EEN VERHAAL OVER TWEE MUCK-SITES

Ik raakte verslaafd aan MUCK-DUIKEN meer dan 30 jaar geleden, lang voordat het woord onder duikers algemeen werd gebruikt. Mijn modderduikavonturen hebben me door de Indo-Pacifische regio gebracht om een ​​grote verscheidenheid aan habitats in zowel tropische als gematigde wateren te verkennen, en hebben me in staat gesteld een aantal verbazingwekkende modderbeestjes te zien.
Ik werd verliefd op de Filippijnen tijdens mijn eerste reis naar dit eiland, tien jaar geleden, en ben er nu vier keer geweest. Meestal streven mijn vrouw Helen en ik ernaar om naar een nieuw deel van het land af te dalen, maar tijdens onze meest recente reis besloten we een bestemming te verkennen die nieuw voor ons was, en ook terug te keren naar een oude favoriet.
De nieuwe bestemming was Dumaguete, de oude Sogod Bay. Beide hebben prachtige koraalriffen, maar wat voor mij nog belangrijker is, een aantal geweldige modderduiken.
De afgelopen twee jaar heb ik gewerkt aan een gids over muckduiken, en deze reis zou het laatste muck-avontuur zijn voordat het naar print.
Ik had hoge verwachtingen van het verkennen van een aantal geweldige locaties en het zien van een paar beestjes die ik nog niet eerder had gezien.

Koppotigen stad
Dumaguete ligt aan de zuidkant van Negros en is de afgelopen jaren uitgegroeid tot een van de populairste duikbestemmingen van het land. Voor onze week daar verbleven we in Liquid Dumaguete, een van de nieuwste resorts in de omgeving en een PADI 5* IDC Dive Resort.
De eerste paar dagen genoten we van duiken bij Apo, waarbij we de prachtige koraalriffen rond dit eiland voor de kust verkenden en een overvloed aan vissen, schildpadden en talloze zeeslangen zagen.
We hebben ook enkele van de geweldige lokale modderplekken langs de kust bij de stad Dauin bezocht, de thuisbasis van een uitstekend aanbod aan beestjes, vooral hengelaarsvissen.
Dumaguete heeft een reputatie als de hengelaarsvissenhoofdstad van de wereld, en we werden niet teleurgesteld door de aantallen en de variëteit die we zagen. Het was echter november en de duikploeg van Liquid Dumaguete vertelde ons dat de aantallen hengelaarsvissen het grootst waren tussen maart en mei.
We hadden het hengelaarsvissenseizoen misschien verkeerd getimed, ook al zagen we er genoeg, maar volgens het personeel waren we op het perfecte moment aangekomen om een ​​van hun beste modderplekken te bezoeken, Bonnet’s Corner.
Ik had in mijn boekonderzoek nog nooit van de plaats gehoord en vroeg me af hoe het aan mijn aandacht was ontsnapt (later hoorde ik dat het ook Punta wordt genoemd, een plek waar ik van had gehoord). Het personeel hield vol dat de site “aan de gang was, met inktvis en Octopus overal". Met onze grote liefde voor koppotigen waren we snel verkocht.
Op dag drie kregen we de kans om bij Bonnet’s Corner te duiken. Onze gidsen Rocky en Carlo vertelden ons dat de locatie in feite een zandhelling was met veel Octopus en inktvissen.
Carlo voegde eraan toe dat er zoveel flamboyante inktvissen waren “het lijken wel kakkerlakken”. Een hele opschepperij, dachten wij.

