Ik krijg mijn magische oog binnen

Mogelijk voor de eerste keer in mijn carrière als duiker, Ik was enigszins teleurgesteld toen ik hoorde dat we weer op het prachtig gezonde koraalrif zouden gaan duiken. Ik had liever een uur naar een stukje zand zitten staren. Nee echt.

Omdat maffiaduiken een getijdenactiviteit is, hadden we de locaties die we bezochten grotendeels buiten onze controle. Het duikschema was gepland rond de getijden.

We waren begonnen met de verste duiken – buiten Chole Bay – en kropen naarmate de dagen vorderden steeds dichter de baai in.

Buiten Chole Bay waren de duiken, als het weer het toeliet, dieper met steile wanden, iets beter zicht en driften over lange, glooiende riffen.

Zelfs tijdens de duiken die niet helemaal volgens plan verliepen, vonden we interessant zeeleven. Aan de ene kant gaven het verdacht lange zwemmen en de duikgids die steeds vaker zenuwachtig zijn kompas controleerde, aan dat we waarschijnlijk verdwaald waren.

Nadat we naar de oppervlakte waren teruggekeerd zodat de gids zich kon oriënteren, vertrokken we weer, vastberaden door het blauw zwemmend totdat we het koraalrif bereikten dat ons op de een of andere manier was ontgaan.

Onderweg zag ik vlak onder mij iets over het zand glijden, met een blauwgroene schil die pleochroïsch was, net als olie.

Ik weet niet zeker wat het was, maar hij had geen gezelschap verwacht. Toen hij een glimp opving van mijn onheilspellende schaduw, haastte hij zich terug naar zijn hol en groef zich buiten het zicht van dit potentiële roofdier.

De beschutte Chole Bay, beschermd tegen de elementen, heeft een enorme verscheidenheid aan koralen en een indrukwekkende biodiversiteit. Haaien zijn zeldzaam in de baai, maar er zijn vier soorten zeepaardjes en drie of vier hengelaarsvisvarianten te vinden.

Het mariene park heeft uitgestrekte riffen met divers koraal en veel zeeleven en beestjes om te bewonderen, waaronder een oogverblindende reeks naaktslakken met een prachtig patroon.

Bij sommigen in de duikwinkel stond ik bekend als “dat meisje dat van nudis houdt”. Ze wisten niet dat mijn ‘liefde’ voor nudi’s, als middelmatige fotograaf, veel te maken had met het feit dat ze tot de meest onbeweeglijke wezens op het rif behoren, waardoor het gemakkelijk is om een ​​half fatsoenlijke foto te krijgen. foto zonder onscherpte of achteraanzicht.

Duiken in het Mafia Island Marine Park koraalriffen waren leuk geweest, maar andere duikers die al een paar dagen op het eiland waren, hadden een duidelijke voorkeur voor modderduiken uitgesproken. Als je op de bodem valt, zo vertelden ze me, denk je dat je verdwaald bent of op de verkeerde plek bent, omdat er geen koraal of kleur is – het enige wat je ziet is zand.

Maar wees niet teleurgesteld. Pas als je op de zeebodem naar spullen gaat zoeken, zo verzekerden ze mij, zul je beseffen hoe cool deze duikplek is. Het is niet klassiek mooi, maar het bruist van het leven.

Er werd beweerd dat ik de dag voordat ik aankwam 18 zeepaardjes had gezien tijdens één duik. Achttien zeepaardjes? Schrijf me in.

Dus na een paar dagen op pad met Mafia Island Divers was het tijd om te kijken waar het allemaal om draaide en om de kantduiken te bekijken. Maar eerst een lichte valse start.

Om ons een duik te besparen, namen we een boot over een afstand van 300 meter naar een plek genaamd Nudi City. Het was niet de modderduik waar ik op had gehoopt, maar de thuisbasis van een mooi koraalrif, ongeveer 9 meter diep, boordevol macroleven.

Zoals je zou verwachten, was er overal op het rif een oogverblindende reeks naaktslakken en platwormen te vinden, evenals zeepaardjes, schorpioenvissen, koraalduivels, ponen en roggen.

