HMS Hythe: Diepe duik op het tragische wrak van Gallipoli

Turkse wrakkenjager SELCUK KOLAY heeft het weer gedaan. Deze keer heeft hij het laatste ontbrekende Britse schip uit de Dardanellen-campagne uit de Eerste Wereldoorlog opgespoord, dat op een diepe maar duikbare diepte ligt. In een EXCLUSIEF DIVERNETdelen we de even diepe duik van de auteur in het achtergrondverhaal van degenen aan boord – en de recente technische duiken van zijn team op het wrak

Op 28 oktober 1915 stond de veerboot HMS op het punt haar troepen te landen bij Kaap Helles, Gallipoli. Hythe werd getroffen door een groter schip, een lege troependrager genaamd HMS Sarnia. De Hythe zonk in 10 minuten, met de dood van ongeveer 155 zielen. 

De meerderheid van de doden waren leden van de 1e/3e Kent Field Company, Royal Engineers en mannen uit Kent. Hun kapitein, David Reginald Hermon Phillip Salomons, was onder hen.

Mijn interesse in de Hythe begon toen ik op een internetveilingsite een eenvoudige overwinningsmedaille uit de Eerste Wereldoorlog zag met de naam '2543 SP RTEDSER RE'. 

Een snelle controle toonde aan dat de 20-jarige Reginald Thomas Edser aan zijn verwondingen was overleden en op 14 december 1915 in Alexandrië in Egypte was begraven, nadat hij uit Gallipoli was geëvacueerd. 

Ik regelde de medaille en ontdekte dat Edser had gewoond op Goods Station Yard 48 in Tunbridge Wells, Kent, grenzend aan de werkplaats van zijn vader James, een locomotiefwachter. Hij was een van de vele jonge mannen die verloren gingen tijdens de rampzalige Gallipoli-campagne, maar zijn militaire dienstnummer leek mij vrij laag voor zo'n groot korps als de Royal Engineers. Ik besloot het nog wat verder te onderzoeken. 

Edser maakte deel uit van de 1/3e Kent Fortress Company en ik vroeg me af of dit een plaatselijk opgerichte eenheid was, omdat er eind 1914 en begin 1915 verschillende 'vrienden'-bataljons werden opgericht. Waren er gelijkwaardige eenheden gevormd in het Corps of Royal Engineers?

Ze hadden. De 1/3e Kent werd opgericht door Sir David Lionel Salomons (1851-1925) uit Broomhill, Southborough in Tunbridge Wells. Als magistraat en voormalig burgemeester van Tunbridge Wells was hij een interessante man. Als ere-kolonel van de Kent Royal Engineers en wetenschapper gaf hij les in elektriciteit en had hij een grote interesse in mechanica en transport.

Hij verwierf niet alleen wat pas de tweede auto ooit in Engeland was, maar organiseerde ook de eerste autosalon. De eerste maaltijd die met elektriciteit werd bereid, werd bij hem thuis bereid.

In 1907 had Sir David geprobeerd een territoriale eenheid van de Royal Engineers op te richten. Dit bleek onpraktisch, maar in 1911 werd in Kent een cadetteneenheid opgericht, de voorloper van de 1/3rd Company, met zijn zoon David Salomons Jr. als commandant. Sir David betaalde voor de ombouw van een oude gasfabriek in Southborough tot de boorhal van de nieuwe eenheid.

Op 1 mei 1914 ontstonden de 1/3rd Kent Fortress Royal Engineers, aanvankelijk verantwoordelijk voor de bescherming van de kustlijn, zoeklichten en verdedigingsfaciliteiten. De mannen werden op 4 augustus om 8 uur gemobiliseerd en gingen naar huis om de volgende ochtend om 8 uur terug te keren. De Eerste Wereldoorlog was begonnen.

In de beginfase van de oorlog bleef het bedrijf thuis trainen en werd het een fabriekseenheid. In juli 1915 telde het minstens 185 man, voornamelijk bestaande uit handelaars. Militaire ingenieurs of ‘sappers’ zouden hun vak in het leger kunnen gebruiken en het equivalent van 58-111 pence per week verdienen, terwijl infanteristen slechts 35-52 pence verdienen. 

