Een luidruchtige zoektocht naar Humuhumu-Nukunuka-A-Pua'a!

Het was zo vredig De vroege ochtendzon scheen net over de horizon toen we over het strand de zacht kabbelende zee in waadden voor onze kustduik bij Makena Landing, in de zuidelijke hoek van Maui, Hawaii.

We zwommen langzaam langs de lavarotsen naar de zijkant van de pittoreske baai, bezaaid met oleanderbomen en geurige planten, genietend van de schoonheid en rust.

Toen we een klein punt bereikten, lieten we lucht uit onze trimvesten stromen, gleden stilletjes onder het oppervlak en werden plotseling getroffen door een geluid, zo hard dat het leek alsof onze oren uit ons hoofd trilden.

Treurig en heel betoverend zingend waren de bultruggen met elkaar aan het praten.

Uit het luide geluid leek het alsof ze zich op ontroerende afstand hadden kunnen bevinden, maar het is bekend dat walviszang kilometers ver door de oceaan reikt, en ze waren waarschijnlijk minstens een halve mijl verwijderd.

De zintuiglijke verandering leek op zachte rock die luid door een koptelefoon werd gespeeld op een onbewoond eiland.

We waren in januari naar Hawaï gekomen, deels als ontsnapping aan de Britse winter, deels omdat het walvisseizoen was, en deels omdat ik graag enkele van de ongewone en endemische soorten wilde fotograferen die in de Hawaïaanse wateren te vinden zijn.

We hadden de kantduik bij Makena geregeld met Robyn Torbin, winkelmanager van Ed Robinson's Dive Adventures, nadat we eerder die week met Ed zelf op zijn boot hadden gedoken.

Makena, zo werd ons verteld, was een geweldige plek om ongewone soorten te vinden die zich schuilhielden tussen lavastenen en koralen langs de natuurlijke kustmuur, die plaats maakte voor een goudzandgebied dat zich uitstrekte tot in de diepten van de baai, dicht bij het diepere kanaal dat tussen de Hawaiiaanse eilanden loopt.

Dat is waar walvissen uit Alaska komen om te rusten, te bevallen en te herstellen, terwijl hun kalveren groot en sterk genoeg worden voor de reis terug naar het noorden.

Terwijl we langzaam langs de muur zwommen, de hoekjes onderzochten maar af en toe een oogje in het zeil hielden op zoek naar walvissen, stond ik versteld van hoeveel ogenschijnlijk bekende, maar toch onbekende, vissen en zeeleven we observeerden.

Omdat de 137 Hawaiiaanse eilanden, verspreid over bijna 6500 vierkante kilometer van de Stille Oceaan, 2400 kilometer verwijderd zijn van het dichtstbijzijnde continent, hebben ze het hoogste aantal endemische en zeldzame soorten ter wereld, die die van de Galapagos-archipel ver overtreffen. Veertig procent van alle soorten is endemisch, en daarvan is 28% mariene soort!

Veel van deze soorten zijn zeer verschillend, maar andere zijn ondersoorten van meer bekende, wijdverspreide soorten, met slechts subtiele verschillen in patronen of kleuren.

Het aantal zeldzame maar niet endemische soorten is eveneens ongelooflijk. Toen we de vissen in regenboogkleuren over het rif zagen dansen, voelde dit als een bijzondere duik.

HOE MEER DUIKEN U DOET over de hele wereld, hoe minder vaak je dat gevoel van nieuwigheid krijgt, maar bij elke duik op de Hawaiiaanse eilanden ontdekte ik iets nieuws. Bij Makena Landing leken overal nieuwe waarnemingen te gebeuren.

Robyn was een kei in het vinden van naaktslakken en wees op de kleine endemische Hypselodoris peasei die zich tussen de rotsen verstopte en op een Godiva, vergelijkbaar met degene die ik in Indonesië had gezien, maar subtiel anders. Deze naaktslak is niet alleen endemisch, maar ook zeer zeldzaam. Ik vond een mooie witte en gouden Aredeodoris, vrij algemeen op andere Hawaiiaanse eilanden, maar zeldzaam in Maui.

