Duiken met een bijlmoordenaar

SAIPAN-DUIKER

Absoluut buiten de gebaande paden ligt Saipan op de Noordelijke Mariana-eilanden in de Stille Oceaan, op een relatieve steenworp afstand van het nieuws-Guam en een openbaring voor duikers als het gaat om het zeeleven en hardware in oorlogstijd. De enige aanvankelijke zorg van LISA COLLINS ging over wie het duiken precies zou regelen...

Gedeeltelijk ondergedompelde Sherman-tank uit WO II.

Ontmoeting met de duikgids: Harry Blalock

HARRY BLALOCK TREKTE OP naar ons appartement in zijn felrode vrachtwagen met verduisterde ramen, hoewel het onmogelijk was hem achter het stuur te onderscheiden.

Hij deed de deur open en stapte naar buiten.

We slaakten een zucht van verlichting toen hij ons joviaal begroette. Zeker geen bijlmoordenaar!

Alleen de eigenaar van Axe Murderer Tours op het eiland Saipan, op de centrale Noordelijke Marianen, 135 kilometer ten noorden van Guam.

Ik vroeg Harry naar de intrigerende naam van zijn bedrijf. De voormalige DJ legde uit dat hij 21 jaar geleden van de VS naar Saipan was verhuisd om een ​​radiostation te runnen. Hij was met een vriend gaan duiken en werd al snel een expert op het gebied van de duikplekken rondom het eiland.

Toen twee dames van de Amerikaanse marine vroegen of ze op hun vrije dag mee mochten duiken, regelde Harry een ontmoeting met hen de volgende dag op een afgelegen strand. ‘Hoe weten we dat je geen bijlmoordenaar bent?’ ze hadden gevraagd. Harry antwoordde dat dat niet het geval was, maar dat als ze wilden gaan duiken, ze hem moesten vertrouwen.

Na een aantal fantastische duiken verklaarden de dames dat Harry's het beste duikbedrijf was waar ze ooit gebruik van hadden gemaakt. Ze adviseerden het aan hun collega's van de Amerikaanse marine over de hele wereld, en Axe Murderer Tours was geboren, waarbij Harry een fulltime duiker werd. instructeur en gids.

De eerste duik: Lau Lau Beach

Onze eerste duik was bedoeld als een kantduik bij Lau Lau Beach, aan de zuidoostkant van het eiland, maar Harry had geluk gehad en slaagde erin ons aan boord te krijgen van een ondersteuningsboot voor de bemanning van een koopvaardijschip van de Amerikaanse marine.

Er is een mix van kant- en bootduiken rond het eiland, en Harry had een week duiken geregeld om ons het beste van beide te laten zien. Hij runt het bedrijf als een eenmanszaak, waarbij hij tankvullingen verzorgt en bootruimte huurt van kleine exploitanten op het eiland, wat goed lijkt te werken.

Voor bootduiken geldt, afhankelijk van de locatie van de duiklocaties, een toeslag van US $ 50-75 bovenop de kantduikprijzen.

Gelukkig voor ons heeft Harry door de jaren heen veel zeelieden lesgegeven van de enorme Amerikaanse koopvaardijschepen die zes maanden per jaar voor de kust van Saipan aanmeren.

In ruil voor zijn vaardigheden als gids had hij ons een gratis tocht op de bemanningstransportboot aangeboden, die snelle zeetests nodig had nadat er een nieuwe straalmotor was gemonteerd.

De hoofdingenieur van de Vadm KR Wheeler was aan de slag geweest vakantievilla en voegde zich bij ons aan de kade met zijn koffer, in de hoop op een paar slimme duiken voordat hij die middag weer aan het werk ging.

Het avontuur bij Banzai en Spotlight

DE SITES VAN BANZAI en Spotlight waren een perfecte locatie voor het testen van de snelheid over de vlakke, kalme zeeën, en aan het stuur zat de 2e hoofdingenieur van de Wheeler, een enorm schip dat 10 kilometer lange slangen levert om tussen brandstoftankers en andere koopvaardijschepen te kunnen lopen. .

