GROTE DIERENDUIK
Ja, als Napoleon Bonaparte van duiken had gehouden, zou hij zich snel hebben gerealiseerd dat Sint-Helena niet de slechtste plaats ter wereld is om je dagen in ballingschap te beëindigen. SCOTT BENNETT was onder de indruk
Er zijn strikte regels voor interacties met walvishaaien. Het probleem is dat niemand de haaien heeft verteld!
Is daar niet een vulkaan?” vroeg een vriend toen ik mijn aanstaande reis naar Sint-Helena aankondigde. Verbijsterd duurde het even voordat hij besefte dat hij aan Mt St. Helens dacht.
‘Nee, de plaats waar Napoleon werd verbannen,’ antwoordde ik. Toen een sprankje herkenning, hoewel ik betwijfelde of hij precies wist waar het was.
Gelegen in de Zuid-Atlantische Oceaan, 1200 mijl ten westen van Zuid-Afrika en 1800 mijl ten oosten van Zuid-Amerika, staat Sint-Helena niet bepaald op de reguliere toeristenradar.
Het eiland, slechts 10 kilometer lang en 15 kilometer breed, werd voor het eerst ontdekt door de Portugezen in de 1659e eeuw, maar bleef onbewoond totdat de Britse Oost-Indische Compagnie in XNUMX arriveerde.
Het blijft het op één na oudste grondgebied van Groot-Brittannië, na Bermuda.
Eeuwenlang was de enige manier om er te komen per boot. De afgelopen jaren maakte de RMS St Helena elke drie weken de vijfdaagse reis vanuit Kaapstad en was de enige verbinding van het eiland met de buitenwereld.
Dat veranderde allemaal in november 2017, met de opening van de luchthaven. Hoewel voltooid in 2016, ontstonden er problemen als gevolg van overmatige windschering. Het duurde nog een jaar voordat de eerste commerciële vlucht landde, en nu is het eiland slechts zes uur vliegen verwijderd van Johannesburg.
Desondanks blijft Sint-Helena aantrekkelijk buiten de gebaande paden. Ik was met vijf andere duikers op tournee gegaan om erachter te komen hoe het was.
De vlucht vervulde mij echter met angst. Ik had een artikel gelezen waarin werd beweerd dat de landing op Sint-Helena de meest angstaanjagende was die de auteur ooit had meegemaakt.
Gelukkig waren de omstandigheden perfect en kende onze landing vrijwel geen hobbels. De busrit tussen de terminal en het vliegtuig op de luchthaven van Johannesburg was zenuwslopend geweest!
De manier van werken op het eiland werd al snel duidelijk. Wij waren de enige vlucht voor de komende drie dagen, met slechts 76 passagiers, maar toch duurde het een vol uur om de immigratiedienst in te checken en onze bagage op te halen.
Bij de carrousel kwam een streng kijkende vrouw op me af met vragen, met name of ik eten meebracht. “Ik heb een chocoladereep; is dat goed?" vroeg ik.
‘Dat hangt ervan af of ik honger heb,’ antwoordde ze voordat ze een brede grijns vertoonde. “Welkom op Sint-Helena!”
Bagage opgehaald, hebben we ons transport gevonden wachtend, samen met Matt Joshua, manager van het Mantis Hotel, en Anthony Thomas, eigenaar van duikcentrum Sub-Tropic Adventures.
The Mantis is gevestigd in een 18e-eeuwse rij voormalige officiersverblijven. Het is de chicste plek in de stad en heeft ook gratis wifi, een welkome grondstof daar.
Met een vrije middag ging ik op verkenning. Jamestown, ingeklemd tussen steile kliffen, is doordrenkt van geschiedenis, met meer dan 100 monumentale gebouwen. Main Street staat bekend om zijn ongerepte Georgische architectuur, met veel gebouwen die zijn opgetrokken uit het lokale vulkanische gesteente.
Het eeuwenoude Consulate Hotel heeft een indrukwekkende gevel en op het bovenste terras staat een levensgrote figuur van Napoleon. De St. James’ Church dateert uit 1772 en is de oudste Anglicaanse kerk op het zuidelijk halfrond.
Het meest iconische bouwwerk van Jamestown, gebouwd in 1829, is echter Jacob's Ladder, een trap van 699 treden die Jamestown verbindt met Ladder Hill Fort.
Geen enkele foto doet recht aan de enorme omvang ervan. Alleen al het omhoog kijken naar de beklimming was voldoende om duizeligheid te veroorzaken. Misschien later.
