Kinderspel in Gozo

ONZE DOCHTER IS GESPOT We komen uit het water en ik zie dat ze naar mij reikt terwijl we teruglopen naar de vrachtwagen. Ik haast me om mijn tank neer te zetten en mijn tank af te trekken droogpak terwijl ze in de armen van mijn oppasbroer kronkelt – is ze plotseling wanhopig op zoek naar hereniging na mijn korte verblijf onder de golven.

Mijn partner en ik kleden ons om en pakken onze spullen in de vrachtwagen, waarbij we Mabel tussen ons en terug naar mijn broer doorgeven als we worden geconfronteerd met taken waarbij twee handen nodig zijn. We binden haar vast in haar autostoeltje en ze slaapt voordat we de hoofdweg bereiken.

Op dagen als deze voelt duiken met een baby op sleeptouw als een makkie.

Het is allemaal vrij nieuw voor ons. Deze reis naar Gozo is pas de tweede keer dat we duiken sinds Mabel 14 maanden geleden werd geboren, een vervolg op een week in Somabay in Egypte toen ze zeven maanden oud was.

Voor die eerste duik vakantievilla we reisden met een paar vrienden met een baby, en zorgden voor babysitten en duiken in een tag-team, zodat we een deel van de tijd met elkaar konden omgaan.

Hier op Gozo proberen we een andere optie voor kinderopvang. Mijn 19-jarige broer Yoji past op in ruil voor zijn accommodatie en transfers. Mijn partner en ik waren ervan uitgegaan dat we Yoji en Mabel in Marsalforn zouden achterlaten terwijl we aan het duiken waren, maar duikgidsen Denis Marin en Georgia Mainente – verantwoordelijk voor het Atlantis Diving Center terwijl eigenaren Brian en Stephania Azzopardi de stad uit zijn – waren er snel bij om stel voor dat ze in plaats daarvan met ons meekomen in de duikwagen.

Ik had eigenlijk niet verrast moeten zijn – het team had al een appartement voor ons geregeld met een kinderbedje en een kinderstoel, en het duikcentrum is uitgerust met een grote stapel speelgoed van de dochter van Azzopardis.

Op de een of andere manier zijn we het meest gezinsvriendelijke duikcentrum ter wereld tegengekomen.

WIJ HEBBEN GOZO GEKOZEN deels omdat het een van de warmste winterduikbestemmingen in Europa is, maar ook omdat ik ernaar verlang om hier terug te komen sinds ik iets meer dan 10 jaar geleden leerde duiken in Xlendi Bay.

Ik heb tijdens die reis nooit de belangrijkste onderwaterattracties van het eiland bereikt – geweldige geologische kenmerken zoals de Blue Hole, Inland Sea en Cathedral Cave – en het is de hoogste tijd om ze van de lijst af te vinken.

Hierheen komen in november, en dat voor slechts een week, is nogal een riskante zet, maar het is de enige keer dat we de tijd hebben, dus we duimen voor mooi weer.

Wij hebben geluk. Na twee weken harde wind zijn de duikplekken aan de noord- en westkant van het eiland weer open, net op tijd voor onze aankomst.

We beginnen in Dwejra, aan de Binnenzee, en maken ons klaar op het steenachtige strand naast toeristen die wachten op een vissersboot die hen door het 80 meter lange kanaal door de klif zal brengen. Het is een gemakkelijke toegang vanaf de steiger en na een korte duik aan de oppervlakte naar de opening van de tunnel dalen we af over ondiepe rotsblokken waar baardvuurwormen en groene lepelwormen leven.

Het is hier schemerig en smal, maar als we een reeks planken afdalen naar 24 meter hoogte, wordt het kanaal breder en wordt het overspoeld met prachtig blauw licht. Blijkbaar maakt het oneindige zicht dit tot een traktatie van een eerste duik.

We gaan links het kanaal uit en volgen de met algen bedekte muur tot we een smalle grot bereiken die diep in de klif uitsnijdt en alleen toegankelijk is als de omstandigheden goed zijn. Terwijl ik zachtjes heen en weer wordt getrokken door de deining terwijl ik naar binnen ga, begrijp ik waarom je dit niet zou willen proberen bij ruiger weer.

