Goed en slecht gedrag op Bali

De meeste onderwaterfotografen Ik weet dat ik dol ben op macro- en modderduiken.

Ik laat me nooit verbazen door de meest kleurrijke, extravagante of gewoon rare wezens die vulkanisch grind hun thuis noemen.

Er zijn een aantal plaatsen, vooral in Indonesië, waar dergelijke wezens in overvloed aanwezig zijn, en Tulamben, aan de noordoostkust van Bali, is daar een van.

Het resort Scuba Seraya, gelegen aan de rand van de zee, op zeer korte afstand van het beroemde Liberty-wrak, is een paradijs voor macrofotografen.

De kleine verzameling comfortabele bungalows ligt op een steenworp afstand van de openluchteetzaal en het duikcentrum, en dit vriendelijke, goed gerunde etablissement geniet van de glamoureuze achtergrond van de berg Agung, een majestueus en imposant, zij het nu mopperen. vulkaan.

Mijn eerste bezoek aan dit verborgen juweeltje, als een vrij nieuwe onderwaterfotograaf, was een aantal jaren geleden tijdens een workshop van Shannon Conway, toen ik verrast was dat ik tot een bijna volledig vrouwelijke entourage behoorde, op één vriendelijke Ierse kerel na.

Een paar jaar later, in april 2017, had ik het geluk om er opnieuw te bezoeken, met een paar vrienden. Deze keer proefden we Agungs humeur tijdens het duiken. We waren in Amed, een plek iets verderop waar een aantal kunstmatige structuren zijn neergezet en die al goed ingeburgerd waren met verschillende soorten koraal en vissen.

Plotseling was er ijskoud water, alle vissen verdwenen en alles was een paar minuten zo stil als maar kon, voordat het leven langzaam weer normaal werd.

Het vrijheidswrak stelt nooit teleur ook al zullen er op bijna elk moment van de dag tientallen duikers zijn, waarvan de meesten geen of nauwelijks drijfvermogen hebben, die op het wrak liggen of tegen andere mensen botsen.

Verrassend genoeg lijkt het wrak, ondanks dat alles, al die jaren nog steeds in redelijk goede staat te verkeren. Ik kan me herinneren dat ik twee jaar geleden heel vroeg in de ochtend een duik maakte terwijl het nog donker was, en er waren slechts drie bultkoppapegaaivissen die in een van de compartimenten aan het ‘slapen’ waren, een tiende van de aantallen die een paar jaar eerder verwacht hadden kunnen worden. .

Deze keer waren er echter waarschijnlijk een paar dozijn vissen, en ze leken onaangedaan door de aantallen duikers die probeerden hun foto's te maken. Het was bijna alsof de vissen wakker waren geworden en tegen elkaar hadden gezegd: oké jongens, laten we er een einde aan maken en de mensen gaan kwellen.

Om een ​​of andere reden is het bouwen van steigers op Bali niet toegestaan. Dat is heel jammer, want in en uit het water komen tijdens kantduiken is niet gemakkelijk, vooral niet als je volledig uitgerust bent en veel rotsblokken hebt waar je over kunt struikelen.

Het team van het duikcentrum kan echter niet behulpzamer zijn, en als er een beetje deining is of de golven breken, zullen ze de zee in gaan en je hele uitrusting van je afpakken en je hand vasthouden – soms allebei handen – om u in veiligheid te brengen. Ik raad ook een paar stevige laarzen aan. Eenmaal in het water weegt de beloning ruimschoots op tegen de inspanning.

Dus de eerste paar dagen, nadat we klaar waren met bootduiken, konden we naar een diepte van ongeveer 20 meter op het huisrif zweven en onze favoriete onderwerpen keer op keer bekijken totdat we de juiste foto hadden, of gewoon om ze te observeren. hun dagelijks leven.

Maar plotseling stond dat allemaal op het punt te veranderen. In de loop van onze tweede week bleek dat er vlak voor onze deur een internationale macrowedstrijd plaatsvond, bekend als de Dragon Cup Shootout.

Georganiseerd door UWPixel waren er meer dan 60 Aziatische deelnemers, die allemaal in het aangrenzende Liberty Dive Resort verbleven met meer dan 30 lokale gidsen tot hun beschikking. We waren hen en hun afschuwelijke gedrag tegengekomen tijdens verschillende duiken de afgelopen dagen, ook op ons eigen huisrif.

