ALPHONSE DOET HET GOED

SEYCHELLEN DUIKER

Het is niet de goedkoopste plek om te bezoeken, maar het staat zeker bovenaan de lijst van wenselijkheden – CATH BATES reist naar Alphonse in de Indische Oceaan, waar ultra-ecologische gevoeligheid een gegeven is

Biodiversiteit op Alphonse Island

IN NOVEMBER, DE TIJD VAN Door de kalme noordoostelijke passaatwinden bezocht ik een van de buitenste eilanden van de Seychellen. Alphonse beslaat slechts 800 hectare en ligt 250 kilometer van de hoofdstad Mahe. Het is een driehoekig koraalatol dat zich westwaarts uitstrekt richting de Afrikaanse kust, en omdat

Vanwege de afgelegen ligging is het zeeleven productief.

De vlucht duurt minder dan een uur en we landden op de verborgen landingsbaan en dronken al snel van een kokosnoot. Onze welkomstbriefing werd des te interessanter toen we een prachtige grijze reiger zagen die zijn vleugels bij het zwembad lag te zonnen.

Alphonse is al enkele jaren betrokken bij een catch-and-release game- en vliegvisprogramma, en het nieuwe management van het eiland wil ook graag de duikplekken promoten. In samenwerking met de Island Conservation Society (ICS) legt zij strikte gedragscodes op om de visbestanden in stand te houden, waarbij vissen op de duikplekken niet is toegestaan. Duikcentrummanagers Sam en Lucy vertelden ons wat we konden verwachten tijdens onze vier dagen op het eiland.

Ik had verwacht dat er bij het afgelegen Alphonse minder gebleekte koralen zouden zijn dan in andere delen van de Indische Oceaan, maar ook minder van die rode en paarse pluizige zachte koralen die zo productief zijn in de Rode Zee.

Ik verwachtte een divers zeeleven, omdat Alphonse ten zuiden van de Amirantes Bank ligt, die het scheidt van 1000 meter diep water. Ik had gehoord over hondtand- en geelvintonijn, zeilvis, wahoo en dorado op de drop-offs, naast geschulpte hamerhaaien, zilvertipjes, manta's en walvissen.

Behoud en duurzaamheid bij Alphonse Dive-Centre

IK BEN BETROKKEN in veel natuurbehoudsprojecten tijdens mijn jaren als duiker instructeur, en was geïntrigeerd door de aandacht voor detail in het Alphonse-duikcentrum.

Als onderdeel van de kinderactiviteiten op het eiland zijn gigantische muurschilderingen van zeedieren gemaakt van gevonden plastic afval (afval dat op het strand zou kunnen aanspoelen, geen eilandafval).

Drinkmatten werden gemaakt van oude vislijnen; lampenkappen van kapotte boeien; kunst aan de muur van gedraaide bootsteunen en de hoofdbar was versierd met pelagische vissen gebeeldhouwd uit drijfhout.

Dag één: eerste indrukken en eerste duikervaringen

Het duikcentrum neemt niet meer dan zes duikers per week mee. De beheerders gaan regelmatig het water in en er is sprake van een duikinstructeur, bootschipper en DM-stagiair. ICS-personeel gaat ook regelmatig het water in om de koraalgezondheid te monitoren en waarnemingen vast te leggen.

Onze camera's werden 's ochtends verzameld door een van de golfbuggy's van het eiland, en we volgden hem op onze milieuvriendelijke fietsen. Vijf minuten later met palmen omzoomd pad gingen we aan boord van de speedboot Zanbren om onze eerste duikstek te bereiken, een van de 30 die allemaal binnen een halfuur rijden bereikbaar zouden zijn.

Abyss ligt aan de noordoostelijke kant van het atol. Toen ik de muur afdaalde in water van 30° kon ik minstens 30 meter voor me uitkijken (tenminste, zo ver had ik kunnen kijken als je de grote aantallen zeefans uit de weg had gehaald).