Er is een grote school damselfish die de ingang van het kanaal lastigvalt en hier en daar een paar jonge papegaaivissen en schorpioenvissen, maar qua flora en fauna is deze plek (en Gozo in het algemeen, zoals ik de komende dagen zal leren) echt eentje voor algen- en sponzenliefhebbers.

Een tapijt van heldergroen, rood en paars bedekt de muren en biedt voldoende weidegrond voor het handjevol naaktslakken die verspreid over het terrein verspreid liggen.

De volgende ochtend zijn we helder en vroeg terug in Dwejra om in de Blue Hole te duiken voordat iemand anders daar komt. Er zijn sowieso nauwelijks andere duikers in de buurt – de meeste duikcentra op Gozo zijn in de winter zelfs gesloten – maar Denis neemt geen enkel risico.

Zijn voorzichtigheid loont: we hebben de plek voor onszelf, en de toegang is daardoor een verbazingwekkende ervaring, het wateroppervlak is volkomen stil en maakt plaats voor de helderheid van een boog aan de ene kant en de duisternis van een grot aan de andere kant. ander.

WIJ VERKENNEN DE GROT (die, op slechts 14 meter diepte en met een brede opening, voor iedereen toegankelijk is), waar zeepalingen en garnalen zich verstoppen in gapende horizontale scheuren in de rots, voordat ze door de boog naar buiten gaan.

Sla rechtsaf, zoals we nu doen, en je vindt de ruïnes van het Azure Window, ooit Gozo's beroemdste fotomoment, maar sinds maart 2017 slechts een stapel enorme rotsblokken op de zeebodem.

Het instorten van de boog tijdens een voorjaarsstorm was een klap voor het eiland, maar gelukkig was het verlies van de bezienswaardigheden de winst van het duiken – dit is nu een schitterende duikplek.

Er is nog niet veel leven – alleen een vaag pluisje groene algen op de door de zon gebleekte rotsen – maar dat maakt niet uit. Het gebied is een waar doolhof van doorzwemmogelijkheden en biedt eindeloze routes om te verkennen.

Als we teruggaan langs de Blue Hole, gaan we de schoorsteen op, bijna recht omhoog van 20 naar 12 meter, en dan weer omhoog naar 7 meter om ons in de Coral Gardens te bevinden. Het is erg leuk, en ook mooi, de wanden van de doorgang zijn omzoomd met gele anemonen die plaats maken voor geelgroene algen bovenaan die helder oplichten in de zon. Coral Gardens, zo ontdekken we, is beschut en ondiep, perfect voor beginners.

We maken onze duik in de Blue Hole af – weer helemaal alleen. Tijdens de veiligheidsstop kijk ik naar toeristen die vanaf de rotsen erboven naar binnen turen en naar een paar kleine visjes die vlak onder het oppervlak rondscharrelen. Als ik vanaf nu één manier zou moeten kiezen om elke duik af te ronden, zou dit het zijn.

De wandeling terug naar de parkeerplaats, rond gladde rotspoelen en langs een pad uitgehouwen in de met fossielen gevulde koraalkalksteen, is zwaar maar niets vergeleken met de route die we de volgende ochtend nemen naar Crocodile Rock – een andere duiklocatie van Dwejra. .

Lekker in mijn droogpak en onderpakIk heb het serieus warm tegen de tijd dat we behoedzaam over de maanachtige uitgestrektheid van stekelige kalkstenen poelen zijn gegaan, en het is een opluchting als ik eindelijk in het water van 20° kan stappen. Ik kan me niet voorstellen hoe deze wandeling er midden in de zomer uit moet zien.

We zwemmen een paar minuten aan de oppervlakte richting de enorme rots van Crocodile Rock voordat we afdalen om te ontdekken dat er veel meer van de rots onder water zit dan erboven.

Terwijl we het aan onze linkerkant houden, dalen we geleidelijk af naar 39 meter, waar we rotsblokken op de zeebodem vinden, maar geen teken van het aantal grote tandbaarzen waarvan ons wordt verteld dat ze hier soms rondhangen.

Boven ons verschijnen plotseling honderden barracuda's, die zich in een enorme onderwatervallei tussen twee steile pieken bevinden. Ze stromen over de steile rand van de rots naar ons toe, cirkelen rond onze groep voordat ze in ondieper water verdwijnen. Het is een fascinerend gezicht.

