Gods zak

CANADA DUIKER

Deze klassieker uit de Stille Oceaan kan voor dilemma's zorgen voor fotografen, zegt MARK B HATTER, die verscheurd wordt tussen kleine roodbaarsvissen en enorme 'GPO's' in British Columbia.

WAAROM ZOU IEDEREEN 150 pond aan uitrusting ergens naartoe vervoeren om te gaan duiken? het Facebook-bericht gelezen.

“Dit is waarom!” de post ging verder, gevolgd door een aantal prachtige groothoekbeelden van centimeters lange gele vissen die met honderden tegelijk langs een verticale muur omhoog stroomden.

De afbeeldingen zijn geplaatst door mijn duikmaatje Ron Watkins en zouden afkomstig kunnen zijn van een tropisch rif als de vreemd concurrerende kleuren in de afbeeldingen er niet waren geweest. Ik wist wel beter; ik was bij Ron geweest toen hij de foto's maakte.

De stromende vissen waren geen anthias, die alomtegenwoordige scholen van riffen in de Indo-Pacific, maar jonge roodbaarsvissen, een koudwatersoort die vaak scholen.

En terwijl ze een muur beklommen die bedekt was met beenwitte, korte pluizige anemonen, verraadden de contrasterende kleuren tussen de vissen, anemonen en een smaragdgroene achtergrond van koud water het mariene milieu van de Canadese Pacifische noordwestkust.

Ron en ik waren net terug van vier bijzondere duikdagen in het God's Pocket Marine Provincial Park in Queen Charlotte Strait, ongeveer een uur varen ten noordoosten van Port Hardy, Vancouver Island in British Columbia. Het had zo zijn complicaties gehad om daar te komen.

Met onze zware uitrusting samengesteld om comfortabel te duiken in water met een temperatuur rond de 8°C, overschreden we de gewichtslimieten van de zeer kleine pendelvlucht van Vancouver International Airport naar Port Hardy. Uiteindelijk moesten we de niet-restitueerbare ticketkosten accepteren, een auto huren en vanuit Vancouver rijden, zodat we de boot nog een paar minuten over hadden. Toen we onze mededuikers op de pier begroetten, kwamen we erachter dat niemand vliegt – iedereen rijdt.

Vraag het aan elke Canadese of Amerikaanse duiker die zich op zijn gemak voelt in een droogpak, en ze zullen je vertellen dat God’s Pocket de beste koudwaterduik in Noord-Amerika is.

Ron en ik kunnen getuigen dat de biodiversiteit rondom God's Pocket het koudwaterequivalent moet zijn van Raja Ampat in de Koraaldriehoek.

Duikplekken met verticale wanden, pinakels, rotsstapels, kelpbedden en meer bleken inderdaad vervelend voor de fotografen van onze reis – het op elke plek moeten kiezen tussen groothoek of macro werd een pijnlijke beslissing.

Uiteindelijk kan het niet fout gaan, want elke site biedt kansen voor beide perspectieven. Helaas zullen sommige geweldige foto's met het ene toestel worden gemist, maar met de andere zullen er uitstekende foto's worden gemaakt.

Ik selecteerde macro voor de duik waarop Ron zijn scholende roodbaars vastlegde, maar maakte toch enkele mooie zwartooggrondels met mijn macrolens.

Eindelijk Gods zak

De thuisbasis voor duiken in deze afgelegen regio is het ansichtkaart God’s Pocket Dive Resort, gelegen op een klif hoog boven de vloedlijn in een kleine baai op Hurst Island, en toepasselijk God’s Pocket genoemd.

Eigenaar-uitbaters Annie Ceschi en Bill Weeks runnen daar sinds 1998 een eersteklas en veiligheidsbewust duikbedrijf. En hoewel afgelegen, bestaat het personeel van het resort uit een chef-kok van topklasse die nederig aan een culinaire sukkel als ik kan uitleggen hoe nuance tussen jus (waarin runderbouillon zit) en een dubbel gereduceerde saus (waarin geen runderbouillon zit). Kortom, het eten was zo lekker dat ik misschien wel had gezegd dat als mijn vrouw net zo goed kon koken als chef-kok Oliver, ik minder zou reizen!

Onze reisleider voor de vierdaagse expeditie was de plaatselijke bewoner en God’s Pocket ‘frequent flyer’ Jackie Hildering. Jackie, een zeebioloog, docent en eco-ethicus met ongelooflijke kennis van de ecosystemen van de Pacific Northwest, organiseert twee of drie reizen per jaar naar God's Pocket, en staat altijd te popelen om haar diepgaande en gevarieerde kennis van de regio met nieuwelingen te delen. zoals Ron en ik.

