Gelukkig compromis

COMPROMIS KAN LIJKEN een lelijk woord, dat de noodzaak impliceert om genoegen te nemen met iets dat minder dan het beste is. En toch besef ik steeds meer dat compromissen zowel noodzakelijk zijn als een positief teken dat je opgroeit naar een echte volwassenheid – hoe ontmoedigend dat ook mag zijn!
If vakantievilla plans were left up to me, I would be off on a liveaboard to a remote location with spectacular marine life that I could visit as much as my dive-computer allows. PNG, here I come!
Ik kan me voorstellen dat de meeste DIVER-lezers het met dat gevoel eens zijn, en hopen dat we allemaal minstens één duikreis per jaar kunnen maken.
On the other hand, I’m sure we all have trips where the goals are a little broader than feeding a dive-addict’s obsession. In this case we were a party of eight, with three divers and the rest interested in a mix of snorkelling and topside activities. We had just over a week to escape the winter blues, so with that in mind, a place we could reach via a direct flight was ideal.
The experience level among the scuba-junkies was also mixed, with Charlotte and Al wanting to take their Geavanceerd open water course alongside yours truly, a dive pro with a camera fetish.
We vestigden ons op St Lucia, een eiland dat, gezien vanaf de zee, een van de meest spectaculaire in de Caribische keten is. Het is ontstaan ​​uit vulkaanuitbarstingen en rijst steil op uit de zeebodem, met grillige toppen, groen regenwoud en veel strandbaaien.
De landrotten genoten van het uitzicht, Charlotte en Al bestudeerden hun cursushandleidingen en ik controleerde fanatiek de O-ringen van de camera op stof. We hadden een paar villa's gehuurd in Marigot Bay, een prachtige plek ongeveer halverwege de westkust, en het was de perfecte uitvalsbasis om de rest van het eiland te verkennen.
Als ik eropuit ga, zou ik zeggen dat Marigot een van de drie mooiste plekjes van St. Lucia is. Het is ook de plek waar met rum gevulde cruiseschippassagiers worden meegenomen op boottochten en sterke verhalen worden verteld over alle huizen van beroemdheden op de klif.
Terwijl ik aan het afgassen was, vermaakte ik mezelf door vanaf het balkon terug te zwaaien en me voor te doen als Mick Jagger.
De eerste ochtend gingen we aan boord van de comfortabele boot van Dive St Lucia en reisden snel naar het zuiden voor een paar duiken aan de voet van de Pitons. De Gros en Petit Piton, twee majestueuze vulkanische torenspitsen, zijn de beroemdste bezienswaardigheid van St. Lucia. Een UNESCO-werelderfgoedlocatie, zelfs het lokale bier is naar deze pieken vernoemd, en ze vormden een heel mooi decor voor de start en finish van onze duiken.
Wat mij echter echt interesseerde was het zeegezicht. Tot de geneugten van het Lucian-duiken behoren de zeesponzen. Ik maak geen grapje, het eiland beschikt over een aantal fantastische sponzen!
Je wordt meegenomen door de gigantische vatsponzen, waarvan sommige groot genoeg zijn voor een volledig uitgeruste duiker (niet dat we hebben geprobeerd).
These simple dinosaurs of the reef can live for more than a thousand years, and feed by filtering thousands of litres of water daily. Look inside and you might find the menacing carapace of a hairy clinging crab.
The citron sponge is a blaze of orange, and as far down as I could see the sloping reef had been Tangoed by these spongy beauties.
De azuurblauwe vaasspons overtreft ze allemaal en wint mijn prijs voor de beste spons ter wereld. Deze ingewikkeld gestructureerde, fluorescerende torens gloeien met roze en paarse tinten en zullen zeker de aandacht van een duiker trekken.
Als je beter kijkt, zie je misschien een gele pijlkrab die met zijn verzorgde blauwe klauwen op de spons knauwt. Pijlkrabben hebben een lichaam in de vorm van de Eiffeltoren en lange, spinachtige poten. Ze zijn blasé over duikers en weren je alleen af ​​met een uitgestrekte ledemaat als je iets te dichtbij komt voor comfort.
Een andere leuke vondst was een stekelkopblenny die een van de poriën van de azuurblauwe vaasspons bezette. Deze centimeterlange, buisvormige blennies maken hun thuis meestal in harde koralen, in de ruimtes die door wormen worden verlaten. Soms migreren ze echter naar luxere verblijven in de paarse sponstorens.
From there they poke their head out and collect food from the water column as it passes their doorstep.
Deze karaktervolle blennies zijn fabelachtig overvloedig aanwezig in St. Lucia. Toen ze eenmaal hun oog hadden laten vallen, gingen Charlotte en Al de uitdaging aan om deze kleine vissen bij elke duik te vinden!

