Met glazige ogen en lachend

RICHARD ASPINALL geniet van het zeeleven in het Amari Havodda-resort op het Gaafu Dhaalu-atol, Malediven – maar vindt dat er bijna te veel vis in de buurt is

ZICHTBAAR VANUIT HET KLEINE tweemotorig turbopropvliegtuig waarmee ik vanuit de hoofdstad Male naar beneden vloog, een paar honderd kilometer naar het noorden, is het resort Amari Havodda gebouwd op een klein eiland bedekt met weelderige vegetatie.

Van bovenaf lijkt het op een smaragdgroene traan, omgeven door puur wit koraalzand en te midden van een netwerk van riffen en kanalen.

Ik zou met Euro-Divers gaan duiken in het resort, dat aan de westkant van het Gaafu Dhaalu-atol ligt. Het is het meest zuidelijke atol van de Maledivische archipel dat ik heb bezocht, en ik was benieuwd hoe het duiken zich zou verhouden tot een eerdere reis dit jaar naar het noorden. Zouden de koralen vergelijkbaar zijn, en hoe zit het met het leven van de vissen?

De voorzieningen van het resort

Zoals je van elk resort op de Malediven mag verwachten, heeft dit resort een spa, twee restaurants, twee bars en een fitnessruimte. Voor mij lijkt het erop dat de ontwerpers wilden dat gasten zich veel meer zouden concentreren op de locatie van het eiland en het gevoel van eenvoudige luxe dan dat ze overweldigd zouden worden door glitter en glamour.

De architectuur van de Amaya Food Gallery is open en helder, waardoor het uitzicht op het witte zandstrand en de turquoise zee een altijd aanwezige achtergrond vormt. Het tropische gebladerte zorgt voor beschutte paden die privacy verlenen aan de villa's. In de overdekte badkamers in de open lucht kunt u de fruitvleermuizen zien komen en gaan terwijl u na de duik een douche neemt.

De Thari-bar, die uitkijkt over het zwembad, biedt ook een scala aan verfrissende cocktails. Als jouw vakantievilla checklist bevat woorden als tropisch, eiland en paradijs, de Amari zal niet teleurstellen.

Ik heb genoten van een villa aan het strand met mijn eigen palmboom en natuurlijk gemakkelijke toegang tot de Indische Oceaan voor een verkoelende duik.

Ik was onder de indruk van het Euro-Divers-team, dat snel en efficiënt mijn huuruitrusting regelde en geduldig wachtte tot ik mijn gasmengsel analyseerde op mijn eerste duikochtend.

Normaal gesproken neem ik mijn eigen uitrusting mee, maar ik had besloten om iets lichter te reizen dan normaal, en was blij een fatsoenlijke huuruitrusting in goede staat en van bekende fabrikanten te vinden. Als bagage Als de beperkingen strenger worden, zie ik dat steeds meer mensen voor deze optie kiezen.

De eerste duiken op het Gaafu Dhaalu-atol

Mijn eerste duiken verliepen op een manier die bekend is bij iedereen die op de Malediven heeft gedoken, te beginnen met een goede briefing toen de dhoni (de traditionele houten boot van de regio) naar de locatie voer en lage zandeilanden passeerde omringd door turquoise ondiepe wateren. en bekroond door palmbomen. We naderden de rij eilanden, riffen en zandbanken die de westelijke rand van het atol markeren om een ​​kanaal naar de oceaan te verkennen, plaatselijk bekend als een kandu.

De sensatie van Kandus

KANDUS ZIJN BIJZONDER spannende plekken – stromingen en de voedingsstoffen die ze met zich meebrengen kunnen enorme hoeveelheden zeeleven ondersteunen, van filtervoedende koralen tot haaien.

Footi Kandu was spectaculair en toen we tot ongeveer 20 meter zakten, was de stroming zwakker dan ik had verwacht en kon ik genieten van de prachtige koraalgroei.

Ik zag enorme tafelkoralen, ruim een ​​meter breed, die onderdak boden aan ontelbare aantallen anthias en glasvissen. De altijd aanwezige blauw omzoomde snapper voegde zijn gele kleur toe aan scholen grootoog trevally die zilverkleurig flitsten als ze voorbij reden.

Dichter bij het koraal knabbelden vlindervissen en papegaaivissen eraan en een verre witpuntrifhaai keek me vanuit het blauw behoedzaam aan. Ik was blij om te zien dat het koraal in goede gezondheid verkeerde, omdat het het tijdens de bleekgebeurtenis in 2016 gemakkelijker had gehad dan sommige van de noordelijke riffen.

