Hallaniyats – een archipel die minder wordt bezocht

HET WAS EEN BEETJE EEN SCRAMBLE de rotsachtige, met puin bedekte helling op. Een paar struikgewas klampte zich vast aan het leven in dit dorre landschap. Boven hun hoofd dwarrelden zeevogels rond, waarbij ze af en toe loskwamen van de kudde om hun vleugels achter zich te vouwen en pijlrecht de zee in te duiken rond dit kleine eiland Al Qibliyah, het meest oostelijke en afgelegen van de Hallaniyats.

We waren naar boven geklommen om een ​​beter zicht te krijgen op de rotsachtige kustlijn onder ons. Een lange rotsvinger reikte naar een geïsoleerd stuk steen waar we later omheen zouden duiken. Dichter bij de kust, glinsterend in de Arabische zon, lag ons thuis voor zeven nachten, de Oman Aggressor.

Wat mij misschien het meest opviel, komende van een eiland met zulke drukke zeeën, was de afwezigheid van enig ander schip. Geen bulkcontainerschepen aan de horizon; geen kleine vissersvaartuigen te zien. De Hallaniyat-eilanden deden hun reputatie eer aan omdat ze buiten de gebaande paden lagen.

Het zou je vergeven zijn als je nog nooit van deze dorre archipel aan de zuidoostkust van Oman hebt gehoord. Voor zover ik het begrijp, zijn er maar een paar boten in deze wateren actief geweest, en het was best spannend om als een van de eersten in dit relatief onontgonnen gebied te duiken.

Voeg daarbij het feit dat dit 45 meter lange schip nieuw is – het ging afgelopen november voor het eerst het water in – en ik keek naar een zeer interessante reis.

Ik was naar Muscat gevlogen en maakte vervolgens een twee uur durende sprong naar het zuidwesten naar Salalah. De thuishaven van de boot is een jachthaven net ten oosten van de stad aan het strand van Salalah, gebouwd samen met een reeks hotels en restaurants die zowel de lokale bevolking als internationale toeristen bedienen. Ik kan een overnachting daar aan beide uiteinden van de reis aanbevelen – het is de perfecte manier om tot rust te komen.

De Oman Aggressor is een prachtige boot, lang en ruim met een breedte van 8.5m. Er kunnen 22 gasten in zeer comfortabele omstandigheden vervoerd worden, met een ruime hoofdlounge waar u kunt ontspannen, dineren en duikbriefings kunt houden.

Aggressor verkoopt zichzelf als exploitant op de kwaliteit van zijn boten en de service aan boord – en met goede reden! Ik kan eerlijk zeggen dat het hebben van warme handdoeken over je heen gedrapeerd na een nachtduik, drie soorten vers geperst vruchtensap bij het ontbijt en goede koffie (uit een machine), mij enigszins hebben verwend.

We verlieten de jachthaven in de vroege uren bij hoog water en zeilden oostwaarts naar de Hallaniyats, maar onderweg was er een geplande stop om ons te laten duiken op een plek genaamd Ras Mirbat. Omdat het slechts 20 kilometer van de jachthaven verwijderd is, zou dit dienen als onze controleduik.

Ik had geen idee wat ik van dit deel van de Indische Oceaan kon verwachten. Zou de Arabische Zee iets unieks hebben? Zou het een beetje lijken op de zuidelijke Rode Zee, of meer op de Malediven of zelfs op Mauritius? Ik wist dat er hier een aantal endemische vissoorten zouden zijn die ik wilde zien (omdat ik een beetje een nerd ben op dat gebied), maar hoe zit het met de koralen? Zou ik naar mijn beelden kunnen terugkijken en zeggen: “O ja, klassieke Arabische Zee.”?

Ras Mirbat steekt de zee in en verandert onder water in vier grote rotsvingers.

We lieten ons vallen en vonden een koraallandschap dat inderdaad uniek was: harde koralen waren overal verspreid, gezonde, maar toch afzonderlijke exemplaren (in plaats van deel uit te maken van ingewikkelde gezwellen, zoals je bijvoorbeeld in de Rode Zee zou zien).

Er waren zweepkoralen, gorgonen en kolonies koralen met grote bloemachtige poliepen die heen en weer zwaaiden op de deining. Het was dit laatste type dat het grootste deel van de koraalgroei voor zijn rekening leek te nemen.

