Duiken in het verre noorden – verre van dood

Australische duiker NIGEL MARSH onderzoekt het Great Barrier Reef al veertig jaar – en hij zal die apocalyptische berichten niet bij de pakken neerleggen

DE MUUR STIJGENIk ging het ondiepe water in en vond uitgestrekte en spectaculaire koraaltuinen. Overal om mij heen, zover het oog reikte, waren prachtige en gezonde harde koralen – hertshoorns, platen, hersenen en vele andere soorten.

Aan deze paradijselijke onderwatertuin werden nog talloze rifvissen, scholen fuseliers en een rondhangende witpuntrifhaai toegevoegd. Het volgende halfuur verkende ik deze koraaljungle, waarbij ik me verwonderde over de ingewikkelde en diverse koraalstructuren.

Op basis van deze beschrijving zou je kunnen denken dat ik een afgelegen deel van Indonesië of Papoea-Nieuw-Guinea aan het verkennen was, maar ik was aan het duiken in het uiterste noorden van het Great Barrier Reef, een gebied dat naar verluidt dood is door koraalverbleking als je alles gelooft. jij leest.

Ik bezocht het Great Barrier Reef voor het eerst in 1978 en heb sindsdien vele malen in dit natuurwonder van de wereld gedoken.

In die periode heeft de GBR vijf grote koraalverblekingsgebeurtenissen meegemaakt, waarvan de afgelopen twee tijdens de voorgaande twee zomers op het zuidelijk halfrond.

Hoewel de grote meerderheid van het rif ten zuiden van Cairns grotendeels onaangetast was door de koraalverbleking, werd gemeld dat het Far North-gedeelte zwaar getroffen was door beide gebeurtenissen. Dit gebied, ook bekend als de Far Northern Reefs en ten noorden van de populaire Ribbon Reefs, is afgelegen en wordt alleen bezocht door charterboten tussen oktober en december, als het weer rustig is.

Na de eerste koraalverbleking in 2016 kwamen er zeer gemengde berichten uit deze regio. Wetenschappers meldden dat een kwart van de koralen dood was, terwijl de duikoperators weinig bewijs vonden van dode koralen op de riffen die ze bezochten.

Omdat het Verre Noorden het rijkste deel van de GBR is, en een van mijn favorieten, wilde ik graag de ware omvang van de verbleking met eigen ogen zien, vooral nadat de tweede gebeurtenis de regio trof.

Afgelopen oktober ging ik met Spirit of Freedom mee op een expeditie van een week.

AANKOMST IN CAIRNS

Ik wilde eerst de plaatselijke riffen bekijken. Met oude vriend en Cairns-inwoner Stuart Ierland had ik een dagtocht met Down Under Dive op zijn fantastische duikboot Evolution.

Het duiken bij Cairns wordt gekleineerd door veel duikers, die er vaak nog nooit hebben gedoken, maar het als veewagenduiken beschouwen en ervan uitgaan dat te veel duikers de riffen hebben vernield.

De dagboten zijn groot en kunnen meer dan 100 mensen meenemen, maar de meeste zijn snorkelaars of mensen die een introductieduik maken, en gemiddeld zullen er slechts een tiental gekwalificeerde duikers in het water zijn. In het verleden heb ik gemerkt dat de riffen weinig schade vertonen door bezoekende duikers, omdat de bemanningen hun 'no-touch'-beleid strikt handhaven.

We gingen naar de Saxon- en Hastings-riffen, beide op het buitenste rif. Het weer was niet het beste na enkele dagen van grote zeeën en stormachtige omstandigheden, maar we genoten nog steeds van een zicht van 10 tot 15 meter.

We hebben drie duiken gemaakt op twee locaties en hebben voornamelijk gezonde harde koralen gezien. Er waren een paar dode exemplaren, maar niet meer dan gebruikelijk op een typisch rif in dit gebied.

Later vertelde Stuart, een zeebioloog die regelmatig op de riffen bij Cairns duikt, dat de verbleking het ergst was op de binnenriffen, en dat het grootste deel van het koraal zich snel herstelde.

Hij voegde eraan toe dat er op veel van de zwaarst getroffen riffen nieuwe groei zichtbaar was.

