Een drama over zwerver Eddy

HET IS MEER EEN DOCU-FICTIE dan een saaie weergave van de feiten”, zei Emi, de producer/cameraman die zojuist had gebeld. Hij had mij gevraagd mee te gaan op een duik waarbij we het wrak van de Eddy zouden filmen.
De Eddy was een zwerver die tijdens de Eerste Wereldoorlog voor de Royal Navy werd gebouwd, maar tijdens de Tweede Wereldoorlog als mijnenveger werd gebruikt.
Nu zijn Emi en ik goede vrienden, maar we hebben de neiging om onderwaterfilms anders te benaderen. Mijn wetenschappelijke en educatieve beroep dwingt mij om aan documentaires te werken, terwijl Emi de neiging heeft creatiever met de feiten om te gaan, om een ​​breder publiek te bereiken.
Hij is zich terdege bewust van deze verschillende standpunten, dus moet hij vaak de pil voor mij verzachten door aan te bieden foto's van het wrak te doneren aan het Malta's War Museum.
Het was de bedoeling dat we wat beelden van het wrak zouden maken, maar wat nog belangrijker voor hem was, was dat ik daar een stel rozenkranskralen moest 'vinden', en Emi zou mijn wapenfeit filmen terwijl ik het uit het zand trok.
Natuurlijk maakte ik me zorgen om dit te doen. Het is onethisch en illegaal om artefacten uit oorlogsgraven op Malta te verwijderen, en ik was er niet zo happig op om tijd door te brengen in de Corradino Correctional Facility.
Toen ik Emi vertelde dat ik geen deel wilde uitmaken van zijn plan, legde hij haastig uit dat de rozenkranskralen daar zouden worden geplaatst om het wrak te verbinden tot een verhaallijn van liefde en heldendom die zich afspeelt in Malta tijdens de Tweede Wereldoorlog. De kralen zouden door een liefhebbende moeder aan haar zoon worden gegeven om hem hemelse bescherming te bieden.
Mijn eerste conclusie was dat als de zoon in de kluis van Davy Jones belandde, dit niet bepaald een geweldige reclame was voor de kracht van het hiernamaals, maar ik kende het hele verhaal niet echt, dus hield ik mijn mond. Het was eerder fictie dan documentaire, een soort oorlogsdrama. Ik besloot dat ik niet vies was van een nieuwe filmcarrière, na zoveel jaren als saaie academicus!
Duiken op de Eddy is sowieso een buitengewoon aantrekkelijk voorstel, en Emi hoefde geen museumdonaties of mijn naam in de lichten te beloven om me verslaafd te maken. Er wordt zelden op het wrak gedoken vanwege de ligging: het ligt op een zandbodem op een diepte van 56 meter, ongeveer anderhalve kilometer buiten de ingang van Valletta's Grand Harbour.

DE GROTE HAVEN Het is een drukke haven, en het laatste wat duikers nodig hebben tijdens het decomprimeren is een enorm schip dat dichtbij passeert.
Om deze reden zouden we normaal gesproken slechts twee keer per jaar op dit wrak duiken: 31 maart en 8 september. Dat is wanneer er regatta's worden gehouden in de haven, waarbij felgekleurde traditionele Maltese boten (genaamd dghajjes, uitgesproken als 'dahyaes') uit nabijgelegen plaatsen strijden in roeiraces, dus de haven is gesloten voor scheepvaart.
Maar bij deze gelegenheid werden er speciale afspraken gemaakt met de havenmeester om ervoor te zorgen dat er geen cruiseschepen de haven binnenkwamen of verlieten terwijl we met de Eddy aan het duiken waren.
In feite verliet een van deze kolossen net de haven toen we op weg waren naar de duikstek. We moesten het zog in de RIB oversteken en dat indrukwekkende zog was moeilijk te beschrijven, maar stel je voor dat een kokende ketel met schuimend turkoois water van zo'n 50 meter breed zo'n 200 meter van het schip achter zich aan sleept. Niet het soort omgeving waarin ik zou willen zijn, of waar dan ook in de buurt, tijdens het decomprimeren.
Zoals alle duikers geniet ik van de grootsheid van grote wrakken, maar kleinere wrakken hebben hun eigen bijzonderheden en charme.
Normaal gesproken voltooi ik een paar tochten door een kleiner wrak in één enkele duik, waardoor ik me kan concentreren op bepaalde aspecten die de meeste belofte inhouden. Dit geldt zeker in het geval van de zwerver Eddy.
De Britse Admiraliteit heeft tijdens de Eerste Wereldoorlog meer dan 300 aangepaste trawlers en drifters in gebruik genomen. Het ontwerp van deze vissersboten en hun zeewaardigheid bleken ideaal voor gespecialiseerd marinewerk.
Trawlers slepen zware netten over de zeebodem om kabeljauw, schol, schelvis en andere demersale vissen te vangen, terwijl zwervers met drijfnetten op haring en andere pelagische vissen vissen. Trawlers waren dus bij uitstek geschikt om mijnenveegtuig te slepen, terwijl zwervers geschikter waren voor het inzetten van blokkades en zware anti-onderzeebootnetten.
HM Drifter Eddy werd op 27 augustus 1918 gebouwd als een gemodificeerde haringdrifter door Alexander Hall & Co Shipyards in Aberdeen. Ze was een klein stoomschip met een brutotonnage van 96 en was 26 meter lang en een breedte van 5.6 meter. Net als al haar zusterstoomdrifters werd ze aangedreven door een drievoudige expansiemotor en een enkele stoomketel, waardoor ze met een vrij lage snelheid van 9 knopen werd voortgestuwd.
Sommige zwervers waren bewapend met een zesponder anti-onderzeeër kanon, maar er is geen spoor van een dergelijk kanon, of de plaatsing ervan, op de Eddy.
Eddy werd enige tijd vóór het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog overgebracht naar Malta, waarschijnlijk voor inzet op de anti-onderzeebootnetten in de Grand Harbour.
De noodzaak om de intense mijnlegactiviteiten van de Axis-marines te bestrijden betekende echter dat ze, net als andere zwervers op Malta, moest worden opgetuigd als mijnenveger, ook al had ze een stalen romp. De beslissing bleek fataal.

