Rijden ten noorden van Tobago

CARIBISCHE SPECIAL – TOBAGO

Het is niet zo'n groot eiland, maar er wordt wel heel veel gedoken. Na haar ervaringen in het zuiden van Tobago in oktober bereidt LISA COLLINS zich voor om naar het noorden te gaan om te duiken met pionier Sean Robinson – maar eerst nog wat onafgemaakte zaken...

HET was onze laatste nacht in het zuiden. Plantation Beach Villas zijn omgeven door prachtige bloemen, planten en bomen die veel verschillende soorten vogels aantrekken. Terwijl we op het dek zaten te genieten van een zonsondergang, zweefden kolibries rond en dronken nectar.

Overal op het eiland staan ​​mangobomen en we hoefden alleen maar de rijpe te plukken voor het ontbijt van morgen.

De villa's liggen aan een strand waar van januari tot september karetschildpadden, groene schildpadden en lederschildpadden nestelen. Manager Sean had geregeld dat Hans Tours ons zou bellen als er die nacht nestelende vogels werden gezien. SOS Turtles helpt bij het behoud en de bescherming ervan, en Hans neemt betalende gasten mee om het vrijwilligersprogramma te helpen financieren.

Uiteindelijk bezweken we in bed, denkend dat we pech hadden, maar om 12.40 uur ging de telefoon. Een grote lederschildpad legde eieren op het volgende strand.

We werden opgehaald en naar de plek geleid waar de SOS-vrijwilligers haar bewaakten. Ik had nog nooit een lederschildpad gezien. We hadden het leggen van de eieren gemist, maar keken toe hoe ze bijna een uur bezig was met het verschuiven van zand over het nest met haar enorme vinnen. Lichten zijn niet toegestaan ​​omdat ze de schildpadden, die maanlicht gebruiken om terug te keren naar de oceaan, in verwarring kunnen brengen.

Na even te hebben uitgeslapen, begonnen we onze reis naar het noorden om te duiken met Sean Robinson van Tobago Dive Experience, terwijl we logeerden in een van de huisjes die zijn vrouw Kat beheert als onderdeel van Tobago Dive Specialists.

We stopten onderweg bij veel fantastische uitzichtpunten, passeerden watervallen, klommen over met regenwoud begroeide bergtoppen en spotten veel verschillende vogels voordat we aankwamen in het pittoreske vissersdorpje Speyside.

Sean arriveerde meer dan 30 jaar geleden vanuit zijn geboorteland Trinidad op Tobago, richtte drie duikcentra op en pionierde met duiken op het eiland. Hij bouwde en was eigenaar van Manta Inn in Speyside voordat hij het in 2014 verkocht toen hij met Kat trouwde.

Het echtpaar, bezig met het uitbreiden van het duikcentrum en het bouwen van nieuwe appartementen voor gasten naast hun huis, verwelkomde ons als oude vrienden. Kat liet ons ons huisje zien, gelegen op een heuvel met uitzicht op de zee.

Vanwege het gebrek aan strandontwikkeling vertelde Sean ons dat de riffen zelfs dicht bij de kust gezond waren. De meeste van de 40 duikplekken tussen het dorp en Goat Island, waar Ian Fleming zich had verstopt tijdens het schrijven van Bond-romans, en het vogelreservaat Little Tobago, liggen op vijf tot vijftien minuten varen.

Speyside staat bekend om zijn bezoeken van manta's uit de oceanen. Ze zijn niet seizoensgebonden, zei Sean, maar komen het hele jaar door voor en kunnen op elk van de locaties voorkomen. Wij zouden duimen.

De pluim van de Orinoco-rivier wordt langs Speyside op de Guyana-stroom gedragen, vol voedingsstoffen die het pelagische zeeleven aantrekken en gezonde riffen produceren met groter dan gemiddelde vissen.

DE ZEEËN WAREN LICHT SHOPPIG toen we de volgende dag naar Bookends vertrokken. De twee rotsen die de plek zijn naam geven, rezen uit het water en de golven sloegen er tegenaan, net voorbij Little Tobago. Sean zei dat hij deze locatie had gekozen omdat er soms twee zeldzame maanvissen te vinden waren.

