Het idee van een onderzeeër die ook een vliegdekschip was, blijft een eeuw na de bouw intrigeren, maar het concept zou de ondergang van M2 worden. Dit wrak in Dorset is open voor duikers – RICK AYRTON vertelt het verhaal
STEL U VOOR DAT DE M2 er is nooit een ramp gebeurd. Het was een winterdag in 1932, de onderzeeër HMS M2 had haar proefvaarten ondergaan en alles was goed verlopen.
De bemanning kreeg het Parnell Peto-watervliegtuig in recordtijd van boord en kapitein Leathes van M2 was opgetogen. De Admiraliteit was ook tevreden en adviseerde verder opleiding van de bemanning om ze gevechtsgereed te maken. M2 zou een voorwaartse verkenningsrol spelen binnen een gevechtsgroep van oorlogsschepen.
In de jaren die volgden werden de M2 en haar zusterschip M3 (omgebouwd tot mijnenlegger) beide gezien als een toonbeeld van het beste van de Britse techniek.
In 1936 stapelden de oorlogswolken zich opnieuw op boven Europa, en toen het conflict eindelijk uitbrak, zagen beide onderzeeërs een uitgebreide oorlogsdienst en onderscheidden zij zich...
Laten we de fantasie daar beëindigen. Wat er feitelijk gebeurde, was dat M2 op die dag in 1932 naar de diepten van Lyme Bay zonk, waarbij ze niet alleen haar jonge bemanning meenam, maar ook de dromen van de techneuten die al die opwindende plannen hadden bedacht voor de onderzeeërs van de Monitor-klasse.
Wie weet hoe en waar M2 zou kunnen zijn gebruikt, en hoe nuttig ze zou kunnen zijn geweest?
HET WRAK VAN DE M2 ligt voor de kust van Dorset en is een must-do geworden voor Britse duikers die voorbij de introductieniveaus van hun duikcursus komen. opleiding, met een maximale diepte van iets meer dan 30 meter, afhankelijk van de getijdentoestand.
De dekken liggen op ongeveer 27 meter hoogte, de top van de commandotoren op 20 meter en de bovenkant van de periscoop 2-3 meter ondieper. PADI Geavanceerd open water Zowel Divers als BSAC Sports Divers kunnen volop genieten van het wrak.
Onderzeese wrakken zijn gemakkelijk te navigeren – het is erg moeilijk om te verdwalen. Zelfs als u niet naar de briefing hebt geluisterd, moet u, eenmaal op het wrak, weten waar u bent.
Ik zou echter aanraden om te luisteren, omdat schippers veel weten over de wrakken waarop ze duikers plaatsen.
Ze kunnen je bijvoorbeeld over de stroming vertellen – vaak is dat gemakkelijker zak van het wrak af in plaats van terug langs de schotlijn te komen, en de schippers zullen je hun voorkeur laten weten.
Een onderzeese drukromp is een zeer sterke constructie, ontworpen om onder water vele bars druk te weerstaan. Als gevolg hiervan, en ondanks dat zeewater zijn best doet om de constructie weg te corroderen, zal een onderzeeër vrijwel dezelfde vorm behouden als een wrak zoals hij was toen hij operationeel was.
Onderzeeërs die ten onder zijn gegaan door het raken van mijnen of het ondergaan van een dieptebom kunnen weliswaar enige schade vertonen, maar ook zij zullen in wezen weinig veranderd zijn.
Wat je natuurlijk gaat vinden is een lange metalen buis met een verhoogd torengedeelte. Sommige duikers zeggen dat onderzeeërs saai zijn omdat ze allemaal hetzelfde zijn. Ben ik het niet mee eens. De meeste wrakken zijn als sloopwerven onder water, en wat ze interessant maakt is het verhaal erachter.
Onderzeeërs hebben vaak de meest fascinerende achtergrondverhalen, en hoewel het M2-verhaal bekend is, hoop ik dat ik wat details kan toevoegen.
Winston Churchill bestelde in 20 twintig onderzeeërs van de K-klasse, maar omdat er veel bekwame scheepswerfarbeiders aan het vechten waren, waren er tegen het einde van de oorlog slechts een handvol voltooid.