Robyn leidde ons langs de rotsen en naar een lavabuisgrot onder een kleine, overhangende klif langs de kustlijn.

Toen we naar buiten kwamen, graasde een grote Hawaiiaanse groene schildpad zachtjes over het rif. Beschermd in de Hawaïaanse wateren, en bijna vereerd, leeft een zeer gezonde bevolking die aan land komt om uit te rusten op de stranden.

Op het kleine strand vlakbij waar we logeerden, trok elke middag dat we bezochten een enorme groene schildpad zichzelf het strand op en sliep een uur of twee in de schaduw, zich niet bewust van zowel zonaanbidders als surfers.

Op een ander strand, Ho'okipa, aan de noordkust van Maui, vlakbij het schilderachtige stadje Paia en dicht bij een beroemde surfplek genaamd Jaws, komen honderden schildpadden 's middags aan land om uit te rusten, voordat ze zichzelf terugtrekken. bij zonsondergang naar het water.

De schildpadden moeten de grote golven trotseren die vlak voor de kust op het rif neerstorten en surfers en bodyboarders aantrekken. Het gebied is afgezet en mariene biologen en natuurbeschermers bestuderen het ongewone gedrag van de schildpadden.

NA HET VERKENNEN VAN DE lavabuis, we gingen langzaam terug naar de kust. We zagen een kleine, dikke endemische witgevlekte toby, die komisch ronddraaide terwijl hij op zoek was naar voedsel.

Twee draadvinvlinders bleven ons aanvallen. Ze kunnen behoorlijk territoriaal zijn en proberen andere soorten te verdrijven, maar gaven ons gelukkig een goede close-up foto kans.

Een grote stompe slipperkreeft verstopte zich onder een steen – hoewel niet endemisch, worden deze niet vaak gezien.

Wat ik eerst dacht was een groot stuk wit afval op het zand, ergens verderop, gematerialiseerd in een gespikkelde Platydoris ter grootte van een theebord. Vrij zeldzaam, dit type naaktslak werd pas in 1961 in de Hawaïaanse wateren gevonden.

We zwommen terug naar de rotsen om ze naar de kust te volgen. Een endemische gevlekte slangenpaling stak zijn kop uit het zand.

Pas toen we na een prachtige duik van 92 minuten het rustige oppervlak bereikten, besefte ik hoe luidruchtig de walvissen tijdens onze duiken waren geweest. Ik hoopte ze ooit onder water te zien, maar kon me niet voorstellen hoe luid ze van dichtbij zouden zijn. Ik heb genoten van elke minuut van Makena Landing.

We hadden eerder die week gedoken tijdens een “Adventure X”-duik, waarbij gasten kunnen bepalen waar ze heen moeten en wat ze moeten zien, zonder andere bodemtijdlimieten dan het gasverbruik en de niet-decotijd. Ed Robinson, een onderwaterfotograaf en kunstenaar, bespreekt de voor- en nadelen van de locaties, begeleidt de duikers en helpt met hun fotografie.

Ed had ons verteld over de nationale vis van Hawaï, de Humuhumu-nukunuku-a-pua'a-vis (ook wel de rechthoekige trekkervis genoemd, die erg lijkt op de Picasso-trekkervis). Ik was verrast toen ik ontdekte dat de nationale vis niet endemisch was, gezien het grote aantal waaruit ik kon kiezen, maar ik had nog nooit een Picasso-trekkervis gezien, laat staan ​​een rechthoekige.

WE ONTMOET ED'S DUIKBOOT bij de Kihei-jachthaven. Het inchecken vindt plaats naast de boot, die op een trailer wordt geladen voordat hij in het water wordt gelaten. We waren met z'n achten aan boord, met Ed en twee andere duikgidsen, en onze eerste duik zou Enenue zijn in de Molokini-krater.

