Chesil by Night (met JD)

OM EERLIJK TE ZIJN, Ik heb altijd nachtduiken gehad in de liveaboard-duikbox, en zelfs dan zou ik waarschijnlijk slechts de moeite nemen om deel te nemen aan een of twee symbolische onderdompelingen tijdens mijn tijd op zee.
Dus toen ik werd uitgenodigd om een ​​nachtduik in Groot-Brittannië te maken met mijn vaste duikbuddy Damian Brown, werd mijn “ja, dat zou ik graag doen” met enige aarzeling uitgesproken.
Damian, die een voorliefde heeft voor beide macro's fotografie en tamelijk grote haaien, hadden door de duikervaring geleerd dat er na het seizoen een aantal geweldige duiken te doen zijn bij Chesil Cove in Dorset, met berichten over Octopus en roggenwaarnemingen die de ronde doen.
Dus, nachtduik of dagduik, ik moest gewoon mee voor de rit.
Ik ben misschien een onbekende op het gebied van nachtduiken in Groot-Brittannië, maar ik ben geen onbekende in duiken in het donker in Groot-Brittannië of zelfs Chesil Cove, omdat ik daar door de jaren heen vele malen heb gedoken tijdens de lente- en zomermaanden.
In de zomer van 2015 hebben we zelfs een nachtduik in de baai geprobeerd, maar de zon wilde maar niet ondergaan en de pub Cove House Inn, slechts enkele meters van het strand gelegen, werd uiteindelijk gewoon te veel van het leven. Een gelijkspel.
Ik heb ook een flink aantal Britse wrakken in totale duisternis overdag gedoken, dus ik denk dat ik gekwalificeerd was voor wat ons te wachten stond!

CHESIL COVE IS DUIKBAAR bij elke stand van het getij, en alle stromingen die daar worden aangetroffen, zijn meestal zwak en hoogstens alleen maar deinend.
De plek is beschut tegen zowel noordelijke als oostelijke winden, maar alles wat vanuit het zuiden of westen binnenkomt, maakt het binnenkomen of, nog belangrijker, het verlaten van het water vrijwel onmogelijk.
Niet alleen dat, maar het zicht zal op zijn minst somber zijn na een periode van of tijdens twijfelachtig weer.
Chesil Cove ligt aan het einde van het 18 kilometer lange Chesil Beach, waar de kiezelstenen uiteindelijk ophouden en de Portland-kalksteen begint.
Een paar wrakken liggen vrij dicht bij elkaar, met de schaarse overblijfselen van één (de Preveza) op slechts een paar meter van de kust.
De skeletresten van de James Fennell- en de Gertrude-wrakken zijn ook in het gebied te vinden, maar er is beslist een boot voor nodig om ze te bereiken.
Damian en ik gingen een uur voor zonsondergang naar het klassieke Chesil Cove-toegangspunt voor een zichtcontrole en om al onze spullen op hun plaats te hebben voor de duik voordat het donker werd. Een betonnen scheepshelling bij een kleine parkeerplaats biedt redelijk gemakkelijke toegang tot het begin van het eigenlijke strand, dat op het hoogste punt 11 meter boven de zeespiegel ligt.
Dit is natuurlijk geen probleem voor degenen die met gewichten, cilinders en andere lastige dingen naar de kustlijn afdalen, maar wacht maar tot je het in omgekeerde volgorde moet doen!
We waren die avond in november niet de enige jongens die naar het strand gingen. Chesil heeft een aanhang van hardcore lokale duikers die in het water zullen zijn wanneer er een periode van goed zicht is, dag en nacht.
In tegenstelling tot de mislukte nachtduik een jaar of zo eerder, kwam en ging de glorieuze zonsondergang snel, en waadden we vlak na het donker het vlakke, kalme water in.
De temperatuur van het water ligt in die tijd van het jaar rond de 13°C, dus hoewel niet superkoud volgens Britse normen, is het voor mij winter onderpak en zeker een Arctic Hood-tijd.
Ooit waren we ver genoeg verwijderd om ons niet langer te voelen vinnen op de zeebodem dumpten we onze lucht en zonken naar beneden met brandende fakkels. Het komt tegenwoordig zelden meer voor dat ik zonder camera duik, maar af en toe laat ik hem aan boord van de boot of in het busje achter om alleen mentale herinneringen op te halen en mezelf op te nemen in de duikervaring.
Dit zou een van die duiken worden, dus ik liet Damian aan het camerawerk over terwijl ik potentiële onderwerpen verkende.

