Ambon binnen en buiten

WIJ HEBBEN EEN WRAK met CIA-verbindingen”, vertelt Kai Maney als ik vraag naar Dive Into Ambon. Hij weet dat ik geïnteresseerd ben in wrakken. Het grappige is dat ik het wrak en zijn CIA-verbindingen helemaal was vergeten.

Wat mijn interesse had getrokken, was dat het duikcentrum van Kaj en Barb zowel muck-duikplekken in Ambon Bay bedient als heldere open water aan de buitenkant van het eiland.

Mijn geheugen is opgefrist en ik leg meteen het verband met CIA-piloot Alan Pope en zijn rol in de Permesta-opstand in 1958 (zie paneel aan ommezijde).

Het wrak van de 5,397 ton wegende Aquila ligt dicht bij een actieve oliepier tot ver in de Ambonbaai, waar het water zowel smal als ondiep begint te worden. Duiken wordt bijgevolg bepaald door scheepsactiviteit en getijden.

Met dit in gedachten is mijn eerste duik op de Aquila met een macrolens, omdat de omstandigheden onbekend zijn en we uiteindelijk ergens anders in de modder zouden kunnen duiken.

Het blijkt dat we een mooie 50 minuten op het wrak krijgen voordat mijn nitroxopzuiging ons dwingt om op te stijgen. Zoals bij elke modderduik gaat het allemaal om rare en kleine beestjes, alleen op een ondergrond van slibachtig roestend staal in plaats van modder en grind.

Het dient ook als een goede verkenning voor terugkeer met een brede lens. Ik ken de indeling van het wrak al, een beetje zoals een opgeschaalde versie van de Elsa bij Dartmouth: twee ruimen vooraan, twee achteraan, en een verlengde bovenbouw met een diep ruim in het scheepsdek.

Ik heb een route van foto-kansen uitgewerkt in mijn hoofd. Langs de boei aan de achtersteven, over de achterste ruimen, door de machinekamer naar voren naar het stokruim, dan snel voorbij de voorste ruimen naar de boeg en terug onder de vleugels van het scheepsdek. Als duikers heel voorzichtig zijn met het slib, zijn er enkele interessante binnenscènes.

Dit is niet het enige wrak in Ambonbaai. Een middelgrote stalen romp bevindt zich vlak bij de waterkant van de stad, met een kleinere stalen romp ernaast.

Maar dit is geen interessant wrak, het is meer een stukje stalen substraat dat leefgebied biedt en de helling overspant tussen zeegrasbedden in het ondiepe water en kleine bosjes koraal in dieper water.

Elke keer dat we de baai ingaan, zie ik een ander verlaten schip dat gedeeltelijk onder water ligt. Hele vlotten van grote vissersboten liggen al jaren voor anker sinds een bestrijding van de illegale visserij hen in de haven heeft doen stranden. Sommige blijven behouden, terwijl andere eruit zien alsof ze zich binnenkort bij de vervallen landen zullen voegen.

Als een groep duikers op zoek wil gaan naar wrakstukken, is er ongetwijfeld meer te vinden. Wie weet hoeveel schepen er al onder de oppervlakte zijn verdwenen?

Niettemin zijn wrakstukken een bonus, en mijn belangrijkste reden om Ambon te bezoeken is het contrast tussen modderduiken in de baai en rifduiken daarbuiten.

Stel je een enigszins eivormig eiland voor. De Ambonbaai komt voor ongeveer 75% uit het zuidwesten.

In het zuidoosten snijdt Baguala Bay zachter het eiland in en laat een landengte achter van ongeveer 1 km breed die de noordelijke en zuidelijke delen van Ambon bij elkaar houdt. Het zijn bijna twee eilanden.

Dive Into Ambon ligt aan de noordkust van Baguala Bay in het Maluku Resort, met een paar boten die rechtstreeks de “buiten” duikplekken bedienen. Duiken op de “binnen” muck-duiklocaties omvat een korte rit met de bus om aan boord te gaan van een derde boot die aan de steiger van Ambon Bay ligt.

HET DUIKPATROON wisselt doorgaans een dag of twee binnen af ​​met een dag of twee buiten, terwijl verschillende groepen duikers tussen de boten roteren.