Vanwege oppervlaktestromingen gaf Sean ons opdracht een negatieve invoer te maken. Het water was, net als in het zuiden, meer groen dan blauw, met een zicht van 15-20 meter. Er was geen zichtbaar teken van de Orinoco-stroom, en ik vroeg me af of deze verder de zee in stroomde, of misschien in het noorden meer verspreid was dan in het zuiden.

De zandbodem werd afgewisseld met rif, en gigantische sponzen en zacht koraal ontmoetten ons op 29 meter hoogte. We waren precies op een klein plekje terechtgekomen waar een aantal van de zeldzame vissen rondscharrelden. Sean gaf ons opgewonden het signaal voor cherub-zeeëngel door aan het touwtje van een denkbeeldige pijl en boog te trekken.

Deze levendige kleine vis is een van de slechts zeven soorten maanvissen in het Caribisch gebied en wordt niet vaak gezien omdat hij zo klein is.

We gingen langzaam met de stroming mee de helling op en volgden Sean door een snede tussen twee rotsen, waarbij we verschillende bleke gigantische sponzen passeerden met ongebruikelijke aanhangsels, een bewijs dat de stroming voortdurend sterk is.

We maakten een bocht naar rechts van de grootste en vielen in een amfitheater van natuurlijke rotsen met een zandvloer van ongeveer 40 meter lang en 25 meter breed, op een diepte van 14 meter. De golf was behoorlijk sterk en we konden de golven op de rotsen erboven zien beuken. Het zand was opgeschud, waardoor het zicht terugliep tot 10-12 meter.

We werden heen en weer geschommeld terwijl we rond de rotsen zwommen, naar kreeften onder de richels keken, een grote groene murene vonden en uitkijken naar de tarpoenen die hier vaak worden aangetroffen.

Toen Sean ons een teken gaf dat we hem uit de kom naar het ondiepe water moesten volgen, naderde er een enorme vis uit het troebele water. Zodra de tarpoen ons in de gaten had, draaide hij zich om en liet ons zien hoe formidabel snel hij kan zwemmen.

WIJ KOMEN OP in woelig water om Lappy, de bootkapitein, te vinden die wachtte om ons op te halen, en verhuisde naar de luwte van Little Tobago, vlak bij het kleine strand en de steiger die gebruikt werden voor vogelobservatietochten.

Onze tweede duik zou bij Coral Gardens zijn, beroemd vanwege het grootste hersenkoraal ter wereld. Gelegen in het kanaal tussen Little Tobago en Goat Island, was het iets beter beschermd dan Bookends.

We daalden af ​​naar de met koraal bezaaide bodem op 23 meter hoogte, een rel van gele, groene en rode sponzen, fel oranje tubastraea cup koraal en harde koraalblokken, afgewisseld met brede zandbanen, heel anders dan in het zuiden.

Het zicht was beter op ongeveer 20 meter en het rif zag er heel gezond uit, zonder tekenen van koraalverbleking. Een geel-vin tonijn snelde langs ons heen. We kwamen een pijlstaartrog tegen die in het zand lag te rusten, en toen zag Sean er een Octopus rechtop zitten, weg van het rif, op een zandvlakte.

Kort daarna stopte Sean en strekte zijn arm uit. Hij wees naar een koraalblok bedekt met hersenkoraal, waardoor we in het niet vielen toen ik probeerde het allemaal in mijn cameraframe te krijgen. Het was indrukwekkend dat zoiets groots gezond leek te gedijen.

De volgende dag zouden we gaan duiken met hoofdduikgids Tooley, die vol plezier, energie en liefde voor duiken was.

Sean nam een ​​jong stel mee op hun eerste openwaterduiken. Andrea en Jaime waren Colombiaans, maar woonden in Florida. Jaime legde uit dat hij een wetenschapper was met een opdracht in Trinidad en dat Andrea, een singer-songwriter, op bezoek was. Ze was overgehaald om Tobago te bezoeken om met hem te leren duiken en was behoorlijk zenuwachtig, maar Sean stelde haar al snel op haar gemak met zijn grappige verhalen.

Veel duikplekken in Speyside zijn geschikt voor zowel beginners als meer ervaren duikers, maar we gingen naar de Japanse tuinen, tegenover Goat Island, om het zwarte koraal te zien dat daar, ongebruikelijk voor het Caribisch gebied, groeit.

