Aanval op Coronbaai

DE DOWNLINE VERDWENEN in de troebele wateren van Coron Bay op de Filippijnen, en met een zicht van 8 meter moesten we erop vertrouwen dat dit ons uiteindelijk naar ons doel zou leiden.
Hand over hand daalden we af in het warme water van de baai, totdat onze ogen eindelijk de vage contouren van de romp van een gezonken schip begonnen te onderscheiden.
Aanvankelijk wazig en bijna onmerkbaar, maar met elke meter extra diepte kwam het scherper in beeld. We waren aan het duiken op de Akitsushima, een Japanse watervliegtuigtender die op zijn kant rustte op 36 meter diepte.
Onze afdaling bracht ons naar een plek vlakbij het achterschip, waar we onze verkenning begonnen van een van de schepen die verloren waren gegaan tijdens de aanval van de Amerikaanse marine op een vloot Japanse oorlogsschepen op 24 september 1944.
Onze ogen waren snel gewend aan het licht in het wazige water en we herkenden de overblijfselen van de scheepskraan die in het zand lagen. Het werd gebruikt om watervliegtuigen uit het water op het dek te tillen; Tegenwoordig is het de thuisbasis van scholen vissen die beschutting zoeken tegen roofdieren.
Ernaast rust een drieloops luchtafweergeschut en een projectiel, waardoor het lijkt alsof ze op het punt staan ​​de strijd te hervatten die hen al die jaren geleden tot zinken heeft gebracht.
We waren nog maar een paar minuten bezig met onze duik en waren al geboeid.
De Akitsushima werd nabij de achtersteven getroffen en een opening in de ingewanden van het wrak, een bewijs van de schade die ervoor zorgde dat ze binnen enkele minuten na de treffer was gezonken, nodigde ons uit om binnen te komen. We verlieten de zonovergoten wereld van Coron Bay en betraden de spookachtige grenzen van het gezonken schip.
Onze mix van 28% nitrox hielp de effecten van narcose tegen te gaan toen we dieper in de verminkte binnenkant van het wrak drongen, maar de desoriënterende positie van het schip op de bodem en de interne schade door de aanval vormen een uitdaging voor het navigeren door deze doorgangen.
We baanden ons snel een weg door gevaarlijke wrakstukken, smalle gangen en vrachtruimen voordat we bij een opening dicht bij de boeg tevoorschijn kwamen. We klommen naar de top van het wrak en reden langzaam met de lichte getijdenstroom terug naar de bovenlijn, waar we aan onze klim begonnen.
Later, toen onze gezichten boven water kwamen en begroet werden door de Filippijnse ochtendzon, glimlachten we breed naar elkaar... onze verkenning van de scheepswrakken van Coron Bay was begonnen!

IN DE TWEEDE WERELDOORLOGwas de Filippijnse archipel het toneel van verschillende hevige gevechten tussen Amerikaanse en Japanse strijdkrachten. Tijdens de Slag om de Filippijnen in 1941 en 1942 viel Japan Luzon vanuit het noorden binnen en viel Manilla vanaf het land aan.
Amerikaanse en Filippijnse troepen trokken zich onder leiding van generaal MacArthur terug op het schiereiland Bataan. De val van Bataan, op 9 april 1942, luidde de overwinning van Japan in Manilla en de noordelijke Filippijnen in. De Bataan Death March is een onuitwisbaar icoon van de wreedheid van deze periode van de oorlog.
Terwijl Amerikaanse troepen vochten om de Filippijnen te bevrijden, vond de Slag om de Filippijnse Zee plaats tussen 19 en 20 juni 1944, gevolgd door de Slag om de Golf van Leyte in oktober. Tussen deze twee veldslagen lanceerde de Amerikaanse marine op 24 september een aanvalsmacht van jagers en bommenwerpers om een ​​Japanse bevoorradingsvloot van maximaal 24 schepen aan te vallen die voor anker lagen in Coron Bay en rond het nabijgelegen eiland Busuanga.
Dit was een verrassende luchtaanval door de Amerikaanse Derde Vloot, onder bevel van admiraal “Bull” Halsey aan boord van het slagschip USS New Jersey. Vice-admiraal Mitscher, commandant van Task Force 38 vanaf het vliegdekschip USS Lexington, zorgde voor de tactische controle over de aanval.
Zesennegentig Grumman F6F Hellcat-jager-escortes en 24 Curtiss SB2C Helldiver-duikbommenwerpers vertrokken die ochtend vanaf hun posities 340 mijl verderop en verrasten uiteindelijk de Japanse vloot bij Coron. In een verwoestende luchtaanval stuurde de Amerikaanse marine deze schepen naar de bodem van de baai.
Eén slachtoffer was de Olympia Maru, een vrachtschip dat op 30 meter hoogte rechtop staat. Terwijl ze afdalen in de vrachtruimen, komen duikers stapels grote tonnentrommels tegen, bedekt met slib en verspreid over de bodem. Zwem door deze stille gangen en je kunt je de chaos voorstellen van het zinken waardoor deze trommels zo hevig rondslingerden.
Buiten glijden enorme scholen zilvervisjes over het wrak en duikers komen vaak scholen vleermuisvissen tegen die er in en omheen zwemmen. Vermomd op het dek rusten giftige steenvissen, een levende waarschuwing om niets aan te raken.

