MALDIVEN DUIKER
Het grote werk is er altijd, maar tijdens de recente reis van STEVE WEINMAN naar Mirihi op de Malediven zijn het de ontmoetingen met karaktervolle vissen die grote indruk maken
DAT IS NIET VAAK Ik heb de behoefte om hardop te lachen onder water, maar de aanblik van hengelaarsvissen op de fiets bracht me wel bijna mijn tweede etappe kwijt.
Wat deze verzameling van een tiental of meer fietsframes op de zeebodem deed weet ik niet zeker, maar het dumpen ervan had duidelijk de innerlijke Wiggins van de hengelaarsvissen naar boven gebracht.
Elk van de bordeauxrode Antennariidae had een andere fiets in bezit genomen en poseerde in het trotse bezit van de door hen gekozen machine. Het enige wat ze nodig hadden waren helmen en bidons.
Het was een van de vele hoogtepunten van een verblijf van een week in het Mirihi Island Resort op het Zuid-Ari-atol van de Malediven.
Mirihi viert dit jaar zijn 30e jaar als luxeresort en kan beweren de eerste op de Malediven te zijn geweest die bungalows boven het water heeft gebouwd, die nu bij de meeste resorts als de rigeur worden beschouwd.
Mirihi heeft 30 van deze luxe paalwoningen, plus twee suites boven het water en zes strandvilla's, en het eiland is aangenaam compact op ongeveer 330 meter van begin tot eind.
Ik heb op een flink aantal Maledivische eilanden verbleven, maar dit was de eerste keer dat ik een bungalow boven het water bewoonde in plaats van een bungalow aan het strand.
Ik vond het leuk om de overvloedige activiteit van het huisrif in het heldere water onder het dek te kunnen observeren terwijl ik aan een Nespresso nipte en met mijn duikaantekeningen speelde. Toen de verleiding mij overwon, kon ik meedoen door een snorkel te pakken en van de trap naar binnen te glippen.
Een aantal behoorlijk grote (gezien het feit dat ze zelden langer worden dan ongeveer 1.5 meter) zwartpuntrifhaaien voerden ook regelmatig patrouilles uit, dus met al de vissen was er genoeg om me geïnteresseerd te houden in het zachte late middaglicht na een dag wandelen. duiken.
ROND DE TIJD Ik was afgelopen oktober op Mirihi, er was veel publiciteit geweest over de opening van de eerste ‘onderwatersuite’ in het nabijgelegen Conrad Maldives Rangali – een knipoog van $ 50,000 per nacht.
Mirihi is niet goedkoop, maar dat plaatst de zaken in perspectief. Ik kon het kleinere resort Rangali aan de overkant van het eiland zien liggen, maar ik voelde geen afgunst jegens de bewoners van die nieuwswaardige suite.
Ik was comfortabel ondergebracht, genoot van dezelfde duikplekken, had rechtstreeks vanuit mijn slaapkamer toegang tot de onderwaterwereld en, om eerlijk te zijn, als ik dat soort geld zou betalen, zou ik me verplicht voelen om de hele nacht wakker te blijven en door het glas in het water te turen. voor het geval ik iets interessants heb gemist. Te veel druk!
Bovendien heeft Mirihi de perfecte balans gevonden tussen luxe en eenvoud. Het is een slechte vorm om daar schoenen te dragen. Zandtapijt in alle overdekte ruimtes, zoals foyers, restaurants en bars, en zodra u op blote voeten loopt, kunt u aan de slag vakantievilla.
Het eten, de faciliteiten en de service zijn net zo onberispelijk als gebruiksvriendelijk. Er zijn geen privézwembaden of tv's. De nadruk ligt op persoonlijk opladen in een informele setting en het resort heeft zelfs een eigen tijdzone – het is een uur voor op de hoofdstad Male!
Maar ik was daar om te duiken, en het al lang bestaande PADI 5* Ocean-Pro duikcentrum is het soort messcherpe operatie dat de spanning wegneemt, en waarbij geen enkele mogelijkheid om je duikervaring te verbeteren over het hoofd wordt gezien.
Terwijl ik de hengelaarsvissen apart fietste, werd ik getroffen door het feit dat er bij elke duik haaien opduiken, en ook bij de meeste snorkels. Het besluit van tien jaar geleden om haaien in de wateren van de Malediven te beschermen was misschien niet allesomvattend, maar het werkte wel.
Zoals gewoonlijk op de Malediven komen de witpuntrif- en grijze rifhaaien zelden zo dichtbij als we zouden willen.
hoewel ze eerder onverschillig lijken tegenover duikers dan dat ze er last van hebben.
Hetzelfde geldt voor adelaarsroggen, waarvan er veel waren, en ook voor Napoleon-lipvissen, hoewel de schildpadden minder afgelegen waren.