Kapitein Salomons was geliefd en gerespecteerd. Hij was genereus en zorgde voor zijn bevel. Volgens één rapport kocht hij een rondje drankjes, bestaande uit 161 pinten bier voor vier pence per pint plus twee limonades voor elk van zijn mannen.

Er waren Royal Engineers nodig om vacatures te vervullen die waren veroorzaakt door de verschrikkelijke verliezen in de Dardanellen, en het bedrijf had op 11 oktober een afscheidsdiner en werd door de menigte toegejuicht toen het vertrok met trein nummer 13. 

Het zinken van HMS Hythe

Vanuit Devonport gingen de soldaten aan boord van HMT Schots en zeilde via Malta naar Mudros Bay (eiland Limnos). Hun bestemming, Suvla Bay, werd vervolgens gewijzigd in Cape Helles en het bedrijf werd toegewezen aan HMS Hythe, terwijl 1/2 Company, die met hen had gereisd, aan boord van de HMS werd gezet Roodborstje.

Hythe, een voormalige stoomboot over het Kanaal (Dover-Calais), was een vrachtschip dat eigendom was van South East & Chatham Railways. Ze werd gelanceerd in 1905 en had het bedrijf £ 19,575 gekost. Ze was in oktober 1914 omgebouwd tot mijnenveger en uitgerust met twee 12-ponder kanonnen.

Later was ze gevestigd in Scapa Flow en in 1915 was ze gestuurd om te werken aan troepenbewegingen in de Dardanellen. Haar kapitein was luitenant-cdr Arthur H Bird. 

De marine gebruikte kleinere schepen zoals Hythe vanwege de successen van Duitse en Turkse onderzeeërs bij het tot zinken brengen van Britse en Franse schepen, en men hoopte dat hun geringe diepgang een kleiner doelwit voor torpedo's zou vormen.

De 509 ton wegende HMS Hythe had geen passagiersaccommodatie, dus was er een stoffen luifel gemonteerd om het overvolle bemanningsdek tegen de elementen te beschermen. Officieren mochten in de machinekamer komen om warm te blijven, maar het schip was topzwaar toen het vertrok. 

Voordat er naar Kaap Helles werd gevaren, vond op HMS een openbare krijgsraad plaats Hythe's dek - een matroos die bevelen had geweigerd, kreeg 81 dagen gevangenisstraf. Vijf officieren en 213 manschappen van de 1/3rd Kent Fortress Royal Engineers gingen aan boord Hythe, samen met 30 legerpersoneel van verschillende regimenten. 

Hythe verliet Mudros om 4 uur voor de reis van 50 kilometer naar Kaap Helles, zonder licht om vijandelijk bombardement te voorkomen. Met nog zo'n 40 minuten te landen, ging er rond 8 uur een waarschuwing uit dat een ander schip haar naderde. 

HMS Sarnia, een andere veerbootstoomboot, was groter dan Hythe op 1,498 ton en had een topsnelheid van 20 knopen. Nadat ze haar lading en troepen al had geland, verliet ze het schiereiland en volgde koers S67°W as Hythe richting N82°O – bijna frontaal. 

De troepen waren zich aan het voorbereiden om van boord te gaan toen de waarschuwing uitging, en beide schepen reisden met een snelheid van ongeveer 12 knopen. Op beide werden verschillende pogingen ondernomen om van koers te veranderen, maar geen van beide vertraagde. 

Sarnia geslagen Hythe 8 meter van de boeg aan bakboordzijde, zo krachtig dat haar boeg halverwege insneed Hythe, waardoor ze dood in het water stopte. Haar voormast viel op de luifel en velen stierven in die eerste momenten, zoals Hythe draaide zich om bij de achtersteven en het water stroomde het gapende gat aan bakboord in. 

Ze zonk in 10 minuten plat. Sommigen van de mensen aan dek slaagden erin aan boord te stappen Sarnia, dat enkele minuten langszij bleef. Anderen sprongen in de koude zee zonder reddingsvesten en alleen maar puin om zich aan vast te klampen – weinig soldaten konden zwemmen. 