Omdat we vrijwel niets wisten over de plaatselijke fauna, speelden we na de meeste duiken charades met Jackie in een poging dingen te ontdekken die nieuw voor ons waren. Jackie was geweldig en bracht onze basisbeschrijvingen van organismen behendig binnen een paar vragen terug tot geslachten en soorten.

De Pacific North-West staat bekend om de getijden van 5 meter hoog en de sterke stroming. Er is tientallen jaren ervaring nodig van kapiteins als Bill om te weten wanneer en waar duikers moeten worden geplaatst om hen een veilige maar opwindende ervaring te bieden. Bill was tijdens de pre-briefing van de reis bot tegen onze groep: "Als ik zeg dat de boot om 07 uur de kade verlaat, zorg dan dat je klaar bent om te vertrekken, anders laat ik je op de kade achter."

Tijd en getijden

Er was een goede reden voor zijn kortheid: duiktijden op elke locatie worden bepaald door getijden, stromingen en weersomstandigheden. Om de bodemtijd te maximaliseren in combinatie met de duikveiligheid, moeten al deze variabelen tegelijkertijd in aanmerking worden genomen, wat resulteert in een dienstregeling die lijkt op de Londense metro.

Met honderden eilanden en tientallen passages die de grotere regio van God’s Pocket omringen, is er altijd wel een plek waar het getij en de stroming afnemen, klaar om van richting te veranderen en klaar te zijn om te duiken.

Eindelijk zijn we klaar om nat te worden en Bill neemt ons mee naar een ondiepe, beschutte baai, waar de groep de gewichten kan afstellen, camera's kan afstellen en kan acclimatiseren aan het water van 8° bij de eerste check-out.

Aan het einde van de duik vertellen we Bill dat we ons op ons gemak voelen en hebben ingebeld. Bill is het daarmee eens en is tevreden dat we klaar zijn voor een serieuze duik.

Fantasie

Onder een gladde zee met een bescheiden vloedgolf stomen we naar een onderwatertop genaamd Fantasy. Het staat bekend om de wolfspaling die in scheuren en spleten op een diepte van ongeveer 20 meter leeft.

Omdat de meeste wolfsalen te groot zijn voor macro, kiezen Ron en ik voor groothoekopstellingen, en we worden niet teleurgesteld. Het zicht is goed voor de locatie, misschien 15 meter, maar het lichtniveau op diepte is laag onder een bewolkte hemel, wat bijdraagt ​​aan een buitenaardse tint van intense smaragd in het voedselrijke water.

Ik volg Ron naar de bodem en begin hem te fotograferen terwijl hij close-up onderwerpen met een grote hoek fotografeert met zijn mini-dome-installatie. De duik is fascinerend, met rotsen, muren en tafels langs de voet van de top bedekt met schijnbaar miljoenen spookachtige witte, korte pluizige anemonen.

Vervolgens strekken zich, net als reusachtige schildwachten onder de kleinere, uniforme, korte pluimvee handlangers, een paar reusachtige pluimachtige anemonen uit, als levende wachttorens boven hun kleinere neven.

Anemonen zijn er in overvloed, evenals de zeesterren. Ik tel zeker vijf soorten in de eerste 10 minuten op de bodem.

Aan de rand van de anemoonvelden is de open bodem bevolkt met leikleurige mosselen ter grootte van mijn vuist. Een paar ongelukkigen worden aangevallen door gespierde zeesterren, waarbij hun dikke armen een constante trek uitoefenen die het weekdier uiteindelijk zal vermoeien en tot zijn ondergang zal leiden.

Onroerend goed is kostbaar op Fantasy, en elke centimeter oppervlakte wordt ingenomen door iets levendigs.

Inmiddels zitten we diep in onze bodemtijd en ben ik de wolfspaling volledig vergeten, ook al behoren ze tot de meest iconische dieren die je tegenkomt bij duiken in koud water. Ik heb Ron net laten weten dat ik van plan ben de helling op te werken, als ik boven een puinhoop van lege mosselschelpen een vrouwelijke wolfspaling uit haar hol zie steken.

Ze blijft net lang genoeg hangen zodat ik een paar snelle beelden kan maken voordat ik me weer terugtrek in haar nis.

Terug op de boot wordt onze groep geanimeerd door de ontdekkingen van de duik. Iedereen behalve Ron en ik kent hun dieren, zo lijkt het, en we vertrouwen op Jackie voor identificatieondersteuning, waarbij we jammerlijk de basisvaardigheden missen die nodig zijn om de nieuwe dieren die we zijn tegengekomen te beschrijven.