Afgezien van het vinden van de nationale vissen en andere soorten en misschien weer walvissen horen, hoopte ik dat als het zicht zo goed was als bij Molokini het geval was, het misschien wel mogelijk zou zijn om de walvissen onder water te zien.

Tijdens de 40 minuten durende reis konden we in de verte walvissen zien breken en met hun staart slaan. De Molokini-krater is een bijna perfect eilandje in de vorm van een halve maan, de overblijfselen van een caldera van een vulkaanuitbarsting zo'n 230,000 jaar geleden. Er was slechts een lichte deining in het water in de luwte van de krater.

De achterwand staat bekend om zijn pelagische activiteiten en muurduiken, maar de omstandigheden kunnen ruig zijn, vooral in de winter.

We lieten ons op een kleine muur met een zandhelling vallen en hoorden in de verte walvissongs. We daalden af ​​naar 25 meter. Het zicht was minder goed dan ik had gehoopt, maar toch een behoorlijke 30 meter!

De muur was vol leven. Ik had de site Butterfly Gardens kunnen hernoemen vanwege de aantallen vlindervissen die rond het rif dansen. Scholen van de felgele wasbeervariëteit vormden een schril contrast met het blauw. Kleine Klein's, druppelvormige en ovale vlindervissen verrukten mij als een soort die ik nog nooit had gezien, terwijl meer bekende sierlijke vlindervissen tussen de harde koralen naar voedsel zochten.

De “zeldzame longnose” vlindervis, met een nog langere neus dan de bekende longnose, is zeer ongebruikelijk om te vinden in de Hawaïaanse wateren. Nog spannender waren de endemische multiband- en milletzaadvariëteiten, die we in paren over het rif zagen zwemmen.

Vechtend om ruimte met al deze vlindervissen waren talloze soorten doktersvissen, papegaaivissen en trekkervissen, en een goudring doktersvis, onlangs geclassificeerd als endemisch maar zeer vergelijkbaar met soorten uit de Indo-Pacifische Oceaan.

Ik dacht dat een bleke trekkervis met zwarte strepen de nationale vis was voordat ik besefte dat de kleur en het patroon enigszins verkeerd waren. Het bleek een leitrekkervis te zijn. Uiteindelijk trok Ed mijn aandacht: hij had een kleurrijke, rechthoekige trekkervis gevonden, en nadat ik hem had gezien, leek het alsof ik ze overal zag, met hun kenmerkende V-vormige patroon.

Plotseling leek het gezang heel dichtbij te zijn en ons te omhullen met een golf van levendig geluid. We zochten naar de walvis, maar konden hem niet zien. Verdomd de regenbuien van de vorige week voor het verminderen van de zichtbaarheid!

Terwijl we langs de muur verder liepen, zagen we een rif Octopus, zwartbladige schorpioenvissen, meer witgevlekte toby's, een levendige blauw-gele Hawaïaanse gevlekte koffervis, vermoedelijk een ondersoort, en een endemische groene kalkoenvis.

Trevallies jaagden in het blauw en verschillende soorten murenen verstopten zich in gaten in het rif.

ONZE TWEEDE DUIK met Ed was op zijn favoriete duikplek Red Hill, onder de hellingen van de Haleakala-vulkaan in het zuiden van Maui, waar we met veel andere mensen oudejaarsavond hadden gevierd en vanaf het hoogste punt van het eiland naar een prachtige zonsondergang hadden gekeken.

Er waren prachtige lavaformaties aan de muur, een lavabuis waar je doorheen kon zwemmen met een enorme slapende groene schildpad, en een dikke witpunthaai onder een richel.

We vonden verschillende soorten garnalen in de lavabuis, waaronder een zeldzame Saron-garnaal, veel groter dan alle garnalen die ik eerder had gezien en waarvan ik dacht dat het een ondersoort was.
Een endemische Steindachners murene deelde een gat met een potloodanemoon, en Ed wees op een enorme endemische Titan-schorpioenvis.