Terug op de boot praatten we onder het genot van koffie en gebak over het gebrek aan stroming. Onze gids suggereerde dat je nooit echt 100% kunt weten wat de stroming zal doen. De fase van de maan, het plaatselijke weer en de seizoensstromingen beïnvloeden wat er gebeurt te midden van de ingewikkelde wirwar van eilanden en riffen.

Het verkennen van de ondiepe riffen

Ik zou het leuk vinden om nog een aantal duiken te maken volgens dit eenvoudige patroon: eerst een diepere duik (duiken is wettelijk beperkt tot 30 meter), en daarna een ondiepere duik, waarbij je meestal een thila of giri verkent. Dit zijn de lokale namen voor ondiepe riffen, in het geval van een giri een zeer ondiep rif, net onder het oppervlak.

Van al mijn dagduiken heb ik denk ik het meest genoten van de thilas. Misschien fungeerden de ondiepe riffen als oases in de woestijn en concentreerden ze het zeeleven.

Op een kleine thila, bekend als Kuda Hafza, genoten we van een duik van 50 minuten rond het lange, dunne rif.

Overal waren snappers te vinden, vermengd met scholen geitenvissen, fusiliers en anthias. Onder elke overhang verzamelden zich duizenden glasvissen.

Ik had veel “typische visshots” gemaakt, maar wilde proberen er een te krijgen foto van mijn gids Nico onder het zeeleven, om het “dit zou jij kunnen zijn”-element aan de foto’s toe te voegen.

Ik zag een klein koraaltopje dat de ogen en brede bek van een schorpioenvis bleek te hebben, waarvan de camouflage niet zo goed was als verwacht.

De grappige ontmoeting met Glassfish

Ik gaf NICO een seintje: en hij kwam langzaam dichterbij. Terwijl hij dat deed, leek een grote wolk glasvissen te denken: “Woehoe! Laten we ons onder hem en zijn maat verstoppen!’ Ze zwermden om ons heen.

Ik kan je verzekeren dat glasvissen vastbesloten zijn om een foto.

Ik perste er een paar frames uit terwijl we allebei lachten register over de absurditeit van onze situatie. Toen trok Nico's aandacht en er vloog een prachtige adelaarsrog langzaam voorbij, dichtbij genoeg voor een foto, Ook!

Ik werd er opnieuw aan herinnerd dat je nooit weet wat er zal gebeuren als er zoveel leven om je heen is. Ik kan me voorstellen dat de schorpioenvis opgelucht was dat we afleiding hadden gevonden.

De nachtduik en de jacht op naaktslakken

Zich bewust van de zachte stromingen waar ik van genoot, gingen Nico en ik op pad om het huisrif te verkennen voor een nachtduik later tijdens mijn verblijf. Ik dacht dat een gebrek aan stroom ideaal zou kunnen zijn voor een of andere macro fotografie.

Net na zonsondergang laadden we onze uitrusting in een kleine rubberboot en voeren langs de luxe villa's boven het water, zwaaiend naar gelukkige pasgetrouwden die van cocktails genoten in de Sunset-bar, terwijl we naar een punt gingen waar het rif een V-vorm vormde in de omringende oceaan.

‘Er zijn hier verpleegsterhaaien,’ zei Nico. ‘Misschien zien we ze wel, maar ik beloof dat ik zal proberen wat naaktslakken voor je te vinden.’ Hij wist hoeveel ik van naaktjacht hield.

Het koraalleven was weer behoorlijk goed en tussen de koraalkoppen glinsterden de ogen van boksergarnalen in mijn fakkelstraal, terwijl veersterren zich langzaam vouwden toen ze mijn licht voelden.

Met ingespannen ogen probeerde ik de kleine, gedrongen kreeften te fotograferen die in de armen van de veersterren leven. Ik had weinig succes, totdat ik een bijzonder fijn gemarkeerd exemplaar tegenkwam: zwart en wit tegen zijn roze getinte gastheer. Voor zover ik weet zijn de kreeften in de loop van de tijd met elkaar vermengd, dus misschien was deze man er nog maar net bij komen wonen?

Nico probeerde mij aan te trekken met zijn fakkel, en ik kon hem het naaktslakteken zien maken.

Op een stuk koraal zat en, voor een keer, heel langzaam bewegend (voor een zak slijm kunnen ze zeker verschuiven) een platworm uit het Perzische tapijt, schitterend met zijn zwarte en roze strepen. Dit is een dier dat niet alleen prachtig is, maar ook een behoorlijk interessant seksleven heeft (aangezien het twee mannelijke aanhangsels heeft).