AANKOMEN OP DE PLAATS in een traditionele bangka-duikboot maakten we ons klaar, maar zonder torenhoge verwachtingen. Dat wisten wij Octopus Ontmoetingen op modderlocaties kunnen overdag erg wisselvallig zijn, en 's nachts veel betrouwbaarder. Maar toen we in het water sprongen, vonden we een geweldig zicht van minstens 20 meter, en een zanderige puinhelling die perfect was voor modderbeestjes, vooral octopussen.
We hadden nauwelijks de bodem bereikt toen Rocky op zijn tank tikte, en voor hem stond een prachtig wonderpus.
Wij waren verbaasd. We waren in slechts 8 meter water en nog geen minuut bezig met de duik.
We hebben enkele minuten besteed aan het fotograferen van deze ongelooflijke koppotige terwijl hij langzaam over de bodem slenterde, vervolgens verder ging en al snel typische modderbeestjes vond, zoals bidsprinkhaangarnalen, dooskrabben, scheermesvissen, zandduikers, tuinpalingen en een kleine geschilderde hengelaarsvis.
Nog meer tikken van Rocky, en we zwommen erheen om er nog een te zien Octopus, een zeldzame soort die we niet hadden verwacht – een Mototi.
Gerelateerd aan de blauwgeringde Octopus, de Mototi-octopus is uiterst zeldzaam. We hadden er eerder maar één gezien op tientallen duiktrips naar Zuidoost-Azië.
Omdat we dachten dat dit ongrijpbare wezen snel in de rotsen zou verdwijnen, braken we als een gek beelden af.
Deze gedurfde octopus zat echter gewoon bovenop zijn rotshol en keek rustig naar ons en de wereld die voorbijging.
Direct naast de Mototi zat een mooie Napoleon-slangpaling, en daarachter zaten verschillende dwergkoraalvissen en een soort vuurworm die we nog niet eerder hadden gezien. Maar de koppotigen kwamen nu massaal dichterbij. Rocky wees ons op een kleine stompe inktvis, daarna op een kokosnootoctopus – en toen konden we het niet geloven toen we nog twee Mototi-octopussen zagen!
Dit was een mannelijk en vrouwelijk paar, waarbij het mannetje een reeks kleurpatronen vertoonde terwijl hij langzaam op het vrouwtje kroop. Mogelijk een opmaat voor de paring. We keken een aantal minuten naar deze twee, maar er gebeurde niets meer.
Toen we meer van deze verbazingwekkende plek verkenden, en niet dieper dan 20 meter gingen, zagen we kaketoe-wespvissen, heremietkreeften, koevissen, naaktslakken, jonge inktvissen, nog een Mototi en, ten slotte, een paar flamboyante inktvissen. Na 75 magische minuten en enkele honderden afbeeldingen was het tijd om te gaan.
Bonnet's Corner had al onze verwachtingen overtroffen en we konden niet wachten op een volgend bezoek. En we keerden terug, we doken nog drie keer op de locatie, en elke duik was even goed.
De Mototi en de kokosnootoctopus waren er bij iedere duik, maar we zagen ook een aantal grotere blauwgeringde octopussen.
Een bijzondere vondst tijdens de tweede duik was echter een zeldzame algenoctopus, een soort die we nog niet eerder hadden gezien en die ik heel graag in het modderboek wilde hebben.
Deze soort bleek niet zo zeldzaam te zijn bij Bonnet’s Corner, aangezien we er de volgende paar duiken nog een aantal zagen.

DE FLAMBOYANTE INKTVIS waren er ook bij elke duik, niet zo gebruikelijk als kakkerlakken, maar we zagen er over het algemeen twee tot vier tijdens een duik.
We hadden een gedenkwaardige ontmoeting met een mannelijk en vrouwelijk paar, waarbij het mannetje rond het vrouwtje danste en wilde paren.
Het was een hele prestatie, maar net toen hij in de rij stond om zijn tentakels te sluiten, wees ze hem af. Al dat werk voor niets! Een tweede mannetje deed toen mee aan de capriolen, wat het vrouwtje prima vond toen ze begon te eten, terwijl het eerste mannetje bezig was de opmars van de indringer te blokkeren.
Het duikpersoneel vertelde ons later dat ze bij Bonnet’s Corner ook mimische en langarmige octopussen zien, maar waarschuwde dat de explosie van koppotigen alleen tussen oktober en december plaatsvindt. Nadat we het paargedrag van verschillende koppotigen hebben gezien, en ook flamboyante inktviseieren hebben gezien, moeten we aannemen dat de octopussen en inktvissen zich in deze tijd van het jaar op deze plek verzamelen om te paren.
Na een heerlijke week in Dumaguete en vier magische duiken waarbij je je verwonderde over de buitengewone collectie koppotigen bij Bonnet’s Corner, was het tijd om verder te gaan naar Sogod Bay.

