Broederlijk geluk

JOSS WOOLF grijpt namens anderen de kans om een ​​avontuurlijker dan gebruikelijke liveaboard-groepsreis te ondernemen – maar zou zij de schuld op zich nemen of de eer genieten?

IN HET MIDDEN VAN aan de Zuid-Egyptische Rode Zee, een halve mijl uit elkaar, vind je Big Brother met zijn vuurtoren, gebouwd door de Britten in 1883, en Little Brother. Het is een zeer geïsoleerd paar rotspartijen.

Er woont niemand, maar af en toe is er militaire aanwezigheid. Vroeger moest het ongelukkige slachtoffer, als straf voor een misdrijf, van het ene eiland naar het andere zwemmen over de ‘door haaien geteisterde’ wateren.

Twee jaar geleden kreeg ik het stokje over van het leiden van een aloude jaarlijkse duiktrip van de British Society of Underwater Photographers naar de Rode Zee, vele jaren geleden begonnen door John Bantin, vervolgens voortgezet door Linda Dunk en gedurende minstens de afgelopen 15 jaar door Jan Maloney. .

Tegenwoordig variëren de leeftijden van onze groep van de onschuld van 32 tot de wijsheid van 82.

We zijn allemaal onderwaterfotografen met verschillende ambities en reizen al een aantal jaren met veel plezier samen.

Onze gebruikelijke route was in het noorden, waarbij we, als het weer het toelaat, de wrakken van Abu Nuhas, de Thistlegorm, Jackson Reef en de onnavolgbare Ras Mohammed met Shark Reef en het wrak van de Yolanda omvatten. Af en toe zijn we voor de verandering eens verder zuidwaarts gegaan, naar de grotten van St John's en Fury Shoal, maar de Brothers hebben nooit op onze agenda gestaan.

Dat kwam deels doordat ze een aantal jaren af ​​en toe gesloten waren voor publiek, maar ook omdat het wat uitdagendere duiken niet iedereen aansprak.

Deze keer, met een goede kans om dorsmachines, hamerhaaien en oceanische witpuntvissen te zien, dacht ik dat ik de groep op een dwaalspoor zou brengen en van de gelegenheid gebruik zou maken om de haaien een bezoek te brengen.

Er waren 22 van ons aan boord van de Hurricane, een van de Tornado-vloot beheerd door Duikreizenen winnaar van de DIVER Liveaboard of the Year-prijs van dit jaar.

NA EEN GEWELDIGE WEEK bij St John’s, met zijn aantrekkelijke grottenstelsels en frequente ontmoetingen met Napoleon-lipvissen, namen we afscheid van de helft van de groep.

Een dag later, met een nieuwe groep opgewonden gasten die allemaal blij waren geïnstalleerd, de check-outduiken waren voltooid en de gin-voorraden waren aangevuld, was het tijd voor de 12 uur durende nachtelijke overtocht naar de Brothers, iets wat ik niet zou kiezen om nog een keer te doen in een haast je

Met zeer sterke wind en golvende zeeën was het waarschijnlijk een van de ergste zeereizen die ik ooit heb meegemaakt tijdens een duiktrip.

Twee sets houten deuren in onze hut sloegen de hele nacht luid; je moest je aan de zijkanten van je bed vastklampen om te voorkomen dat je op de grond werd gegooid, en je wist dat elke poging om uit bed te komen om de positie te corrigeren de misselijkheid zou veroorzaken waaraan velen van ons onvermijdelijk zouden bezwijken.

Combineer dat scenario met de gebruikelijke buikbuik, consistent met bijna elke reis naar de Rode Zee, waarbij ik voorrang heb gegeven aan mijn maag terwijl ik met mijn gezicht naar beneden boven het toilet kniel...

Ik zal niet meer zeggen!

Hoe onze kapitein en bemanning erin slaagden de boot veilig aan te meren, in het donker om 3 uur 's nachts, te midden van de striemende golven en huilende wind, met zes touwen die aan ondergedompelde ligplaatsen moesten worden vastgemaakt, blijft voor mij een mysterie en een eer voor hen.

Hoewel de reis die eerste ochtend zijn tol eiste van het aantal bereidwillige duikers, werden degenen die er wel in slaagden om 5.30 uur aan de oppervlakte te komen, ruimschoots beloond met een zeer nauwe ontmoeting met een enorme voshaai. Tot die groep behoorde ik uiteraard niet.