Daar ben ik bang voor, als duikersrichten we ons te veel op het vinden van de meest ongrijpbare wezens op een bepaalde bestemming, en wat op de ene plek zeldzaam is, kan op de volgende plek gebruikelijk zijn. Ik heb zelfs aanzienlijke verschillen opgemerkt van eiland tot eiland in het Caribisch gebied.
St Lucia is een onderwaterparadijs voor paling. Niets is gegarandeerd als het om dieren in het wild gaat, maar ik zou mijn geliefde onderwatercamera-installatie inzetten als je er bij elke duik minstens één tegenkomt.
De meest voorkomende is de gevlekte murene. Deze gladde kerels, gestippeld in donkerbruin en wit, leken op onze volgende locatie de baas te zijn. Keyhole Pinnacles is een must-do Lucian-duik, beroemd gemaakt door de onderwaterbergen die de Pitons lijken te weerspiegelen.
Terwijl we rond de basis van de pinakels liepen, kwamen de waarnemingen van gevlekte murenen zo vaak voor dat het (bijna) saai werd. De palingen leken kracht te hebben, zwierven op klaarlichte dag rond op zoek naar prooien en brulden naar de passerende duikers.
We surfaced on a natural high and devoured lunch during the short boat-ride to Turtle Reef. Sadly the name misled, because we failed to find any resident greens or hawksbills. This became easier to understand when we learnt that the annual three-month turtle-hunting season had only just ended.
De jacht op schildpadden heeft een lange geschiedenis in St. Lucia, en hoewel het deel uitmaakt van het culturele erfgoed, is het moeilijk te verteren voor oceaanliefhebbers. Met jachtverboden op deze bedreigde diersoorten in het naburige St. Vincent en Martinique lijkt de positie van St. Lucia achterhaald en contraproductief als het gaat om het aantrekken van toeristen. Gedurende de week zouden we slechts één schildpad zien, een teken dat de aantallen ver onder het gemiddelde liggen.

ONZE GEESTEN WERDEN VERHOOGD AT Turtle Reef by an extended stop in the beautiful shallows. The ever-present brown chromis swooped around us as we carefully picked our way through a colourful reef. Hovering over the sand, we spied a carefully concealed peacock flounder. With its flowery blue spots and 360° vision, this must be one of the most attractive in its fish family, and is the most commonly sighted species in St Lucia.
Terug in Marigot Bay spraken we met de rest van de groep, die lyrisch was over hun tocht door het regenwoud. Het klonk geweldig, maar niet helemaal geweldig genoeg om er een dag duiken voor op te offeren. Dus lieten we ze aan hun avondcocktails over en gingen op weg voor een nachtduik.
Dit zou de eerste nachtelijke onderdompeling van Charlotte en Al zijn, maar bijna zodra we afdaalden, maakten alle zenuwen plaats voor groot ontzag voor een onderwaterlandschap dat werd getransformeerd door de dekking van de nacht. Caribische langoesten, gesterkt door de duisternis, scharrelden rond in de open lucht op zoek naar voedsel. Enorme kussensterren, die eruitzagen alsof ze waren volgepropt met steroïden, dwaalden massaal door de zandvlaktes.
Most exciting of all, we looked up into the inky water and spied a couple of Caribbean reef squid, glowing with an ever-evolving colour pattern that scientists are still at a loss to explain. We were transfixed as the squid played a game of cat and mouse with our dive-lights. By the time we surfaced, Charlotte and Al were speechless with wonder.
The popular bay of Anse Cochon, only 10 minutes away, is home to several dive-sites. Our full group was aboard, because these sites are as suitable for snorkelling as for diving, the only exception being the wreck of the Lesleen M.
Scuttled in 1986 to create a dive-spot and attract fish to the area, this former freighter has had three decades to become a fully fledged reef eco-system.
There’s something for everyone there, and you can treat it as a wreck- or reef-dive depending on your inclinations.