Ik volgde een van de gidsen, Shaker, een Egyptische kerel die net zo enthousiast was over het verkennen van deze regio nadat hij eerder in zijn thuiswateren had gewerkt. We zagen een paar naaktslakken en maakten allebei een paar foto's voordat mijn camera de melding "kaartfout" liet zien, en ik herinnerde me dat een van mijn geheugenkaarten eerder problemen had veroorzaakt.

“Ach ja”, dacht ik. “Ik ga gewoon genieten van de duik. Als dat het enige is wat er misgaat na zo’n lange trektocht, dan ga ik ervoor.”

Onze tweede duik was naar een wrak, plaatselijk bekend vanwege de nabijheid van het Marriott hotel. Dat is alles wat iemand weet, afgezien van het feit dat het oud is en door stoom wordt aangedreven.

Misschien kennen sommige lokale bewoners de identiteit van het schip? Met een lengte van 70-80 meter en erg verdeeld, viel het een beetje tegen. Gele zonnekoralen zagen er geweldig uit op de stoombuizen van een van de enorme ketels, maar verder was het niets bijzonders. Dat wil zeggen, totdat we er een paar uur later een nachtduik mee maakten.

's Nachts deed het wrak me denken aan een wrak in de Rode Zee, de Barge bij Gubal – een saai ogende duik overdag, maar een van de mooiste nachtduiken die je kunt maken. De door elkaar gegooide dekplaten en rondhouten zaten vol met enorme slapende papegaaivissen, egels, octopussen, sierkrabben en een kleine inktvis die ik tegenkwam waarvan ik zweer dat hij een heremietkreeft imiteerde.

Hij had zijn ‘poten’ onder zijn lichaam gebogen en deed, met alleen de toppen van twee tentakels, zo goed de monddelen van een krab na, dat ik twee keer moest kijken.

Met een nieuwe geheugenkaart en een macrolens op mijn camera, had ik een prachtig uur op dit ondiepe wrak tussen de blauwgespikkelde roggen, een torpedorog en een zeer geduldige inktvis.

Gedurende de nacht verlieten we de kustlijn naar het eiland richting Al Hasikiya, wat voor mij een reis van acht uur ononderbroken slaap betekende, iets wat niet altijd gebeurt.

We hebben hier genoten van een paar duiken tussen enorme rotsblokken ter grootte van een auto, doorgangen en grotten, allemaal bevolkt door scholen fuseliers, geitenvissen en bannervissen. Overal waren neonblauw omlijnde Arabische dottybacks te zien. 'S Nachts kwamen de naaktslakken tevoorschijn, waaronder de prachtige risbecia met de prachtige naam.

Tijdens de nachtduiken begon ik te beseffen hoe rijk dit gebied is qua zeeleven. Overal waren kerstboomwormen, evenals koraalkrabben – sommige glanzend, andere harig (zoals lelijke teddyberen), die hun leven leidden tussen de harde takken van koraal.

Al Qibliyah, het meest afgelegen eiland, was vergelijkbaar, en hoewel ik moe was na mijn wandeling, genoot ik van de duik rond Al Qibliyah Rock. Wederom hadden we de nacht doorgezeild en zouden vanaf de volgende dag langzaam aan de terugweg richting Salalah beginnen.

Inmiddels was ik in een prettig ritme van het liveaboard-leven terechtgekomen: de heilige duik, eten, slapen en herhalen. Tussen de duiken door waren de gidsen aan het verkennen, waarbij ze keken naar de manier waarop het land in de zee uitmondde en plekken bezochten waarvan ze dachten dat ze interessant zouden kunnen zijn.

Het moet opwindend zijn om in hun positie te zijn, terwijl er nog zoveel meer te ontdekken valt. Ik kan me alleen maar voorstellen dat over zes maanden of een jaar de lijst met duikplekken langer zal zijn geworden, en dat de gidsen zullen kunnen kiezen en kiezen, naarmate hun kennis van de lokale stromingen toeneemt.

DAG VIER VOND ONS op het eiland Schmies, de kleinste van de groep. Onze eerste duik zou een van de beste zijn.