Als grove generalisatie: hoe verder je Ambon Bay in bent, hoe modderiger het wordt: slib, zicht, mensen, afval – allemaal dingen die op perverse wijze een leefgebied bieden aan de beestjes waar gewone modderduikers naar op zoek zijn. Als het leger van afvalverzamelaars van Neptunus hier zou opruimen, zou de helft van het zeeleven dakloos worden.

De keuze van duikplekken is vaak een compromis tussen duikomstandigheden en critteromstandigheden. De wrakken zijn de dichtstbijzijnde duiklocaties bij de steiger van DIA, ongeveer 30 minuten varen. De meeste andere locaties liggen nog eens 30 tot 60 minuten of langer langs de noord- of zuidkant van de baai, maar met drie duiken per trip merken we dat vaak niet, omdat de middelste duik meestal de duik is die het verst van huis is.

Zoals bij elke modderduik, kunnen we soms 10 of 15 minuten duren voordat we iets spannends vinden, of zelfs maar iets. Dan vinden we plotseling vies goud.

Aan de andere kant landen we soms bovenop de goudmijn. Wat we vinden varieert enorm tussen sites; elk heeft zijn eigen seizoensbewoners.

Steigers zijn vaak goed voor hengelaarsvissen, en ik ben niet teleurgesteld bij Air Manis Jetty.

Een monster loert tussen de poten terwijl wolken vissen rondwervelen. Ze heeft geen lokmiddel, dus misschien is er zoveel gratis lunch beschikbaar dat ze geen ruimte meer heeft.

DE NABIJE ZEEBODEM biedt op zichzelf interessante modder, die verandert van een grindhelling naar donkere modder bezaaid met rommel. Terwijl we richting de steiger afdrijven, vinden we een paar sierlijke spookfluitvissen, zeepaardjes en een verscheidenheid aan naaktslakken, garnalen en krabben.

Wat me eraan herinnert dat het vrijwel onmogelijk is om je op een ernstig harige orang-oetankrab te concentreren. Zelfs als het scherpgesteld is, lijkt het nog steeds onscherp. Niettemin bevindt zich onder de steiger het hoogtepunt van de duik, een winnende combinatie van schaduw, pierpoten en maximale rommel.

Een andere steiger bij Laha is actief met vissersboten. Onder en langs de nabijgelegen zeebodem houdt de gestage aanvoer van visresten van bovenaf een enorme populatie palingen in stand, Octopus en inktvis gevoerd.

Natuurlijk zijn de beestjes in deze families vrij vaak voorkomende waarnemingen bij modderduiken, maar de enorme overvloed, verscheidenheid en durf op één locatie is iets bijzonders.

Een ongelukkig neveneffect van modderduiken is het risico op oorinfecties. Elke duiker heeft een preventief middel voor huisdieren, variërend van merkpreparaten tot zelfgebrouwen brouwsels die zijn verzameld uit verhalen over oude vrouwen en internet. Als deze niet slagen, kost een reis naar de plaatselijke apotheek slechts twee haltes en 3000 roepia (ongeveer 15 cent) met de plaatselijke minibus verderop.

Er zijn drie remedies beschikbaar: antibiotische oordruppels, de reguliere antibiotica en de sterke antibiotica.

We zoeken deze later op in het British National Formulary – het blijkt dat ze goed zijn voor bijna alles, inclusief miltvuur en builenpest, dus oorinfecties hebben weinig overlevingskansen.

Beide steigerlocaties liggen aan de noordkant van de baai. Bijna ter hoogte van hen aan de zuidkant, wordt Yorum Point bevolkt met kleine hengelaarsvissen. De grootste die we vinden is feloranje en ongeveer 3 cm lang en ziet eruit als een stuk oranje spons, genesteld tussen twee sponsvingers.

De kleinste zijn ongeveer zo groot als mijn pinknagel, en het enige dat ik kan zien zijn zwarte of oranje klodders smurrie totdat mijn macrolens erop scherpstelt.

Als u geen fotograaf bent, en zelfs als u dat wel bent, is het de moeite waard om een ​​goed vergrootglas mee te nemen.