Een van de duikers vraagt ​​of iemand een “GPO” heeft gevonden – ook wel de gigantische Pacific genoemd Octopus – tijdens de duik. De GPO is een ander iconisch koudwaterdier en ontmoetingen worden gewaardeerd. Terwijl de koppotigen onze groep ontweken, kreeg iedereen zijn wolfspaling-afbeeldingen.

Tijdens onze verlengde oppervlakte-interval in afwachting van de getijverandering op onze volgende duiklocatie, 7-Tree, ziet Jackie meer dan een dozijn Amerikaanse zeearenden, vermengd met meeuwen en duikende eenden, terwijl ze midden in de doorgang een haringschool in de Stille Oceaan bombarderen.

Bill komt langzaam dichterbij, waarbij hij oplet dat hij de voedende vogels niet onderbreekt, terwijl Jackie uitleg geeft over de interactieve biologie waarvan we getuige waren. De indrukwekkende ervaring is nog maar eens een herinnering aan hoe afgelegen en ongerept dit stukje British Columbia nog steeds is.

Subtiele effecten

Schijn bedriegt. Er zijn aanvallen gaande in deze regio, meer mondiaal dan lokaal. In de afgelopen paar jaar hebben meerarmige zonnebloemsterren, schijnbaar ooit zo talrijk als de plumose anemonen, geleden onder een alarmerende, dodelijke infectie die bekend staat als verspillingsziekte.

Anekdotisch bewijs suggereert dat de klimaatverandering wel eens een stressfactor kan zijn voor de zonnebloemsterren, waardoor ze veel gevoeliger worden voor deze aandoening. De Stille Oceaan voor de westkust van de VS en Canada heeft de watertemperatuur de afgelopen jaren zien stijgen, en bepaalde dieren Het kan zijn dat ze zich niet goed aanpassen aan zelfs kleine veranderingen in het milieu.

Tijdens onze vier dagen duiken hebben we weinig zonnebloemsterren gezien, en de meeste daarvan waren jonge exemplaren.

Als Jackie niet voorzichtig, zo niet ontnuchterend was geweest lessen Gezien de subtiele kwetsbaarheid van dit ecosysteem zou dit onopgemerkt zijn gebleven door een nieuwkomer als ik. Maar voorlopig lijkt het ecosysteem, ondanks de gevolgen van de mondiale klimaatverandering, behoorlijk divers en levendig te zijn.

Iets voor later

Al snel is het tij geschikt om terug in het koude water van 7-Tree te glijden. Hier haalt Ron zijn scholende roodbaars, en ik fotografeer wat Jackie me later vertelt: broedende anemonen die voor anker liggen op de stengels van stierkelp die boven op het rif verankerd zijn.

Een paar dagen later, bij Hussar Point West, een ander hoogtepunt in de kust, doe ik een verbazingwekkende vondst: broedende anemoonkolonies op 13 meter hoogte, die zich nestelen op de stierkelp-stelen in het dichte macro-algenbos.

Ik vind een scheur in de bodem, sluit mezelf op met een paar vingers en pas mijn drijfvermogen aan, waarbij ik oplet dat ik geen bodemdieren stoor.

Vervolgens breng ik de helft van mijn duik door met schieten in het bos, zwaaiend met de palmboomachtige kelp in de ritmische oceaandeining die over het rif spoelt.

Ik denk dat Jackie mijn minimalistische impact zou goedkeuren, door met de golf mee te werken, niet ertegen, terwijl ik geen voetafdruk achterlaat. Ik kom tevreden naar boven, met een warm gevoel van voldoening.

Terug aan boord vertelt Bill ons opgewonden dat er een bultrug in het kanaal voorbijkwam terwijl wij op de bodem waren.

Ron kijkt me glimlachend aan en zegt: “Wauw, het enige wat we nu nog nodig hebben is een GPO!”

“Je hebt het niet gezien?” roept een van de andere duikers uit.

"Zie wat?" vraagt ​​Ron.

“Het GPO. Een grote, op de bodem, met al zijn armen erin”, zegt de duiker. “We hebben er een paar neergeschoten video- – Ik was er zeker van dat iedereen de kans had gehad om het te zien.

Soms zijn dit soort dingen voorzienig. Tenminste, zo denk ik graag na over het missen van een ontmoeting zoals de scholende roodbaars of de GPO.

Het betekent dat Ron en ik nog onafgemaakte zaken hebben bij God’s Pocket. Belangrijke zaken die een terugreis vereisen. En Jackie vindt dat cool.

“Er is een lange wachtlijst voor terugkerende gasten op mijn gehoste reizen”, vertelt ze ons. ‘Maar jullie zijn oprecht gepassioneerd over jullie fotografie en leuke jongens om mee te duiken. Je hebt plekken verdiend die hoog op mijn uitnodigingslijst staan.’

Bedankt Jackie, we accepteren het!