Feestelijke geest

HET KLEINE VLIEGTUIG HEEFT EEN BANK en ik werd wakker uit een halve slaap. Beneden was de Mexicaanse Caraïben net zo blauw als de foto's in de brochures en toen het vliegtuig weer een bocht maakte, zag ik hoe het diepblauwe plaats maakte voor branding boven turquoise ondiepe wateren en koraalzandstranden voordat de smaragdgroene jungle het overnam.
Dit was Cozumel, een druppelvormig eiland zo'n 30 kilometer van punt tot staart voor de kust van het schiereiland Yucatán. Het zonlicht weerkaatste terug uit de natte jungle beneden, wat erop wees dat er de laatste tijd regen was geweest, maar zoals ik zou ontdekken, zou een beetje tropische regen mijn duiken niet verpesten.
Het groene groen leek in niets op het uitgestrekte gebied van Mexico-Stad dat ik een paar uur eerder had verlaten, en ik stond te popelen om het te verkennen.
Toen het vliegtuig hoogte verloor, kwam de westkust in zicht, een smalle strook kustontwikkeling die de hoofdstad San Miguel omvat en de winkels en restaurants die toeristen bedienen die genieten van de ontspannen sfeer, zon, margarita's en duiken.
Ik kon nu de afzonderlijke bomen onderscheiden en dacht dat ik het wel leuk zou vinden om daar tussen mijn duiken door een kijkje te nemen. Toen herinnerde ik me waarom dit eiland zo beroemd was vanwege het uitstekende zicht onder water: het is allemaal gemaakt van kalksteen, dat de regen absorbeert.
Cozumel maakt deel uit van het op een na grootste rifsysteem ter wereld, dat loopt van de Golf van Mexico tot Honduras, en mijn aankomst viel samen met het jaarlijkse Scubafest in Cozumel, waar kampioenen voor het behoud van de zee Jean-Michel Cousteau en Sylvia Earle een podium deelden, samen met met presentaties van natuurbeschermingsorganisaties, duikfysiologische experts en anderen. Maar eerst was het tijd om nat te worden.
Ik was aan het duiken met Scuba Du, naar verluidt een van de meest gerespecteerde duikorganisaties op het eiland, en gelukkig kwamen we pas na 9 uur bijeen. Na de lange maar comfortabele vlucht vanuit Londen was ik dankbaar voor de late start en de tijd om mijn camera in te stellen en te testen. Het is altijd geweldig om te zien dat het kleine groene knipperende LED-lampje op mijn lekdetector niet rood knippert!

WIJ HEBBEN SCUBA DU’S VERLATEN centrum aan het strand in een goed uitgeruste hardboat en richting het zuiden. De bebouwde kom verdween al snel in de verte, samen met de ligplaatsen voor de schepen die hier stoppen om hun gasten uit te blazen. De lucht was bewolkt, maar het weer zou verbeteren.
Na een half uur naderden we de zuidpunt van het eiland, en toen het gas werd afgesneden, laadden we lood in en luisterden naar een uitgebreide briefing. In het Caribisch gebied zullen collega-duikers en gidsen waarschijnlijk meters hebben die in PSI worden weergegeven, en niet in bar, en signalen die Britse duikers al jaren gebruiken worden misschien niet meteen begrepen, dus we hebben allemaal de signalen bevestigd die we moeten gebruiken om onze gasniveaus aan te geven.
De eerste duik op een nieuwe locatie vind ik altijd het meest interessant. Ik had al een paar maanden niet in warm water gedoken, dus het was een genot om gewoon in een 3 mm shortie te zitten, maar ik geniet van die eerste glimp van het rif en de vissen die het hun thuis noemen – hoe zal het zich verhouden tot andere riffen over de hele wereld?
Deze plek, Palancar Gardens, is een geweldige introductie tot duiken in Cozumel, met zijn uitstekende zeeleven en over het algemeen milde stromingen. Net als een groot deel van de westkust lag het binnen het mariene park, waar vissen verboden is.
Lange ruggen van kalksteen die evenwijdig aan de kust lopen, zouden een gemeenschappelijk element vormen voor de duiken. Ze waren bedekt met sponzen, zeepluimen en zachte koralen erboven, terwijl beneden de lijnen van rotsvormige richels en overhangen waar schuwe vissen en filtervoedende dieren zich voor het licht konden verstoppen macrofotografen een rijke keuze boden.
Binnen enkele minuten signaleerde de gids een haai en we zagen een grote verpleegsterhaai onder een richel rusten. Het beviel ons niet en vluchtte voordat ik een foto kon maken, maar ik was blij een heleboel grote vissen te zien, van paren Franse en grijze engelen tot maar liefst een papegaaivis, en ik hoopte dat dit een indicatie was dat de -de visregels werden gerespecteerd en de riffen waren gezond.

