Egypte te gemakkelijk

EL QUSEIR IS NIET AAN de radars van veel duikers. Ik geef toe dat het voor mij gewoon een stad was waar ik doorheen was gegaan op die lange weg vanuit het noorden, de weg die je uiteindelijk naar Soedan brengt en je verbindt met de luchthavens van Hurghada en Marsa Alam, evenals met de jachthaven van Haven Ghalib.
Een paar duizend jaar geleden was El Quseir een belangrijke haven die hielp exotische goederen uit het Oosten naar het Romeinse Rijk te brengen. Door de tijd, het getij en geologische omwentelingen heeft de zee zich teruggetrokken, en het gebied is nu een woestijn.
Als je goed kijkt, zie je nog steeds schelpen en oude koralen, vermengd met een beetje Romeinse archeologie.
Tegenwoordig is El Quseir een drukke plaats, maar het is minder afhankelijk van toeristeninkomsten dan andere steden zoals Sharm el Sheikh en Hurghada. Voor de duiker is dit geen slechte zaak, omdat de weinige hotels en duikcentra toegang hebben tot een aantal uitstekende kantduiken en huisriffen die ver buiten de gebaande paden liggen en, naar mijn mening, die van het drukkere noorden ver overtreffen.
Ik verbleef in het Mövenpick Resort, een luxe etablissement gebouwd rond de baai van El Quadim, iets ten noorden van de stad. Mövenpick-resorts hebben een reputatie voor lekker eten, een reputatie die ik welverdiend vind.
Toen ik klaar was met het in een vrolijke puinhoop verspreiden van duik- en cameraspullen door mijn kamer, ging ik op zoek naar het duikcentrum, gerund door het Duitse bedrijf Extra Divers.
“We zijn uitgeroepen tot het op een na beste huisrif ter wereld”, kreeg ik te horen van manager Marc Hügi.
“Het was een Duitser magazine – ze hielden van ons rif. Je zult het ook geweldig vinden!”
Marc is een vriendelijke Zwitser die, tussen mij en een team van divemasters, hielp een marmeren plaquette in Hollywood Boulevard-stijl met daarop een ster in de vloer te cementeren, voor een gast die 555 duiken had gemaakt.
“Het op één na beste huisrif ter wereld – dat klinkt zeker intrigerend”, dacht ik terwijl ik vanuit het centrum langs het strand naar het hotel liep en een heerlijk dinerbuffet kreeg.
Ik vroeg me ook af hoe ik kon voorkomen dat ik zou bezwijken voor het stereotype dat alles wat door de Zwitsers wordt gerund goed georganiseerd is. Het punt is... het was gewoon zo, en ik bezweek.
We hadden allemaal nummers, kluisjes, een toegewezen pakket met tags, en alles had een plaats en het was allemaal logisch. Precies zoals elk duikcentrum zou moeten zijn, dacht ik – en ook nog eens met een huisrif van wereldklasse.
Al ruim tien jaar ben ik fan van liveaboards met hun o zo vroege ochtenden. Dus genieten van een lui ontbijt en een eerste duik na negen uur voelde heel decadent.
De ochtend brak helder aan met een stevige zeebries, maar het strand en de baai waren goed beschut, en terwijl Marc en ik praatten en onze spullen bij elkaar pakten, zag ik een paar mededelingen over aangeboden excursies en uitstapjes.
Het woord ‘Elphinstone’ sprong eruit en de reis was een paar dagen later. Ik was al een gelukkige duiker – ik had er al eerder gedoken, maar om er nog eens te duiken zou een bonus zijn.
We droegen onze uitrusting naar de speciale pier van het centrum, verzamelden lood en cilinders en maakten een grote stap het warme water in. Een snel OK-teken en we daalden af ​​naar een ondiepe zandbodem voordat we langzaam naar de zuidkant van de baai gingen om het beste van het ochtendlicht te krijgen.