De orders voor de laatste vier werden geannuleerd ten gunste van een nieuw type anti-onderzeebootonderzeeër, ontworpen door Vickers en bewapend met een 12-inch kanon dat een granaat van 385 kg over een afstand van bijna 12 kilometer kon afvuren. De twee door Vickers gebouwde boten werden M1 en M2; Armstrong Whitworth bouwde de M3 en M4.
M1 was vóór het einde van de oorlog voltooid, maar zag geen actie. Ze ging later verloren na een aanvaring met de Zweedse collier Vidar in 1925 voor de kust van Zuid-Devon.
M2 en M3 waren operationeel tot 1928, toen het Washington Disarmament Treaty vereiste dat de ondertekenaars het kaliber van hun bewapening zouden verminderen, en dus werden hun wapens verwijderd.
De M2 werd omgebouwd tot de onderzeeër die we kennen, met aan boord een klein Parnell Peto-watervliegtuig met de hangar vóór de commandotoren. M3 werd omgebouwd tot mijnenlegger voordat hij in 1932 werd gesloopt na voltooiing van de proeven, en M4 werd vóór voltooiing opgebroken.
Luitenant-Cdr John Duncan de Mussenden Leathes (bekend als Snakey Leathes) nam in november 2 het bevel over M1930 over en haar laatste patrouille was op 26 januari 1932, toen ze vliegtuiglancerings-, kanon- en torpedooefeningen moest ondernemen in Lyme Bay. .
“Op het punt om met oefeningen te beginnen” was het laatste bericht van M2, ontvangen om 11.10 uur. Ze was om 4.15 uur nog niet terug in de haven van Portland en er werd alarm geslagen. Een vloot torpedobootjagers zeilde Portland uit, wanhopig op zoek naar de onderzeeër.
Net na middernacht kondigde de Admiraliteit aan dat: “Een object, vermoedelijk onderzeeër M2, drie mijl ten westen van Portland Bill is gevonden...”
M2 WERD GEDACHT ze had 48 uur lucht gehad, en haar ervaren bemanning had Davis Submerged Escape Apparatus (DSEA) beschikbaar.
In feite was het gevonden wrak niet dat van de M2. Op de avond van 29 januari zond de BBC uit: “De Admiraliteit moet met spijt aankondigen… dat het niet langer mogelijk is te hopen op de redding van een van de officieren en manschappen aan boord.”
M2 werd uiteindelijk gevonden op 4 februari, toen duikers van HMS Albury de letters op de zijkant van de commandotoren lazen.
Ze vonden de deur van de hangar en het luik van de commandotoren open, maar de luiken in de voorkamer en de machinekamer waren gesloten, wat het vermoeden bevestigde dat er een vliegtuiglancering aan de gang was toen de ramp plaatsvond.
De oorzaak van het zinken kon alleen worden vastgesteld door middel van een bergingsoperatie, en hieruit kwamen de lichamen van twee bemanningsleden aan het licht, Leading Seaman Jacobson in de hangar en Leading Aircraftsman Leslie Gregory op de zeebodem achter het wrak – verdere brandstof voor de theorie van de vliegtuiglancering. .
M2 werd twee keer naar de oppervlakte gebracht, maar beide keren gleed terug onder de golven. Bijna een jaar na haar zinken werd de berging eindelijk gestaakt, en M2 ligt nog steeds rechtop en intact op de zeebodem.
De deur van de hangar staat open en tijdens de bergingspogingen zijn alle luiken, behalve het buitenste luik van de commandotoren, afgedicht met stalen platen of beton. Het watervliegtuig werd ook geborgen in 1932.
Eind jaren tachtig dook ik voor het eerst op M2. Het was mijn eerste duik van 1980 meter en ik was opgewonden en een beetje ongerust toen ik me klaarmaakte om erin te springen en langs de shotline te komen. In die tijd was ik braaf en heb ik mijn duiken vastgelegd:
Mei 1988 – Het wrak kwam in zicht, de schotlijn bevond zich bij de commandotoren.