Omdat er geen stroming was, was het een genot om de gorgonen en zwarte koralen tegen hun blauwer dan blauwe achtergrond te fotograferen. Zonder de diepte van 25 meter had ik daar de hele dag kunnen blijven.

In ondieper water werden we getrakteerd op grote scholen grootoogbarracuda's en blauwgelijnde snappers. Ook doktersvissen en Moorse idolen kwamen in overvloed voorbij.

DUIK TWEE VOORZIEN VAN VEEL mogelijkheden om grotere pelagische soorten te spotten. Het plateau van Eagle Nest stelde ons in staat ondieper te worden en over de harde koraaltuin te glijden.

Er kwamen talloze adelaarsroggen, een marmerrog en groene karetschildpadden en karetschildpadden met prachtig schone, psychedelische schelpen naar binnen voor een nieuwsgierige blik.

Scholende tonijn, gigantische trevally (die het team liefkozend GT's noemde) en gele stip-keizervissen lieten zich allemaal zien, maar zonder al te lang te poseren. Een vriendelijke, cirkelvormige vleermuisvis volgde ons de volle 55 minuten, waarbij hij zijn getuite lippen opende en sloot alsof hij een gesprek voerde.

Na een lunch gingen we weer op pad met manager Sam, slechts 15 minuten van de kust naar Arcade, een U-vormige locatie met een combinatie van muur- en hellende bodemtopografie.

Terwijl ik afdaalde, kwam een ​​geschrokken 2.5 meter lange sikkelvin-citroenhaai langs me heen als een appel naar mijn hekje op een fruitmachinehaspel.

De naam van de duiklocatie begon veel logischer te worden, aangezien blauw omlijnde snappers, gele geitenvissen, bohar snappers, een school van meer dan 200 grootoog trevally's, Napoleon lipvissen en gigantische zoetlipvissen allemaal om ruimte op het rif verdrongen, alsof ze een soort spel speelden. spelletje Tetris.

Wat mij opviel na de eerste duikdag was de onattente verlegenheid van Alphonse’s scholende vissen en schildpadden. Het feit dat ik niet gewend ben aan duikers heeft zeker invloed op hun gedrag en daarmee op het aantal foto's dat ik van hun gezichten heb kunnen maken.

Het zuidelijke uiteinde van een vis in noordelijke richting was een veel voorkomend thema tijdens deze reis!

Dag twee: een verkenning van het onderwaterleven en landschap

Dag twee begon vóór het ontbijt in Pinnacles. Ik zou om één reden een vroege ochtendduik op Alphonse aanraden: het licht. Zonnestralen drongen als laserstralen door het water, en op een eiland waar het weer vrijwel gegarandeerd hetzelfde zal doen, zorgde dit onder water voor wat verwarring.

Bultrug snapper en grootoogbarracuda vertoonden nog steeds schokkerig jachtgedrag in de vroege ochtend. Hotel GM Gordon vergezelde ons op deze duik, en

Ik giechelde bij zijn gelijkenis van oosterse zoetlippen die op hem leken New York taxi's.

De tweede en derde duik van de dag waren anders dan alles wat we tot nu toe hadden meegemaakt. West Side Wall had een overvloed aan overhangen vol met glasvissen en veel zachtere zeewaaiers.

Arina (vernoemd naar ICS-medewerker Ari) had de grootste porietenkoralen die ik in dit deel van de wereld heb gezien.

Dit rif lag in de lagune van het Alphonse-atol en Lucy legde uit dat de koraalkoppen duizenden jaren oud zouden zijn. Omdat er veel plankton door het kanaal spoelde, waren de gigantische porieten goed gevoed en zagen ze er ongelooflijk gezond uit.

Dag drie: Bijoutier bezoeken en nadenken over de impact op het milieu

VEEL SCHOLEN VAN Pelagische vissen schuilen hier naast de anemoonvissen en fusiliers van de Seychellen, maar zoals bij de meeste zandlagunes kan het visniveau op elk moment veranderen.

Al snel bracht de oostelijke stroming olieachtige thermoclines en koele temperaturen met zich mee, waardoor er nog meer foto's konden worden gemaakt.