Zwart koraal, bleek van kleur maar vernoemd naar zijn zwarte skelet, wordt meestal zeer diep in de Caribische wateren aangetroffen, maar in het noorden van Tobago kan het net voorbij de 30 meter worden gevonden. We gingen naar 35m.

Deze prachtige plek stond boordevol oranje tubastraea-koraal, waarvan de kleur levendig afstak tegen het groene water. De plek is vernoemd naar de vele zeezwepen, waarvan men denkt dat ze op Japanse bonsaibomen lijken.

Met het minder troebele water hadden we nog beter zicht. De stroming nam aanzienlijk toe toen we het rif opkwamen, een bocht in de rotsklif om en door een kleine kloof genaamd Kamikaze Cut, voordat hij ons uitspuugde bij een paar kleine overhangen waar verpleegsterhaaien vaak slapen.

Later vertelde Tooley ons dat de stroming meestal hoog door de snede loopt, wat altijd voor een opwindende duik zorgt.

Terug op de boot keken we hoe Sean met Andrea en Jaime naar boven kwam. Ik zag een grote glimlach op Jaime’s gezicht en Andrea, met haar ogen zo groot als schoteltjes, was bijna in tranen. ‘Ik heb geen woorden,’ bleef ze maar zeggen – nogal iets voor een songwriter om sprakeloos te worden.

Ze kon niet wachten op de volgende duik, en als Sean hen niet had herinnerd aan de noodzaak om te ontgassen, weet ik zeker dat zij en Jaime nieuwe flessen hadden gepakt en meteen weer naar beneden waren gedoken.

LAPPY heeft ons afgezet bij een meerboei die we volgden naar de Roundhouse, een sleepboot van 24 meter die in 2003 met opzet tot zinken werd gebracht op de bodem van een hellend rif tussen Batteaux Bay en de hoofdbaai van Speyside.

Het wrak ligt rechtop op de zandbodem op 30 meter hoogte, met de bovenkant van de stuurhut op 20 meter hoogte, hoewel ik het nauwelijks kon zien vanwege de scholenvissen die er omheen cirkelden.

Ze gingen uit elkaar om mij door te laten en namen toen weer de formatie op.

Ik liet me even zakken en zag Tooley in de stuurhut, terwijl hij deed alsof hij de boot bestuurde. Het dek en de stuurhut waren bedekt met sponzen en zachte koralen, hoewel de aluminium romp niet zo bedekt was, omdat het metaal niet bij koraal past.

Na 10 minuten leidde Tooley ons weg van het wrak en een zandhelling op waar we Sean, Andrea en Jaime ontmoetten in het ondiepe water. De rest van het uur brachten we door met rondslenteren rond het rif, waar we nog meer geschilderde kreeften vonden, zoveel grijze en Franse maanvissen dat ik de tel kwijtraakte, witgevlekte en gigantische murenen en een jonge karetschildpad. Andrea kon nog steeds geen woorden vinden op de boot en Jaime grijnsde van oor tot oor.

Kat zorgt voor een klein lunchmenu in de duikwinkel, inclusief ceviche van koraalduivels en sandwiches. Het ruimen van de invasieve soort vindt plaats in het hele Caribisch gebied, waarbij duikmeesters de PADI-specialiteitscursus volgen en actief speervissen om alle koraalduivels die ze op duikplekken tegenkomen te verwijderen.

Om ze weg te gooien, zijn ze een vaste waarde geworden op de Caribische menu's, wat tegelijkertijd de consumptie van andere lokale soorten vermindert.

Tooley vertelde ons dat het de volgende avond op het menu zou staan ​​op onze laatste avond, toen we samen met Andrea en Jaime waren uitgenodigd om te genieten van eten, rum en een vleugje “lymin” op het terras van Sean en Kat.

TOOLEY HAD ZIJN SPEER de volgende ochtend met hem mee toen we vertrokken naar TDE Special, genoemd naar het vaak onverwachte zeeleven dat daar te vinden was.