De inwoners noemen zichzelf heiligen. Ze spreken Engels, maar met merkwaardige gebruiken waar je even aan moet wennen. Een vriend noemde het een kruising tussen Cornwall en Australië, maar ik kon Kiwi- en Ierse verbuigingen ontdekken. Ze verzachten het voor de toeristen, maar zodra de lokale bevolking begint te praten, is een vertaler nodig!
Voorbij het oude douanekantoor vond ik Sub-Tropic Adventures en daarachter de Steps, de opstapplaats voor de duik van de volgende dag. Delen van gaas omhulden de kliffen erboven om vallende stenen te voorkomen. Op de kale rots waren de woorden “Welcome RMS St Helena” geschilderd, met daarnaast het nieuwere “Farewell RMS St Helena 2017”.
Om 9 uur was iedereen aanwezig om hun spullen in elkaar te zetten. Twee groepen gingen in twee RIB's, ronduit chaotisch voor Sint-Helena-normen! Het bleek lastig om aan boord te komen en op de RIB te stappen terwijl deze in de meedogenloze branding gooide.
Gelukkig zorgden talloze helpende handen ervoor dat duikers en uitrusting veilig aan boord kwamen. Met Anthony's vader Larry aan het roer vertrokken we naar Lighter Rock, 20 minuten ten oosten van James Bay.
Toen hij zich in het water stortte, werden dramatische zeegezichten onthuld die het steile terrein erboven weergalmden, met enorme rotsblokken en steile rotswanden vol grotten, bogen en uitsteeksels.
Het zicht was uitzonderlijk, soms bijna 50 meter, ongetwijfeld vanwege het gebrek aan afstromend sediment. De watertemperatuur was een comfortabele 25°C, terwijl mijn pak van 5 mm voldoende warmte bood.
Rifbouwende koralen waren afwezig, maar een overvloed aan manteldieren, algen en sponzen omhulde de rotswanden.
Endemische oranje bekerkoralen voegden een vleugje kleur toe, samen met harpoenwier (een rode alg), kleine anemonen en verschillende soorten hydroïden.
Wat verbaasde was de omvang van het vissenleven. Geïsoleerde eilanden zoals Sint-Helena zijn magneten voor het onderzeese leven. De Benguela-stroom ontmoet daar het koele water van de Zuid-Atlantische Gyre, wat resulteert in een samensmelting van westelijke en oostelijke Atlantische en circumtropische soorten. Het isolement van het eiland heeft geresulteerd in een verscheidenheid aan endemische soorten.
Verbazingwekkend productief waren Sint-Helena-vlinders, in scholen die duikers konden overspoelen. Toen ik mijn foto's later opnieuw bekeek, bleek dat wat leek op stroboscoop-terugverstrooiing eigenlijk een bijna oneindig aantal vissen was!
Pluizige vuurwormen met baarden schoten over de rotswanden, terwijl grote gevlekte schorpioenvissen niet waarneembaar waren, zoals ik ontdekte toen ik er bijna mijn hand op legde! Eekhoornvissen en zwartgebande soldaatvissen vermengden zich onder richels en overhangen, terwijl gevlekte murenen met open mond tuurden.
Wat twee soorten papegaaivissen leken, was eigenlijk één. De strigaatpapegaaivis doorloopt twee kleurfasen; Aangenomen wordt dat de kleinere gele versies vrouwtjes zijn en de grotere doffe paarsgrijze mannetjes.
Ongrijpbaarder waren de egelvlindervissen, met een opvallend patroon met een chocoladebruine kop en onderste helft, en een witte bovenkant. Groene schildpadden en karetschildpadden zijn beide aanwezig, hoewel er geen gegevens zijn over succesvol nestelen op het eiland.
Een korte boottocht verderop ligt de Bedgellet, een van de acht duikbare wrakken. Het werd uit Groot-Brittannië gehaald om een ander wrak, de Papa Nui, te redden. Het schip brak tijdens een storm los van zijn ligplaatsen, waarbij zowel zichzelf als andere boten beschadigd raakten. In 2001 heeft de regering het als kunstmatig rif laten zinken nabij Long Ledge aan de zuidkust.
Het vaartuig, dat rechtop staat op 18 meter hoogte, is een andere magneet voor het leven van vissen. Scholen vlindervissen zwermden over de met begroeiing bedekte bovendekken.
Beneden flitsten glasoogsnappers en eilandzwijnen karmozijnrood terwijl ze tussen de talrijke openingen fladderden. Tijdens de veiligheidsstop foerageerden sergeant-majors en oceaanartsvissen samen tussen de rotsen in een golvende massa. Het was moeilijk te geloven dat we daar de enige duikers waren!