Zijn observaties werden ondersteund door een recent rapport van het Australian Institute of Marine Science, waarin werd vastgesteld dat de riffen tussen Cairns en Townsville zich sneller hadden hersteld dan verwacht en tekenen vertoonden dat ze zich gingen voortplanten, twee tot drie jaar eerder dan eerdere studies hadden aangetoond. na koraalbleking.

Stuart en ik gingen vervolgens naar het vliegveld van Cairns om naar Lockhart River te vliegen om Spirit of Freedom te ontmoeten. Deze chartervlucht maakt deel uit van de reis en bracht ons 370 mijl naar het hart van het Verre Noorden.

Na een bus- en tendertransfer vestigden we ons in onze comfortabele hut met eigen badkamer op het luxe liveaboard van 37 meter.

De meeste van onze medepassagiers kwamen uit Australië, maar er waren ook Amerikanen, Canadezen en enkele expat-Europeanen. Voor de meesten was het hun eerste reis naar deze regio, en voor enkelen hun eerste keer op de GBR.

Vannacht reden we naar het noorden en kwamen in de ochtend aan bij Southern Small Detached Reef. Dit geïsoleerde rif rijst op uit diep water en we meren aan op een plek waar ik eerder had gedoken, Auriga Bay.

Ik was benieuwd naar de staat van de harde koralen, aangezien deze plek vroeger mooie koraaltuinen had op een hellend rif.

Terwijl we langs de muur afdaalden, zagen we prachtige gorgonen, zachte koralen en pelagische vissen, en eenmaal in de koraaltuinen was ik blij om te zien dat het grootste deel van het harde koraal er gezond uitzag, hoewel ik verdrietig was toen ik een breed stuk zag waar vroeger hertshoornkoraal in zat. ruïnes.

De oorzaak was geen verbleking maar schade door de cyclonen die elk jaar in dit deel van Australië voorkomen.

Northern Small Detached Reef, onze volgende aanloophaven, was een schitterende duik. Er was niet veel hard koraal te zien, omdat dit rif rechtstreeks naar diep water stort, maar we verkenden richels en overhangen en zagen muren bedekt met gorgonen, zachte koralen en zweepkoralen. We hadden ook onze eerste ontmoetingen met haaien, waarbij we werden gezoemd door een grijze rifhaai en een zilvertiphaai.

We eindigden de dag op een andere plek waar ik eerder had gedoken, Black Rock bij Mantis Reef. Kapitein Tony Hazell vertelde mij dat de boot deze plek al twee jaar niet meer had bezocht, omdat er de laatste keer weinig was gebeurd.

Nou, het ging er vandaag vandoor, met scholen barracuda's, trevally's, snapper en doktersvissen. Er waren ook veel haaien: grijs rif, witpuntrif en een paar zilvertipjes. Het zicht was dus niet optimaal fotografie was beperkt, maar we verkenden de hellende muur om prachtige koralen, Maori-lipvissen, koraalforellen en zelfs een paaiende gegranuleerde zeester te zien.

DE VOLGENDE DAG we doken op een plek die nieuw voor mij was, een koraaluitloper nabij de Stead Passage genaamd Well Worth It. Gewassen door het soort sterke stroming dat typisch is voor het gebied, verkenden we een reeks grotten en richels gekleurd door prachtige zachte koralen en gorgonen in dieper water.

Hier werden we omringd door scholen regenbooglopers, barracuda's, fusiliers, snappers, doktersvissen en trevally's. We zagen ook grijze rifhaaien, makreel, gropers en een enorme hondtandtonijn.

Vanuit de diepere delen van het rif gingen we het ondiepe water in om de hectares prachtige harde koralen te vinden die in de inleiding werden genoemd.

Deze duik was zo goed dat we hem nog een keer deden, en een gelukkige groep had een ontmoeting met een kleine walvishaai.

Omdat een groot deel van het Verre Noorden nog onontgonnen was, hebben we ook een paar verkennende duiken gemaakt, beginnend op een muur bij de Vijf Riffen die we Stella hebben genoemd.

Verkenningsduiken brengen altijd een risico met zich mee, maar in dit gebied is het moeilijk om een ​​blindganger te vinden. Deze plek had opnieuw prachtige harde koralen in het ondiepe water en grote gorgonen in dieper water. Het had ook veel richels en grotten, waar ik de beste verzameling roze kantkoralen vond die ik ooit heb gezien, plus een zeer grote geelbruine verpleegsterhaai.