Al snel kwamen we aan bij Banzai, een onder water gelegen berg vlakbij de beroemde Banzai-klif. De banzai! De oorlogskreet zou gehoord zijn tijdens de Japanse definitieve verdediging van Saipan toen de Amerikanen in juni 1944 binnenvielen.

Harry blies zijn stabjack op en liet het over de zijkant vallen, voordat hij het naar beneden volgde om het in het water te zetten. Normaal gesproken duikt hij met een enorme tank van 18 liter, dus hij geeft hier de voorkeur aan als het water kalm is.

We kleedden ons aan op de boot en sprongen erin, terwijl we geschreeuw en gelach van de andere kant hoorden toen de hoofdwerktuigkundige besloot Harry na te doen, zijn tank in het water gooide – maar verzuimde eerst zijn trimjacket op te blazen!

Terwijl het naar een diepte van 150 meter zakte, achtervolgde Harry het naar beneden, waarbij hij het op 33 meter wist te vangen en weer naar boven te brengen.

Zoals je je misschien kunt voorstellen, moest de Chief veel kritiek van zijn bemanning overnemen en werd hij de komende week het middelpunt van Harry's verhalen.

We daalden af ​​naar de top van de zeeberg op 15 meter hoogte en zagen een grote marmeren straal rusten op een richel dieper op 24 meter diepte. Na een paar foto's te hebben gemaakt, gingen we verder rond de berg, waarbij we tegen een lichte stroming aan liepen.

Harry had ons verteld dat deze duikplek normaal gesproken scheurende stromingen heeft die grote pelagische soorten aanvoeren. In wat een kleine stroming bleek te zijn, had ik niet verwacht iets te groots te zien, dus was ik verrast toen ik heel dicht bij mijn vriend een gevlekte adelaarsrog aantrof. Toen ik dichterbij kwam, zwom het weg in het blauw.

Uit de topografie en de koraalgroei blijkt duidelijk dat deze plek erg blootgesteld is aan de stroming en eventuele voorbijgaande stormen. Sterke harde koralen domineren de hele zeeberg, met kleine zachte koralen, enkele zeewaaiers en Halimeda-algen die de bijna steile wanden bedekken.

In eerste instantie leek er weinig leven te zijn, maar toen we naar het rif keken, kwam het tot leven met duizenden jonge vissen die zich hadden verstopt in de bescherming van harde koraalvingers. Overal waren veersterren, en veel verschillende soorten vlindervissen fladderden in paren rond, grazend over het rif.

De onderwatergrot: in de spotlight

Onze tweede duik was dichtbij, onder de rotswand bij Spotlight. We zouden in een grot duiken, gevormd door de erosie van de kalkstenen klif, met de ingang op 12 meter hoogte. Binnen zat een groot gat in het plafond en de zon stroomde door het water naar beneden, waardoor een spotlight-effect ontstond.

Verderop in de grot is er een klein gebied waar het mogelijk is om in volledige duisternis naar een luchtholte naar boven te komen, en daar kwamen onze fakkels erg goed van pas.

Toen we weer afdaalden, konden we het ongelooflijk levendige en heldere blauw van de oceaan achter de monding van de grot zien. Het zicht op beide locaties was verbazingwekkend op meer dan 40 meter afstand, wat de kleur van het water zo levendig maakte.

Er kan slechts vier maanden per jaar in Spotlight worden gedoken, tussen mei en augustus, als het weer goed is. Normaal gesproken zijn de zeeën in het gebied tamelijk ruw, waardoor in- en uitstappen moeilijk is.

Die dag hadden we vrijwel perfecte omstandigheden, met zeer zachte golven die tegen de klif boven ons hoofd beukten toen we aan onze veiligheidsstop begonnen.