DE KAOGYO MARU ligt aan de stuurboordzijde op 34 meter hoogte en biedt duikers toegang tot alle zes de vrachtruimen en tot in de machinekamer en het bruggedeelte. In het tweede ruim is duidelijk een kleine bulldozer te zien, samen met een stapel cement tassen dat chaotisch tuimelde toen het schip zonk.
De Kaogyo is ook de thuisbasis van schitterende zachte koralen die de top van het wrak op 22 meter hoogte sieren. Het zou gemakkelijk zijn om de focus op het wrak zelf te verliezen als je langs wolken kleine rifvissen zwemt en roofzuchtige koraalduivels op de loer ziet liggen tussen het wrak en de koralen.
Iets voor negenen die ochtend vielen duikbommenwerpers de Okikawa Maru aan. De eerste twee groepen beschoten eenvoudigweg de Japanse tanker voordat ze op weg gingen naar de Akitsushima Maru, die vlakbij voor anker lag. Maar 15 minuten later scoorden ze talloze voltreffers op het schip, dat begon te zinken. Officiële gegevens zijn onduidelijk, maar er is gemeld dat bij de aanval drie kanonniers en vijf of zes matrozen zijn omgekomen.
Okikawa Maru zonk niet volledig - het voorschip bleef drijven en branden tot 9 oktober, toen een andere Amerikaanse luchtgroep het in een laatste aanval naar de bodem stuurde.
Tegenwoordig ligt het schip rechtop op een diepte van 26 meter, terwijl het hoofddek tussen de 10 en 16 meter bereikbaar is. Het boeggedeelte is verfrommeld en wijst naar boven vanaf het hoofdwrak. Okikawa Maru is misschien wel het meest interessante wrak in Coron en biedt zowel een overvloed aan kleurrijk zeeleven als fascinerende mogelijkheden voor wrakpenetratie en verkenning.
Je kunt de schroefas van buiten het schip helemaal tot aan de machinekamer doorkruisen en ook de scheepsgevangenis verkennen. Het onderzoeken van de roestende tralies van de gevangeniscel roept gedachten op over hoe het leven aan boord van deze schepen was.

ANDERE SCHEEPSWRAKEN IN DE Dit gebied nodigt ook wrakduikers uit om hun gebroken botten en verbrijzelde kielen te verkennen. De Teru Kaze Maru is een kanonneerboot of onderzeeërjager die in zeer ondiep water aan de oostkant van het eiland Tangat ligt. Beginnend op slechts 3 meter en dalend naar 22 meter, is het net zo goed voor snorkelaars als duikers.
Voor duikers met diepe duikervaring biedt de Irako, een Japans koelschip dat op 43 meter diepte aan de monding van de baai ligt, vaak het beste zicht op de Coron-wrakken en is het een van de meest pittoreske scheepswrakken in de omgeving.
Er zijn nog verschillende andere wrakken waarvan de identiteit nog onbekend is. Deze schepen dragen bij aan het mysterie van de plaats... wat is hun verhaal en hoe zijn ze uiteindelijk gezonken?
De wateren van Coron Bay zijn relatief beschermd, maar de doorgangen tussen de eilanden zijn onderhevig aan snelle stromingen tijdens getijdenwisselingen, dus duiken moeten dienovereenkomstig worden gepland.
Ook komt het vaak als een verrassing voor duikers die het Coron-gebied voor het eerst bezoeken als ze ontdekken dat de wateren enigszins troebel en slibachtig zijn.
Het zicht kan op goede dagen meer dan 30 meter bedragen, maar op slechte dagen slechts enkele meters. Het gemiddelde zicht op de wrakken is over het algemeen 6-9 meter. Om ze veilig en comfortabel te kunnen ervaren, moeten duikers op zijn minst een Advanced OWD-certificering hebben en, voordat ze penetraties uitvoeren, ervoor zorgen dat ze een Wreck Diver-certificering hebben en de juiste ervaring hebben.
Toen we onze reis afsloten, zaten we op het dek van de Big Beth, het liveaboard van het Marco Vincent Dive Resort in Puerto Galera, en verwonderden we ons over het bladerdak van schitterende sterren die de hemel bedekten. We waren op weg naar Apo Reef en zonder kunstmatige lichtbronnen leken ze talrijk en schitterend.
Ze leken zich ook tot in het water uit te strekken, waar flitsen van bioluminescent licht het sterrenlicht nabootsten en een continuüm creëerden tussen golven en lucht.
Deze betoverende kathedraal van licht herinnerde ons eraan hoe we allemaal verbonden zijn in deze wereld: met elkaar, met ons verleden en met onze toekomst. De geschiedenis die onder de golven van Coron Bay ligt, is slechts een deel van het tapijt van menselijke ervaringen.