Kapitein Salomons zou zijn eigen leven hebben gegeven...jas aan een andere soldaat, zoals Lt-Cdr Bird beval: “Ieder voor zich!” 

Er lijkt geen gecoördineerde poging te zijn ondernomen om een ​​reddingsactie te organiseren, maar een boot, bemand door een adelborst en een kok, heeft wel 82 overlevenden opgehaald. Hoewel ook gaten, Sarnia een boot uitzetten en levens redden. Ze moest eerst met de achtersteven naar bakboord terugkeren om te voorkomen dat ze water zou binnenkrijgen. 

Kapitein Salomons en nog eens 128 leden van de 1/3e compagnie gingen verloren, samen met 15 ander legerpersoneel en 11 van de soldaten. Hythe'schroef. Slechts 103 leden van de 1/3e overleefden. 

De ramp werd verergerd door het gebrek aan reddingsvesten en noodreddingsboten, gecombineerd met een slechte organisatie. Het had voorkomen kunnen worden als de schepen de vastgestelde in- en uitwaartse routes van en naar Kaap Helles hadden gevolgd. Een onderzoekshof zou later aanbevelen dat geen enkele soldaat ooit meer zonder leven de zee op mag gaan.jas. 

Het wrak vinden

In het laatste hoofdstuk van mijn boek Echo's van de diepte, wrakken van de Dardanellen-campagne, Ik was tot de conclusie gekomen dat er naast alle wrakken die in het boek staan, nog werk aan de winkel was om nog een paar grote wrakken uit de campagne te lokaliseren. 

Dat schreef ik in 2013. Sindsdien heb ik er nog een paar gelokaliseerd en geïdentificeerd, waaronder de Britse mijnenveger. Hertogin van Richmond liggend op een diepte van 84m (zoals gerapporteerd Divernet).

Daarna heb ik mij geconcentreerd op HMS Hythe, een van de enige twee wrakken die niet zijn gelokaliseerd. Uit de archieven wist ik dat ze om 4 uur de Britse marinebasis Mudros Bay had verlaten en vier uur later nog ongeveer 40 minuten had om haar bestemming te bereiken. Met behulp van deze informatie kon ik een zoekgebied van 9 vierkante kilometer bepalen, ongeveer zes zeemijl ten westen van Kaap Helles.

Dit is een behoorlijk winderig gebied, dus het kostte me een paar maanden om de sidescan-sonarzoektocht uit te voeren als de weersomstandigheden gunstig waren.

Op 19 augustus van dit jaar zag ik een wrak op het scherm zo'n 6.5 zeemijl ten westen van Kaap Helles, rechtopstaand op de zeebodem op een diepte van 72 meter. Het leek de juiste afmetingen en vorm te hebben Hythe.

Om de belangrijke details die nodig zijn om het wrak te identificeren te zien en te filmen, hebben we de formaliteiten bij het Gallipoli Peninsula Historical National Park Directorate en de Dardanelles Coast Guard afgehandeld en een verkennende duik georganiseerd. 

We zouden rEvo-rebreathers met gesloten circuit gebruiken met een 18/45-mengsel, samen met 18/45- en nitrox 50-mengsels als reddingsgassen. De geplande totale duiktijd was 68 minuten, met een bodemtijd van 19 minuten.

De duik

27 augustus was een hele mooie dag, met kalme zee. Ik plaatste de boot boven de locatie van het wrak en liet de schietlijn vallen.

Collega-duikers Ali Ethem Keskin en Doruk Dundar maakten de voorbereidingen voor het filmen van het wrak. We planden onze duiktocht op basis van de informatie die ik had verzameld uit de documenten over het zinken. 

Het zicht was ongeveer 15 meter, maar op het wrak teruggebracht tot 4-5 meter. De schotlijn was precies in het midden geland, net achter het punt waar ooit de trechter had gezeten. Naast dit punt bevonden zich aan weerszijden de davits waar de twee reddingsboten waren geplaatst.

Verder naar achteren, waar de bovenbouw eindigde, was aan bakboord de grote davit/kraan te zien. De schade aan het achterschip is waarschijnlijk ontstaan ​​toen het schip als eerste de zeebodem achterwaarts raakte en/of toen Hythe was omgedraaid en geraakt Sarnia. Een grote vervorming aan bakboordzijde van de bovenbouw zou een verder bewijs kunnen zijn dat dit was gebeurd.