HONDERD METER LANGVlak bij een huis dat op bouwvallige palen boven het water staat, is een geïsoleerde rots op een overigens zanderige helling de bekende thuisbasis van een paar kanten neushoorns.

Momma rhinopias is groter en paars, en een beetje een diva, die stoutmoedig poseert voor foto's. Daddy rhinopias is ongeveer half zo groot en gaat op in de koekjeskleurige hydroids van de achtergrond.

Ik kan nog wel een eeuwigheid doorgaan over de verschillende naaktslakken, garnalen, krabben, zeepaardjes, zeenaalden, octopussen, schorpioenen en steenvissen, maar ik moet ook iets zeggen over de buitenduiken. Dit is tenslotte waarom ik hier ben.

De boot die voor de binnenlocaties wordt gebruikt, heet Wonderpus. Een boot van vergelijkbare grootte die voor de buitenlocaties wordt gebruikt, is Mimicus. Bij laag springtij moeten we een paar meter over het schone zand van Baguala Bay waden om aan boord te gaan.

Terwijl onze kapitein ons over de baai en langs de zuidkant van het eiland leidt, wordt de geologie duidelijk. De jungle hangt over een korte klif met een duidelijke rand net onder de waterlijn.

De klif is uitgesneden met grotten en spleten, en vervolgens op landtongen met bogen en stapels. De Britse zomermaanden zijn het stormachtige seizoen waarin deze kust ontoegankelijk is, met golven die tegen de rotsen beuken en de kleinste scheuren uitslijten.

In december zijn de golven minimaal; slechts een lichte golf onder het oppervlak. Een periode van lagere zeespiegel vanaf de laatste ijstijd heeft soortgelijke bogen, scheuren en grotten achtergelaten waar we doorheen kunnen duiken.

Ze zijn niet zo overvloedig als op de kliffen erboven, maar misschien hebben ze niet zo lang geduurd om zich te vormen, of misschien zijn veel ervan gevuld geraakt met koraal en zand.

Alfa Bar is een grot met twee kamers aan de waterlijn, een brede buitenkamer en vervolgens een scheur in een binnenkamer waar we de duik onderbreken om stroomstenen, stalactieten en het fonkelen van zaklampvissen te bewonderen als we onze lichten uitdoen.

Bij Hukurila bestaat de ‘grot’ uit een reeks kloven en kloven in het ondiepe rif die naar beneden leiden naar drie bogen omzoomd met gorgonen, zwepen en zachte koralen.

Het is een van die duiken die groot en klein moet worden gemaakt, waarbij de algehele scènes voor de grote wow zorgen, terwijl als je tussen de gorgonen kijkt, havikvissen met lange neus te zien zijn en de zweepkoralen worden bewoond door garnalen en grondels.

De boog bij de Poort van de Stad is in totaal groter, zo groot dat hij te groot is. Overweldigd door de pracht zoek ik al snel tussen de rotsen naar kleine spulletjes, al moet ik toegeven dat het onze gidsen zijn die de boxerkrabben en minuscule naaktslakken vinden.

Ondiepe koralen overleven het stormseizoen onder de kliffen niet, hoewel er iets dieper op de meeste plaatsen voldoende steenkoralen zijn om de kale rotsen te verbergen. Zeebergen die binnen een paar meter van het oppervlak komen, worden niet zo zwaar getroffen door de golven van het stormseizoen en bieden het volledige scala aan koralen, van doornige vormen in het ondiepe water tot steenkoralen langs de zijkanten van de bergen.

Onder de vissen en beestjes is de nieuwigheid Hard Boiled, waar vulkanisch verwarmd zand kan worden gebruikt om een ​​ei te koken.

Binnen of buiten, in grote landschappen of modder, onze duikgidsen zijn obsessief en bijna competitief in het vinden van de kleinst mogelijke beestjes, van een hengelaarsvis ter grootte van mijn pink tot naaktslakken die geen ruimte laten voor engelen op de punt van een speld .

Ze vinden ook veel ‘grotere’ macrobeestjes van alle soorten, maar mijn les die ik van Ambon mee naar huis kan nemen is dat 100% macroreproductie gewoon niet genoeg is.

Om Jaws te parafraseren: ik heb een grotere lens nodig.