Nadat we met Ed en Robyn op de zuidelijke locaties hadden gedoken, besloten we een aantal noordelijke locaties te proberen, te beginnen bij de Lanai Cathedral met Lahaina Divers en een lavabuis vol met endemische Hawaiiaanse grootogen. Nogmaals, we konden de walvissen horen maar niet zien.

Aan de rand van de stad Lahaina maakten we een kantduik op de kapotte, met puin bezaaide Mala Pier, verwoest door een tyfoon en nu een toevluchtsoord voor groene schildpadden en beestjes. Een groot rif Octopus pauzeerde van zijn jacht om zich te vestigen en ons zorgvuldig in de gaten te houden. We zagen drie Commerson’s hengelaarsvissen, één een felgele baby, een witte volwassene en een enorme mosterdkleurige. Ze zijn zeldzaam. maar hij hield duidelijk van het leven in Mala.

Ik vind vogellipvissen altijd grappige wezentjes, die rondschieten met hun lange neuzen. In het oude Hawaï werden ze gebruikt voor de behandeling van hersenziekten, net als geelstaartcoris, die ook op de pier werd gespot.

Onder een kapotte steun zat een prachtige endemische gespikkelde schorpioenvis van 10 cm lang, zeer goed gecamoufleerd. In de buurt bevond zich nog een endemische soort: een Hawaiiaanse tijgerkauri. Een kleine gouden dwergmurene, niet endemisch maar tamelijk zeldzaam, was een goede vondst, omdat ze zo moeilijk te zien zijn als ze zich in kleine gaten verstoppen.

OVERAL WAREN NUDIBRANCHS de pier, en ik vond een Phyllidia varicosa, die ik in heel Azië heb gezien. Deze was veel bleker, opnieuw misschien een ondersoort. In het zand lagen onder nog meer gebroken stutten twee grote witpunthaaien.

Aan de zijkant van het gebroken bouwwerk baanden zich witte en veelkleurige geitenvissen (de Hawaïaanse naam van laatstgenoemde betekent ‘rood’, van een legende over de vissen die de rode bloesems van de ohi’a lehua-boom aten) hun weg over de bodem.

Er wordt aangenomen dat een Hawaiiaanse hagedisvis, met veel zichtbare rijen tanden, endemisch is, hoewel sommige onlangs in Japanse wateren zijn waargenomen.

Ik heb in deze wateren alleen maar scheermesvissen gezien, hoewel ze niet endemisch zijn, en in Mala zag ik er twee: de juveniele pauw- en Iniistius baldwini-variëteiten.

We hadden hier voor altijd kunnen blijven, maar omdat de lucht sterk uitgeput was, moesten we terugkeren naar de kust.

Terug bij de Molokini-krater, dit keer met Lahaina Divers, konden verschillende bultruggen worden gezien die doorbraken. Zodra we afdaalden bij Middle Reef met meer dan 40 meter zicht, was het duidelijk dat ze redelijk dichtbij waren.

De boot was afgemeerd boven een zandgoot omgeven door rif. We daalden en verkenden één kant van de parachute, over het rif tot aan de rand van een muur op 20 meter hoogte.

Een rifhaai vloog beneden voorbij en we konden scholen vlindervissen, verschillend gekleurde papegaaivissen, meer rechthoekige trekkervissen, vijlvissen, slurfvissen en een grote grootoogkeizer zien die ons enkele minuten volgde.

We hebben verschillende endemische soorten gezien tijdens eerdere duiken, en ongetwijfeld waren er nog veel meer in de golven van vissen die over het rif raasden.

We bleven zoeken naar walvissen in het blauw, maar wisten dat ze niet zo dichtbij waren als voorheen bij Makena Landing en Molokini. Het zingen was een zachte begeleiding van onze duik, niet het oorverdovende geluid dat we eerder hadden meegemaakt.

Dus namen we onze toevlucht tot een oppervlakte-ervaring en kozen voor Ultimate Whale Watch Tours, vanuit Lahaina, voor een van de kleine, gepersonaliseerde groepsreizen op felgele RIB's, begeleid door kapitein Amy en zee-natuuronderzoeker Hannah.