Espresso, meneer?

LUXE IS EEN VREEMDE DING. Ik heb nog nooit een liveaboard teleurgesteld verlaten door de kwaliteit van het eten of de service. De Four Seasons Explorer is echter een heel ander beest.

Of het nu gaat om een ​​ochtendespresso terwijl het duikteam de tanks verwisselt, of om lunchmenu's met kreeft en Wagyu-rundvlees, u raakt snel gewend aan een serviceniveau waar u zich voorheen misschien ongemakkelijk bij voelde.

De Explorer is een ruime catamaran die maximaal 22 duikers kan vervoeren. Dankzij dit ontwerp kan het snel zijn (er wordt beweerd dat het het snelste liveaboard op de Malediven is). Maar het heeft ook subtielere voordelen, want alle hutten liggen ruim boven de waterlijn, met grote panoramische ramen.

Het duiken vindt plaats vanuit de vertrouwdheid van een traditionele dhoni. Wees gerust, dit is geen gin-paleis en heeft een volledig uitgerust duikdek met nitroxcompressor, een essentieel kenmerk voor de diepe herhalingsduiken op de Malediven.

De sleutel was natuurlijk ook het uitstekende, volledig Maldivische duikteam, bestaande uit Haleem, de videograaf aan boord, en duikgidsen Moosé en H2. H2 staat wel op zijn officiële naambadge, dus Hassans trendy mononiem is duidelijk blijven hangen.

De route begint bij het Four Seasons-resort in Kuda Huraa, op 20 minuten varen met de speedboot van Male. Vervolgens vaart u noordwaarts naar Baa Atoll, waar u gasten ophaalt of afzet bij het Four Seasons tweede resort in Landaa Giraavaru en vervolgens naar Rasdhoo en Ari Atoll gaat. terugkerend naar Kuda Huraa op het Noordelijke Malé-atol. Het aanbod bestaat uit een volledige cruise van zeven dagen, of cruises van drie of vier nachten tussen de twee resorts.

Onze controleduik was bij Helengeli, een traditionele Maldivische duik met een steil aflopend rif tot aan een zandbodem op 30-40 meter. We werden begroet door een paar verlegen witpunthaaien en een grote Napoleon-lipvis.

Het rifleven was levendig, maar het koraal bevond zich nog steeds duidelijk in de fase van regeneratie na de laatste massale bleking in 2016.

NA EEN OCHTENDDUIK we begonnen onze doorreis richting Baa Atoll. Voordat ik vertrok had ik het weer met talloze mensen besproken en ik was er zeker van dat de zuidwestelijke moesson zou resulteren in slechts iets meer regen en zo nu en dan een zware zee. Maar toen deze doortocht het belangrijkste diepwaterkanaal overstak dat de Malediven grofweg doorsnijdt, werden we opgewacht door een houtskoolzwarte lucht en 35 knopen wind op de balk.

De Explorer kon er op bewonderenswaardige wijze mee omgaan tijdens de vijf uur durende overtocht. Hoewel ik een behoorlijk stel zeebenen heb, valt er verder niet veel te doen, en ik weet niet zeker hoe al het glaswerk van de Explorer het heeft overleefd.

Onze eerste duikstek binnen Baa was Dhonfan Thila, een klein rif waardoor we op ongeveer 30 meter aan de basis konden beginnen en langzaam rond de top konden cirkelen terwijl we opstegen.

Er waren vluchtige glimpen van grote pelagische soorten in het blauw, met grijze rifhaaien en hondtandtonijnen die aan de rand van het zicht flirtten.

Het rif komt helemaal tot leven wanneer je de platte top bereikt op ongeveer 15 meter hoogte, met een buitengewone hoeveelheid visleven. Enorme scholen haring en blauwgestreepte snapper vermengen zich met de flamboyante kleuren van af en toe een oosterse zoetlipvis en eenhoornvis met grote neus.

Terwijl we door Ari Atoll liepen, ging ons thila-bagging door, en Broken Rock sloeg veel van de gebruikelijke noten. Een steile onderzeese berg met scheuren en kloven die de top sierden, de meeste waren breed genoeg voor twee duikers naast elkaar, en de wanden waren bedekt met de beste harde koralen die ik op de Malediven had gezien.

De berg was net ondiep genoeg en de lucht net helder genoeg om de prachtige pasteltinten van de gorgonen naar voren te laten komen.

Twee karetschildpadden zwommen lusteloos rond op het rif boven ons hoofd terwijl we genoten van de doorzwempartijen.