Na een paar dagen met Mabel op het strand van de Binnenzee te hebben gespeeld, wil mijn broer graag een aantal andere delen van het eiland zien. Dus na nog een duik in de Blue Hole neemt Denis ons mee naar de zoutpannen, de locatie van een handvol duikplekken voor verschillende smaken en ervaringsniveaus.

Om Dwejra vanuit Marsalforn te bereiken, moet je Victoria binnenrijden, de belangrijkste stad in het centrum van Gozo, en weer terugrijden, een reis van ongeveer 25 minuten, maar de zoutpannen zijn slechts een korte rit langs de kust.

Gozitanen oogsten al sinds de Romeinse tijd zout uit ondiepe poelen op dit prachtige stukje kust. In de zomer moet je oppassen dat je onderweg naar het water niet in de pannen stapt, maar in de winter is dat geen probleem, dus stampen we er dwars doorheen.

DE VOLGENDE DAG we keren allemaal terug naar de zoutpannen, Yoji en Mabel spelen in de rotspoelen in de zon terwijl Steve en ik met Denis in Double Arch duiken.

De boog zelf is adembenemend – hij verschijnt uit het niets aan de ene kant van een groot natuurlijk amfitheater – maar rechtvaardigt niet de vervelende 10 minuten durende duik aan de oppervlakte om er vanaf de kust te komen.

Als je moeite gaat doen om naar een duikplek in dit deel van Gozo te gaan, spaar dan je energie voor Cathedral Cave. Er zou aan het uiteinde van de zoutpannen een ladder moeten zijn die je precies op de juiste plek voor de grot brengt, maar die is tegen de tijd van ons bezoek weggespoeld en zal pas in de lente worden vervangen.

Dat betekent dat de enige manier om er te komen is om 100 treden af ​​te dalen in de Wied il-Ghasri-kloof, gevolgd door nog eens 10 minuten zwemmen aan de oppervlakte – dit keer in een wat pittoreskere omgeving.

Onder water is het de gebruikelijke mix van jonge schorpioenvissen, naaktslakken en algen, totdat ik ineens geluk heb en spot

een beetje Octopus verstopt in een gat in een muur. Vanaf dat moment is het het leven in de zee en Denis wijst op een pantoffelkreeft en een naaktslak van een Zwitserse koe, terwijl een inktvis in een spleet bij de opening van de grot op de loer ligt.

Cathedral Cave is enorm, zowel boven als onder water, wat zijn naam volledig rechtvaardigt. Een klein raam laat frisse lucht binnen en genoeg licht waar we onze fakkels niet bij nodig hebben, en als we weer onder water duiken om weer naar buiten te gaan, baadt de monding van de grot in blauw.

Op de terugweg naar de kloof beuken de golven krachtig tegen de rotsen boven ons, een teken van de komst van een weerfront dat betekent dat dit ons laatste bezoek aan Gozo's beroemde duikplekken aan de noord- en westkust deze week zal zijn.

De klim terug naar de kloof is vermoeiend, maar ik zou het allemaal zo nog een keer doen voor nog een glimp van de Cathedral Cave.

WIJ GAAN NAAR HET ZUIDEN van het eiland voor onze laatste duiken, waarbij we de beschutte baai van Mgarr ix-Xini en de tot zinken gebrachte passagiersveerboot Karwela uitproberen. De wrakduik is niets bijzonders – met het dek op 33 meter hoogte is er niet genoeg tijd om goed te verkennen tijdens een no-decoduik.

Bovendien wordt er zo vaak in Karwela gedoken dat er nauwelijks leven is, zelfs na twaalf jaar onder water.

Het tegenovergestelde geldt voor het zeeweidegebied dat we passeren op de terugweg naar de kust, waar ik niet minder dan vier octopussen zie, plus mijn allereerste langsnuitzeepaardje.

Mgarr ix-Xini herbergt ondertussen een rel van inktvissen en botten, een kans voor Steve om zijn macrolens tevoorschijn te halen na dagenlang spectaculaire groothoekopnamen te hebben gemaakt, en een passend lonende plek voor mijn broer om voor de eerste keer te gaan duiken. tijd.