Het water was een zwoele 29°, wat een luxe na onze vorige duik de week ervoor in Japan, waar de temperatuur slechts 17° was geweest!

Saipan's weer- en tyfoonseizoen

EEN BLOOTGESTELD EILAND ZIJN Midden in de Stille Oceaan, na Guam de grootste van de archipel van de Mariana-eilanden, en dicht bij de Marianentrog, het diepste deel van de oceaan, bevindt Saipan zich tijdens het seizoen tussen juli en oktober vaak in het directe pad van tyfonen.

In 2015 kreeg Saipan vijftien voltreffers te verduren, waarvan er één grote schade veroorzaakte over het hele eiland, waardoor het meer dan drie maanden zonder stroom of stromend water zat. Gelukkig was er het jaar daarop niet één voltreffer.

Tekenen van de verwoestingen die in 2015 zijn aangericht zijn nog steeds overal op het eiland te zien, al lijkt het uitzicht onder water daar niet onder te hebben geleden.

Het verkennen van het lokale zeeleven en de geschiedenis

Het uitstapje van onze volgende dag zou ook een bootduik met twee tanks zijn, maar dan op een van de kleine lokale speedboten. Een bootcharterbedrijf genaamd Fishguyz had verschillende geschikte kleine boten. Harry kwam ons weer ophalen bij ons appartement en bracht ons een korte afstand naar een pier naast een picknickplaats aan het strand.

De lokale Chamarro-bevolking komt graag samen voor een gemeenschappelijke picknick langs de witte zandstranden rondom een ​​groot deel van het eiland. De overheid heeft speciale barbecueplekken met parkeergelegenheid en vaak voorzieningen zoals douches en toiletten voor hen gebouwd.

Terwijl we de duikuitrusting achterin de vrachtwagen uitlaadden (Harry had onze BC's bewaard en register zodat hij ze kon afspoelen en te drogen hangen in de duikfaciliteit naast zijn huis), stopte er een kleine speedboot. Wij waren de enige duikers die dag.

Harry neemt sowieso niet meer dan vier, en hij gaf ons een aantal locaties.

Met de sterke geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog hebben we gekozen voor twee wrakduiken in de ondiepe lagune die over de hele lengte van het eiland loopt. Na duizenden slachtoffers te land, in de lucht en op zee zijn het hele eiland en de omliggende wateren als een heiligdom.

De wrakduik: drijvende Emily

Onze eerste duik, slechts 20 minuten langs de kust, was op de Floating Emily, een grote H8K-vliegboot van de Japanse marine. Het wordt vaak verward met een Amerikaanse B-29 bommenwerper vanwege de naam, die door de Amerikaanse marine feitelijk als codenaam werd gebruikt in radioberichten.

Hoewel het gebied redelijk verstoord is, zowel door de inslag als door de vele tyfonen door de jaren heen, zijn er nog steeds veel herkenbare kenmerken. Twee propellers staan ​​rechtop op de ondiepe, 9 meter diepe witte zandbodem. De geschutskoepel staat op enige afstand, weer rechtop.

Een groot deel van de romp is opgebroken en begraven in het zand, maar de enorme vleugels zijn grotendeels intact en herbergen een grote school grootoogtongen.

Kleurrijke vlindervissen schieten rond het wrak, dat vol zit met koraalgroei en vol met zeeleven.

Harry was erg blij dat we zo lang konden duiken als we wilden. We waren zo ondiep dat we ons geen zorgen hoefden te maken over deco-tijd en doken ruim een ​​uur lang, waarbij we veel interessante delen van het vliegtuig vonden verspreid over een redelijk groot gebied.

De cockpit, compleet met stoel en bedieningselementen, maar zonder de romp en de kap, bevond zich op behoorlijke afstand en werd daar waarschijnlijk tijdens een storm naartoe gedragen.