TERUG OP DE BOOT Ik praatte met mijn mededuikers over ananas en meloen. We slenterden terug naar het noorden om ons een behoorlijke oppervlakte-interval te geven voor de volgende duik. Het stelde niet teleur, met grote aantallen paarse creoolse lipvissen en gele Spaanse grunts.
Onder de richels zaten tientallen kreeften, en tussen de buis- en tonsponsjes fladderden kleine blauwe en gele waterjuffers rond. Bij nadere inspectie kwamen pijlkrabben en kerstboomwormen aan het licht.
Voor duikers die meer gewend zijn aan de harde koraallandschappen van de Indo-Pacific en de Rode Zee, vormt het Caribisch gebied, met zijn lagere koraaldiversiteit, een echt contrast. Een groot deel van het leven is zacht en – sponsachtig! Dit is niet altijd een goede zaak, en als sponsetende vissen door vissers worden verwijderd, kunnen de sponzen langzaam groeiende harde koralen overwoekeren. Daarom zijn niet-visserijzones zo waardevol voor de gezondheid van het rif.
Die avond heb ik heerlijke fajitas gegeten en was ik aanwezig bij de lancering van Scubafest in het conferentiecentrum van San Miguel. Ik kan me alleen maar voorstellen dat de presentaties goed waren, omdat ik het grootste deel niet kon volgen.
Het lukte me, met mijn verschrikkelijke Spaans, om te praten met een paar lokale natuurbeschermingsgroepen die stands hadden, waaronder een groep die mensen vroeg afbeeldingen van gevlekte adelaarsroggen in te dienen om een ​​database van hun unieke individuele markeringen te vormen.
Ik beloofde dat ik zeker alle foto’s zou doorgeven, in de hoop dat mijn altruïsme er op de een of andere manier voor zou zorgen dat ik die week wat roggen zou zien.
De volgende ochtend was het weer verder verbeterd, de deining was gekalmeerd en een snelle rondleiding door de kalkstenen rotspoelen buiten mijn hotel onthulde een gevlekte murene, die ik als een goed voorteken voor de komende dag beschouwde.
De oostkust van Cozumel krijgt te maken met klappen van de oceaan, vooral wanneer tropische stormen vanuit de Atlantische Oceaan aankomen, en omdat het duiken in het westen makkelijker is, gebeurt het daar meestal allemaal.
Dus gingen we opnieuw naar het zuiden, dit keer naar een plek genaamd Devil’s Throat. Dit zou een diepere duik zijn, opnieuw gecreëerd door de geologische geschiedenis van Cozumel, en een duik die normaal gesproken niet wordt aangeboden.
We lieten ons op het rif vallen en op ongeveer 25 meter hoogte gaf onze gids een ingang van de grot aan. Er was ons verzekerd dat deze uitkwam in een behoorlijk grote grot, met veel licht en een duidelijke uitgang, maar ik was nog steeds bereid extra voorzichtig te zijn toen we erin vielen en dieper gingen.

