Hoe het Noorden presteert

BIJ HET PLANNEN VAN EEN RODE ZEE liveaboard reis, de hoogste facturering gaat altijd naar de zuidelijke routes: “Daedalus and St Johns”, “Brothers and Daedalus”, “Simply the Best” enzovoort. Dus hoe presteert een noordelijke route? ik sloot aan blauw o twee’s blauwe melodie voor een trip naar de “Straat van Tiran en Noord” om erachter te komen.
De route gaat aan boord in Hurghada en gaat verder naar Ras Mohammed en Tiran voordat hij de Golf van Suez opgaat naar de wrakken Dunraven en Thistlegorm, en vervolgens terug naar Hurghada via de Ulysses op het eiland Small Gubal en Dolphin House in Sha'ab el Erg.
Al deze locaties zijn bereikbaar per dagboot vanuit een of meer bestemmingen in Sharm el Sheikh, El Gouna of Hurghada, maar niet allemaal op dezelfde reis. Dat kun je niet zeggen van de zuidelijke routes. Helemaal in het zuiden tot aan Ras Banas zijn resorts en woestijnkampen te vinden, maar in het zuiden zijn nog steeds locaties buiten het bereik van dagboten.
Ik ben normaal gesproken geen grote fan van nachtduiken, dus het is enigszins pervers dat het duiken goed voor me wordt tijdens de eerste dergelijke duik van de reis, bij de Alternatives.
De dag was begonnen aan de Hurghada-kant van de Rode Zee met een warming-up bij Poseidon Reef – aangenaam genoeg, niets uitdagends, niets geweldigs.
Het was het soort duik dat gemaakt kon worden op elk rif dat oprijst uit een vlakke zeebodem waar niemand het zo verkeerd kan begrijpen, een typische opwarmplek aan het begin van elke liveaboard-route.
Met een waarschuwing voor mogelijk ruige omstandigheden stak Blue Melody over vanuit Hurghada en de kapitein koos een alternatief waar hij voor de middag en nacht zou aanmeren. De Alternatieven zijn een reeks van zeven koraaltoppen vlak langs de Golf van Suez vanaf Ras Mohammed, en ik weet nog steeds niet waarvoor ze een alternatief zijn.
Ik zou ze niet als alternatieven voor Ras Mohammed beschouwen, maar misschien zijn het gewoon alternatieven voor elkaar. Ik weet het niet zeker, maar ik denk dat we ons op de toppen bevonden die het dichtst bij het RasMo-uiteinde lagen.
We hadden net tijd voor een duik in de late namiddag om vertrouwd te raken met de locatie. Middagcakes vulden het gat mooi op voordat de duisternis was neergedaald met de gebruikelijke snelheid van woestijngebieden, en nu is het tijd om je spullen weer aan te pakken.

NACHTDUIKKEN KUNNEN WORDEN uitstekende mogelijkheden om het kleine en vreemde te zien. Onze aandacht is gericht op een lichtstraal, omdat we hopen dat kleine beestjes die zich overdag verstoppen zich naar buiten zullen wagen.
Ik word beloond op het eerste stukje zacht koraal dat we bereiken. Een krab met twee stekels ter grootte van een muntstuk van 20 cent zit zorgeloos op een tak. Een paar takken later doet een decorateurspinkrab hetzelfde. Zijn lichaam is veel kleiner, maar over het algemeen is de krab groter met zijn lange spichtige poten.
Koraalwachtkrabben komen tussen de takken van harde koralen vandaan, maar ze schuwen het licht en ik moet ze vinden, concentreren en snel klikken voordat ze zich terugtrekken.
Tussen het vuurkoraal vind ik garnalen en nog een krab met twee stekels, maar pas als ik thuis RAW-bestanden op een groot scherm aan het verwerken ben, zal ik de kleine, gedrongen kreeft er vlak boven opmerken...
Nu gaat blauwe Melody de Golf van Akaba op naar de riffen van Tiran. Tijdens onze ochtendduik bij Jackfish Alley kunnen minder ervaren duikers zich voorbereiden op de meer avontuurlijke duiken die komen gaan.