Toen we op een reeks rotsachtige bergkammen vielen met zandgeulen ertussen, kon ik enorme hoeveelheden zachte koralen zien: dofgrijs, maar onder een licht, elke denkbare tint roze en oranje.

Onder hen bevonden zich scholen roodtandtrekkervissen, zoals je die op de Malediven kunt tegenkomen. Duiken hier zou een ander aspect van de ecosystemen van de eilanden onthullen, ongeacht de biologie.

Misschien lag het aan de beschikbaarheid van plankton in de stroming, maar hier was het weer anders.

Tijdens een latere duik kwamen we een enorme tandbaars tegen, toepasselijk omdat de naam van de site Angry Grouper was, wat overigens de naam zal zijn van mijn derde album als ik ooit een progrockband vorm.

Ik heb nooit veel geluk gehad om in de buurt van een tandbaars te komen, maar deze leek behoorlijk ontspannen. Eigenlijk was dat een soort thema. We konden dicht bij veel van de visscholen komen, alsof ze ons niet als een bedreiging zagen, terwijl de dolfijnpods ver weg bleven van de boten en duikers.

Over zeezoogdieren gesproken: als je deze reis maakt, zal iemand op een gegeven moment bultruggen noemen en de populatie die permanent in deze wateren leeft. Verwacht niet dat je tussen de walvissen in het water zit, maar je kunt ze – net als wij – misschien vanaf de oppervlakte zien.

Althans, van een afstandje zagen we al een paar tuiten. Kruis je vingers en hoop.

EEN VAN ONZE LAATSTE DUIKEN op de eilanden was ook een van de beste, op een plek die bekend staat als Fish Highway. Opnieuw was de zeekap rotsachtig, met zandvlaktes. Er stroomde een zachte stroming – niets lastigs – en het water zat vol met de gebruikelijke bewoners: fuseliers, geitenvissen, brasems, enzovoort.

De rotsen waren bezaaid met hoge groepen zachte koralen, waarvan de bleke ‘stammen’ veranderden in brievenbusrode roosjes. Het is gemakkelijk te begrijpen waarom ze vaak broccolikoralen worden genoemd (ook al bevinden de kleuren zich aan de andere kant van het spectrum).

Er passeerde een adelaarsrog en terwijl we een kanaal volgden, nam het aantal vissen toe. Misschien was het onze aanwezigheid, maar enkelen van ons bevonden zich in een wervelende draaikolk van vissen die bijna te snel bewogen om te fotograferen.

Een wervelwind van lichtblauwe fusiliers schoot langs en over ons heen en cirkelde om ons heen in een levende wervelwind. Op de RIB besloten we dat de site beter Fishnado zou heten.

Mijn laatste duik zou op een wrak zijn. We hadden de eilanden verlaten na een korte stop bij Al Sawda voor een paar duiken en waren nu weer op het vasteland, vlakbij een landtong genaamd Ras Qinqarni.

Net als bij Ras Mirbat was de zeebodem wonderbaarlijk divers: dieren uit elke tak van de levensboom bedekten de rotsen en streden om ruimte en licht.

Tijdens de dagduik hadden we het gebied verkend en werden we een beetje geteisterd door golfslag en stroming, maar niets te uitdagend.

Ik was erin geslaagd een aantal foto's te maken van zowel jonge als volwassen Oman anemoonvissen, die alleen in deze wateren voorkomen, en had mijn nerdachtige kant verwend met wat meer naaktslakken spotten.

De nachtduik vond plaats op een stapel oud ijzer, het China Wreck. Als iemand de geschiedenis ervan kent, hebben ze het niet aan de duikgidsen verteld, die alleen het land van herkomst kennen. Omdat het zo ondiep is – je zou moeite hebben om 5 meter te raken – was dit een ideale duik voor het einde van de dag.

Het wrak bood onderdak aan enorme hoeveelheden leven, ondanks dat het zo uiteengevallen was. Het leek op een stapel schroot met weinig anders dan een oud anker en een paar gehavende ketels, als verwijzing naar de vroegere dagen op zee, maar zelfs na 45 minuten plezierig fotograferen van octopussen en kerstboomwormen ontdekte ik dat het leven niet wat deze wrakduik zo gedenkwaardig zou maken – er zou nog meer volgen.