Ronde van de 3 Kaaimaneilanden

The Cayman Islands are a popular Caribbean destination, but usually it’s a matter of choosing one or the other of the three islands and settling down in a resort. Alternatively, and provided the weather co-operates, a liveaboard can give you the best of all worlds, as DREW McARTHUR reports

IN DE WEKEN TOT a duik reis, I often find myself wondering what to expect. This usually evolves into an exciting sense of anticipation, tainted only by a nagging feeling that I’ll forget to pack something important.

Voorafgaand aan een recente liveaboard-reis rond de Kaaimaneilanden met de Aggressor-vloot, begon ik mezelf af te vragen of ik niet te veel verwachtte. Het punt is dat de Kaaimaneilanden een uitzonderlijke reputatie hebben op het gebied van duiken van wereldklasse en dat de Aggressor-vloot eveneens de reputatie heeft deze ervaring te faciliteren. Zou het mogelijk zijn dat de ervaring werkelijkheid zou worden, nu de lat van de verwachtingen zo hoog ligt?

De drie Kaaimaneilanden – Grand Cayman, Little Cayman en Cayman Brac – bieden onderdak aan duikers sinds de jaren zestig, toen de lokale legende Bob Soto het eerste duikcentrum in de regio opende.

To provide some perspective, he converted a set of fire-extinguishers into scuba-tanks, which were mounted on homemade wooden frames to enable divers to wear them.

Vijf decennia later behoren de Kaaimaneilanden tot de meest geavanceerde duikplekken ter wereld. De eilanden staan ​​bekend om het hele jaar door wandduiken, wrakken, overvloedig zeeleven, water van 25-29°C en de kans op schijnbaar eindeloos zicht.

Grand Cayman-eiland

Grand Cayman heeft een internationale luchthaven die directe vluchten vanuit Londen ondersteunt, maar voor degenen die de zustereilanden willen verkennen is een andere vlucht vereist, en dat kan enige wachttijd met zich meebrengen.

Een voordeel van de Cayman Aggressor IV is dat, op voorwaarde dat het weer meewerkt, de route erop gericht is alle drie de eilanden te bereiken. Ik hoopte de volledige tour te maken, maar mijn zorg was dat de harde wind tussen oktober en april de kansen zou kunnen beperken dat het liveaboard Grand Cayman zou verlaten.

My first impressions on climbing aboard at Georgetown’s harbour were positive. There was already a fun, friendly and welcoming atmosphere as the crew helped me to distribute my baggage between my room, the camera-table and the area where I would set up my dive-gear. Most of the guests were diving nitrox, which came in a standard mix of 32% in tanks that were interchangeable between A-clamp and DIN.

Die avond verzocht kapitein Niall dat alle bemanningsleden en passagiers elkaar zouden ontmoeten in de comfortabele salon van het schip voor een welkomstbriefing. Nialls sympathieke houding maakte het gemakkelijk voor hem om verbinding te maken met de groep.

Zijn accent, dat hij omschrijft als ‘Iers via Peckham’, luisterde gemakkelijk en voegde charme toe aan zijn rijkdom aan kennis en verhalen verzameld over 20 jaar op zee.

Nadat we de introductie van het personeel en de gasten, de veiligheidsvoorzieningen, de bediening en het verschil tussen het geluid van een schelphoorn (tijd voor eten) en de scheepsbel (tijd om te duiken) hadden doorlopen, vertelde Niall ons dat de wind ons zou beletten over te steken naar de zustereilanden voor in ieder geval de komende paar dagen.

DE VOLLEDIGE TOUR was geenszins van tafel, maar er kon geen garantie worden geboden. Omdat het lot in handen was van Moeder Natuur, besloot ik in de ontspanningsmodus te gaan, een biertje te openen en mijn medepassagiers te leren kennen onder de Caribische sterrenhemel.

Onze eerste duik was op het wrak van de USS Kittiwake, het 76 meter lange onderzeese ondersteuningsschip dat 20 meter diep in het zand ligt. Dit doelbewust gezonken schip is niet alleen rijk aan kenmerken en gemakkelijk te doordringen, maar biedt ook een perfect duikprofiel, met de punten van de constructie slechts 5 meter onder het oppervlak.

De Drieteenmeeuw is een indrukwekkend gezicht om te zien, omdat hij bijna rechtop staat, en de zes jaar onder water tot nu toe weinig verval hebben veroorzaakt.