Tegen het einde van de ochtend voelde ik me echter voldoende hersteld om aan de tweede duik van de dag te beginnen. We hadden al twee oceanische haaien van bovendeks rond de boot zien cirkelen. Toen we eenmaal naar binnen waren geglipt, zonder enige stroming, helderblauw water en sprankelende zonneschijn, hadden we het soort ontmoeting waar je alleen maar van droomt.

Maar liefst drie oceaniërs, elk met hun heerlijke entourage loodvissen (jammer dat ze blauw waren en niet geel, maar je kunt niet alles hebben, toch?).

De hele duik bleven ze onder ons rondkruisen.

Niemand hoefde zelfs maar vanuit vrijwel elke hoek te bewegen voor die perfecte opname; het enige wat we hoefden te doen was wachten tot het onze beurt was voor de fly-past.

Het kostte me meer dan 20 jaar terug naar mijn eerste bezoek aan Elphinstone met mijn duikclub. Nog steeds geschrokken van de erfenis van de film Jaws, was ik erg nerveus over de mogelijkheid van een ontmoeting met een ‘gevaarlijke’ oceanische witpunt genaamd Sid, naar wiens territorium we op het punt stonden af ​​te dalen.

De duikgidsen hadden ons allemaal verteld dat we volledig uitgerust op de achterkant van de boot moesten wachten terwijl ze de plek controleerden om er zeker van te zijn dat het veilig was. Na twintig minuten waren ze nog steeds niet terug en namen wij, of beter gezegd ik, het uitvoerende besluit om in te grijpen.

Je kunt je alleen maar voorstellen welke schok ik voelde toen ik Sid direct onder de boot aantrof.

Onze hulpeloze gidsen stonden op de zeebodem te wachten en we hadden geen andere keuze dan zo snel mogelijk af te dalen en ons bij hen te voegen, waar we de rest van de duik bleven.

Ik kan me herinneren dat ik binnen de grenzen van ons kleine plateau een groep babyverpleegsterhaaien vond onder een groot, laaggelegen tafelkoraal en een paar steenvissen.

Anders zou het mij niet zijn opgevallen.

Sid ging niet weg; andere groepen duikers kwamen en gingen, maar op een gegeven moment moesten we allemaal naar boven komen en natuurlijk zijn we hier allemaal nog steeds om het verhaal te vertellen.

HET PUNT VAN DEZE ANEKDOTE is om de absolute angst die we destijds voelden voor de oceanen – en voor alle haaien – te vergelijken met het pure plezier om vandaag de dag in hun nabijheid te zijn. Natuurlijk moet men niet zelfgenoegzaam zijn; er hebben zich een of twee dodelijke incidenten voorgedaan.

Ons vermaak werd alleen beperkt door de uitputting van onze lucht, maar er waren veel glimlachen op de gezichten van de mensen na die duik en de lunch was een zeer luidruchtige aangelegenheid. Helaas bleven de haaien de rest van de dag afzijdig, maar we hadden al geluk gehad.

Er zijn een paar behoorlijk goede wrakken op Big Brother, niet ver van de vuurtoren. De Aida 11 was een Italiaans schip dat troepen vervoerde toen het op een nacht in 1957 in aanvaring kwam met Big Brother. Met het ondiepste punt op slechts 15 meter is het een groot, relatief intact wrak.

Hoewel de stroming vaak sterk is, zijn de zachte koralen prachtig en trekt het wrak een overvloed aan zeeleven aan en biedt het geweldige foto mogelijkheden.

De Numidia, een voormalig Brits vrachtschip van 130 meter, zonk pas op zijn tweede reis, op weg naar India, in 1901.

Het schip, dat nu bijna verticaal tussen de 8 en 80 meter ligt, had locomotiefwielen aan boord, en deze zijn nog steeds te vinden. De enorme diepte maakt het echter over het algemeen ontoegankelijk voor de recreatieve duiker.

Alleen toegankelijk per RIB, aan de andere kant van het eiland, kwamen we binnen voor een nieuwe kans om de ongrijpbare voshaai te zien. Heel vervelend genoeg slaagde er iemand erin om onder ons allemaal door te varen zonder door iemand gezien te worden behalve Ahmed, onze gids, en BSoUP-voorzitter Paul Colley!

Een enkele mantarog waagde zich in ons gezichtsveld voordat we de hoek om zweefden over een fantastische koraaltuin met genoeg levendig oranje vrouwelijke anthias om de hele Rode Zee te bevolken.