De wrakduik: Chin Sen Maru

DE VOLGENDE DUIK WAS AAN een groot Koreaans vrachtschip, de Chin Sen Maru, dat in de Tweede Wereldoorlog door de Japanners werd overgenomen en door de Amerikanen werd getorpedeerd. Het wrak ligt in één gebied, maar de romp is behoorlijk verpletterd en in elkaar geslagen.

Er zijn gebieden waar we, door onze maag iets naar binnen te zuigen, door de ruimtes tussen de laadruimten kunnen dringen, die vervolgens uitkomen in zee.

Het wrak is wederom slechts 9 meter diep, een korte boottocht in de lagune vanaf de Floating Emily.

Als een boos uitziende puppy volgde ons rond het scheepswrak een enorme rode snapper, gewend aan de gele onderzeeër die toeristen naar het wrak brengt, waaruit stukjes voedsel worden gegooid om vissen aan te trekken. We zagen verschillende groene schildpadden over het wrak varen.

Onder een kapotte vrachtplaat rustten verschillende wittoprifhaaien, terwijl soldaatvissen en grootoogvissen zich verzamelden in de schaduw van elke structuur die beschutting bood. Een groot 7.7 mm kanon stak, bedekt met koraalgroei, uit het wrak.

De lagune aan deze kant van het eiland is erg groot, met het rif in de meeste gebieden op behoorlijke afstand van de kust. Er zit slechts één hoofdsnede in die geschikt is voor schepen om de open oceaan in te varen, hoewel een kleine boot bij vloed in een of twee gebieden het rif kan doorkruisen.

Het diepste punt dat de lagune bereikt is slechts 10 meter, terwijl het merendeel een stuk minder is. In sommige gebieden is het mogelijk om bij eb enkele honderden meters helemaal naar het randrif te lopen.

Saipan: een unieke toeristische bestemming

Saipan is een gebied van het Amerikaanse Gemenebest en de enige plaats in de VS die Chinezen en Koreanen kunnen bezoeken zonder dat ze een visum nodig hebben. Veel grote in China en Korea gebouwde hotels herbergen grote aantallen toeristen, die allemaal deelnemen aan de vele busreizen die de belangrijkste historische plekken op de eilanden bezoeken, of felroze Mustang-cabrio's huren.

Het vermijden van de drukte

We huurden een auto voor een week, maar slaagden er grotendeels in de toeristen te vermijden door de locaties voor of na de rondleidingen te bezoeken, of verlaten stranden en plaatsen van historisch belang te vinden die de hordes niet bezoeken.

Het verkennen van de ruige kust en de grot

Aan de andere kant van het eiland is de kust een stuk ruiger, met grillige kalkstenen kliffen en geen stranden. Hier hebben we een kantduik gemaakt op de beroemdste duiklocatie van het eiland: de Grotto.

De onderwaterreis in de grot

Nadat we ons bij het busje hadden opgetuigd, klommen we 116 treden naar beneden en over een grote rotsformatie om het blauwe water van het ingestorte kalkstenen zinkgat in te gaan.

Het is een populaire plek voor snorkelaars en zwemmers, dus we daalden graag af onder de oppervlakte en gingen op weg naar de drie schitterende cyaankleurige uitgangen naar de open zee.

De diepte van de grot is 15 meter. Enorme oranje zeewaaiers domineren de rotsachtige bodem en vormen een prachtig contrast met het blauw daarachter. We gingen op weg naar de derde uitgang van de grot en zwommen naar een hellende muur die verder dan 60 meter zakte.

Een bezoek aan de vleermuizengrot

HARRY HEEFT HET UITGELEGD dat er veel bezienswaardigheden waren die vanaf de buitenkant van de Grot bezocht konden worden. Hij nam ons mee naar links om de Bat Cave te bezoeken, die bijna net zo groot was als de grot, met de top op 14 meter en de basis op 23 meter. Grote roze kantkoralen hingen aan het plafond en glazige veegmachines verstopten zich aan de achterkant.