Vóór de trechter waren de overblijfselen van de brug/stuurhut te zien, waarschijnlijk een houtconstructie. De aanblik van het voordek met de daarop liggende voormast bevestigde het hele verhaal – Sarnia was niet alleen door de bakboordzijde van de romp, net achter het voorschip, heengegaan, maar was door de hele straal heen gegaan, waarbij ook de stuurboordzijde van de romp was uitgerukt. 

Dit veel grotere schip was geramd Hythe op snelheid, en we vroegen ons af hoe het kleinere schip überhaupt heel was gebleven, met de boeg er nog aan.

Deze ontdekking verlaat HMS Arno als het enige grote scheepswrak van de Dardanellen-campagne dat nog gelokaliseerd moest worden. Het moet ergens ten noordoosten van het eiland Imbros liggen op een diepte van meer dan 300 meter, dus we zullen verschillende technologieën moeten gebruiken om het te lokaliseren en te identificeren.

Nasleep van Hytheis aan het zinken

Het is moeilijk voor te stellen welk effect dit heeft Hythe ramp had plaatsgevonden op de bevolking van Kent. Verschillende broersparen gingen verloren. Een vader en zoon verdronken samen, en ongeveer 99 kinderen bleven vaderloos achter.

Na verder onderzoek ontdekte ik dat Sapper Edser een van de mensen aan boord was geweest Hythe – en dat hij het zinken had overleefd. Een andere overlevende sapper, Reginald Still, had in een brief naar huis geschreven: ‘Reg Edser is redelijk veilig, sterker nog, hij is nu bij mij aan het schrijven." 

De compagnie had wat rust en verlof en vervolgde vervolgens naar Gallipoli. Op 24 november werden twee geniesoldaten die gewond waren geraakt door een door de Turken gegooide bom, overgebracht naar een ziekenhuis in Egypte, en een van hen was Edser. Hij schreef om zijn moeder te vertellen dat zijn wonden niet ernstig waren, maar hij stierf op 14 december in het ziekenhuis.

Ondertussen had de familie Salomons hun enige mannelijke erfgenaam verloren. In de Tweede Wereldoorlog stond een mobiele kantine die troepen in Noord-Afrika bediende op zijn kant “David R. Salomons 1885-1915”, een inscriptie betaald door zijn zus Vera.

Tussen de oorlogen hielden de inwoners van Southborough een ‘Hythe Zondag”, ter herdenking van de ramp in de kerkdiensten op of rond 28 oktober. Het is niet bekend wanneer deze herdenkingsdaad eindigde. Verschillende straatnamen in Southborough hebben nog steeds een “Hythe” thema.

Een marmeren gedenkplaat ter herdenking van de verloren soldaten is te zien in de St. Matthew’s Church in Tunbridge Wells. Er is ook een David Salomons House, genoemd door zijn zus ter nagedachtenis aan de populaire kapitein van het bedrijf, en een Salomons-museum opgedragen aan de drie Davids – de kapitein, zijn vader en zijn grootvader, die in 1835 de eerste joodse burgemeester van Londen was geworden.

Er ligt een brief in het museum, geschreven aan kolonel Sir David Lionel Salomons door Hythe overlevende majoor Alfred Ruston: “In het begin hielden de twee schepen een paar minuten aan elkaar vast en ongeveer 50 man en verschillende officieren klauterden naar het andere schip.," Schreef hij.

"Maar hoewel Kapitein Salomons werd gewaarschuwd om ook over zichzelf heen te komen, wilde hij dat niet doen en ik ben er zeker van dat dit kwam omdat hij zijn geliefde mannen als eerste zou wegsturen." 

Ook op Divernet; Kolay vindt Britse mijnenveger op 82 meter hoogte, Verloren schepen van de slag bij Oinousses, Nantaise-dagen, Hoe ik ontdekte dat een 125 jaar oude olietanker nog steeds lekte, Kolay ontdekt Britse onderzeeër uit WO II in de Egeïsche Zee