Je kon zien waarom het stond bekend als een ‘keel’, omdat het leek alsof het rif zich had geopend om ons in zijn grote ingewanden op te slokken. Binnen een minuut of twee kwamen we uit een brede grot op iets minder dan 40 meter hoogte, poseerden kort voor foto's en baanden ons vervolgens een weg terug door een wirwar van gebroken rotsen die diepe geulen vormden tussen kleurrijke pinakels, elk bedekt met buissponzen en zeepluimen.
Terwijl ik langzaam in de waterkolom omhoog kwam, loste ik een paar schoten en hoopte dat ik niet veel slib had opgeworpen voor de duikers achter mij.
Tot nu toe, zo goed. De vis was ruim boven de 30 meter en Cozumel maakte indruk op mij.
Na de lunch maakte ik een wandeling langs het strand om de bruine pelikanen te fotograferen die rond de kleinere havens hangen, en die avond kon ik genieten van een presentatie over gevaarlijk zeeleven van een arts die voor DAN werkte.
Net als bij duiktrips vloog de week voorbij, maar Cozumel bewaarde misschien wel het beste tot het laatst. We lagen afgemeerd op een plek genaamd Paso Del Cedral, die er vanaf de boot net zo uitzag als alle andere: zanderig met een rand van kalksteenrif.
Maar terwijl we voortvlogen, realiseerde ik me dat de eerste bergkam naast een andere lag, en nog een iets diepere, die de rand van een afgrond markeerde. Een duiker met een goed gasverbruik kan gemakkelijk in één duik drie verschillende omgevingen verkennen.
Ik zag twee grote maanvissen ergens op grazen, wat zich ontpopte als een geheel onbekommerde schildpad die misschien profiteerde van een opknapbeurt. Ik maakte een paar foto's en liep weg om een ​​mededuiker binnen te laten. Ik zag een kleine verpleegsterhaai een paar meter verderop – niet slecht voor de eerste vijf minuten.
Opnieuw was het rif vol leven: maanvissen, gele en zwarte rotsschoonheden, gekrabbelde vijlvissen, scholen snappers en af ​​en toe een barracuda.
Misschien kwam het door de opwinding, maar ik slurpte door mijn lucht. Af en toe denk ik dat ik zonder mijn camera moet duiken, maar ik kan niet het risico lopen iets te missen. Misschien moet ik gewoon fitter worden?
Ik had een groot deel van de festivalbesprekingen in het Convention Center gemist – je kunt niet alles doen – maar ik wilde Cousteau en Earle wel horen. Ik had me bij enkele persduikers aangesloten voor een opname van de onthulling van een beeldhouwwerk van Dr. Earle nabij het Sand Dollar Dive Centre, niet zo ver van een van Jacques Cousteau, de vader van Jean-Michel.
Al veertig jaar lang voert Sylvia Earle campagne om ons bewustzijn te vergroten over problemen met betrekking tot het behoud van de oceanen, waarbij ze waarschuwt voor de gevaren van overbevissing van vóór de geboorte van velen van ons.
Ze was een geweldige spreker en kreeg een staande ovatie toen ze een onderscheiding kreeg van die andere legende (en ‘schurk’ volgens Dr. Earle) Jean-Michel Cousteau. Inspirerende dingen en een geweldige manier om de week af te sluiten.

Ik heb het wel gedaan om de jungle een beetje te verkennen, na een ontmoeting met een kerel genaamd Sergio, die rondleidingen door het binnenland van het eiland organiseert. Terwijl ik voor mijn vlucht mijn gas kwijt was, gingen we de nog natte jungle in om enkele oude Maya-ruïnes te verkennen en op zoek te gaan naar dieren in het wild.
Het interieur onthulde een geologie die overeenkwam met die van de riffen, met langere ruggen van kalksteen. Elke kamer was een voormalig rifsysteem, en tussen het bladafval zat de kalksteen vol met fossiele schelpen en koralen van duizenden jaren geleden, waardoor verleden en heden samenkwamen.
Ik heb genoten van vier geweldige duikdagen en had nog een week kunnen doen, maar ik weet dat ik terug zal komen, in de hoop die gevlekte adelaarsrog te zien.
Er is mij verteld dat het eiland is veranderd naarmate de toeristische sector zich heeft ontwikkeld, en dat de cruiseschepen in megawinkelcentra blijven komen. Gelukkig is het echter niet moeilijk om weg te komen en te genieten van een wilder Cozumel, zowel boven als onder water.