Voorbij de wiebel

LIVEABOARD-DUIK

Zeewetenschappelijke tv-presentator MAYA PLASS heeft zich grotendeels geconcentreerd op duiken in Britse wateren, dus haar eerste liveaboard-trip om met haaien en roggen in de Rode Zee te duiken was een grote stap – en niet zonder kinderziektes

JE KAN STERVEN! Dat was een oprechte reactie van een vriendin toen ik haar opgewonden vertelde dat ik voor mijn eerste reis naar de Rode Zee ging met een liveaboard om met haaien te duiken vakantievilla. Ik weet niet zeker welk aspect van mijn reis haar zo deed reageren, maar ik wilde haar bewijzen dat ik inderdaad zou blijven leven.

Ik voelde me echter helemaal groen. Ik had nog nooit vanaf een liveaboard gedoken, met haaien of op koraalriffen! Ik vroeg vrienden wat ze konden verwachten, meenemen en waar ze naar uit konden kijken.

Toen we vertrokken dacht ik aan een aantal van de wisselend nuttige adviezen die ik had gekregen: “sterke stroming… neem een ​​fles rum… geweldig eten… prachtige koraalriffen… haaien die nauwelijks aandacht aan je schenken… enzovoort. Ik vergat al snel veel van hun advies bij het nastreven van mijn eigen ervaring en persoonlijk perspectief. Hoewel ik de rum wel heb genomen.

Ik was verbaasd toen ik de boot zag – de blauwe Melody was enorm, heel anders dan de schamele Humber Club RIB’s waarvan ik gewend was te duiken.

Binnenstappen voelde als een scène uit een James Bond-film. De boot was sprankelend en het interieur van de lounge was beter dan welk hotel dan ook waar ik had verbleven.

Ik ontdekte verder dat zelfs het douchewater in onze hut altijd warm was! Het was ook niet zomaar een dribbel.

Dat had ik niet verwacht van een liveaboard.

Mijn enige klacht over de boot zou zijn dat het eten te lekker was en dat er teveel van was. In buffetstijl opgemaakt en van alles een beetje proberen bleek een verleiding die onmogelijk te weerstaan ​​was – totdat het veel werd.

De externe dekken zouden al snel een favoriete chillplek worden, waar we in de hete zon sliepen, vervolgens gingen duiken, eten, slapen, de cyclus herhaalden of 's avonds een koel biertje dronken en onafdrukbare verhalen van de andere duikers hoorden. De boot werd al snel ons comfortabele thuis voor een week, en de bemanning onze behulpzame vrienden.

Een reis naar de Rode Zee voelt als een overgangsritueel voor degenen in de duikgemeenschap. Ik had nodig om te zien waar de hype over ging en of het voor iemand zoals ik was met duiken in het Verenigd Koninkrijk onder mijn riem, maar beperkte ervaring in het buitenland.

ONZE EERSTE DUIK WAS AAN een zacht ondiep rif bij Abu Dhabab, een shake-down zodat iedereen zijn uitrusting kan aanpassen en zich kan settelen. Ik zag alles wat ik nodig had van deze ene duik om omvergeworpen te worden.

De koralen waren statig, divers en mooi en de riffen zaten boordevol leven, waaronder blauwgevlekte roggen op zanderige plekken onder de bogen. Toch was Abu Dhabab blijkbaar “niet het beste” rif – dat, zo werd mij verteld, nog moest komen.

We reisden verder naar de duikriffen van Elphinstone en de Brothers. Hier had ik mijn eerste ervaringen met steile rifwanden. Dit was allemaal zo nieuw voor mij, zo spannend en er was zoveel te zien met zoveel koralen en vissen dat ik moeite had om mijn geest tot rust te brengen en de hele ervaring in me op te nemen.

Ik ga door al dit wonder heen naar de Daedalus-riffen op dag vier en vijf. De wind was toegenomen en we kwamen 's nachts aan op ruwe zee.

Ik tuurde uit de patrijspoort van mijn hut en zag de blauwe horizon opkomen en dalen, terwijl witte paarden over het zeeoppervlak galoppeerden. Ik zwaaide naar het bovendek voor een vroege ochtendverkenning van de horizon.

De vuurtoren van Daedalus ligt bovenop een rif met een lange steiger die zich uitstrekt over de diepe, inktzwarte zee. Het moet een technisch hoogstandje zijn geweest om zo'n enorm bouwwerk op een geïsoleerd rif midden in de Rode Zee te bouwen.