Paardogige jacks cirkelen lui rond het roestende frame, terwijl de dekken vol zitten met vissen en beestjes zoals gestreepte koraalgarnalen en pijlpuntkrabben.

An easy penetration led us to the engine-room, recompression chambers, galley and the head, complete with mirrors that offer the perfect opportunity to get an underwater bathroom selfie.

Tijdens onze duik, terwijl ik mezelf uitdaagde dichter bij een gigantische barracuda van 1.5 meter te komen, zag ik een paar gevlekte adelaarsroggen door het zand cruisen op zoek naar smakelijke tuinalen om van te smullen... jackpot!

Ons volgende wrak was de 15 meter lange Doc Poulson. In de 35 jaar dat dit schip onder water heeft gelegen, heeft het een levendige koraalgroei aangetrokken.

The site was named in recognition of the first diving doctor on the island who, according to local legend, used to conduct such eccentric behaviour as riding round naked on his Harley-Davidson.

Geen reis naar Grand Cayman is compleet zonder een bezoek aan Stingray City, een duik die vrijwel doet wat er op de verpakking staat. We knielden in het zand, 5 meter onder het oppervlak, en maakten in feite een veiligheidsstop van een uur, terwijl zuidelijke pijlstaartroggen om ons heen cirkelden en hand-outs van bevroren inktvis opslokten.

Stingray City is een ervaring om nooit te vergeten, en heel anders dan elke andere duik die ik me herinner. Het bleek dat sommige gasten genoten hadden van een interactie die iets nauwer was dan verwacht, wat resulteerde in roggen op hun verschillende ledematen, hoewel de eigenaren van de blauwe plekken dat niet zo erg leken te vinden.

NA DRIE PLEZIERIGE DUIKENwas het tijd om het beroemde muurduiken van Grand Cayman te proeven. De bovenkant van de muur die het eiland omringt, varieert van ongeveer 12 tot 30 meter diep.

We kicked off in style with Babylon, which includes a pinnacle protruding up from a depth of 40m.

It’s the way that the black coral and gorgonian seafans cascade out of the pinnacle that led someone to liken it to the Hanging Gardens of ancient repute.

Tijdens onze eerste muurduik verspilden mijn vriend Ray en ik geen tijd. We spetterden, gaven snel een OK en begonnen aan onze afdaling terwijl we naar de onderwaterrand van de klif zwommen.

Toen we eenmaal over de adembenemende afdaling heen waren, bleef ik even staan ​​om alles in me op te nemen. Het eiland stortte neer in de afgrond beneden, en het kristalheldere zicht gaf een groot effect op de aanblik toen het terrein in het onbekende verdween.

The pinnacle was impressively adorned with an abundance of brightly coloured coral. While I floated weightlessly in such a tremendous setting, it took quite a bit of restraint not to succumb to the desire to continue dropping ever-deeper into another world.

Tijdens onze drieënhalve dag rond Grand Cayman werden we getrakteerd op een voorbeeld van de muren in het noorden, oosten, zuiden en westen van het eiland.

Each was impressive in its own right – from the cool, cave-like passages that weave through the reef at Round Rock and Trinity Caves, to the regular sightings of reef sharks at the Maze.

Er was zoveel te zien dat de ontzagwekkende aanblik van de muur zelf vaak een ondergeschikte rol speelde bij de kenmerken die erbinnen bestonden.

Klein Kaaimaneiland

Little Cayman is minder bevolkt dan haar grote zus en ondersteunt vier duikoperaties aan land, vergeleken met de twintig plus op Grand Cayman. Het juweel op de kroon is de Bloody Bay Wall, waar piraten honderden jaren geleden de bemanning van schepen van de Royal Navy zouden hebben afgeslacht.

Toen de zon opkwam op Little Cayman, kon ik de top van de Bloody Bay-muur slechts 10 meter onder het oppervlak zien.
Velen beweren dat Little Cayman de beste duiklocaties van de drie eilanden heeft en daarom waren we dolblij dat de wind ons eindelijk de reis had laten maken, en waren we benieuwd of de wateren van het eiland de hype zouden waarmaken.

ONZE EERSTE DUIK WAS OM een site genaamd Randy's Gazebo, en zodra ik onder de oppervlakte zakte, was ik verkocht. De agressor liep weg van de kust, dus we hingen boven het blauw en keken naar de muur.