Ik ging op het wrak zitten en paste mijn drijfvermogen aan. Het wrak was bedekt met slangsterren, anemonen en dodemansvingers. Het zag er geweldig uit! Mijn vriend en ik gingen naar achteren en keken in gaten. We daalden af naar de zeebodem vlakbij de schroefassen. Hierna keerden we terug naar de commandotoren en gingen langs de kraan naar buiten. Er waren veel vissen. Onze bodemtijd was 18 minuten, de totale duiktijd 28 minuten. De maximale diepte bedroeg 34 meter. Ik gebruikte een enkele cilinder van 12 liter lucht. Het zicht bedroeg ongeveer 5 meter.
HET WRAK DAT IK VANDAAG ZIE is in wezen hetzelfde, hoewel ik er de laatste tijd geen slangsterren op heb gezien, en de kraan is losgebroken van de bovenkant van de hangar. Interessante kenmerken zoals de commandotoren met de periscopen die naar de oppervlakte wijzen, dekuitrusting en de algehele vorm blijven in bijna 30 jaar vrijwel onveranderd.
Tijdens een van mijn recente duiken om dit rapport samen te stellen, merkte ik dat achter de hoofdperiscoop een hulproer zit, waardoor de onderzeeër vanuit de commandotoren kon worden bestuurd en er een wiel op zijn plaats zou zijn geweest.
Het illustreert dat, hoe vaak je ook op een wrak duikt, eerder gemiste kenmerken nog steeds aan het licht kunnen komen. Het roer is bedekt met felroze juweelanemonen.
Vóór de commandotoren bevindt zich de hangar, en daarvoor op het dek de hydraulische katapult die een watervliegtuig lanceert. Kijk rond in de machinerie, want vaak zie je zeepalingen op de loer liggen en door gaten turen.
Als je nog beter kijkt, zie je dat het wrak bruist van het zeeleven – tompot blennies die naar buiten gluren met hun belachelijke kapsels, naaktslakken die kauwen op hydroïden, sponzen, dodemansvingers, kopkoralen en een groot aantal andere soorten. Het dek strekt zich vanaf hier naar voren uit en is relatief karakterloos, maar scholen vissen wervelen over de wrakstructuur, meestal met een hap of pruilend.
WANNEER JE BIJ DE BOOG AANKOMTAls de tijd het toelaat, val dan naar de zeebodem. Als het zicht gunstig is, heb je een indrukwekkend uitzicht en is hier een ruimte door de boeg, waar de torpedobuizen zich bevinden. Aan de zijkant blijven de opgeborgen ankers.
Keer terug naar dekniveau en ga naar achteren langs de commandotoren, die bedekt is met delen van kleurrijke juweelanemonen. Achter de toren staan enkele machines.
Het duurt niet lang voordat het achterschip wordt bereikt. Ga naar de zeebodem om de aandrijfassen te bekijken. De propellers zijn vele jaren geleden geborgen, voordat de huidige regels voor de berging van gevoelige wrakken van kracht waren. Bekijk de watervliegtuigen terwijl je teruggaat naar dekniveau zak uit of keer terug naar uw slaglijn.
Vooruitgang in de duiktechnologie met de introductie van computersVolgens de moderne decompressietheorie, nitrox en rebreathers kunnen de meeste duikers aanzienlijk langer op het wrak doorbrengen dan in 1988 voor mogelijk werd gehouden.
Tijdens mijn meest recente duik met een rebreather had ik 62 minuten op de M2, gevolgd door 14 minuten deco.
Denk tijdens het opstijgen aan kapitein Leathes en zijn bemanning, die nog steeds begraven liggen in de onderzeeër.
Het waren zonen, geliefden, echtgenoten en vaders wier leven werd afgebroken, dus dit wrak verdient het respect dat duikers haar zeker zullen geven.
• Voor duikers die hun eigen boot gebruiken, zijn de markeringen 50.35.033N, 02.34.650W en de dichtstbijzijnde plaats om te water te gaan is West Bay, Dorset. Rick Ayrton heeft ook Portland-hardboten SkinDeep gebruikt, gerund door Ian Taylor (skindeepdivingportland@gmail.com) en Scimitar gerund door Nick Bentall (info@scimitardiving.co.uk).
De SkinDeep-winkel en het benzinestation bevinden zich in Portland Marina.
Verscheen in DIVER november 2016