Als je op de ontspanknop drukt, zorgen de flitsers ervoor dat ze allemaal strak tegen het rif aan liggen, dus je drukt de ontspanknop nog een keer snel in voor een dichtere samenvoeging van kleuren.

Ik herinner me dat onze lieve duikgids, een voormalige huisarts uit Yorkshire, tijdens een reis naar de Seychellen een paar jaar geleden me vertelde dat de verhouding tussen vrouwelijke anthias en mannen ongeveer 10 op één was, een statistiek die, zei ze, weerspiegelde eerder die van de menselijke situatie op Mahe, waar ze woonde.

WIJ ZIJN GEGROEID gewend aan het patroon van het weer; wakker worden met harde wind, een grote deining en golven die over de bovenkant van het duikdek slaan en in de loop van de dag geleidelijk afnemen. De ochtend van de dag dat we gingen duiken is Little Brother geen uitzondering.

In de loop van de nacht zijn er nog twee boten gearriveerd, waarvan de bemanning van één ervan moeite heeft om enkele ligplaatsen te vinden. Hoe die boten met houten romp meedogenloos lijken te woelen – ik ben blij met de veel stabielere stalen romp van de Hurricane.

De vroege ochtendduik is bedoeld om een ​​grotere kans te geven om de dorsmachines te zien, maar om half vijf lijken we te midden van 5.30 nieuwelingen op de fiets te zitten die allemaal hetzelfde idee hebben! Dus geen haaien vanochtend, maar toch een prachtige schilderachtige duik met barracuda's, scholen bannervissen, tientallen naaldvissen en veel schoonmaak- en voeractiviteiten.

Terwijl we rond het rif lopen, stuiten we al snel op een muur van sterke stroming die ons terugdringt. Er zijn nu zoveel duikers in het water dat we door de bubbels de vissen niet meer kunnen zien.

Ik heb besloten terug te gaan naar de boot en de duik te beëindigen wanneer een oceanische geflankeerd door pilotfish uit de duisternis tevoorschijn komt. We proberen hem te volgen, maar hij verdwijnt al snel en we wachten geduldig onder de boot tot hij terugkomt. Dat gebeurt niet, dus uiteindelijk geef ik het op en probeer naar de achterkant van de boot te gaan.

DE STROOM HEEFT opgepakt, en het is nogal een strijd om de ladders te bereiken, die nu met geweld stijgen en dalen, in harmonie met de deining van de zee.

Eindelijk lukt het me om houvast te krijgen en mijn weg naar boven te beginnen als een onverwacht Chinees gezicht me vertelt dat ik op de verkeerde boot zit!

Oh nee! Betekent dit dat ik de boete van één ijsje aan elk lid van de bemanning moet betalen?

Wat het wel betekent, is een lange, zware duik tegen de stroom in, waarbij je een logge camera meesleept. Ik zie dat andere leden van onze groep zich als windzakken aan ankerlijnen vastklampen, maar besluit het toch te proberen (ik ben een BSAC-duiker!) en naar de ladder te zwemmen.

Ik ben nu behoorlijk buiten adem door al het zware vinnen, maar eindelijk is de achterstevenlijn bijna binnen mijn bereik.

Het is maar 6 cm verwijderd, maar er zijn nog een tiental goede trappen nodig voordat ik het eindelijk kan bevatten.

Ik houd het even vol om op adem te komen. De ladder staat maar 4 meter verderop, maar ik kan er niet bij. De bemanning werpt me een lijn toe en uiteindelijk trekken ze me weer in veiligheid.

‘Ik leef nog’, verklaar ik, eenmaal terug aan boord met een kop warme chocolademelk in mijn hand. Grappig, maar precies dezelfde woorden worden geuit door de volgende duiker die tevoorschijn komt.

Eén van de bemanningsleden wijst in de verte op een RIB. Tot mijn verbazing blijkt het er eentje van onszelf te zijn. De plotselinge sterke stroming heeft een deel van onze groep en hun gids zo ver weggevaagd dat het alleen dankzij de arendsogen en het snelle verstand van onze ervaren bemanning is dat ze nu veilig weer aan boord zijn.

Ze zagen veel haaien in de open water voordat ze werden opgehaald.

Veel te snel is onze tijd bij The Brothers voorbij en is het tijd om via Elphinstone terug te keren naar de haven. Het weer komt hoe dan ook dichterbij en onze kans is nu voorbij.

In tegenstelling tot onze reis hierheen zal de wind nu de hele weg achter ons staan. We hebben ongelofelijk veel geluk gehad.