BLIJ MET MIJN FOTO'S, we gingen richting het ondiepe water en kwamen uit bij de steiger van het duikcentrum. Ik had een geheugenkaart vol met visfoto's, een aantal goede macro-opnamen, maar tot nu toe een duidelijk gebrek aan haaien, ondanks dat ze naar verluidt zeer talrijk waren.

Het is altijd lastig om te weten wat je als fotograaf moet doen. Beslis je om voor een dag macro- of groothoekfoto's te maken? Ik hou er niet van om lenzen te verwisselen en mijn behuizing aan dek te openen, dus die beslissing neem ik 's morgens voordat ik mijn kamer verlaat.

Ik had een aantal goede foto's van het nachtelijke onderwaterleven van dichtbij, ik had een paar groothoekfoto's van vissen, en de glasvis had uiteindelijk toegegeven dat ik een paar foto's kon maken met daarop een duiker.

Ik had een paar schildpadden en vleermuisvissen en zelfs een foto van een kleine inktvis ter grootte van een rijstkorrel, dus ik denk dat ik goed bezig was om te laten zien hoe geweldig het zeeleven was.

De laatste dag in de Amari Havodda

Uiteindelijk heb ik gekozen voor een zoomlens, breed genoeg voor rifopnamen en toch met een klein bereik zodat ik dichter bij grote dieren kon komen. Ideaal misschien, vooral omdat het mijn laatste dag was

We waren opnieuw op bezoek bij Footi Kandu, dit keer van een andere kant. De stroming was verwaarloosbaar en het zicht was redelijk goed, waardoor ik de rifstructuur om ons heen kon zien.

Na ongeveer 40 minuten wees Nico een adelaarsrog aan en terwijl we hem voorbij zagen varen, zagen we een grote wolk van slib op het zand; er was een grote pijlstaartrog die zijn uiterste best deed om het zicht te bederven terwijl hij in het zand op schelpdieren jaagde.

Ik was blij met mijn lenskeuze en schoot vrolijk op de rog voordat ik me richtte op een mooie verzameling anemonen, elk de thuisbasis van een paar van de lokale soorten anemoonvissen.

Terwijl ons gas bijna op was, we begonnen na te denken over veiligheidsstops en konden de motor van de dhoni boven ons horen. Op dat moment trok iets groots mijn aandacht. In eerste instantie dacht ik dat het een kleine manta was, totdat ik die lange, zweepachtige staart en de patronen op de rug van het dier zag: een zeldzame sierlijke adelaarsrog kruiste langzaam zo'n twintig meter onder ons.

Ik maakte een paar foto's waarvan ik wist dat ze op die afstand geen enkele waarde zouden hebben, maar het was pas de tweede keer dat ik ooit een van deze geheimzinnige vissen zag, dus een arme foto was beter dan niets.

Terug op de pier liep ik terug naar het duikcentrum, blij met mijn levenslot en klaar om terug naar mijn kamer te gaan om mijn camera in te pakken en uit elkaar te halen.

“Zullen we nog één keer duiken op het huisrif?” vroeg Nico. Hij wilde heel graag dat ik de verpleegsterhaaien zou zien. Ik was 50/50 – ik zou heel blij zijn geweest met eten in het prachtige buffetrestaurant, gevolgd door een paar cocktails aan het einde van de reis. Maar er was niet veel voor nodig om mij ervan te overtuigen: 'Ga maar door,' beaamde ik.
Met inachtneming van mijn vluchtschema spraken we een oppervlakte-interval af dat ons een behoorlijke hoeveelheid bodemtijd zou geven voordat we elkaar bij de steiger zouden ontmoeten.

We bewogen met een doel en onderzochten onder elke overhang en achter elke bommie. Zoals verwacht waren overal scholen glasvissen, die zich om ons heen scheidden en zich vormden terwijl we er doorheen gingen.

De onvergetelijke ontmoeting met een verpleegsterhaai

En daar was het. De glasvis ging uiteen en een lange grijze vorm werd zichtbaar. Ik denk dat we elkaar op precies hetzelfde moment hebben gezien, en ik weet niet zeker wie het meest verrast was.

In een oogwenk draaide de 2 meter lange vis zich om en schoot weg in het troebele blauw, een wolk glasvissen achterlatend die zichzelf reorganiseerde in een nieuwe fotograaf-frustrerende school.

Ik was oprecht verbaasd, omdat ik bij elke duik een haai of rog had gezien en ik denk dat het me is gelukt om een ​​foto te maken.

Nico zag de verpleegsterhaai niet toen deze de verte in snelde en toen ik hem daarna het schot liet zien, lachten we om het feit dat de glasvis mij, zij het onbewust, de dommelende vis had laten besluipen.

Voor één keer hadden ze mij een plezier gedaan.