Marc had me een kaart van het rif laten zien, maar ik kon me er niets meer van herinneren. Het was een wirwar van koraalbommies, grotten en kanalen – geweldig om te verkennen en te leren kennen, maar omdat ik me aan het wennen was aan de gehuurde uitrusting en met mijn camera speelde, was ik blij dat ik een gids had.
We volgden de rand van een met koraal bedekte muur en kwamen terecht in een doolhof van doorgangen vol roze eekhoornvissen die zich in de schaduw schuilhielden.
Een grote murene zwom voorbij voordat we in een open gebied terechtkwamen met prachtige, ongerepte koraalkoppen beschermd tegen de winterstormen en duikers. vinnen.
We gingen terug naar het open grottenstelsel, terwijl het “kathedraallicht” om ons heen naar beneden stroomde. Ik werkte hard om het slib niet op te blazen en probeerde Marc te poseren voor een silhouetfoto toen een school doktersvissen voorbij stroomde (misschien net zo verdwaald als ik) en ik een paar foto's van deze vissen kon maken, die meestal hebben de neiging om in paren te blijven in plaats van in groepen van 100 man.

GELUKKIG WIST MARC waar hij heen ging, en na 50 minuten waren we terug bij de pier met nog een aanzienlijke hoeveelheid gas over. Het was indrukwekkend – ik ben erg geïnteresseerd in koraaldiversiteit en het leven in zee, en dit rif was duidelijk goed beschermd.
De volgende dagen heb ik genoten van lekker eten, een ongemakkelijke kameelrit – dat moet je minstens één keer gedaan hebben [dat doe je niet – Ed], een rondje rond de archeologische vindplaats Myos Hormos en natuurlijk wat tijd om te lezen op het strand tussen enkele ontspannen duiken door.
Sommige hiervan bevonden zich weer op het huisrif en andere op nabijgelegen locaties langs de kust, waarvoor een paar minuten in de minibus nodig was.
Eén prachtige duik die ik me nog lang zal herinneren, was op een plek genaamd Zerib Kebir. Het was weer een beschutte baai, bereikbaar vanaf een zandhelling die een levendig, kleurrijk en bijna chaotisch rif onthulde, vol doorgangen, pinakels en bommies bedekt met grote tafels en delicate vogelnestkoralen, elk vol met kleine krabben, kerst- boomwormen en veelkleurige mosselen. Dit waren inderdaad prachtige riffen en, nog beter, ik ging de volgende dag naar Elphinstone.
Deze expeditie vereiste een iets eerder ontbijt dan normaal en een korte rit naar Port Ghalib om de dagboot op te halen, die er vervolgens twee en een half uur over deed om Elphinstone Reef te bereiken.
Dit klinkt misschien lang, maar het zou de moeite waard zijn.
We sprongen van de boot en gingen over het plateau op zoek naar haaien. Het water was een beetje troebel en elke schaduw in de verte was een mogelijke hamerhaai of witpunt, maar tijdens deze duik mocht dat niet zo zijn en we gingen terug naar de muren om te genieten van de kleuren van de zachte koralen en de oranje anthias in hun kleuren. duizenden.
Dit is een rifduik van wereldklasse. Mijn gids Amor poseerde vrolijk voor foto's en, terug op de boot, spraken we over hoe, hoewel de neergang in de economie het leven voor iedereen moeilijker had gemaakt, het gebrek aan duikers op de riffen en de wrakken gunstig was geweest.
De volgende duik zou aan de andere kant van het rif zijn, waar de dagboot was afgemeerd, en toen we erin sprongen en ons in de stroming oriënteerden, ging het signaal voor de haai rond.
Een oceanische witpunt scheerde door het water, met een school loodsvissen in de boeggolf.
Het kwam heen en weer en controleerde ons allemaal. Vervolgens signaleerde Amor “twee haaien”, en inderdaad waren er twee, elk gemakkelijk herkenbaar aan de unieke schade aan hun dorsalen.
Op een afstand van ongeveer 10 meter kwam één vis recht op me af en ik kreeg de foto die ik wilde voordat hij binnen een paar centimeter zwom en zachtjes tegen mijn camera stootte. “Lekkere hapklare vis. Lekkere grote hapklare vis,' mompelde ik tegen mezelf door mijn reg, terwijl ik lachte als een idioot.

