waarin we ons bevonden was tenslotte meer dan 80 meter diep!
Het mooie van Nigels grote offshore 125 is dat er ruimte is om te bewegen, dat hij van alle gemakken is voorzien en een warme lunch verzorgt.
Tijdens deze reis had het ruim twee uur geduurd voordat de haaien zichtbaar werden. De eerste indicatie dat ze in de buurt waren, was het gezoem van de ratel op de haaienhaspel, toen een blauwe de waarschuwende vissnack pakte.

NU WAS IK IN HET WATER, besloot ik een goed observatiepunt te vinden. Door de felle zonneschijn zorgde het kijken naar de zon voor veel schittering in het water en beperkte het zelfs het zicht, een beetje zoals rijden in de mist met grootlicht aan.
Met de zon achter mij was het allemaal zoveel beter. Naast een beter zicht produceerde de zon stralen in het water die leken op de lichtshow van een rockband die voor mijn ogen danste.
Toen ik eenmaal op het uitkijkpunt was gevestigd, hoefde ik niet lang te wachten voordat een paar blauwtinten zich aan de rand van het zicht manifesteerden en vervolgens langzaam langs me heen reden, moeiteloos door het water glijdend.
Ze passeerden elkaar in een grote boog en verdwenen toen weer. Na twee of drie minuten waren ze terug en lieten hetzelfde ongedwongen voorbijzwemmen.
Ik was er zeker van dat ze probeerden uit te vinden waar alle stukjes haring vandaan kwamen – leidden ze naar een metaforische haaienpot met goud?
Ze gingen door met hun passen, elke keer een stukje dichterbij, totdat uiteindelijk een blauw zo dichtbij passeerde dat ik mijn hand had kunnen uitstrekken en het had kunnen aanraken.
Zijn koude oog keek naar mij, net zoals ik ernaar keek, voelde ik me heel erg een bezoeker van zijn rijk.
De individuen gingen uit elkaar. Eén ging onder mij door, één opzij, en ze verdwenen een minuut of twee voordat ze individueel of samen terugkeerden.
Op één keer dreef er een kompaskwal voorbij en een van de blauwe kwallen maakte een duidelijke omweg om hem te bekijken, en draaide snel weg zodra hij besefte wat het was.
De haaien bleven drie volle uren ter plaatse terwijl degenen op de boot instapten, snorkelden en met hen doken, daarna een pauze hadden en weer naar binnen gingen.
Ik kon uitstappen om de cameralenzen te wisselen, waardoor ik een aantal gevarieerde foto's kon maken.
De reis was gezegend met zonneschijn, lichte wind en goed zicht op het oppervlak, het enige essentiële was de lichte wind.

NAAST DE BLUES , was het interessant om talloze geep, een barracuda-achtige vis, te zien, ook aangetrokken door het chum-pad. Ze kwamen binnen en smullen van de kleine kameraadjes dicht bij het oppervlak.
Deze fantastische wilde wezens bevinden zich op slechts een paar kilometer van onze kustlijn, en een aantal duikboten in Cornwall bieden uitstapjes aan om blauwe haaien te vinden en te observeren.
Deze ervaring zou op de bucketlist van elke duiker in Groot-Brittannië moeten staan. Het was een lange maar onvergetelijke dag en ik ben van plan om het volgend jaar opnieuw te doen.