Duiken op de schouders van reuzen

OOST-PACIFIC DUIKER

Een mantarog genaamd Mathilde was slechts één belangrijke reden waarom SIMON MORLEY zijn recente reis naar Socorro, San Benedicto en Roca Partida – de belangrijkste eilanden van Revillagigedo – nooit zal vergeten.

“WELK BIER WIL JE DRINKEN?” is geen vraag die je vaak wordt gesteld als je weer op een RIB stapt nadat je klaar bent met duiken, maar in dit geval was het een welkome vraag. Het zijn de kleine dingen zoals het wachten op een koud biertje of warme chocolademelk die het duiken vanaf een liveaboard zo leuk maken.

Wat deze reis ook tot een plezier maakte, waren de ontmoetingen met de plaatselijke fauna, in dit geval enkele van de meest spectaculaire die ik ooit ter wereld heb gehad.

De Revillagigedo-archipel is een groep vulkanische eilanden in de Stille Oceaan, bekend om hun unieke ecosysteem en ook wel de ‘kleine Galapagos’ van Mexico genoemd – en met zeer goede reden.

We bezochten het afgelegen gebied aan boord van de Belle Amie, de grootste boot in de Nautilus-vloot, met ruime hutten, grote duikdekken, speciale cameratafels en elke dag verschillende uitstekende, vers bereide maaltijden om de calorieën te compenseren die onvermijdelijk zijn verbrand worden tijdens meerdere dagelijkse duiken.

ONZE GROTE DIERENONTMOETINGEN was echter begonnen voordat we de Revillagigedos bereikten, met een korte boottocht vanaf het vertrekpunt van San Jose del Cabo voor verschillende duiken met de zeeleeuwenkolonie bij Los Islotes.

Terwijl u zich klaarmaakt om van de RIB te rollen, is het geluid van de zeeleeuwen die tegen elkaar blaffen oorverdovend, en u blijft het onder water heel duidelijk horen. Het duurde niet lang voordat we gezelschap kregen van onze vinpotige vrienden, die in een waas als torpedo's langs ons heen raasden en een idee kregen van ons en van wat we van plan waren.

Blijf oppervlakkig, wacht geduldig en ze komen naar je toe. Toen ze zich eenmaal op hun gemak voelden met onze aanwezigheid, speelden ze maar al te graag met ons, waarbij ze tonrollen en loopings om ons heen uitvoerden en elkaar achtervolgden.

Een spelletje verstoppertje was altijd hun favoriet, waarbij ze achter ons aanslopen om aan een te trekken vin of een cameraflitser. Het is altijd een geweldige ervaring om met deze nieuwsgierige beestjes te duiken, maar dit was slechts een opwarmertje voor het hoofdevenement.

We reisden 235 zeemijl zuidwaarts en kwamen aan in San Benedicto en onze eerste stop, de Boiler. Deze locatie bestaat uit twee onderzeese pinakels, een grote en een kleine, zo'n 50 meter uit elkaar en met meerdere sterke stromingen die schijnbaar vanuit alle hoeken binnenkomen.

ZODRA WE ROLDEN in het water hoorden we de dolfijnen om ons heen kletsen en lachen, maar helaas kozen ze ervoor om in het blauw te blijven, net buiten camerabereik.

Op ongeveer 18 meter hoogte zijn er een paar balkons waarop je witpunthaaien op elkaar kunt zien liggen, die je observeren terwijl je voorbij komt, met af en toe een gigantische murene die langs de rotswand omhoog golft, op zoek naar zijn volgende maaltijd. De spanning was voelbaar. Zouden we manta's zien? Hoeveel? Waar waren ze?

Terwijl we de doorgang tussen de pinakels maakten, waarbij we alle kanten op werden geduwd, duurde het niet lang voordat de grote jongens zich bij het gezelschap voegden. Ik was zo druk bezig om in de verte een oogje in het zeil te houden dat het een paar seconden duurde voordat ik de enorme schaduw registreerde die direct en slechts een paar centimeter boven ons zweefde. Manta's ahoi!

De eerste werd al snel vergezeld door een andere, en al snel zweefden ze om de beurt om ons heen en speelden ze in onze stroom van uitgeademde bellen in een prachtig gechoreografeerd ballet.

Het was een magisch gezicht en we genoten ervan om naar de duikvluchten, bochten en rollen te kijken, omdat ze meer gratie en evenwicht vertoonden dan wij, onhandige duikers ooit zouden kunnen hopen.

ONZE EXTREEM GROTE VRIENDEN leek ervan te genieten dat mensen al eerder optraden, blijkbaar probeerden ze elkaar te overtreffen in termen van hoe dicht ze bij ons konden komen, en de steeds ingewikkelder wordende trucs die ze konden uithalen. Als het kon, waren we de hele dag blijven liggen, maar de no-deco-limieten stonden in de weg.

Een van de hoogtepunten van de reis is natuurlijk Socorro Island zelf, dat op de route ligt en hoog gewaardeerd wordt door duikers over de hele wereld. Als je geluk hebt, en als het weer en de tijd het toelaten, is er ook een optie om 's nachts te snorkelen met zijdehaaien. De omstandigheden waren niet de beste toen de kans zich voordeed, maar ik wilde deze kans niet missen.