Zodra je ondergedompeld bent de zeebodem blijft stenig met een lichte deining, en op de 6-8m-markeringen maken stenen plaats voor zand en stukken rots. De gebieden van 8 tot 15 meter bieden de beste habitat voor al het goede, waar de rotsen groter worden en verder uit elkaar liggen – wat meer beschutting biedt voor degenen die ervoor kiezen om daar te wonen.
Als eerste op de lijst van nachtelijke bezoekers van ons fakkellicht zou een sierlijk zeeslakje aan een stukje flora hangen. Dit opvallende exemplaar identificeerden we later als Polycera quandrillineata of de vierlijnige naaktslak, wat verwijst naar de vier lijnen op zijn rug.
Degenen die niet bekend zijn met duiken in Groot-Brittannië zullen misschien verbaasd zijn als ze horen dat er een grote verscheidenheid aan zeeslakken in de thuiswateren te vinden is, waarbij er voortdurend nieuwe soorten worden geïdentificeerd.
We gingen verder en terwijl onze fakkelstralen over de zeebodem veegden, was ik niet verrast toen ik een paar kathaaien begroette die languit op het zand lagen.
Deze kleine jongens zijn er in overvloed in Groot-Brittannië, maar vormen fotografisch uitstekende onderwerpen omdat ze zich niet zo druk lijken te maken over naderende duikers.
We passeerden schol en verschillende botjes op het zand, maar geen golf- of stekelroggen. De gewone kreeften waren op volle kracht te zien, waarbij de blauwe tint van hun schelpen steeds indrukwekkender werd onder fakkellicht.
Ik was heel blij dat ik na tien minuten uiteindelijk een eenzame John Dory vond. Ik had daar in de zomer met ze gedoken en gezien hoe ze zich voedden met jonge vissoorten, maar eigenlijk alleen via mijn cameralens als ik eraan terugdenk.
Ze houden zich ook niet zo bezig met duikers en leken 's nachts nog nieuwsgieriger dan overdag – misschien waren ze geïnteresseerd in hun eigen spiegelbeeld in onze camera of maskeren lenzen?
De markeringen op deze soort zijn bijzonder opvallend en er wordt aangenomen dat de grote donkere stip op de zijkant wordt gebruikt om een ​​“boze oog” te laten zien als het gevaar nadert.
Niemand lijkt echt de oorsprong van de naam John Dory te kennen, wat jammer is omdat deze vrij specifiek is, maar we weten wel dat deze vissen maximaal 65 cm groot worden en solitaire jachtdieren zijn.
Hun olijfkleurige kleur tegen een rugachtige achtergrond accentueert volgens mij hun bijna prehistorische uiterlijk, en ik ben er zeker van dat ze een angstaanjagend gezicht moeten zijn voor elk ongelukkig beestje op hun pad.
Een van de voordelen die nachtduiken in Groot-Brittannië biedt ten opzichte van liveaboard-nachtduiken in het buitenland, is dat je niet voortdurend wordt geflitst door de fakkelstralen van andere duikers – afgezien van die van je buddy natuurlijk. Het niet hoeven nadenken over een piercing door naderende koraalduivels zorgt naar mijn mening ook voor een meer ontspannend nachtelijk avontuur!
We lieten JD eraan over en vinnen verder naar het westen, nog iets dieper water in. Navigeren is gemakkelijk tijdens het duiken bij Chesil Cove – onthoud gewoon dat “buiten west is, thuis oost” en als u eraan denkt uw kompas mee te nemen, zult u niet ver mis gaan.
Eén wezen dat mij altijd boeit onder water, en één dat we vanavond hebben ontmoet, is de inktvis. Het valt mij niet alleen altijd op hoe inktvissen eruit zien als iets uit een andere tijd, maar ze komen toch ook van een andere planeet?
Ze behoren tot de Cephalopoda-familie waartoe inktvis behoort Octopus, en er wordt onder duikers gezegd dat als je je hand uitsteekt en hun tentakels met je vingers nabootst, ze je zullen benaderen alsof ze een van hun eigen tentakels onderzoeken.
Ik moet deze theorie nog in de praktijk zien werken, maar ik vind het idee leuk! Net als bij octopussen is het moeilijk te begrijpen hoe dergelijke wezens hun kleur en textuur kunnen aanpassen aan hun omgeving.
We naderden de afgesproken halverwege van 20 minuten en raadpleegden onze kompassen. Op dit punt draaiden we om naar het oosten voor een langzame vin terug naar de kust, waarbij gedachten aan lokaal bier en houtvuren zich begonnen te registreren.

JD VERSCHIJNT nogmaals, net als nog een aantal kattenhaaien. Het is meestal op dit punt tijdens een duik zonder camera dat ik begin te wensen dat ik hem had meegenomen – wanneer de kou in de botten begint te kruipen, en het rommelen met camera-instellingen en flitsers je vaak kan helpen om je op iets anders te concentreren dan rillend.
Damian vestigde mijn aandacht op een kleine garnaal die uit zijn rotsachtige huis stak en ik zweefde net boven het zand terwijl hij een paar schoten afvuurde.
Voor mij wordt de intensiteit van een duik 's nachts versterkt, en hoewel je gezichtsveld veel beperkter is dan bij daglicht, heb je het gevoel dat de omgeving leeft van onzichtbare wezens.
Naarmate het water ondieper werd, begon de lichte deining toe te nemen en begon het zand weer in stenen te veranderen. Wij hadden de niet gevonden Octopus of een van de roggen, maar we waren aan een avontuur begonnen, en een avontuur is toch zeker geen avontuur als je al je doelstellingen met succes hebt voltooid? De ontbrekende doelstellingen zorgen er alleen maar voor dat je terug wilt komen voor meer.
Ik hou gewoon van Chesil Cove, en ik weet voor de lokale hardcore duikers die ik eerder noemde dat het inderdaad een heel bijzondere plek is. Als je wilt duiken tussen de beestjes die we tegenkwamen en nog veel meer, dan is de beste tijd om te bezoeken de zomer, en in die tijd is het zelfs mogelijk om met niet-inheemse trekkervissen te duiken.
Onze ervaring laat echter zien dat het mogelijk is om lang nadat het officiële “seizoen” is afgelopen, in dit geval eind november, een aantal fantastische duikmogelijkheden in Groot-Brittannië te benutten. Ik kijk ernaar uit om het gebied in de lente opnieuw te bezoeken, wanneer de cyclus van het onderwaterleven helemaal opnieuw begint.

• Om Chesil Cove te bereiken, gaat u richting Portland via de A354 / Portland Beach Road, rijdt u naar Chiswell en laadt u uw spullen uit bovenaan Brandy Row, waar de oprit naar het strand begint. Kitverhuur en luchtvullingen bij Underwater Explorers, www.underwaterexplorers.co.uk of Dive Beyond, www.divebeyond.co.uk