Een handvol andere grote duikboten waren in de luwte van het rif voor anker gegaan. Een paar dwergachtige RIB's scheerden en stuiterden over de hobbelige zeeën, op zoek naar gevaren en stromingen voordat duikers erin werden gedropt om de wateren te verkennen.

Ik voelde me onervaren vergeleken met alle globetrotters tot nu toe op de reis. Toen ik naar de RIB’s keek, die soms bijna verticaal in het water lagen, voelde ik een gevoel van ongerustheid en stemmen die fluisterden “sterke stroming, verdwaalde duikers….”. Ik probeerde die stemmen op een fluistertoon te houden.

DUIKGIDSEN ELKE en Chrissie legde het duikplan duidelijk uit, met behulp van prachtig geïllustreerde diagrammen van de locatie en met betrekking tot relevante risico's.

Mijn ongeruste geest concentreerde zich op de waarschuwingen. Vanuit mijn ooghoek zag ik een RIB wegvaren, langs het rif waar tuimelende golven in surfbare tonnen over de rand stroomden.

De fluisterende stemmen werden luider en de twijfel aan zichzelf begon binnen te sluipen: “Je bent onervaren, je kent deze wateren niet – ben je daartoe in staat?”

Mijn geest was in oorlog met zichzelf. ‘Ik wil de haaien zien’ was in gevecht met ‘Ga niet naar binnen!’

“Ga niet naar binnen!” won. Ik was te bang om veilig te zijn en wilde de duik van mijn buddy niet verpesten. Neerslachtig zag ik hoe duikers de RIB in gingen, deels opgelucht en deels geïrriteerd door mezelf.

Ik leidde mezelf af door met de kapitein te praten en wat Arabische cijfers en begroetingen te leren.

We hebben ontbeten en de duikers hebben mij het verdiende loon gegeven, op de manier waarop wij Britten zo goed zijn. Toen ik hoorde over de ongelooflijke verhalen van de anderen over hamerhaaien en manta’s, besloot ik deel te nemen aan de tweede duik van de dag.

Bij de briefing hadden de gidsen, zich bewust van mijn eerdere reddingsoperatie, bedachtzaam een ​​tweede duikoptie aangeboden. Het was een gemakkelijke duik om langs de zuidelijke rand van het rif te komen, en ik sprong er zonder zorgen in en voelde al mijn angsten wegdrijven in het blauwe water.

Er arriveerde een grote Napoleon-lipvis om me eraan te herinneren hoe koud het was om in het grote blauw te zijn.

Bij de derde duik was er nog steeds het aanbod van een gemakkelijke optie, maar daar was geen enkele kans meer op. Ik ging op pad om me bij de rest van de duikers te voegen! De RIB's stuiterden met gemak mee, en ik zweer dat de hobbelige zee kleiner was geworden.

We lieten ons vallen naast de verticale rifmuur, met koraalvormen en texturen die onbeschrijfelijk zijn. Binnen enkele minuten zwommen twee hamerhaaien langs het rif. Ze waren nonchalant, ongeïnteresseerd in ons en intens opvallend en betoverend om naar te kijken.

DE VOLGENDE DAG DAEDALUS gaf ons nog drie intens gedenkwaardige ervaringen. We verlieten de veiligheid van de rifmuur en zwommen verder naar buiten, waarbij we het rif als visuele referentie in de verte achterlieten.

De ervaring van het afdrijven in het blauw is bijna religieus. Ik werd een stipje in een zee van blauw. Mijn ademhaling vertraagde en ik voelde me gesteund door de uitgestrekte onderling verbonden zeeën en oceanen. Was dit de oceaan van oneindig bewustzijn waar yogi’s over praten?

Mijn geest en lichaam dreven af ​​toen een duiker naar de oppervlakte wees. Dat bracht me terug naar het moment, want daarboven kon ik de onmiskenbare vorm van een mantarog zien.

De vleugels vlogen in perfecte symmetrie terwijl hij naar mij toe gleed in diepere wateren. Je kaak valt moeilijk open als je een mondstuk tussen je tanden hebt geklemd, dus slaakte ik een gedempte zucht.

Mijn camera was kapot op dag drie, toen ik hem dwaas op het bovendek liet vallen. En nu was ik dankbaar dat ik de manta niet door het oog van mijn camera kon bekijken, omdat ik elk detail ervan wilde opsnuiven. De twee remora's die meeliftten op de bleke buik van de rog hadden een liftervaring om ze allemaal te verslaan.