Op de ochtend van 1 mei doken we op een plek genaamd Pong Pong, dichtbij de Liberty.

Zonder uitzondering kon men elke duiker met opzettelijk overgewicht zien liggen, met zijn of haar hele lichaam languit over het terrein, enorme camerasystemen stevig op de zeebodem geplant, ongeacht welke wezens en hun leefgebied zich daaronder bevonden.

De duikgidsen, één op de twee duikers, waren net zo schuldig (uiteraard werden ze betaald) en we observeerden het verplaatsen en schoonmaken van rotsen en de herpositionering van proefpersonen naar meer esthetisch aantrekkelijke locaties.

Grote stofstormen van zand werden door onhandige mensen opgestuwd vinnen heeft veel van onze opnamen verpest, waardoor onze onderwerpen vaak in de vergetelheid zijn geraakt.

Sommige concurrenten hadden zelfs het lef om te proberen onze onderdanen te ‘stelen’ door ons uit de weg te duwen.

Ik werd zo verontwaardigd over de acties van een duiker dat ik haar lichamelijk oppakte (veel gemakkelijker onder water dan aan land) om haar te laten zien dat wat ze verkeerd deed. Maar ze was zich er niet van bewust.

Het is gedrag als dat van hen waardoor ik me soms schaam om onderwaterfotograaf te zijn. Ik ben trots op mijn drijfvermogen en die van de rest van onze goed opgeleide groep. Mijn filosofie is dat als een foto niet kan worden gemaakt zonder iets vast te houden of schade te veroorzaken, deze helemaal niet mag worden gemaakt.

Later die dag werd een concurrent op ons huisrif gezien die een harlekijngarnaal fotografeerde op slechts 4 meter afstand. Het is duidelijk dat deze imbeciel hem uit zijn huis op 18 meter hoogte had gehaald en op een meer wenselijke plek had geplaatst. Hij heeft het tenminste weer teruggeplaatst. Maar erger zou nog komen.

Ik haat het zelfs om het voor mogelijk te houden, maar vóór de wedstrijd had een harlekijngarnaal op het huisrif twee voorklauwen en toen had hij er plotseling maar één.

Het is een oude truc om te voorkomen dat de volgende persoon een betere foto krijgt.

Nergens in het wedstrijdreglement stond iets over goede duikpraktijken en aandacht voor het milieu, en we waren allemaal boos over het gedrag. We vroegen onze eigen duikgidsen hoe dit kon gebeuren, maar zij haalden slechts hun schouders op. Het draait uiteindelijk allemaal om geld.

Ik heb de organisatoren van de Dragon Cup Shootout aangeschreven voor hun commentaar, en ook naar hoofdsponsor Nauticam, die de winnaar een camerabehuizing heeft toegekend, om hem bewust te maken van het gedrag van de deelnemers en de schade die zij in naam van het merk aanrichtten. Promotie.

Met mijn klacht heb ik een link naar de gedragscode gestuurd vanaf de website van de British Society of Underwater Photographers.

De reactie van Nauticam in Hong Kong was verfrissend en positief. Het vroeg de organisatoren om de winnende foto's op te sturen, zodat het er zeker van kon zijn dat de prijzen alleen naar deelnemers gingen die geen “regels” hadden overtreden, hoewel dat na het evenement moeilijk te zeggen zou zijn.

Het vroeg echter ook of het onze gedragscode in het Chinees kon vertalen, met de bedoeling deze op te nemen in toekomstige wedstrijden waarmee het verbonden is, en ook om bewustzijn te creëren op duikshows. Het is een begin.

De schoonheid van blijven op één locatie en steeds opnieuw op dezelfde plekken kunnen duiken, betekent dat je te weten komt waar je favoriete onderwerpen rondhangen en wat het beste moment van de dag is om ze te fotograferen en hun natuurlijke gedrag te observeren.

Een reeks fantastische tonsponzen rechts van het huisrif dienen als schoonmaakstations voor maanvissen, bannervissen en andere. De vissen raken gewend aan uw aanwezigheid en het is gemakkelijk om hun komen en gaan te fotograferen, alleen beperkt door de beperkingen van diepte en lucht.

We observeerden nieuw gelegde anemoonviseieren naast een anemoon en het beschermende gedrag van de anemoonvis, evenals de verandering van kleur gedurende slechts een paar dagen van schitterend rood naar dofbruin naarmate de eieren paren ogen ontwikkelden.