Toen we terugkwamen in de Grot, onderzochten we de rotsen op de bodem en stegen ze geleidelijk op naar het uitgangspunt, terwijl we onze veiligheidsstop deden. Harry wees op een endemische en zeldzame naaktslak die in de grot leeft.

Kustduik op het strand van Lau Lau

Na de lange klim terug de trappen op, reden we naar Lau Lau Beach voor een kantduik. Lopend over een kort zandpad door de jungle kwamen we uit op een prachtig verlaten strand. Harry had ons gewaarschuwd om mee te nemen wetsuit laarzen, terwijl het koraal bijna tot aan de kustlijn reikte.

We liepen ongeveer 100 meter naar een stap in het rif, waar het plotseling naar ongeveer 3 meter zakte. Wij hebben onze aangetrokken vinnen en volgden een vast touw dat ons door een snee in het rif leidde.

Waar het geleidetouw eindigde, opende het rif zich in een buitenaards ogend zeegezicht met vreemde koraalformaties die ik nog nooit eerder had gezien.

Stalagmieten-achtige koraalvingers verspreidden zich zover het oog reikte, en onder hen voedden Meyers- en zadelvlindersvissen zich, terwijl verschillende soorten havikvissen tussen de grillige toppen neerstreken.

Een groene schildpad zwom langzaam over het rif, op zoek naar een plek om te rusten. Een grote kolonie anemonen gevuld met verschillende anemoonvissen verspreidde zich over een van de vlakkere delen van het rif.

Met heel weinig stroming was de plek prachtig, fascinerend en surrealistisch.

Reis naar het eiland Tinian

VIJF ZEEMIJLEN in het zuiden ligt het eiland Tinian. Harry had een iets grotere charterboot geregeld om ons en twee andere duikers over de diepzeetrog tussen de eilanden te brengen.

De zee werd een beetje schokkerig en de stromingen wervelden over het oppervlak, maar eenmaal in de beschermde wateren rond het eiland werd het weer kalm.

Duiklocaties op Tinian Island: Flemming Wall en Tinian's Grotto

We meren dicht bij een kleine klif aan en zouden eerst in Flemming Wall duiken, gevolgd door Tinian's Grotto op korte afstand.

We konden de zichtbaarheid niet geloven. Het was zelfs beter dan Saipan, op meer dan 50 meter hoogte!

De rand van Flemming Wall begon op 20 meter hoogte en zakte in een bijna verticale val naar meer dan 90 meter. Toen we vanaf 8 meter door een kloof naar beneden gingen en op ongeveer 25 meter hoogte de muur binnenkwamen, konden we de witte zandbodem onder ons zien.

De muur leek erg op Banzai, met een rotswand bedekt met kleine formaties koraal en algen, bezaaid met zeewaaiers.

Deco-tijd brak snel aan toen we vergaten onze diepte te controleren in het ongelooflijke zicht. Veel te snel waren we weer op de boot voor een veiligheidsstop van een uur voordat we verder gingen naar de Tinian Grotto.

Toen we begonnen af ​​te dalen, konden we op 5 meter hoogte een groot gat in de top van het rif zien. Terwijl we door het gat afdaalden, kwamen we in een grot bezaaid met helderblauw, waar gaten in de grot de zonovergoten oceaan naar binnen lieten.

Terwijl we door de Grot zwommen, zwommen we uit een van de gaten en langs de rifwand om een ​​ander gat binnen te gaan dat ons er weer in bracht.

In de grot vonden we vlammenschelpen, kreeften en veel verschillende naaktslakken. Het was een spectaculaire duik, zo levendig was het blauwe water bij de uitgangen.

Omdat we geen lucht meer hadden, klommen we door een van de gaten en vonden de duikboot vlak boven ons. In een poging zo lang mogelijk onder water te blijven, zwommen we naar de golven die tegen de rotswand braken tot we bij onze laatste 10 bar waren, genietend van de schoonheid van de duik.

