Droogloop

Ik weet niet zeker welke inbreuk mij het eerst wakker maakt – het gebonk op onze ramen, het keelgeluid en geschreeuw buiten, of misschien een doodsbange Ana die me wakker schudt om een ​​probleem aan te pakken waarvan ik hoop dat het uiteindelijk vanzelf zal verdwijnen.

Terwijl ik door een opening in de gordijnen van onze camper de nacht in tuur, kan ik nog net de gedeeltelijk verlichte gezichten onderscheiden van een aantal mannen die ik eerder die avond had gezien, gebogen over een snelgroeiende verzameling bierflesjes in een rokerige lokale bar. in het dorp Muc.

Het is twee uur 's nachts en ik weet gewoon dat we deze nacht niet in deze straat hadden moeten 'wildkamperen'.

Ana en ik hadden in het verleden veel over Kroatië gesproken. We hadden alleen maar spannende dingen gehoord over de bestemming boven de waterlijn, maar altijd gevolgd door een “…maar Dubrovnik is super druk tijdens de zomer” rijder.

Omdat we weinig wisten over het duikaanbod, hadden we besloten om in de lente het land over de weg te verkennen om de drukte voor te zijn.

We kiezen voor een nieuwe Kanaaloverschrijdende route (voor

ons tenminste) van Portsmouth naar St Malo in Noord-Frankrijk, met dank aan Brittany Ferries. Het grootste deel van deze nachtelijke overtocht gebeurde terwijl we sliepen.

Achteraf gezien was een landing in Calais of Dieppe beter geweest, omdat we de helse Parijse randweg hadden kunnen vermijden en tegelijkertijd onze kilometerstand aanzienlijk hadden kunnen beperken.

Het lukt ons om alle dure Franse tolwegen te omzeilen, gemakkelijk genoeg als we de bovenste helft van het land doorkruisen, wat ons iets meer dan een dag kost om te vertrekken.

Duitsland komt en gaat snel dankzij de gladde autobaan, waar ik me niet eens op de snelle baan durf te wagen.

Het verkeer stroomt efficiënt en met hoge snelheden, waarbij auto's elkaar in een goed gechoreografeerde routine overspringen.

Oostenrijk brengt sneeuw in de hoge bergpassen en twee zeer koude nachten. We zijn opgelucht dat we op het laatste moment nog een extra deken en een draagbare gaskachel hebben ingepakt.

Slovenië biedt een landschap van onvoorstelbare schoonheid en ongerepte wildernis, met hints van Canada en tonen van Nieuw-Zeeland.

Rivieren hebben de kleur van overdreven verwerkt digitaal foto's stromen door diepe valleien die rijk zijn aan groen en geel. We kamperen bij stille, glazige meren die erom vragen om gedoken te worden.

We doorkruisen de schouder van Italië en stoppen alleen voor koffie en om ons pasteuze, winterse zelf op te warmen in de zon, terwijl de eerste tekenen van de lente zich aandienen en de temperaturen de 20°C overschrijden.

De grensovergang naar Kroatië verloopt traag.

Ik merk dat mijn rechterarm verbrand is door de oprit terwijl we richting de paspoortcontrole kruipen.

We betreden het noordelijke binnenland, dat na slechts een paar uur rijden de littekens onthult die zijn achtergelaten door het Balkanconflict uit de jaren negentig. Op brede, vlakke, met bergen omzoomde vlaktes liggen kleine landbouwpercelen bezaaid met huizen, sommige nieuw, sommige verlaten of uitgebrand en vele doorzeefd met kogelgaten.

Het binnenland van Kroatië is een verwarde plek waar natuurlijke schoonheid hand in hand gaat met afschuwelijke historische brutaliteit en menselijk lijden.

Onze eerste nacht op het platteland brengen we, met toestemming van de eigenaren, door op de parkeerplaats van een restaurant in een dunbevolkt plattelandsdorpje. We kopen er een paar biertjes.

Op dag twee bereiken we eindelijk met wazige hoofden de prachtige Kroatische kust, waar bergen de Adriatische Zee induiken en de weg ertussen slingert.

Wat we ons niet hebben gerealiseerd is hoeveel eilanden Kroatië lijkt te hebben verzameld (1244!) en met zo'n prachtige topografie zouden we in Indonesië kunnen zijn zonder alle Kroatische vlaggen die winkels en huizen sieren.

We hebben een verspreiding van drie duiklocaties gepland: eerst Dubrovnik in het zuiden, het midden Tuçepi en ten slotte Pula, in het noorden. Voordat we Dubrovnik bereiken, moeten we Bosnië doorkruisen, dat een stukje kustlijn bezit. Dit betekent nog twee grenscontroles.