Ik heb het grootste deel van de duik doorgebracht with my head in the sand at the base of the ship, on a mission to find jawfish, superstars of Lucian diving. Some have accused me of having a “jawfish problem”, and they could be right, but in my defence these fish exhibit some of the most fascinating behaviour I’ve ever encountered.
Kaakvissen zijn mondbroeders en broeden hun toekomstige nakomelingen uit op de veiligst mogelijke plek: hun eigen klodder.
In een gedurfde evolutionaire stap naar grotere gendergelijkheid ligt de taak van het vasthouden van de eieren bij de vader. De incubatieperiode duurt ongeveer een week en als je dezelfde vis gedurende die tijd in de gaten houdt, zul je zien dat de eieren van kleur veranderen en kleine oogjes krijgen.
Alsof dat nog niet spannend genoeg is, schudt papa-kaakvis af en toe, heel kort, de eieren naar buiten en terug in zijn mond om voor een gelijkmatige zuurstoftoevoer te zorgen.
Er zijn twee hoofdsoorten in St. Lucia, verschillend in stijl en uiterlijk. Ik begon met het afspeuren van de zandbodem op zoek naar donkere kaakvissen en zag een kleine ronde kiezelmuur rond de ingang van een hol.
Al snel kwamen het brede gezicht en de verbluffende groene ogen van een donkere kaakvis tevoorschijn, zijn mond op een kier gehouden door een mondvol eieren. Ik pauzeerde een paar seconden voordat ik dichterbij kwam, waarbij ik mijn ademhaling langzaam en beheerst hield om mijn nieuwe vriend niet te alarmeren.
Once within sniping range, I settled onto the sand and waited. The jawfish was nervous at first, but after a few minutes grew used to my presence.
Ik bleef langer hangen en spoorde hem in stilte aan om te gaan kokhalzen, een duidelijk teken dat hij op het punt stond een schuifbeweging uit te voeren.
De kaakkrampen begonnen en ik zette mijn vinger schrap tegen de ontspanknop. De shuffle was in een oogwenk voorbij, maar het lukte me met een paar klikken. Ik controleerde het beeld op mijn zoeker en, bingo, mijn geduld had zijn vruchten afgeworpen.
Ik ging verder en wilde mijn visachtige liefdesrelatie met de neef van de schemering, de geelkopkaakvis, voortzetten. Deze hebben de neiging om in kleine kolonies te leven en hebben slanke, melkblauwe lichamen.
Als ze ontspannen zijn, brengen ze het grootste deel van hun tijd vrijzwemmend rechtop door, waarbij ze microscopisch kleine snacks vangen als ze voorbijkomen. Ze zijn notoir schichtig en zullen bij het eerste teken van problemen terug hun hol in schieten.
Om een ​​foto te maken van een zwangere geelkop zou je een paar dagen later naar dezelfde plek moeten terugkeren, en een hoop doorzettingsvermogen!

NA EEN GOEDE DOSIS of nitrogen on our first dive, we moved to the shallow reef on the south side of the bay. St Lucia’s macro credentials were soon given a further boost as our eagle-eyed guide, Wendy, banged excitedly on her tank and pointed out a red sponge.
I’m as big a sponge-fan as they come, but was still taken aback by her enthusiasm for this subject. Looking closer, however, we saw an eye and a type of fishing-rod poking out of a creature’s head – it was a longlure frogfish!
Perfect afgestemd op de omringende sponzen was dit een bijzondere vondst. Later die avond groeide onze waardering voor deze vis, zelfs onder de landrotten, terwijl we toekeken YouTube video's van het voeren van kikkers, waarbij gebruik wordt gemaakt van de snelste beet in het dierenrijk!
Al and Charlotte had completed their course, and we returned to Anse Cochon in search of more macro treasures. Duikinstructeur Jermaine seemed to be on a mission as we strode off the boat, and we followed earnestly as he moved around the shallow reef, eyes lasered-in on the maze of coral.
Halfway through the dive, we were beginning to lose faith, but finally he banged his tank and looked up at us, mask flooding with excitement.
Daar was hij dan, een zeepaardje met een lange snuit, verrassend goed gecamoufleerd en zijn staart om een ​​kleine touwspons gewikkeld.
Goed gespeeld, Jermaine, goed gespeeld! Diveaholic Wendy, die zich op haar vrije dag bij ons had aangesloten, knikte waarderend en zwom toen vastberaden weg. Pas toen we onze veiligheidsstop voltooiden, zouden we weer van haar horen.
Tank banging with a vengeance, she beckoned us over, pointing at a button-sized orange crab on (you guessed it) a sponge. This was a gaudy clown crab, and never has a name been more apt.
We zouden later leren dat de rijkelijk versierde schelp van elke krab uniek is, zoals een vingerafdruk. We maakten optimaal gebruik van onze resterende luchtvoorraad en bleven nog wat langer bij de opzichtige voordat we uit het water werden gehaald.
 's Avonds wisselden we verhalen uit met de rest van de groep. Onze eilandervaringen waren divers, maar ze waren het er allemaal over eens dat Lucianen tot de meest gastvrije mensen behoren die we zijn tegengekomen.
We waren het er ook over eens dat het een fantastische week was geweest. Het leek erop dat we in St. Lucia een gelukkig compromis hadden gevonden.