Er waren ook kleine manta's in de buurt, hoewel ik ze op deze reis alleen zag en er dichtbij kwam tijdens het snorkelen vanaf de duikboot tijdens een oppervlakte-interval bij een van hun favoriete hangplekken. Duistere mobula-roggen waren ook blij om te spelen.
EN DAN waren er de vleermuisvis. Ik ben me ervan bewust dat het begeleiden van deze grote vissen bij afdalingen, beklimmingen en vooral bij veiligheidsstops een ervaring is die tegenwoordig op veel locaties voorkomt, en dat ze vaak graag dichtbij genoeg komen om in je masker te kijken en zelfs tegen je aan te strijken. maar ik geniet er erg van – vooral omdat het goede fotomomenten van dichtbij biedt met grote vissen en duikers in beeld.
Dit leken voornamelijk Platax teira (platys is Grieks voor plat) of langvinvleermuisvissen te zijn, de grootste soort met een maximale lengte van 70 cm, evenals de rondere cirkelvormige variant.
Die verlengde borstvinnen zijn felgeel, dus het is niet moeilijk om te begrijpen waarom deze knappe vissen betekenis aan de kleur lijken te hechten. Vooral duikers met gele vinnen of andere uitrusting zouden de voorkeur genieten van hun aandacht.
De vissen verschenen in groepjes van dertig of meer en terwijl sommigen bij de school bleven, verspreidden anderen zich om de duikers te bekijken, soms behoorlijk intens, en accepteerden geen nee als antwoord.
Niet dat we nee wilden zeggen; hun gezelschap was altijd welkom, vooral als ze even vastzaten.
Vleermuisvissen zijn vooral interessant om te zien wanneer ze worden schoongemaakt, waarbij ze donkerder of zilverachtiger worden en hun kenmerkende strepen komen en gaan. Ze zijn fascinerende artiesten en behoren zeker tot mijn favoriete vissen die ik tijdens een duik tegenkom.
Mijn eerste scèneduik in Mirihi was bij Aiyabe Thila. De verwachte stromingen kwamen niet uit – sterker nog, mijn huidige haak bleef vrijwel de hele reis in mijn trimjacket.
We stopten midden in het water, met goed zicht, om een grote school barracuda's te zien hangen, terwijl onder ons drie of vier witpuntjes zich een weg baanden langs de bodem.
Ik had een nieuwe camera, nadat ik mijn vorige kwijt was geraakt tijdens mijn eerste duik in Grenada (op doortocht, februari), maar tijdens deze eerste duik was het mijn computer dat bleek grillig en uiteindelijk ingepakt. Geen drama, en daarna heb ik een betrouwbaarder exemplaar geleend.
ER ZOU TIJD ZIJN voor nog eens een tiental gevarieerde duiken gedurende de week, en er zat geen enkele kerel tussen.
De eerste inspiratie kwam toen ik een uur lang door de hondenbotvormige Thinfushi Matti Thila toerde.
We begonnen in een van de twee enorme overhangen die scharlaken verlichtten met sponzen, verdringende eekhoorns, soldaatvissen en andere kleurrijke schaduwbewoners – en toen bevonden we ons allemaal tot onze knieën in de blauwgestreepte snapper.
Dit was zelfs naar Maledivische maatstaven een spectaculaire bijeenkomst, en andere duikers in de groep verdwenen even in de wervelende gouden wolkbreuk.
Naarmate de duik vorderde, bestond de groep personages die door het landschap trok zowel witpunt- als grijze rifhaaien en adelaarsroggen, en de ruige zachte koralen waren indrukwekkend.
Er zaten ook gezonde harde koralen op de top van deze thila. Op de Malediven krijgen de duikploegen vaak als eerste hun excuses voor de verwoestingen veroorzaakt door opeenvolgende El Niño-gebeurtenissen, maar als je redelijk bloeiende koraallandschappen tegenkomt, wordt dat des te meer gewaardeerd.
Vaak leidt de hoeveelheid vissen, zachte koralen en sponzen zo af dat het nauwelijks een probleem is kwestie toch voor duikers.
En op andere locaties, zoals Mirihi Thila, was er zeker geen reden tot excuses, met zijn aantrekkelijke plaat- en hertshoornkoraal.
THINFUSHI MATTI THILA en het manta-snorkelintermezzo werd gevolgd door de duik die de grappige kikkerfietsers opleverde die rondhingen in de fietsensloperij – het duikcentrum houdt die graag voor zichzelf – samen met muren versierd met snapper en sweetlips, titan trekkervissen en roggen, passerende tonijn en een paar murenen die genieten van de aandacht van schonere garnalen.
Dat was ook niet alles voor de dag – een derde duik bij het kleine Bobana Thila vond mij instructeur Yukiko en een oudere gast die om de een of andere reden zijn masker en snorkel droegen van voordat hij aan boord van de boot ging totdat hij weer op het droge was.