Het is zomervakantie en de mix van duikers aan boord is nog diverser dan normaal. Er zijn twee gezinnen met in totaal vijf tienerjongens; verschillende stellen, waaronder pasgetrouwden uit Finland en een stel uit Roemenië, die trots verklaren dat ze uit Transsylvanië komen; een paar individuele mannen en vrouwen, variërend van studenten tot gepensioneerden met duikervaring van recent gekwalificeerd tot instructeur.
Drie duikers zijn ingeschreven voor een Advanced Open Water Diver-cursus en één voor een Deep-specialiteit.

WIJ DUIKEN HOUTHUIZENGordon, Jackson en Thomas riffen in die volgorde, allemaal majestueus groot en kleurrijk en elk met een eigen karakter. Het is alweer een tijdje geleden dat ik ermee heb gedoken,
en dat heb ik nog nooit een paar dagen achter elkaar gedaan, dus dit is een kans om mijn geheugen op te frissen.
Een tocht langs de oostkant van Woodhouse en het kanaal in dat het van Jackson scheidt, voert ons langs de overblijfselen van een dagboot, de betonnen vloer van de badkamer en een paar stukjes metaal, alles wat overblijft tussen een herstellend litteken in het koraal.
Een adelaarsrog vliegt in de verte voorbij en komt dan dichterbij, maar nooit dichtbij genoeg voor foto's. We komen boven in een stroming die naar de open kant van het rif borrelt voor een RIB-pick-up.
Gordon is het meest zuidelijke rif, gemarkeerd door het skelet van de Louilla aan de andere kant en een baken in het zuiden.
Van de muur van gorgonen heeft een witpuntrifhaai gevist lessen van adelaarsroggen over het plagen van duikers. In het ondiepe water onderscheidt de locatie zich door verspreide vaten van Louilla's lading.
Ik verwachtte weinig dagboten vanuit Sharm el Sheikh, en we hoeven het water zeker niet met andere duikers te delen, maar halverwege de middag heeft zich een aanzienlijke armada verzameld en vertrekt een vloot boten naar Na'ama Bay.
Vroeg in de ochtend biedt Jackson, het meest noordelijke rif, de mogelijkheid om rond te hangen op zoek naar hamerhaaien. We maken een negatieve invoer op de voorrand van het rif, onder het skelet van de Lara, een ander navigatieslachtoffer. De laatste keer hier was ik op een technische reis, waarbij ik het onderste deel van het schip op 70 meter diepte dook.
Met hamerhaaien is het wisselvallig.
Een snelle opiniepeiling suggereert een kans van 25% op een glimp op afstand, en aanzienlijk minder op een ontmoeting van dichtbij. Nu slechts de helft van ons liveaboard-team in het ongewisse is, zijn onze kansen misschien beter vandaag?
Twintig minuten later is de conclusie: duidelijk niet. Ik ga de muur in en terug naar het moederschip. Maar het is geen verspilde duik, want een afdrijvende veiligheidsstop wordt een van de mooiste ondiepe duiken van de reis, terwijl een stevige stroming over afwisselende strepen van vuur en zacht koraal trekt, terwijl een paar zeer tolerante schildpadden vlak bij de top van de reis grazen. het rif.

THOMAS IS DE KLEINSTE van de vier riffen, die me altijd deden denken aan het incident met de “verloren vrouw, zag barracuda” rond de millenniumwisseling. Er gebeurt vandaag de dag niets ongewoons terwijl we meedrijven met de huidige oevers van gorgonen.
Als ik op 30 meter hoogte over het zand uitkijk, stel ik me voor dat ik in de verte de top van de kloof kan zien, een technische duik vlak bij het rif die zich een weg naar beneden slingert naar 90 meter hoogte, of misschien zijn het gewoon mijn ogen die een spelletje spelen.
Als je nieuwsgierig bent naar ‘verloren vrouw, zag barracuda’, kijk dan eens naar het gelijknamige boek van John Kean.