De haaien worden aangetrokken door de schijnwerpers van de boot, en in eerste instantie zie je er slechts een of twee om je heen varen. Voor je het weet staan ​​er hier en daar meer dan 20 darters, nieuwsgierig naar jou, maar tegelijkertijd voorzichtig.

Het is behoorlijk opwindend om tegelijkertijd tussen zoveel haaien aan de oppervlakte te zijn, en ik heb nog nooit zo'n ontmoeting met haaien gehad.

Naarmate de avond verstreek, verslechterde het weer snel en de kapitein besloot wijselijk verder te gaan in plaats van de geplande twee dagen te blijven in de hoop het water in te kunnen gaan.

Soms, hoe graag je ook wilt duiken, moet je gewoon weten wanneer je het op je kop moet slaan en verder moet gaan. Er is altijd wel een andere dag voor een duik.

Het hoogtepunt van de reis was voor ons in ieder geval Roca Partida. Het maakt deel uit van de militaire zone van Mexico, dus moesten we vergunningen verkrijgen van de plaatselijke marinebasis voordat we voor anker gingen.

Roca Partida – of Split Rock – is ongeveer 100 meter lang en ontspringt in twee toppen boven de waterlijn. Meeuwen en domoren maken er hun thuis (en hun badkamer) van, maar wij waren daar voor de actie onder water. Het was opnieuw de bedoeling dat we twee dagen zouden blijven en verder zouden gaan, maar na de eerste paar duiken werd het duidelijk dat dit de plek was waar we moesten zijn.

De kapitein zei dat hij daar nog nooit zoveel manta's en haaien had gezien tijdens zijn eerdere reizen, dus stemden we unaniem voor een verblijf daar voor de rest van de reisroute.

Er zijn enkele ernstige stromingen bij Roca Partida; het is niet de plek om licht te duiken, maar de beloningen zijn spectaculair, met meerdere planken waarop de witpuntjes zich kunnen verzamelen, en er komen regelmatig grote scholen Galapagos-haaien en hamerhaaien voorbij.

BOVEN DITEr varen enorme scholen jacks en tonijnen rond, en je kunt jezelf daar heel gelukkig tussen verliezen, maar wees niet verbaasd als er af en toe een haai tussen de vissen door komt glijden, schijnbaar uit het niets, om je te bekijken. Dan vaart hij weer weg, waarbij de vis uiteengaat en zich om hem heen sluit als een lijkwade van zijde.

Opnieuw kwamen onze zeer grote pelagische vrienden naar buiten om met ons te spelen, soms alleen of af en toe in paren, en deden tot onze verbazing en vreugde hun beste acrobatische routines.

Ze moeten geweten hebben dat we camera's op hen gericht hadden, want ze stonden altijd te popelen om op te treden.

Elke manta heeft unieke markeringen en er was een catalogus op de liveaboard van al degenen waarvan bekend was dat ze het gebied bezochten.

Eén bepaalde rog genaamd Mathilda leek ons ​​altijd in het water te komen zoeken. Of dit kwam omdat we altijd met zijn tweeën wegdoken van de rest, dus het was meestal lekker rustig, of dat ze ons gewoon leuk vond, weten we niet, maar Mathilda volgde ons waar dan ook.

we gingen als een grote puppy en eisten aandacht. Als ik een bal had moeten gooien, zweer ik dat ze hem kwispelend met haar staart zou zijn gaan halen.

Recent onderzoek heeft aangetoond dat manta's de hoogste hersen-lichaamsmassaverhouding hebben van alle vissen en een uitzonderlijk niveau van intelligentie vertonen.

Het hoofd vinnen aan weerszijden van hun hoofd zijn er niet alleen om plankton naar de mond te leiden, zo lijkt het; wetenschappers geloven dat ze ook worden gebruikt voor communicatie.

Direct oogcontact wordt ook beschouwd als een vriendelijke verbinding, en ze wekken de indruk dat u geniet van de interactie. Ik had graag geweten wat Mathilda dacht, terwijl ze ons voortdurend volgde met die grote, diepe ogen, haar vinnen elke keer dat ze dichtbij kwam, krulde en trilde ze om in onze bubbels te spelen, of gewoon om te poseren voor foto's.

OVER HET GEHEUGENBARE laatste duik van de reis Mathilda was er aan onze zijde vanaf het moment dat we het water in gingen en volgde ons terwijl we voor de laatste keer rond Roca Partida reden, genietend van de bezienswaardigheden en zoveel mogelijk foto's makend.

Terwijl onze bodemtijd langzaam wegtikte en we op het punt stonden onze SMB in te zetten, gleed Mathilda regelrecht naar ons toe en strekte haar vleugeltip naar mij uit, terwijl ze mijn hand streek alsof ze voor de laatste keer afscheid wilde nemen. Het was iets volkomen onverwachts, anders dan al het andere in mijn duikervaringen.

Het gebeurt niet elke dag dat je een nieuwe vriend maakt, vooral niet zo'n grote, maar we zijn blij dat we dat hebben gedaan. Ik hoop dat we binnenkort op een dag terug zullen zijn om Mathilda en al haar familieleden weer te zien. Als ik verder dook, dan was dat door op de schouders van reuzen te duiken.