Laatste duik op Wing Beach

Onze laatste duikdag was op Wing Beach, nog een kantduik, die slechts ongeveer vier maanden per jaar kan worden gedoken als het weer en de zee kalm zijn.

Net als bij Lau Lau kwamen we via een junglepad het strand op. Wing Beach is zelfs nog mooier, verlaten, afgezien van nieuwe sporen van een schildpad die de vorige nacht eieren was komen leggen.

DE ENIGE MANIER OM VERLEDEN TE KOMEN Om de golven op het rif te beuken, moet je naar het uiteinde van het strand lopen en voorzichtig door de rotsen en het ondiepe rif waden naast de klif die de baai vormt. Aan de rand is een heel klein gebied waar je langs het randrif kunt komen.

Terwijl we onze BC's oppompten, vielen we achterover in het diepere water om onze BC's neer te zetten vinnen aan terwijl u zweeft. De golf die werd veroorzaakt door de golven die naast ons over het rif braken, maakte dit een beetje moeilijk, maar al snel daalden we af, waarbij we de geleidetouwen volgden naar het rif.

We passeerden een enorme maar schuwe Napoleon-lipvis en bereikten een smalle snede in het rif, waar we doorheen zwommen om de muur op 23 meter hoogte binnen te gaan.

Toen we teruggingen naar het strand, zagen we veel gezonde koralen, interessante rotsformaties, insnijdingen, spleten en doorzwemmen. Duizenden jonge vissen schoten rond het rif, en scholen snappers zwommen in formatie in het blauw.

De duik was mooi en ontspannend, maar we konden zien hoe moeilijk het zou worden als het weer eenmaal veranderde, omdat we via behoorlijk wat golven naar buiten kwamen zoals we waren binnengekomen.

Het vaste geleidetouw kwam goed van pas toen we ons naar het ondiepe water sleepten.

Een glimp van de geschiedenis: de Sherman-tanks

Nadat we klaar waren met duiken, wachtten we op eb op onze laatste volledige dag, zodat we naar twee van de drie half ondergedompelde wateren konden waden.

Amerikaanse Sherman-tanks, achtergelaten tijdens de Slag om de Stille Oceaan in 1944 nadat ze waren beschadigd door Japanse kanonnen toen ze door het ondiepe water van de lagune reden.

We waadden 200 meter over het zeegras, de zee op heuphoogte. De eerste tank die we van dichtbij zagen, was volledig intact, ondanks dat er mensen op waren geklommen, en het was een ontroerend gezicht met het kanon naar land gericht.

De tweede tank, zo'n 100 meter verder weg en dicht bij het rif, zette mijn verbeelding op gang toen ik erlangs naar het land keek en dacht aan hoe de bemanning zich meer dan zeventig jaar geleden, op 70 juni 14, moet hebben gevoeld. tijdens de Slag om de Stille Oceaan.

Het vaste geleidetouw kwam goed van pas toen we ons naar het ondiepe water sleepten.

Nadat we klaar waren met duiken, wachtten we op eb op onze laatste volledige dag, zodat we naar twee van de drie half ondergedompelde wateren konden waden.

Amerikaanse Sherman-tanks, achtergelaten tijdens de Slag om de Stille Oceaan in 1944 nadat ze waren beschadigd door Japanse kanonnen toen ze door het ondiepe water van de lagune reden.

We waadden 200 meter over het zeegras, de zee op heuphoogte. De eerste tank die we van dichtbij zagen, was volledig intact, ondanks dat er mensen op waren geklommen, en het was een ontroerend gezicht met het kanon naar land gericht.

De tweede tank, zo'n 100 meter verder weg en dicht bij het rif, zette mijn verbeelding op gang toen ik erlangs naar het land keek en dacht aan hoe de bemanning zich meer dan zeventig jaar geleden, op 70 juni 14, moet hebben gevoeld. tijdens de Slag om de Stille Oceaan.