Het water was nu rustiger en we sprongen over lichte deining heen, langs Little Tobago naar een kleine groep rotsen die nauwelijks boven het oppervlak uitkwamen. Terwijl we afdaalden langs de messcherpe vulkanische bergkam, ingelegd met koraal, konden we de Atlantische Oceaan tegen de rotsen erboven zien beuken.

Op 20 meter hoogte kwamen we bij een helling met een mengsel van zand en koraalrif, opnieuw een kleurenpracht maar meer tubastraea die we ooit hadden gezien.

Tooley begon wild te gebaren. Hij had nog een cherubijn-zeeëngel gezien, maar ook een nog zeldzamere vlamrug-zeeëngel, die alleen in het zuidelijke Caribische gebied en het noorden van Brazilië voorkomt. Hij veegde zijn hand over zijn haar en liet ons het teken zien dat de heldere gouden kleur aanduidde die van het gezicht van de kleine vis over zijn rug liep, een contrast met zijn helderblauwe lichaam.

Sean had ons geadviseerd niet over deze vissen heen te zwemmen als we ze zagen, omdat ze zich dan in het rif zouden verstoppen. Terwijl ik mezelf vergat in mijn opwinding, deed ik precies dat. Wauw! Zij waren weg.

We gaven mijn excuses aan, liepen weg en wachtten tot ze terugkwamen.

Ik kon mijn geluk niet geloven toen ik, ongeveer 10 meter verderop, een andere groep van hen zag rondschieten. Ik kreeg de aandacht

van de andere duikers, en we slaagden erin langzaam vanaf de zijkant te naderen om ze te bekijken.

Een levendige, bijna fluorescerende koningin-zeeëngel naast een gigantische spons bracht een paar seconden door met het bekijken van mij. Mateusz vond het heerlijk om veel kleine beestjes te vinden – pijlkrabben, poetsgarnalen,

een kleine ongewone krab in een spons, verschillende boxerkrabben, één met helderblauwe eieren en een andere met gele klauwen en gele eieren. Het was echt een bijzondere duik.

ONZE LAATSTE DUIK WAS OM Curry & Coconut, genoemd naar de saus waarin Sean en Tooley graag kreeft koken. We hadden tijdens eerdere duiken slechts een paar koraalduivels gezien, maar hier vonden we er een behoorlijk aantal, vooral omdat er op deze plek minder gedoken wordt dan op andere.

We verkenden met plezier de met riffen ingelegde, ondergedompelde top op 27 meter hoogte terwijl Tooley koraalduivels spietste en ze in een zelfgemaakte container bewaarde ter bescherming tegen hun giftige stekels.

Ik voegde me weer bij Sean, die me het teken gaf om te keren toen ik werd omhuld door een school van de grootste regenbooglopers die ik ooit heb gezien.

Jaime, die zich stoutmoedig voelde tijdens zijn laatste duik op de open waterbaan, was in zijn eentje aan het verkennen, terwijl Andrea dicht bij Sean bleef.

Toen ik hem neutraal boven het rif zag zweven, zwom ik ernaartoe om te zien wat hij had gezien. Een geschilderde kreeft verstopte zich onder een rots, terwijl zijn 50 cm lange antennes heen en weer zwaaiden. Toen ik binnenkwam om het te fotograferen, zag ik hoger op de rifhelling een groene murene die zo dik was dat hij er ronduit komisch uitzag. Jaime's ogen werden groot toen ik hem erop wees.

Terug bij het duikcentrum leegde Tooley zijn container – hij had 24 vissen gevangen tijdens die duik van 45 minuten!

Op het zachte geluid van Andrea’s nieuwste album dat op haar telefoon speelde (Busca y Encuentra van Andrea Del Pilar, vind het op Spotify of Amazon) genoten we van verse, goed gearomatiseerde en heerlijke koraalduivelceviche en zwartgeblakerde koraalduivel, vakkundig bereid door Kat.

Zittend op het dek met uitzicht op de oceaan, terwijl een volle maan een zilveren weerspiegeling over het water wierp, wist ik zeker dat ik de vleugelpunten van een manta aan de oppervlakte zag fladderen.

Misschien was het echt – Sean had ons verteld dat manta’s vaak vanaf hun dek dicht bij de kust te zien waren – of misschien was het een rumpunch te veel.