Kandooma Thila gaf ons een van die kleine toevallige ontmoetingen die een duik meteen onvergetelijk maken. Terwijl we door de waterkolom afdaalden, werden we meegesleurd door een sterke stroming, en toen de groep uiteindelijk allemaal de thila had bereikt, begonnen we ons te organiseren voordat we verder gingen met de duik.

Zoals gewoonlijk was ik de laatste die twee jonge adelaarsroggen opmerkte, schijnbaar roerloos in de sterke stroming boven onze hoofden. Ze waren allebei misschien maar dertig centimeter van elkaar verwijderd, en leken zich totaal geen zorgen te maken over de groep logge duikers onder hen.

Ze waren zo ongeïnteresseerd in ons dat we meer dan 10 minuten met ze mochten doorbrengen, omdat ze bijna bevroren bleven.

Hun gevlekte toppen zijn hun meest herkenbare kenmerk, maar het was fascinerend om hun bizarre schopmonden en onmogelijk lange staarten van dichtbij te bekijken.

TERWIJL WIJ WACHTEN aan de oppervlakte waar de dhoni rond zouden duiken om ons op te halen en beleefdheden uit te wisselen over wat een uitstekende duik was geweest, nam de wind snel toe en werden we overspoeld door een moessonbui. Zo snel als de bui arriveerde, verdween deze weer en we waren weer op de dhoni om te worden geïnformeerd voor de volgende duik van de ochtend.

Ik zat met mijn camera te spelen toen ik de roep hoorde: “Manta!” Ik begon langzaam de klemmen los te draaien waarmee de flitsarmen aan mijn behuizing waren bevestigd, in de hoop op een ontmoeting in ondiep water. Toen, seconden later, kwam de oproep opnieuw: “Walvishaai!”

Mijn kalme, methodische manier van doen loste al snel op in een woedende strijd van flitsers, armen en glasvezelkabels. Ik was de laatste die rustig het water in gleed en werd begroet door een vluchtige glimp van een walvishaai die in het blauw wegviel.

Hanifaru Bay is wereldberoemd vanwege de grote bijeenkomsten van voedende mantaroggen. De plaatselijke geografie creëert ideale omstandigheden voor de verzameling plankton en daarom een ​​ideale plek voor manta's om zich te voeden. Met het juiste getij kunnen groepen maximaal 200 tellen.

Een aantal van onze duiken waren in de buurt van Hanifaru geweest, maar onze middagoppervlakte-interval zou worden besteed aan snorkelen in de baai. Dus na een tweede duik rond Dhonfan klommen we aan boord van een van de twee Zodiacs van de Explorer en vertrokken.

Duiken in de baai is nu verboden en het aantal boten en snorkelaars wordt streng gecontroleerd. Toen we dichterbij kwamen, konden we snorkelaars al in het water zien, omringd door turbulent water, wat duidde op de activiteit beneden.

Na zoveel duiken op de Malediven en elders gewillige ontmoetingen met manta's te hebben doorgebracht, was het overweldigend om met niet minder dan twintig grote individuen het water in te gaan.

WIJ WORDEN INGEBRACHT over onze positionering in het water, het geven van ruimte aan de dieren en proberen uit de weg te blijven. Nadat je 45 minuten met hen in het water hebt doorgebracht, is het belangrijkste punt dat moet worden benadrukt: proberen uit hun buurt te blijven!

Eendduiken kan een hele uitdaging zijn als je niet terug naar de oppervlakte kunt komen omdat er een trein manta's boven je hoofd hangt. In de ritmische razernij van loop-the-loops, tonrollen en sierlijke bochten was het moeilijk om ze allemaal in de gaten te houden.

Nadat we Baa Atoll achter ons hadden gelaten, met een veel minder dramatische zuidelijke oversteek van het diepwaterkanaal, kwamen we aan bij Rasdhoo Atoll. De duik waar we voor kwamen en die we bleven herhalen, heet Rasdhoo Madivaru, een bekende haaienlocatie die we voor beide duiken voor onszelf hadden.

De rand van het rif scheidt het groene water van de zandige atolbodem van het heldere inktblauwe water van het diepe kanaal. We hadden ons op een klein zadel van het rif gepositioneerd en hadden ons vastgehaakt en keken naar het blauw.

We bleven 25 minuten kijken naar de constante stoet grijze rif- en witpunthaaien die langs de rand van het rif patrouilleerden. Er waren minstens tien haaien tegelijk zichtbaar, maar omdat wolken anthias mijn lens blokkeerden, was het moeilijk om een ​​zuivere opname te maken.

We beëindigden de duik door de stroming ons het atol in te laten duwen, het binnenrif te verkennen en te genieten van een onvergetelijke veiligheidsstop waarbij we werden aangesproken door de overvriendelijke grootnose eenhoornvissen en vleermuisvissen.