Na de lunch namen Pep en Ari van de ICS ons mee naar Bijoutier, een onbewoond onbewoond eiland iets verder ten zuiden van Alphonse. Het drijfhout voor de kust deed dienst als zitstokken voor reigers en het zand krioelde van de plevieren, op zoek naar smakelijke krabben die door het getij werden aangespoeld.

We konden nestelende pijlstormvogels horen, en Pep liet ons er zelfs een zien die een ei bewaakte. Wat mij bedroefde was de kant-en-klare vuilniszak die ze onder een struik vandaan haalden om de plastic invasie van die dag op te vangen. Slippers, flessen, voedselverpakkingen en piepschuim waren met de passaatwind aangevoerd vanuit onder meer India, Madagaskar en Thailand.

Ik was onder de indruk dat het team op de rommel anticipeerde, maar het drong tot me door dat zelfs de meest afgelegen schoonheidsplekken niet immuun zijn voor de milieuschade die we onze wereld aandoen.

Dag vier: Macroleven en zeilviservaring

ONZE DERDE DAG duiken heeft ons laten zien dat de afgelegen duikplekken van Alphonse ook een overvloed aan macroleven herbergen. Nadat ik de vorige dag een kapotte scherpstelring had opgelopen, was ik meer dan blij om van lenzen te wisselen en mijn beestoog te laten ronddwalen.

Napoleon was een stromingsduik, maar met veel grote rotsbommies om achter te schuilen, was de stroming geen probleem.

De top van het rif bereikte een piek van 16 meter en lag iets verder de zee in vanaf de atolmuren.

Een koraalblenny uit Midas speelde verstoppertje met mijn lenspoort, en een havikvis met lange neus draaide van de ene kant van de zeewaaier naar de andere. Zelfs het macroleven was verlegen! Gelukkig bleef een draadkoraalgarnaal lang genoeg stil om te worden geportretteerd, in tegenstelling tot de uitzinnige grondel die op zijn magere zitstok deelde.

Tijdens onze afdaling naar Galawa klonk er een koor van gekreun. We moesten allemaal een dubbele opname maken van de 60 mm-cameralenzen die we droegen naar de 2 meter lange stierhaai die ons niet één keer, niet twee keer maar drie keer passeerde met zijn remora-passagiers. De wet van Sod (of Poseidon), maar de rest van de duik maakte alles goed.

Het oog van een witte bladvis glinsterde in het middaglicht naast een anemoon met daarin een Clark's anemoonvis en gevlekte porseleinen krabben. Ik moest mezelf eraan herinneren dat ik niet in de wateren van Zuidoost-Azië was!

Een ontspannende lunch en een lenswissel later gingen we aan boord van de skiff die ons naar een iets ander schip (een vissersboot) bracht voor de middagervaring.

Ik wist niet zeker wat ik van snorkelen met zeilvissen zou vinden, omdat ik niet zo'n goner als een doner wilde zijn!

Nadat ik echter door Head of Fishing Devan werd geïnformeerd dat deze glorieuze wezens hun prooi liever in stukken snijden dan met een speer, voelde ik me een paar procent beter.

DEZE ZEILVIS-ERVARING is nieuw voor Alphonse. Ik ben er nooit zeker van geweest hoe ik over het lokken denk om pelagische dieren aan te moedigen zich te laten zien, alleen voor ons kijkplezier. Maar na het zien van het stukje bonito dat gebruikt moest worden om de zeilvis naar de oppervlakte te lokken, was ik tevreden.

Terwijl we aan de buitenkant van het atol reisden, droegen we een masker, vinnen en snorkels terwijl twee haakloze kunstaasjes achter de boot in diep water werden gesleept.

We keken naar een laagvliegende juveniele fregatvogel die een tijdje reikhalzend uitkeek naar de oppervlakte en toen – bam!

Een zeilvistorpedo sloeg hem met zijn snavel.