Hij had wat problemen met het drijfvermogen naarmate de duik vorderde, maar ik denk dat we allemaal genoten hebben van het enorme volume en de verscheidenheid aan vissen, afgewisseld met kleurrijke afleidingen – blauwe murene, rode Octopus, witpunthaai enzovoort.
Ik verbleef jaren geleden in het duikresort op het eiland Vilamendhoo en heb daar genoten van het duiken. Halverwege de week stak de duikboot van Ocean-Pro naar het oosten van het atol om te duiken in Vilamendhoo Thila, en het zorgde opnieuw voor een uitstekend visfeest bij goed zicht, de steile hellingen rijk aan harde en zachte koralen, en zwermen rood -getande trekkervissen en andere kleine rifvissen, in tweeën gedeeld door jagende trompetvissen.
Ik zag twee blauwkopmaanvissen ruzie maken over iets in een gevecht dat uitmondde in een soort ballet, maar dit is een plek rijk aan karakters, van pittoreske banier-, chirurg-, vlinder- en trekkervissen en oosterse zoetlippen tot octopussen en murenen. Toen we op het punt stonden naar boven te gaan, veroorzaakte duikcentrummanager Philipp een perfecte storm van vissen die rond zijn DSMB wervelden, en voor een keer kon een wittip het niet laten om relatief dichtbij te passeren.
Een vervolgduik in het nabijgelegen Endiri Thila bood vergelijkbare visattracties en vormde een gelukkig jachtgebied voor een enorme eenzame koning Trevally.
We eindigden die dag op een andere plek vol fotomomenten, waaronder kreeften en schildpadden, maar die maakte vooral indruk als een bruisende anemoonstad. Hoe kies je je foto-onderwerpen in zo’n habitat? Concentreer u op de onderwerpen die u hieronder gemakkelijk kunt vinden.
NIET ALLEMAAL GROOT setpiece-duiken waren onvoorwaardelijke successen in termen van het behalen van de doelstellingen. Bij Hukurudhoo Faru in het westen ging het helemaal om het turen in het blauw tijdens een milde drift langs de top van een puinmuur.
Een faru heeft een rif dat zich boven het oppervlak uitstrekt, en het is bekend dat dit rif manta's aantrekt als de omstandigheden goed zijn.
Wittips patrouilleerden in de marge, een Napoleon strompelde langs de ene kant en een adelaarsrog langs de andere kant, maar geen van hen was ook maar in de buurt van ons, en er was geen spoor van manta's.
De stroming speelde geen rol, hoewel er zoals gewoonlijk genoeg kleiner rifleven was om ons te vermaken.
Op mijn laatste dag probeerden we ons opnieuw te concentreren op de grote dingen ten westen van het atol.
Dit was bij Huruelhi Kandhu, een kanaal dat de oceaan en het binnenatol met elkaar verbond.
Onze groep van zes, in de hoop de eerste te zijn, nam een lange duik tegen een beetje stroming in om een populair uitkijkpunt te bereiken waar het kanaal smaller werd, maar het was maar al te gemakkelijk in termen van waterstroming, dus de gehoopte... want Sharknado bleef uit.
We werden geplaagd door een patrouillerende grijze rifhaai en een wittip die langs de muur liepen, gevolgd door enkele adelaarsroggen en vervolgens een verre Napoleon – maar ze passeerden allemaal treinen in de verte.
De ster van de show was een pijlstaartrog die onder een van ons door gleed zonder dat hij het merkte en daar bleef, tot ons vermaak, als zijn schaduw op het zand.
Vooral mijn laatste duiken waren gedenkwaardig. Op Mirihi Thila kun je rondsnuffelen onder de diepere overhangen en langzaam omhoog draaien om de zeer levendige top te verkennen. Bijna elke bekende soort leek daar vertegenwoordigd te zijn, zoals een soort onderzeeër van Noach – ik zal ze niet opsommen, je kunt gewoon naar een van die viskaarten op de Malediven kijken – maar ik werd bij deze gelegenheid vooral gegrepen door een verliefd stel pauw tandbaars.
Het is een prachtige vis, Cephalopholis argus, met zijn blauw/olijfkleurige kleur en sterren- en strepenaftekeningen. Het patriarchale mannetje houdt ervan om harems van wel een zestal vrouwtjes te houden, verspreid over zijn koraalkoppenterritorium. Hij jaagt 's ochtends en 's avonds, maar vindt overdag tijd om elk van zijn concubines te bezoeken.
Het vrouwtje ziet hem aankomen, wordt vermoedelijk bleek van opwinding en komt hem tegemoet om bij te praten.
Beide vissen, met de rugvinnen rechtop, brengen quality time door met het tegen elkaar aanduwen. Het dagelijkse ritueel is de moeite waard om te bekijken – zoals, zo is mij verteld, de “kleurgevechten” tussen man en man pauwtandbaars.