Ik wilde de rog van dichterbij bekijken. Het hoofd vinnen zien er bijna opgerold uit als ze voedsel naar de mond trekken, die naar voren gericht is in tegenstelling tot die van andere roggen. Mijn hart klopte sneller toen ik mijn allereerste duik met een manta probeerde te absorberen. Dit is waarom we duiken.

Zo ontdekte ik dat ik het geweldig vond om op en vanaf een liveaboard te duiken. Ik had deze ongelooflijke ervaringen dankzij attente duikgidsen, bekwame bootbemanning, mijn ondersteunende duikbuddy Emma en een beetje zelfbeschikking.

Het is geen schande als een duiker wiebelt en je moet alle steun krijgen die je nodig hebt om weer in het zadel te stappen en weer te gaan duiken. Achteraf ben ik blij dat ik die duik heb gemist. Het gaf me de kans om mijn kalmte te hervinden, geen vervelende duik te maken en wat Arabisch te leren!

Ik neem aan dat dat van mijn vriend is De onheilspellende verklaring over de reis kwam voort uit het feit dat ik met haaien aan het duiken was. Mijn liveaboard-ervaring onderstreepte wat ik al wist dat waar was: dat haaien veel meer van ons te vrezen hebben dan wij van hen.

Het was een genot geweest om de hamerhaaien te zien, ook al was de waarneming beperkt gebleven tot de individuen op een afstand van misschien vijf meter. Ik was nog steeds overdonderd. Er was geen duiker op onze reis die geen spannende ontmoeting met een haai had, maar het was vrij vroeg in het seizoen en ons werd verteld dat de latere zomermaanden waarschijnlijk succesvoller zouden zijn.

Toen we Daedalus verlieten, cirkelde er een grote oceanische witpunt rond onze boot, en ik had ongeveer 10 meter onder mij rifhaaien gezien – een walvishaai zou goed zijn geweest, maar ik werd gewoon hebzuchtig!

Omdat de Rode Zee grenst aan verschillende landen met uiteenlopende wetgeving op het gebied van de haaienvisserij, worden de haaien bedreigd. Haaien produceren langzaam nakomelingen en zijn gevoelig voor menselijke druk door de visserij en het ontvinnen, maar ik hoop dat met de vraag naar haaien-vin soepdropping en instandhoudingscampagnes nemen toe, misschien zullen deze prachtige wezens de komende jaren voor iedereen zichtbaar zijn. Dat is waarschijnlijker als men ziet dat ze de economieën van de aan de Rode Zee gelegen landen helpen ondersteunen door middel van duiktoerisme.

DIT PROJECT HAAIREIS zeker geprofiteerd van de aanwezigheid van Dr. Elke Bojanowski, oprichter en directeur van de liefdadigheidsinstelling Red Sea Sharks. Haar lezingen werden altijd goed bezocht en deze ontspannen presentaties zaten boordevol informatie over hoe je haaien kunt identificeren en hoe je met ze moet omgaan in het water – cruciaal voor deze haaienreis.

Elke vertelde ook veel feiten, niet alleen over de aanpassingen en evolutie van haaien, maar ook over hun trieste ondergang als gevolg van voornamelijk het ontvinnen van haaien.

Ik denk dat elke duiker die de boot verliet hernieuwd respect, bewondering en begrip had voor deze prachtige toproofdieren, versterkt door de verwondering om ze in het water te zien, maar ook door Elke’s informatieve gesprekken.

Het lijkt een duidelijk goed idee om meer te leren over ons mariene milieu terwijl we op liveaboard-reizen zijn. Met een beetje extra begrip kunnen we gepassioneerde beheerders van ons mariene milieu worden.

Ik verliet de Rode Zee met vertrouwen in mijn duikcapaciteiten, beter opgeleid, meer geïnspireerd en wanhopig op zoek naar mijn volgende reis. Tot die tijd ga ik graag terug naar de kust van Devon en duik in onze Britse zeeën, terwijl ik door kelpbossen en kleurrijke zeewieren zwem.

Ik zal mijn duikvaardigheden oefenen en dagdromen over de volgende keer dat ik een manta langs me heen zie vliegen, of een hamerhaai-slang onder me zie in de azuurblauwe zee.