DE KOMENDE DAGEN we verkenden Wood Reef, Great Detached Reef en Three Reefs, en ze hadden allemaal gezonde harde koralen. Een rapport van het ARC-CRS dat 26% van de koralen in dit gebied dood was, was duidelijk niet accuraat op de locaties waar we doken, aangezien ik hoogstens 5% dood koraal zag.

Dit rapport was echter gebaseerd op een onderwateronderzoek van slechts 83 riffen.

Een hoogtepunt was de Pinnacle en Deep Pinnacle bij Great Detached Reef. Beide pinakels rijzen op uit diep water en zijn bedekt met prachtige zachte koralen, zweepkoralen, sponzen en gorgonen.

Hoewel bevolkt met een goede variëteit aan vissen en haaien, was het macroleven voor mij de grote attractie, met naaktslakken, platwormen, anemoonvissen, havikvissen, bladschorpioenvissen en vele andere soorten.

De Pinnacle was ook een schitterende nachtduik, met octopussen, koraalduivels, een jachtkegelschelp en talloze zeeslakken. De rijkdom van deze pinakels doet meer denken aan locaties in PNG dan aan andere delen van het rif.

Na de lunch op dag vijf gingen we naar een van de belangrijkste bezienswaardigheden in dit gebied, Raine Island. Deze afgelegen koraalbaai is de grootste en belangrijkste broedplaats voor groene schildpadden ter wereld, en geen slechte plek om te duiken.

Sinds mijn laatste bezoek was een groot deel van het aangrenzende rif verboden terrein, zodat we alleen op het blootgestelde oostelijke uiteinde van het rif konden duiken.

Tijdens twee geweldige stromingsduiken zagen we tientallen schildpadden. velen zijn erg verlegen omdat ze zelden een duiker zien. We kwamen ook een parend paar tegen dat zich helaas ontkoppelde zodra ze een groep duikers naar hen zagen staren.

De schildpadden waren geweldig, maar het was geweldig om te zien dat de harde koralen er heel gezond uitzagen. Deze werden geteisterd door de deining van de oceaan en waren meestal kort, gedrongen en dicht opeengepakt. In de vele grotten en richels kwamen we rifhaaien, pelagische vissen, een sierlijke wobbegong en verschillende kleine epaulethaaien tegen.

Vannacht reisden we naar het zuidelijke deel van het Verre Noorden om een ​​dag te duiken op de Creech-, Joan- en Wilson-riffen, en opnieuw zagen we voornamelijk gezonde harde koralen, en slechts een beperkt aantal dode koralen. De verkenningsduik bij Joan Reef was oogverblindend, met de grootste verzameling plaatkoralen die ik ooit heb gezien, sommige meer dan 3 meter breed.

Deze plek, die nu Plates On Parade heet, was ook de thuisbasis van enorme scholen vis en zal waarschijnlijk een vast onderdeel worden van toekomstige reizen naar dit gebied.

VOOR ONZE LAATSTE DAG duiken gingen we 's nachts naar het zuiden om te duiken bij de Ribbon Reefs. Delen van deze populaire liveaboard-bestemming zijn getroffen door koraalverbleking, vooral rond Lizard Island, maar de koralen in dit gebied hebben de afgelopen jaren meer verwoestingen ondergaan door verschillende cyclonen.

Zoals Tony uitlegde: als een duikstek door een cycloon beschadigd is, moet hij een paar jaar de tijd krijgen om te herstellen. Spirit of Freedom vindt ook nieuwe sites, zoals Google Gardens.

Als je deze prachtige tuinen met hard koraal verkent, vraag je je af hoe sommige locaties gespaard blijven van cycloonschade en andere in de buurt worden vernietigd. Terwijl we een netwerk van canyons verkenden, verwonderden we ons over de delicate harde koralen en bewonderden we de talrijke rifvissen.

Google Gardens is ook een goede plek om inktvissen te zien, en iedereen zag er een paar, behalve Stuart en ik, omdat we de verkeerde kant op waren gegaan.

ONZE LAATSTE DUIK was op een van mijn favoriete GBR-sites, Steve's Bommie. Het was zes jaar geleden sinds mijn laatste bezoek, en Tony waarschuwde me dat de situatie veranderd was, omdat ik een dubbele klap had ondergaan door cycloonschade en koraalverbleking.