ZOALS BIJ DE MEESTE duikcentra die ik bezoek, en ik hoop dat jij dezelfde ervaring hebt, het Mirihi-team bleek een sympathieke groep te zijn waar je graag al je duiken mee zou doen. Sebastian, die er misschien niet zal zijn tegen de tijd dat jij vertrekt, omdat hij een rusteloze ziel lijkt te zijn, bood zijn gezelschap aan voor een nachtduik met twee man om mijn plezierige Mirihi-ervaring te verlengen, en ik geloofde hem toen hij uitlegde dat elk excuus om duiken was welkom.
Ik ben hem ook dankbaar, want die duik was een mooie climax van mijn reis. We kwamen binnen via de trap aan het einde van de steiger bij het centrum en brachten een paar ogenblikken door bij een spleet in de muur vol gestreepte poetsgarnalen.
Daarna gingen we over het zand en volgden een lijn naar de Madi Ge, een trawler die in 24 op ongeveer 2000 meter diepte tot zinken werd gebracht. Ja, Mirihi heeft zelfs een wrak, en het is een mooi exemplaar, voor zover ik het in de duisternis kon zien.
Gestationeerd achter de felrode propeller en starend in de schuur onder de romp, zagen we een grote geelbruine verpleegsterhaai liggen slapen. Daarna gingen we verder en brachten wat tijd door met het verkennen van de boot, waar een koningin-zeeënvis de baas was in de bovenloop.
LATER GAAN WE ONZE WEG terug naar de rifwand langs het zand, dat bezaaid was met kaartkogelvissen. Dankzij hun natuurlijke afweermechanismen hoeven ze zich niet te verstoppen als ze in rust zijn.
We passeerden enkele bloeiende koraalvoortplantingsframes. Een schuwe blauwe murene gleed weg, net als wat leek op een grote, bordeauxrode gesegmenteerde worm. Ik denk dat het een soort langgerekte zeekomkommer moet zijn geweest, omdat de bleke ingewanden aan het ene uiteinde naar voren staken – een nieuwe voor mij.
Ik was ook nog niet tegengekomen wat mij deed opschrikken toen het plotseling in mijn lichtstraal opdoemde. Het was een geelvintonige keizer die op het grind rustte, maar ik was verrast door zijn formaat – dit zijn de grootste keizers.
Het is weer een aantrekkelijke vis, met zijn helderblauwe kop, zijn groene, zwaar geschubde lichaam en zijn dikke vlamkleurige vinnen.
Bij wijze van kleurcontrast bleek een zeer bleke bidsprinkhaangarnaal die uit een nabijgelegen zandgat van dezelfde kleur stak lastig op camera vast te leggen.
Er was nog veel meer. Ik kreeg een beetje drijfvermogen in het ondiepe water, maar slaagde er nog net in om onder water te blijven terwijl we met onze rug onder de steigerpoten gingen en de mensen in het restaurant een bescheiden lichtshow gaven met onze fakkels.
Ik houd van nachtduiken, en dit was een bijzonder plezierige duik. Een douche, een omkleedbeurt en het was tijd om te kijken of er nog iets te mooi was om te missen in het hoofdrestaurant met uitzicht op de pier. Onnodig te zeggen dat dat zo was.
FEITBESTAND
HOE ER: Steve vloog met Sri Lankan Airways van Londen naar Male met een korte tussenstop in Colombo. Een watervliegtuig voert directe vluchten uit naar Mirihi, hoewel hij op de heenweg vanwege slecht weer een reguliere vlucht nam naar Maamigili in het zuiden van het atol en werd opgepikt door een Mirihi-speedboot.
DUIKEN & ACCOMMODATIE: Het Ocean-Pro-duikcentrum leverde indien nodig nitrox in tanks van 15 liter, tot tevredenheid van de redacteur, op Mirihi Island Resort. Mirihi biedt ook het hele jaar door walvishaaitochten aan (hij had het te druk met duiken!)
WANNEER TE GAAN: Elk moment. Het is het rustigst en het droogst van december tot maart, tijdens de noordoostelijke moesson, en natter met ruwere zeeën tijdens de zuidwestelijke moesson van mei tot november. De watertemperatuur ligt in het bereik van 25-30°C.
GELD: Maldivische rufiyaa, creditcard alleen nodig in het resort.
PRIJZEN: Retourvluchten naar Male met SriLankan vanaf ongeveer £ 800. Retourvervoer per watervliegtuig ongeveer £ 360. Nachtelijke B&B-tarieven bij Mirihi beginnen vanaf US $ 600 per bungalow (twee delen) plus servicekosten en belasting. Een pakket van 10 duiken kost $ 540.
BEZOEKER Informatie: Bezoek de website van de Malediven