“Als ik iets in uw auto aantref dat u niet heeft aangegeven, krijgt u zeven jaar gevangenisstraf, begrijpt u dat?” De bewaker laat zijn serieuze verhaal op ons vallen en eist dat we hem rondleiden in onze kasten, laden en duikuitrusting.

Ik begin me een beetje te bezweten, kijk onnodig schuldig en vraag me af of we misschien niet te veel bier bij ons hebben, of dat onze vele keukenmessen aanvalswapens zouden kunnen zijn.

Ik begin me het leven in een Bosnische gevangenis voor te stellen, maar uiteindelijk worden onze paspoorten teruggegeven en wenst de bewaker ons een prettige reis.

Na de duik besluiten we dat dit centrum is is voornamelijk bedoeld voor proefduikers en pasgekwalificeerde gasten. Daar is niets mis mee, maar we hebben vele uren onderweg in ons project geïnvesteerd en willen graag de beste duiken ontdekken die Kroatië te bieden heeft.

Wij weigeren deel te nemen aan duik twee. Wij zijn het niet alleen; niemand in de groep kijkt

of geluiden die vooral geïnspireerd zijn door het duiken van die ochtend. Niet alleen dat, maar uit de beschrijving blijkt dat de volgende locatie lijkt op de locatie die we zojuist hebben bezocht – en er worden geen wrakken aangeboden.

We pakken onze uitrusting in, vertrekken voor de lunch in Dubrovnik en verkennen de oude stad en haar indrukwekkende muren. Achteraf gezien hadden we misschien alle lokale duikcentra moeten controleren online. beoordelingen, en beschouwd als kleinere, meer onafhankelijke centra die misschien graag aan onze duikbehoeften willen voldoen.

Wij geven de voorkeur aan een camping voor twee nachten in Dubrovnik boven wildkamperen. Campings zijn er in overvloed, redelijk geprijsd in het laagseizoen en er zijn maar zoveel dagen dat we bereid zijn af te zien van een warme douche.

De stad blijkt heerlijk als het druk is, maar in het voorjaar zijn de wegen tenminste beheersbaar en zijn de campings minder dan een kwart vol, zo niet leeg.

Ik vind het altijd leuk om een ​​onbekend duikcentrum te vinden de dag ervoor “de touwen los”. Kibbelen over een routebeschrijving is het laatste wat een duikduo de ochtend voor een duik nodig heeft, vooral als dat duo al honderden kilometers samen op de weg aan het kibbelen is.

Het lijkt nog steeds winderig, maar Olga, mede-eigenaar van het familiebedrijf, verzekert ons dat we zullen kunnen duiken, ook al ziet het er de ene dag beter uit dan de andere. Orca zit opnieuw aan de voet van een groot hotel, maar opereert duidelijk geheel onafhankelijk daarvan.

Het gebouw doet denken aan een Tardis, bescheiden van buitenaf en toch met een groot interieur, compleet met klaslokaal, gastvrij en goed uitgerust.

Olga stelt ons voor aan haar zoon en duikgids/instructeur Marin, die ons graag het huisrif wil laten zien, de enige plek die toegankelijk is als de wind voldoende zakt om ons de volgende dag op de boot te laten.

We trekken onze droogpakken aan en Marin zijn 5 mm wetsuit – hij is duidelijk gemaakt van harder materiaal dan wij, terwijl het water in de lente nog steeds maar 13 °C is. De helderheid is redelijk en de beige rots- en zandzeebodem zakt geleidelijk naar 15 meter. In deze tijd van het jaar begint het onderwaterleven net terug te keren, hoewel Marin tijdens onze duik van een uur wel drie zeepalingen aantreft.

Hij leidt ons naar een stapel kapotte Romeinse amforen voordat hij ons wijst op een krab die een spons-douchemuts draagt ​​en een zeester eet naast een kleine gezonken waterfiets.

Hoewel ze hier en daar schaars zijn, voegen de gele sponzen een vleugje kleur toe. Marin zoekt in elk gaatje naar interessante voorwerpen die we kunnen laten zien, waaronder veel naaktslakken.

De overblijfselen van een 18e-eeuwse scheepsmast verschijnen uit het turkoois en op sommige plaatsen zijn kleine scholen vissen aanwezig. Marin moet deze duik al honderden keren hebben gedaan, maar heeft nog steeds veel om enthousiast over te zijn als we eenmaal uit het water zijn.

We hebben weer zin om te duiken en voelen niet alleen een geweldige sfeer bij het duikcentrum, maar ook bij Pula als duikbestemming, en zelfs als bestemming voor een stedentrip.

Campings stromen al vol met campers uit alle hoeken van Europa, en we bekijken er een paar voordat we ons vestigen op Stoja Camping.

We merken op dat veel van de locaties, waarvan de meeste aan de kust liggen, hun eigen duikcentra hebben, maar we blijven Orca trouw.