Een derde aas met aas werd vervolgens achter de boot uitgeworpen, die vervolgens in neutraal werd gezet. Nadat de zeilvis de bonito had geproefd, achtervolgde hij het kunstaas opgewonden terwijl het naar de boot werd binnengehaald. Op dit punt zijn we erin gesprongen.

Zeilvissen bewegen supersnel door het water en de hele ervaring was behoorlijk desoriënterend. Er waren in totaal drie van deze schoonheden, en het kunstaas werd keer op keer uitgeworpen om de vissen opgewonden te houden. Hun kleurrijke zeilen werden gehesen terwijl ze omhoog schoten, strijdend om de beste positie. Alphonse beschrijft dit als “een ervaring waarmee je getuige kunt zijn van een echt wild dier in zijn eigen omgeving”, maar verwacht na vijf minuten de ladder te beklimmen, wanneer de slimme vissen beseffen dat ze voor de gek zijn gehouden en weggaan.

Het voelde niet louche aan, of alsof we ons op wat voor manier dan ook met de natuur hadden bemoeid.

Helaas heb ik het geld niet gekregen, maar het was zeker de moeite waard. Je adrenaline stroomt terwijl je wacht tot de zeilvis verschijnt, en je bent in veilige handen bij een ervaren vliegvisser en schipper.

Sam, de manager van het duikcentrum, was bij ons in het water, schreeuwde veiligheidsinstructies en spotte ook voor ons.

Een paar dagen eerder had hij het geluk gehad dat er tijdens de ervaring ook zilvertips aanwezig waren.

Mijn duikmaatjes en ik hadden het tot diep in de avond nog steeds over dit avontuur, terwijl we genoten van Sundowners op het strand naast een kunstmatige bar, goed gevuld met gin en verse vis-samosa's!

Laatste dag: eilandtour en reflectie op de geschiedenis en biodiversiteit van Alphonse

Onze laatste dag begon met een fietstocht met Sam, die zijn leven op het atol was begonnen bij de ICS. Zijn kennis van de geschiedenis en biodiversiteit van Alphonse is enorm.

Dit is een geweldige manier om een ​​ochtend te vullen voor niet-duikende of niet-vissers, als alternatief voor de spa of loungen bij het zwembad. Kajakken en stand-up paddleboarden zijn ook beschikbaar, evenals natuurwandelingen en dolfijnen spotten.

Alphonse werd voor het eerst in kaart gebracht in 1592, maar kwam pas aan het begin van de 20e eeuw tot zijn recht, toen het werd gebruikt als kokosnootplantage. Onze rondleiding omvatte een bezoek aan de begraafplaats waar eilandbeheerders en ook een slaaf begraven lagen.

Sam nam ons mee naar de tuin waar de helft van wat op het eiland wordt geconsumeerd, wordt verbouwd en zo 140 mensen van voedsel kan voorzien. In feite wordt een groot deel van de biologische vegetatie ook verscheept naar de zustereilanden Desroches en Silhouette. We zagen papajabomen, aubergineplanten, verschillende verse kruiden, chilipepers, tomaten, pompoenen, vijgen en kool en ander voedsel dat werd verzorgd door toegewijde tuinmannen, waarvan er slechts drie waren.

SAM LAAT ONS DE holen van de wigstaartpijlstormvogel in een beschermd broedgebied. Er wordt slechts één ei per seizoen gelegd en omdat ze zich op zeeniveau bevinden, lopen deze eieren een groot risico door ratten en katten.

Vogels kijken is het beste tussen augustus en mei, wanneer de migrerende soorten zijn teruggevlogen uit de broedgebieden in de hoge Arctische gebieden. Bij zonsondergang heeft u misschien het geluk om de duizenden roodvoetgenten naar hun slaapplaats te zien terugkeren.

We verwonderden ons ook over de enorme palmspinnen en probeerden te voorkomen dat we door hun web fietsten!

De reuzenschildpadden van Aldabran waren het hoogtepunt van mijn tour. Ik had een paar kleine vrouwtjes rond het eiland gezien, maar ze zijn behoorlijk schuw en hadden de neiging te sissen en weg te rennen als ik in de buurt kwam.