Vroeger duurde het niet lang meer Ik kon de modderduiken van Mafia bekijken. De duikstek lag vlak voor het centrum, dus we kleedden ons aan en waggelden de paar meter naar de kust – hoewel ik, als ik me lui had gevoeld, het aanbod van een van de gidsen had kunnen accepteren om mijn uitrusting voor me te dragen.

Tot onze middel diep in het water, stopten we een beetje lucht in onze trimvesten, gingen zitten en trokken onze trimvesten aan vinnen voordat we aan onze zwemtocht beginnen.

Ik besefte al snel waar de anderen het over hadden. We waren slechts 6-7 meter diep en schopten kikkers achter onze gids om de zandbodem niet te verstoren. Het zicht was al beperkt tot een paar meter, dus we hoefden het niet nog erger te maken.

Wat konden we zien? Zand, takjes en stukjes zeegras. Wanneer zouden we de duikstek bereiken? Ik vroeg me af.

Een paar minuten later wees onze gids met arendsogen naar een modderig bruin stukje zeegras. Ik keek, maar er was niets, alleen zand en gras. Ik keek beter, knipperde met mijn ogen en keek opnieuw.

Als een foto met een magisch oog werd de wirwar van gedempte vormen voor mij plotseling duidelijk en verscheen er een klein bruin zeepaardje. Als ik er niet op was gewezen, zou ik er zeker langs zijn gezwommen.

Niet lang daarna begonnen een paar fotografen foto's te maken van een stuk afval waar ik even naar had gekeken en voorbij was gezwommen.

Toen ik me het zeepaardje herinnerde, wist ik dat niet alles was wat het leek, en zwom ernaartoe.

Ik zweefde vlakbij om erachter te komen waar ze naar keken, en een kleine zeenaald kwam in zicht. Ik staarde het de hele tijd in het gezicht.

Plotseling bruisten de fotografen van opwinding, flitsers gericht op een klein stukje zeegras. Ik gleed erheen om te zien waar de ophef over ging.

Ik keek om me heen, volgde de richting van hun lenzen, zwom rond en keek vanaf de zijkant. Niets, niets, niets.

Ik probeerde mijn ogen te ontspannen en me niet te specifiek op één deel van de zeebodem te concentreren, voor het geval dat het magische oog-beeld in beeld zou kunnen komen. Nog steeds niets.

Toen ze klaar waren met het maken van hun foto's, kwam ik dichterbij om het vanuit alle hoeken goed te bekijken, maar ik kon nog steeds niets onderscheiden. Pas toen we weer aan wal waren, vertelden de anderen dat ze nog een klein zeepaardje hadden gevonden.

Als ik had geweten wat ik zocht, had ik het misschien gezien. Of misschien niet.

Bij volgende duiken Ik onderzocht elk stukje zeebodem aandachtig om te zien of ik een beestje kon ontdekken dat verborgen was in het volle zicht. Soms waren deze jachten succesvol, waarbij koevis, hengelaarsvis, garnalen, krabben en inktvissen zich aan mij openbaarden, maar ik was er altijd van overtuigd dat ik ook veel had gemist. Chatten na de duiken bevestigde mijn vermoedens.

Ik werd getipt over een vriendelijke bewoner Octopus die op een bepaalde duikstek woonden. Het was vaak gezien in een bierflesje, dat tevoorschijn kwam om te pronken toen duikers arriveerden.

We vonden het in de open lucht en het was meer dan meegaand. In tegenstelling tot veel van de beestjes die tijdens de duik werden aangetroffen, was dit geen magische oogpuzzel; de Octopus leek te genieten van de aandacht terwijl hij opzwol en door het zand zwierf.

Hij stelde zichzelf opnieuw in en keek naar links en rechts, alsof hij vroeg: 'Heb je mijn beste kant gezien?' Ik had graag willen weten wat het dacht, omringd door drie geïntrigeerde duikers en hun camera-apparatuur.

Na enkele minuten besloot het dat we toch niet zo interessant waren en dat we veel betere plekken hadden om te zijn. Terwijl hij wegschommelde, liet de brutale stap in zijn stap doorschemeren dat hij zich ervan bewust was dat hij nog steeds publiek had.

De uitgang ervan was net zo lang als die van een Broadway-ster en luidde het einde van de duik in.