Oogverblindend in het donker
Sogod Bay, gelegen aan de zuidkant van Leyte, is een bestemming in de Filipijnen waar geen hordes duikers te vinden zijn.
Er zijn slechts een handvol duikresorts te vinden in de omgeving, vlakbij de stad Padre Burgos, waaronder het prachtige Sogod Bay Scuba Resort.
Gelegen direct aan het strand, heeft dit een van de beste huisriffen die ik heb gezien. We bezochten het voor het eerst in 2007 en hadden beloofd terug te keren, omdat het gebied gezegend is met geweldige riffen, prachtige modder- en walvishaaien.
Deze laatste worden van november tot mei gezien in Sogod Bay, het gebied met de grootste populatie van deze vriendelijke reuzen in het land. We hadden ze tijdens ons laatste bezoek gezien, maar hoewel we altijd hoopten op een verrassingsbezoek, hadden we tijdens deze reis geen speciale walvishaai-expedities gepland.
We waren meer geïnteresseerd in het duiken op verschillende nieuwe locaties die sinds ons laatste bezoek waren ontdekt, en wilden ook terugkeren naar een onvergetelijke muck-site.
De eerste paar dagen hebben we op veel kleurrijke riffen gedoken en talloze vissen en schildpadden gezien. Veel van de riffen in Sogod Bay zijn zeereservaten, dus er is een goede populatie rif- en pelagische vissen.
We verkenden ook een modderplek genaamd Little Lembeh, ontdekt sinds ons laatste bezoek en de thuisbasis van een prachtige reeks beestjes, vooral Coleman-garnalen.
Maar we waren aan het aftellen naar maandagavond voor de populairste duiklocatie van Sogod Bay, Padre Burgos Pier.
Deze kleine pier is niet veel om naar te kijken, vooral omdat het water eromheen vaak vol rotzooi zit. Vanwege bootverkeer en gemeentelijke beperkingen kun je overdag niet op deze pier duiken, en de pier is alleen geopend voor nachtduiken op maandag, woensdag en vrijdag.
Tijdens ons vorige bezoek mochten we slechts één keer op deze pier duiken, maar het was een van de beste nachtduiken die we ooit hebben meegemaakt. We hoopten dat het net zo goed zou zijn als we ons herinnerden, maar in tien jaar kan er veel veranderen.
We kwamen aan achterin de dieplader van het Sogod Bay Scuba Resort. De omstandigheden waren niet aantrekkelijk voor een kantduik, omdat de wind aan land golven en troebel water in het ondiepe water veroorzaakte. Maar omdat we wisten wat ons onder de pier te wachten stond, maakten we ons klaar.
Nadat we over de glibberige treden waren geklauterd, waadden we door het ondiepe water, waarbij we af en toe afval opzij duwden. Gelukkig klaarde het zicht eenmaal in 2 meter water op tot 15 meter en was het tijd om af te dalen.
Dave, onze gids, leidde ons snel onder de pier door en binnen enkele seconden wees hij naar een prachtige witte sproetige hengelaarsvis die op een mast zat. Deze soort is een van de zeldzamere leden van de hengelaarsvissenfamilie en wordt meestal alleen 's nachts gezien, dus dit was een goed begin.
We daalden af ​​naar de bodem en vonden een schemerige murene, een andere zeldzame soort die we nog niet eerder hadden gezien. De beestjes begonnen toen snel te komen. Op de bodem vonden we tussen het puin zeesterren, slangsterren, sierkrabben, koraalduivels, koraalkrabben, platwormen, garnalen en talloze schelpen.