De Tiran-riffenpagina van onze checklist is voltooid, de blauwe Melody gaat terug naar Ras Mohammed. Deze keer is het de klassieke Shark- en Yolanda-rifdrift, de echte RasMo-duik rond het puntje van de Sinaï, langs de twee vrijstaande stukken rif, met de bodemloze muur, wervelende stromingen, scholen vis en badkameraccessoires.
Sommige toiletpotten zijn voorzien van een behoorlijk indrukwekkende koraalbedekking, vooral vuurkoraal. Misschien is het genoeg om positieve feedback te creëren; iedereen die op een toiletpot poseert, krijgt een brandende schok en het vuurkoraal groeit nog wat verder.
Om de beste dag tot nu toe compleet te maken, worden middagcakejes vervangen door pizza. Met een geschiedenis van pitabrood dat gemakkelijk als basis kan worden gebruikt, en een kant-en-klare voorraad kruiden, is mijn ervaring dat Egyptische chef-koks betrouwbaar in staat zijn een smakelijke pizza te maken.
Halverwege de cruise verschuift de balans naar wrakken met de Dunraven en Thistlegorm.
In 1876 keerde de Dunraven vanuit Bombay terug naar Groot-Brittannië met een lading katoen. Op weg naar het Suezkanaal vloog ze in brand en dreef naar Sha'ab Mahmud nabij het baken aan de zuidkant van het rif.
Duikgidsen raden gewoonlijk aan om via de omgekeerde romp aan de achterkant naar binnen te zwemmen, vervolgens naar de boeg in het wrak te zwemmen, langs de ketels en via een opening in de voorste romp naar buiten te zwemmen. Fotografisch gezien doe ik het het liefst in de tegenovergestelde richting. Op die manier kan ik voor mijn buddy uit zwemmen en draaien om foto's te maken terwijl ik naar de boeg kijk.
Ik vind het ook leuk om als laatste binnen te zijn, zodat ik zo lang kan doorbrengen als ik wil, zonder de weg voor anderen te blokkeren. Tegenwoordig werkt het als een tierelier, vooral omdat degenen die mij zijn voorgegaan zo vriendelijk zijn geweest om het slib niet in beroering te brengen.

EEN PAAR MIJLEN VERDER langs Sha'ab Mahmud is de volgende stop Small Crack. Vanaf een RIB-drop buiten de scheur geeft een zweepkoraal mij een schattige kauri als macrodoel voordat de stroming een spectaculaire suizend door het rif en terug naar de boot veroorzaakt.
Twee duiken op de Thistlegorm hadden niet méér verschillend kunnen zijn. Op de middag van onze aankomst dalen we af in troebel zicht, een sterke stroming naar het achterschip en een niet-onverwachte duikerssoep in het voorste ruim.
Er zijn zeven andere liveaboards boven het wrak, dus er kunnen potentieel 160 duikers in het water zijn als iedereen tegelijkertijd beneden is. Ik draai het duikplan om en ga naar het achterschip, terwijl ik langzaam terugwerk naar de ruimen waar, gelukkig, de duikersoep nu zijn lucht heeft verbruikt en de lading relatief rustig heeft achtergelaten.
Dit is mijn eerste bezoek aan het wrak sinds ik het prachtige rapport van Alex Mustard over de vrachtwagens en motorfietsen heb gelezen (I-SPY the Thistlegorm in a Whole New Light, oktober 2014). Ik kijk en vraag me af, en wou dat ik alle informatie die hij gaf op een lei had staan.
De volgende ochtend wordt er vroeg gewekt “om de drukte voor te zijn”. Terwijl ik me op het duikdek aankleed, zie ik dat de gidsen op andere boten een soortgelijk idee hadden. Hiernaast gaan ze al het water in.