De rest van de week werd besteed aan het verkennen van locaties, voornamelijk langs de noordwestkust van het eiland. De omstandigheden werden ruwer, waardoor we enkele ondiepere locaties en wrakken misten, maar er was nog steeds genoeg te ontdekken. Opvallend was Long Ledge, een steile reeks natuurlijke formaties die lijken op de trappen van een kolossale onderzeese tempel.
Een andere favoriet was het Frontier Wreck, een trawler die werd gebruikt voor cannabissmokkel voordat hij door de overheid in beslag werd genomen. Het werd in 1994 tot zinken gebracht als kunstmatig rif en ligt op een diepte van 27 meter, gedeeltelijk omgevallen op zijn kant, waarbij het corroderende frame lijkt op de ribben van een lang geleden dode walvis.
Samen met de koraalduivel zwermde Sint-Helena witte zeebrasem in overvloed, samen met Sint-Helena scherpneuskogelvissen, eilandkoffervissen en Sint-Helena lipvissen. Ik was te verdiept in het grote geheel om naar de naaktslakken en kreeften te zoeken.
Op een andere dag doken we er met een paar westkustlocaties in de buurt van de luchthaven. Sugar Loaf en Barn Cap hadden een zicht van meer dan 40 meter. Vooral de almaco-jack was nieuwsgierig en naderde vaak duikers, terwijl de grote oceaantrekkervissen voorzichtiger bleken te zijn.
Kleinere neven van de manta, Chileense duivelsroggen, kruisten de open water en we zagen er zeven tijdens de twee duiken. Andere locaties zoals Egg Rock, Billy Mayes Revenge en Torm Ledge onthulden allemaal een geweldig visleven en uitstekend zicht.
Ik nam een middag vrij voor een korte rondleiding naar High Knoll Fort, de grootste militaire installatie van het eiland. Vanaf de hoogte van 584 meter waren de uitzichten op het eiland spectaculair.
Ver beneden ligt het Plantation House, dat dateert uit 1792 en de thuisbasis is van de beroemdste bewoner van het eiland, Jonathan. Met een leeftijd van 188 jaar wordt aangenomen dat deze schildpad het oudste levende landdier ter wereld is, en bovendien nog steeds behoorlijk kwiek!
Maar de reis zou samenvallen met de komst van een aantal zeer grote bezoekers. Tussen november en maart verzamelen walvishaaien zich in grote aantallen rond het eiland. Ze kunnen worden geobserveerd tijdens het duiken, maar excursies zijn bedoeld voor snorkelaars, waarbij ontmoetingen met individuen beperkt zijn tot 45 minuten.
Deelnemers moeten op 3 meter afstand van de haaien blijven en elkaar niet aanraken. Waren de haaien maar op de hoogte van de regels!
We vertrokken vanuit James Bay en het duurde niet lang voordat Anthony er een vond.
Ik dook samen met dit individu van 8 meter ongeveer 15 meter verderop aan de oppervlakte.
Het maakte een abrupte bocht en liep mijn kant op, en mijn eerste waarneming van een walvishaai frontaal was betoverend.
Terwijl ik vrolijk fotografeerde, wist ik niet hoe dichtbij het was. Toen ik omhoog keek, zag ik tot mijn schrik dat het zich op een armlengte afstand bevond en manoeuvreerde ik verwoed om het te ontwijken. “Het was niet mijn schuld; Ik bewoog niet eens, 'protesteerde ik tegen Anthony, die de aflevering vanaf de boot had bekeken. ‘Maak je daar maar geen zorgen over,’ grinnikte hij.
We brachten de volgende 40 minuten door met de opmerkelijk tolerante haai. Tijdens ontmoetingen in andere landen verdwenen ze als ik het water in ging, maar niet op Sint-Helena. Toen ze wegzwommen was achtervolging niet nodig, omdat ze onvermijdelijk terugkwamen om nog eens te kijken.
Ze worden niet lastiggevallen door vloten boten, dus ik vermoed dat snorkelaars eerder een nieuwsgierigheid dan een ergernis zijn.
We deden het twee dagen later opnieuw, toen een enorm individu van 10 meter nog nieuwsgieriger bleek. Ik ging ruim van tevoren uit de weg en het was zonder twijfel de beste ontmoeting die ik heb meegemaakt.
Op onze laatste dag hebben we een eilandtour gemaakt met Aaron Legg van Aaron's Adventure Tours. Ondanks zijn compacte formaat beschikt het eiland over een buitengewoon scala aan topografieën, van grasvlaktes en halfwoestijn tot weelderige, met bossen begroeide bergtoppen. Vierwielaandrijving bleek essentieel op de rammelende wegen.