ZITTEN OP ELKE UITZICHT Het waren grote mandsterren, hun armen wijd gespreid om voedseldeeltjes op te vangen. Het waren er zo veel dat ik bewust mijn best moest doen om er niet één tegen het lijf te lopen terwijl ik verdiept was in het maken van foto's.
Dave wees vervolgens op verschillende zeepaardjes en tijgerstaartzeepaardjes die zich vastklampten aan het puin op de bodem, en ook op de gorgonen die uit de pylonen ontsproten. Voordat ik tijd had om een foto van de zeepaardjes was er een gestreepte zeekrait tussen ons in gezwommen.
Terwijl we van pyloon naar pyloon liepen, was het moeilijk om te weten op welke manier we de camera moesten richten – op de kleurrijke koralen, de stekelhuidigen, de schaaldieren, de vissen of de weekdieren. Het is jammer dat je op deze plek niet overdag kunt duiken, omdat de gorgonen, sponzen en zachte koralen die de pylonen bedekken voortreffelijk zijn.
Na 30 minuten onder de pier, die slechts 50 meter lang en 8 meter op het diepste punt is, richtten we onze aandacht op het zand rond dit bouwwerk. Het duurde niet lang om bidsprinkhaangarnalen, zeehokken, buisanemonen, Pegasus-zeemotten, kaketoe-wespvissen, inktvissen, naaktslakken, krabben en meer te vinden. Maar de hoogtepunten in deze zone waren de slangenpalingen en sterrenkijkers.
De laatste keer dat we op deze plek hadden gedoken, was ons beide beloofd, maar we zagen er geen. Deze keer hadden we een traktatie. Dave wees de eerste sterrenkijker aan en tegen het einde van de duik hadden we er nog vier gevonden.
Maar indrukwekkender waren de krokodillenslangen. Op de meeste muck-duikbestemmingen heb je het geluk om tijdens een week duiken een van deze indrukwekkende slangenpalingen te vinden, maar bij Padre Burgos Pier zagen we er vijf, waaronder drie van de spectaculaire roodgekleurde soorten.
Na een uur rond de pier was het tijd om naar buiten te gaan, maar dit kan een langzaam proces zijn, omdat je voortdurend een ander beestje tegenkomt dat je gewoon moet observeren en fotograferen. Toen we eindelijk uit het water klommen, konden we niet stoppen met praten. De pier was zo goed als, zo niet beter dan, we hem herinnerden.

TWEE NACHTEN LATER KOMEN WE TERUG, en deze keer was de pier zelfs nog beter. We moesten het delen met een groep van een bezoekende liveaboard, maar omdat er zoveel te zien was, deed dat er niet toe.
Opnieuw zagen we volop sterrenkijkers, zeepaardjes en slangenpalingen, maar ook zeenaalden, inktvissen, octopussen en een Donald Duck-garnaal.
De witte sproetige hengelaarsvis werd vergezeld door drie sproetige vrienden, groen, bruin en crème gekleurd. We vonden ook drie gigantische hengelaarsvissen die sinds de laatste duik waren binnengekomen, en we zagen er één met zijn aas zwaaien en zelfs een kardinaalvis naar beneden zuigen.
Er leken ook meer granaten te zijn die zich aan het voeden waren, met veel kauri's, strombs, helmen, kegels en maanschelpen op jacht. We verlieten het lijden aan sensorische overbelasting. Als je 's nachts op Padre Burgos Pier duikt, duurt het enkele uren om alles wat je hebt gezien te verwerken. Er waren een paar San Miguel-bieren nodig om ons denken te vertragen en ons in slaap te laten vallen.
We hadden meer dan 40 duiken gemaakt gedurende twee glorieuze weken waarin we Dumaguete en Sogod Bay verkenden, maar de plekken die we ons nog lang zullen herinneren, die ons terug zullen trekken naar deze bestemmingen, waren de onvergetelijke Bonnet’s Corner en de oogverblindende Padre Burgos Pier.