TERUG OP DE BOOTIedereen straalde van oor tot oor. Het was een genot om de gezichten te zien van enkele van de onlangs gekwalificeerde jongere duikers, die zojuist de mooiste duik van hun leven hadden genoten.
Het zou een behoorlijke uitdaging worden om 45 minuten met twee oceanische witpuntjes door te brengen, maar ik wilde zoveel mogelijk zien, dus gewapend met mijn macrolens en een nieuwe geheugenkaart begon ik met het fotograferen van het kleinere leven op de kust. rif.
Ik hou van macro fotografie en visportretten in het bijzonder, maar ik houd er altijd rekening mee dat als je van dichtbij op een rif komt, het risico bestaat dat kwetsbare koralen worden beschadigd. Dus liep ik langs de randen van de baai om naar de bommies te kijken die uit het helderwitte zand tevoorschijn kwamen.
Hier kon ik tenminste wegschieten en rustend op het zand de tijd nemen en de foto's maken die ik wilde zonder iets te beschadigen. Dat dacht ik tenminste, totdat mijn lankmoedige vriend (de arme jongen moest me een uur lang naar koraal zien staren) naar het zand begon te wijzen, naar niets.
Toen bewoog het ‘niets’ en staarde ik naar een paar zeemotten, vissen die er half draak/half platgedrukte kikker uitzien.
Ik was in de hemel van de visnerd, en ik heb gezworen dat ik voortaan beter op het ogenschijnlijk lege zand zou letten.
De bommies stelden niet teleur, en al snel fotografeerde ik anemoonvissen, schitterende roodkoraalvissen en ultraschattige zeenaalden. Ik had daar de hele dag kunnen blijven liggen.
Toen de week ten einde liep, dacht ik dat er in ieder van ons duikers een verlangen schuilt om zoveel mogelijk duiken tijdens een reis te maken. Toch was ik hier, meestal zo verlangend om in het water te zijn, genietend van slechts twee duiken per dag en ervan genietend.
Er is iets aantrekkelijks aan het hebben van de luxe om de beste duiken te kiezen en tussendoor te ontspannen.
Dit was ook het geval voor verschillende andere gasten die ik ontmoette – voornamelijk Zwitserse en Duitse mensen die daar waren met hun partners of gezinnen en zich overgaven aan een paar duiken, terwijl ze nog steeds het gevoel hadden dat ze van een gezin konden genieten. vakantievilla.

IK MOEST NOG Ik slaagde erin een nachtduik te maken, en met een 4x4-safari geboekt voor de decompressiedag monteerde ik opnieuw mijn macrolens en maakte een grote stap van de pier, iets na zonsondergang.
Ik ben dol op nachtduiken, en deze was een genot, met slapende papegaaivissen, bekerkoralen, een geelkopmurene en een hele stapel beestjes die voor mij poseerden.
Er was echter geen naaktslak te bekennen, zelfs niet de oranje en zwarte strepen van een pyjamaslak, dus daar werden een paar punten afgetrokken.
Met een eenvoudige briefing 'houd het rif op de juiste', was het ontspannend om met mijn buddy mee te slenteren, de randen van het rif te verkennen en in de koraalkoppen te kijken om getuige te zijn van de nachtploeg.
Ik had veel meer genoten van El Quseir en het Mövenpick-resort dan ik had verwacht.
Als ik een week op een liveaboard had gezeten, zou ik me met slechts 10 duiken bedrogen hebben gevoeld, maar soms komt het neer op kwaliteit boven kwantiteit.
Elke duik was fantastisch geweest, geen enkele was gehaast en tussendoor kon ik genieten van een beetje luxe (en, als ik eerlijk ben, iets te veel eten) en een paar middagdutjes.
Het is misschien een cliché, maar het leek wel het beste van beide werelden – en er is nog nooit een beter moment geweest om te bezoeken.