Mijn eerste gedachten waren dat ik veel van het leven kon zien dat ik in Grand Cayman had gezien, maar nog veel meer.

Het koraal was dichter, het zicht helderder en er zwommen veel meer vissen rond. Ik verloor echt de tijd uit het oog terwijl ik omringd was door zoveel schoonheid.

Voorafgaand aan de reis had ik gelezen over de vriendelijke tandbaars in de omgeving. Omdat hun populatie in het verleden tot een kritisch laag niveau was gedaald, waren er pogingen ondernomen om de verzamelplaatsen voor paaiplaatsen te beschermen en hadden ze een toename van de visbestanden gestimuleerd.

Gedurende die tijd hadden duikers geëxperimenteerd met het voeren van koraalduivels aan de tandbaars, in de hoop de invasieve soort in de voedselketen te introduceren.

Ook al is deze praktijk nu verboden, de tandbaars jaagt nog steeds op koraalduivels en wijst deze ook aan duikers.

In addition to the abundance of grouper, which behaved like loyal puppy dogs, there were hawksbill turtles and the occasional reef shark to be seen, against a backdrop of jack and schools of creole wrasse and blue chromis.

Mijn ervaring met het duiken in Little Cayman gaf me het gevoel dat zijn reputatie gerechtvaardigd was. Ik durf niet te zeggen dat het ene beter is dan het andere, omdat verschillende dingen verschillende mensen aanspreken.

Dat gezegd hebbende, hoewel Little Cayman niet de wrakken of diversiteit van Grand Cayman heeft, bood het een aantal van de meest levendige levensvormen in een mooie omgeving die ik in lange tijd had gezien.

Kaaiman Brac-eiland

We did make it to the third island, Cayman Brac, which lies just to the east of Little Cayman, although our only dive on “The Brac” was the wreck of the Russian frigate the Captain Keith Tibbetts, a name the vessel was given on being sunk in the 1990s to make an artificial reef. The wreck is still largely intact, but twisting from storm damage has now broken its back and left the bow section on its port side.

Deze veroudering heeft de aantrekkelijkheid van het schip geenszins verminderd; Ik waardeer in ieder geval de extra sfeer van een wrak dat meer tijd onder water heeft doorgebracht.

Het middengedeelte van het 108 meter lange fregat is een wirwar van kabels en leidingen, en de in- en uitgangen lijken in niets op de steriele openingen op de Drieteenmeeuw.

De boeg is het diepste deel van de duik en ligt op 28 meter. Twee sets kanonnen zijn nog steeds goed zichtbaar en tussen de wrakstukken zijn vele soorten koraal te vinden.

Op mijn reis naar de oppervlakte werd ik aangenaam verrast door een kleine karetschildpad die op ongeveer 10 meter afstand van wat sponskoraal aan het kauwen was.

NA DE LAATSTE DUIK onze uitdrukkingen zeiden alles: niemand wilde naar huis.

Later op de middag bereidde de bemanning een cocktailparty voor met een kleine prijsuitreiking voor de prestaties van de week. Er werden “Iron Diver”-brevetten uitgereikt aan degenen die erin geslaagd waren elke duik te maken, en spotprijzen van T-shirts werden ceremonieel uitgedeeld.

Toen ik voor de laatste keer aan dek lag, zag ik de zon zachtjes achter de oceaan zakken. Iedereen was in een goed humeur en maakte plannen om naar een nabijgelegen bar te gaan voor eten en drinken.

Ik herinnerde me dat ik voorafgaand aan de reis aan mijn verwachtingen dacht, en toen overwoog hoe de ervaring daarmee vergeleken kon worden.

Het eten, het duiken, het comfort en de bemanning waren allemaal van uitzonderlijke kwaliteit, maar de algehele ervaring was meer dan de som van deze delen.

Ik heb de indruk dat sinds de Cayman Aggressor halverwege de jaren tachtig van start ging, het team, in plaats van te rusten op de lauweren van het dynamische duiken op de Kaaimaneilanden, de service gewoon is blijven ontwikkelen om deze zo goed mogelijk te maken. .

Zijn mijn verwachtingen uitgekomen?

Ik ben blij om te kunnen melden dat ze uiteindelijk uit het park zijn geslagen.