Ik had een nachtduik op het wrak overgeslagen. Degenen die gingen hadden ervan genoten, maar naar mijn mening was het voor de spanning en om nog een duik te nemen in plaats van om iets anders te zien. Slecht zicht en pikdonker – dat kan ik wel krijgen op een slechte dag in het Engelse Kanaal, maar dan zonder de verwarring van alle andere duikers die nachtduiken in een beperkte ruimte.
Nu is de stroming minder en is het zicht normaal in de sprankelende Rode Zee. Het lijkt erop dat de andere boten allemaal eerst de achtersteven volgen, dus ik vaar rechtstreeks de ruimen in, dan de bovenbouw in voordat ik terugkeer naar onze lijn bij de boeg.
Ik kruis het pad met een paar andere duikers, maar niet veel gezien het aantal in het water.
Terugkerend naar de Hurghada-kant van de Golf van Suez, zijn de stoomboot Ulysses en een schip aan weerszijden van Gubal Seghir wrakken waar ik niet meer heb gedoken sinds 1987, op het honderdjarig jubileum van Ulysses die het rif raakte.
Duikers van een ander liveaboard zijn net klaar en onze groep wordt in golven verdeeld door de RIB-reis naar het wrak, dus hoewel Ulysses een klein wrak is, is het niet druk.
De badkuip aan de achterzijde is aanzienlijk ouder dan die op de Thistlegorm, maar in tegenstelling tot schepen is het ontwerp van de badkuip nauwelijks veranderd.
Het nog kleinere schip is een beetje druk totdat duikers van verschillende liveaboards zich een beetje verspreiden. Anticiperend op een drukke site, ben ik weer terug bij macro, en dat blijkt de juiste keuze te zijn. De vissen op het schip en het omliggende rif zijn zo gewend aan duikers dat zelfs de normaal schichtige mensen een gemakkelijk doelwit zijn, waaronder de Picasso-trekkervis, een fotogenieke soort die zijn naam eer aan doet, maar, in tegenstelling tot zijn naamgenoot, meestal mediaschuw is.
Hoe kan zo’n gevarieerde reis op een hoogtepunt eindigen? Bij Sha'ab El Erg, beter bekend als Dolphin House North, zijn de dolfijnen net zo gewend aan duikers als de vissen op het schip.
Het duurt ongeveer tien minuten voordat ze hallo kunnen zeggen, maar al snel zijn ze thuis voor ruim 10 minuten dolfijnplezier, met herhaalde passeerbewegingen en zelfvoldane dolfijnglimlachen.
Een laatste duik bij Umm Gamar, met muren, pinakels en grotten zou ook een passende climax zijn geweest, als de dolfijnen er niet eerder waren geweest.

ZO IS EEN “TIRAN EN NOORDEN” route vanuit Hurghada een liveaboard-route die kan wedijveren met de zuidelijke routes die hogere kosten opleveren? Het is decompressiedag aan wal en duikers van vele liveaboards, zowel in het zuiden als in het noorden, wachten in het Marriott op de hitte.
De zuidelijke boten hebben oceanische witpuntvissen en hamerhaaien gezien. We misten de laatste, maar hadden een hele goede dolfijnenontmoeting. Wat de riffen betreft, de zuidelijke riffen kunnen op één lijn liggen met die van Tiran of Ras Mohammed, maar ik zou niet willen zeggen dat de ene beter was dan de andere. Ik denk dat we de betere wrakken hadden.
Had onze ‘Tiran en Noord’-route verbeterd kunnen worden? Het komt neer op persoonlijke voorkeur. Ik had graag nog een duik op het puntje van Ras Mohammed gehad in plaats van Jackfish Alley, of daar direct na de oversteek vanuit Hurghada te hebben gedoken.
Ik zou in het wrak van de Rosalie Moller hebben gepast, al heb ik geen idee hoe dat had kunnen gebeuren.
Voor een warming-upduik had ik graag bij Giftun of een van de wrakken van Abu Nuhas willen springen, maar dat zou geen geschikte plek zijn geweest voor een warming-up. Dus over het algemeen zou ik zeggen dat een budgetroute “Tiran en Noord” redelijk gunstig afsteekt bij iets verder naar het zuiden.