Het was een treurig gezicht, de mooie zachte koralen ontbraken en veel van het harde koraal was dood, maar de bommie was nog steeds de thuisbasis van een indrukwekkende verscheidenheid aan vissen en ongewervelde soorten, waaronder scholen trevally, snapper en geitenvis.

Ook zagen we naaktslakken, bladschorpioenvissen, zeenaalden, kogelvissen, koffervissen, bidsprinkhaangarnalen, naaktslakken en talloze steenvissen.

De andere duikers vonden het ongelooflijk, maar het was slechts een schaduw van zijn vroegere zelf. De bemanning zei echter dat het al tekenen van herstel vertoonde.

Die avond genoten we van een geweldige barbecue onder de sterren (het eten op Spirit of Freedom is altijd sensationeel) voordat we terugkeerden naar Cairns.

Mijn medepassagiers, vooral die van overzee, konden niet geloven hoe gezond en mooi dit deel van het Great Barrier Reef was. Sommigen zeiden dat ze alleen waren gekomen omdat ze dachten dat dit hun laatste kans was om het rif te zien voordat het stierf. .

Het overlijdensbericht voor het Great Barrier Reef is misschien al geschreven, maar dit natuurwonder van de wereld is nog lang niet dood en het verre noorden is springlevend.

Koraalverbleking treedt op wanneer het koraal wordt belast en de symbiotische dinoflagellaten verliest die in het weefsel van het harde koraal leven. Deze alg voorziet het koraal van energie en laat het, als het verloren gaat, er wit uitzien.

Verschillende factoren kunnen het verlies van deze algen veroorzaken, waaronder een instroom van zoet water, maar een stijging van de watertemperatuur is de meest voorkomende factor. Gelukkig kan het koraal zich herstellen als de watertemperatuur niet te lang te hoog blijft.

Volgens het ARC Center of Excellence Coral Reef Studies varieerde bij recente koraalverblekingsgebeurtenissen op de GBR de koraalsterfte van 1% in het zuidelijke deel tot 67% in het noordelijke deel.

Het GBR is niet het enige koraalrif dat de afgelopen decennia last heeft gehad van koraalverbleking, en velen over de hele wereld zijn er nog veel slechter aan toe.

In het noorden was de situatie een stuk slechter, met 67% sterfte in het noordelijke deel en 26% in het verre noorden.

Maar uit rapporten van duikexploitanten in het water blijkt dat de verbleking vooral plaatsvond op riffen aan de kust, die al tientallen jaren te kampen hebben met problemen met de waterkwaliteit als gevolg van afstromend water uit de landbouw.

De waterkwaliteit is van groot belang geweest kwestie Dit heeft lange tijd gevolgen voor de gezondheid van het rif, aangezien de kustlijn grenzend aan het rif is ontwikkeld voor landbouw, toerisme, industrie en woningbouw. Dit heeft geleid tot de vernietiging van bossen en mangroven en tot een toevloed van grond en chemicaliën in de rivieren.

De gezondheid van het rif is ook aangetast door uitbraken van doornenkroonzeesterren en regelmatige cycloonschade. En met de klimaatverandering kunnen de zaken alleen maar erger worden.

De Australische regering moet meer doen om de toekomst van de GBR te beschermen, ervoor te zorgen dat de waterkwaliteit wordt verbeterd, er geen nieuwe kolenmijnen worden goedgekeurd en er meer patrouilles worden opgezet om de illegale visserij te stoppen.

Het Great Barrier Reef is op weg naar herstel van de recente koraalverbleking, maar wie kan zeggen wat de toekomst brengt?

The Big Picture

Het Great Barrier Reef is ruim 1400 kilometer lang en bestaat uit meer dan 3000 individuele riffen. De watertemperatuur op het rif kan variëren tot 5°C.

Recente koraalverblekingsgebeurtenissen hebben vooral de riffen in het noorden aangetast, waarbij de zuidelijke helft van het rif (ten zuiden van Port Douglas en waar de grote meerderheid van het riftoerisme is gevestigd) weinig bewijs of weinig effect van de verbleking vertoont.

Dit werd ondersteund door een rapport van het ARC-CRS waaruit bleek dat de koraalsterfte in het zuidelijke deel slechts 1% bedroeg en in het centrale deel 6%.