Sam stelde ons voor aan een 45-jarige man die dol was op nekkietelen.

De eilanden in de Indische Oceaan hadden ooit zeven soorten reuzenschildpadden – nu is er, dankzij de moedwillige hebzucht van de mens, nog maar één.

Samen met de Galapagosschildpad verzekerde Charles Darwin zich van bescherming in de 19e eeuw, en deze werd bij Alphonse geïntroduceerd vanwege de ecologische duurzaamheid van het eiland.

Van de 100,000 Aldabran-schildpadden op de Seychellen heeft Alphonse er 56, en ze zijn voorzien van een microchip. Tijdens mijn bezoek werden er twee jongen gevonden en ik had het geluk ze te zien. Ze worden in een afgesloten kinderkamer gehouden totdat ze groot genoeg zijn

gechipt om diefstal te voorkomen, omdat ze op de zwarte markt nog steeds tot $ 10,000 kunnen opbrengen.

Deze schildpadden kunnen wel 170 jaar oud worden, terwijl mannetjes wel 1.5 meter lang worden en 260 kg wegen!

Sam nam ons nog een laatste keer mee op de boot, voor een barbecuelunch op de zandvlakten van St. François.

Onder de grote blauwe lucht en uitkijkend over de grote blauwe watervlakte voelde ik me klein – maar toch ongelooflijk bevoorrecht dat ik een reis als deze had meegemaakt.

Het viel me op dat luxe niet gaat over slapen in een hemelbed en genieten van zesgangenmaaltijden en jacuzzi's. Het gaat erom dat je de verste uithoeken van de wereld kunt bereiken die maar weinig mensen te zien krijgen.

En dat is wat je krijgt met duiken bij Alphonse: je hebt het gevoel van uitgestrektheid en exclusiviteit, dat je de enige duikers bent op deze ongerepte riffen.

Terwijl we langzaam door het kanaal terug het Alphonse-atol in reden, hief een grote rifmanta zijn rechtervleugel op alsof hij ons gedag zwaaide. Dat is mijn soort luxe.

WAT IS DE EILANDENBEHOUDSVERENIGING?

“De Society bevordert het behoud en herstel van eilandecosystemen, de duurzame ontwikkeling van eilanden en het bewustzijn van hun kwetsbaarheid en vitale belang voor de biodiversiteit van de planeet.” (ICS-missieverklaring)

De ICS is in 2001 geregistreerd op de Seychellen en heeft centra gevestigd op de buitenste eilanden Alphonse, Desroches en Silhouette, en beheert het natuurreservaat Aride Island. Natuurbeschermers Pep en Ari voeren het natuurbeheerplan uit voor de atollen Alphonse, Bijoutier en St. François.

Sinds 2007 heeft het team (naast andere onderzoeken) een monitoringprogramma voor koraalriffen geïmplementeerd; begonnen met het bouwen van een manta-ID-database; en beschermde kolonies van wigstaartpijlstormvogels door ratten en katten te vangen.

Ze labelen schildpadden en vergroten het bewustzijn over de bedreigingen waarmee ze worden geconfronteerd, organiseren strandopruimingsacties en hebben Aldabran-reuzenschildpadden geïntroduceerd bij Alphonse.

Het ICS zorgt ervoor dat de menselijke ontwikkeling en het ecotoerisme op Alphonse duurzaam zijn en weinig impact hebben. De lichten buiten de bungalows zijn bijvoorbeeld rood, zodat jonge schildpadden geen verkeerde afslag nemen als ze de zee op gaan.

De hoeveelheden vis die voor consumptie worden gevangen, worden geregistreerd, en bepaalde vliegvisgebieden worden regelmatig verboden om de visbestanden in stand te houden, ook al is het beleid van vangen en vrijlaten. Zelfs de waterflessen in de minibar zijn van herbruikbaar glas.

De ICS zamelt geld in voor haar natuurbehoudsprojecten, maar aan Alphonse-duikgasten doneren ze ook 70 dollar per week en vissers 175 dollar.