Napoleon Bonaparte werd in 1815 door de Britten naar Sint-Helena verbannen en stierf daar zes jaar later. Onze eerste stop was het graf van Napoleon, in een prachtige omgeving in de Sane Valley. Het enige dat ontbrak was Napoleon, aangezien zijn lichaam in 1840 was opgegraven en teruggestuurd naar Parijs.
We gingen verder naar zijn woning in Longwood House om te horen over de complottheorieën rond zijn dood. De officiële oorzaak was maagkanker, maar velen beweren dat de Britten hem hebben vergiftigd. Onze gids geloofde dat hij bezweken was aan langdurige blootstelling aan gifstoffen in het behang.
Een omweg naar de kust onthulde dramatische kliffen met een spectaculair uitzicht op Turk’s Cap en de Barn, formaties die we tijdens onze duikexcursies gezien hebben.
We hebben ook enkele draadvogels gezien, de nationale vogel van het eiland en de enige inheemse vogelsoort.
Aan de zuidkant van het eiland domineren eucalyptusbossen het landschap, afgewisseld met uitgestrekte vlas-, bananen- en koffieplantages.
Nog hoger omhullen boomvarens Diana's Peak, het hoogste punt op 818 meter. Dramatische formaties omvatten twee rotspilaren genaamd Lot en Lot's Wife, terwijl Sandy Bay een zwart zandstrand onthulde, een bewijs van de vulkanische oorsprong van het eiland. Zelfs na zeven uur hadden we nog niet alles gezien.
Op reis naar Sint-Helena brengt enkele uitdagingen met zich mee. Vanuit Groot-Brittannië duurt het 17 uur vliegen plus een overnachting in Jo’burg. SA Airlink voert twee vluchten per week uit. Bagage is beperkt tot 20 kg, maar gelukkig is 15 kg extra toegestaan voor duikuitrusting. Informeer Airlink bij het boeken en het voegt het toe aan uw ticket.
Het is het beste om een pakket te regelen met een ervaren reisorganisatie die het eiland kent en weet hoe het werkt. Ik maakte gebruik van African & Oriental Travel Company, die de allereerste duikgroep per vliegtuig binnenbracht.
Het is van cruciaal belang om een pakket inclusief duiken te boeken. De eilandcultuur heeft zijn eigen tempo en prioriteiten, wat in strijd kan zijn met de moderne toeristische gevoeligheden, dus opdagen en duiken proberen te regelen kan tot teleurstelling leiden.
Er zijn slechts twee duikorganisaties en trips worden niet dagelijks gegarandeerd.
Zorg er ook voor dat uw internationale ticket gewijzigd kan worden, voor het geval de Airlink-vlucht naar Johannesburg wordt geannuleerd. En neem een kopie van uw ziektekostenpolis mee, want immigratieambtenaren zullen hierom vragen.
Sint-Helena is een opmerkelijke bestemming, zoals een tijdafwijking uit de jaren zeventig of een parallel universum. In ons gekke tijdperk van hyperconnectiviteit biedt het een heerlijke frisse wind. Omdat er wereldwijd zoveel duiklocaties zijn die dood geliefd zijn, is dit een reis die de moeite waard is om te ondernemen.
FEITBESTAND
HOE ER> Veel luchtvaartmaatschappijen vliegen op Johannesburg. SA Airlink vliegt twee keer per week naar Sint-Helena, op zaterdag en dinsdag.
DUIKEN & ACCOMMODATIE> Subtropische avonturen, stadventures.com. Mantis Sint-Helena-website
WANNEER TE GAAN> Het hele jaar door, maar de rustigste zeeën en het beste zicht zijn van november tot begin maart.
GEZONDHEID> Bezoekers moeten bij aankomst een kopie van de ziektekostenverzekering overleggen. De dichtstbijzijnde hyperbare kamers bevinden zich in Zuid-Afrika.
GELD> Het Sint-Helena-pond staat op één lijn met het pond sterling, dat overal wordt geaccepteerd. Er zijn geen geldautomaten en creditcards worden niet veel gebruikt.
PRIJZEN> Afrikaanse en Oosterse reisorganisatie kan pakketten van zeven nachten regelen met verblijf in B&B in de Mantis, 10 duiken en drie walvishaai-snorkels met Sub-Tropic, alle vluchten en transfers, een nacht in Johannesburg en een dagtocht over het eiland vanaf £ 2626 pp (twee delen).
BEZOEKER Informatie: De officiële website van Sint-Helena Toerisme