SOMMIGE TIJD TIJDENS In de middag van 26 mei 1942 kreeg Eddy de taak om de belangrijkste toegangswegen naar Grand Harbour schoon te vegen naast HMS Beryl en de sleepboot St Angelo. Hen werden vergezeld door de andere mijnenvegers Trusty Star en Swona.
De weersomstandigheden verslechterden verder en het vegen moest worden gestaakt nadat slechts één mijn was geveegd. Het was op dit punt, om 4.30 uur, dat Eddy op een mijn stuitte terwijl ze op weg was naar Grand Harbour.
De explosie scheurde door haar stalen romp aan stuurboordzijde en ze zonk snel, waarbij acht bemanningsleden verloren gingen. Haar commandant en tien matrozen werden gered van steeds ruwere zeeën.
Het wrak staat rechtop op een slibrijke bodem en is opmerkelijk intact voor zijn leeftijd. Het lijkt erop dat het terrein eerder werd gebruikt als stortplaats voor materiaal dat uit de haven was gebaggerd, dus er ligt veel slib, gebroken bouwstenen, bakstenen en grind in de buurt.
Vanwege het slib is het raadzaam om uit de buurt van de bodem te blijven, anders zou je niet populair zijn bij je duikmaatjes – vooral de foto/videografen.
Het zicht is redelijk goed voor Britse normen, maar de meeste Maltese duikers zijn niet zo onder de indruk van het zicht op deze plek, vooral als er toevallig een paar ploegpaarden in de groep zijn!
De hoge houten bovenbouw van de Eddy is gedesintegreerd, maar het frame van de staalconstructie onder de brug staat nog steeds overeind. De stalen romp blijft grotendeels intact, afgezien van het gapende gat aan stuurboordzijde dat de plaats markeert waar het schip de mijn heeft geraakt.
Lieren, kaapstanders, stalen kabeltrommels en ander mijnbaggerwerktuig zijn nog steeds zichtbaar op het dek, terwijl de paravaan-, otter- en veegdraadconstructie te zien is op de zeebodem, vlak naast het wrak. Het is mogelijk om het wrak binnen te dringen, maar het slib binnenin roert gemakkelijk, dus dit kan een behoorlijk gevaarlijke operatie zijn.
Op dekniveau zijn nog het stuurhuis, de navigatieconsole en andere bruguitrusting te zien, maar het roer van het schip is volledig verslechterd, waarschijnlijk omdat het van hout was gemaakt.
Vrijwel alle oppervlakken zijn nu bedekt met een sterke groei van sponzen, algen en andere mariene korsten.
Ik denk graag dat het wrak nu een tweede leven heeft gekregen, en we zullen af ​​en toe een tandbaars, zeepaling en murene zien die zich een geschikt stuk pijp of spleet toe-eigent als een handig onderkomen.
Net als op andere diepe wrakken verdringen scholen van de zwaluwstaartjufferachtige anthias zich tijdens de duik om ons heen. Naaktslakken komen ook heel vaak voor en zijn goede onderwerpen voor fotografen.
Deze wrakken hebben vaak tragische verhalen, maar ze zijn oases van leven geworden tussen de zanderige, slibachtige dorre oppervlakken die te diep zijn voor Posidonia-zeegras om te koloniseren.

Tot op heden weet ik het nog steeds niet de volledige verhaallijn van Emi's docufictie en hoe deze aansluit bij het echte verhaal van Eddy, maar ik moet de manier bewonderen waarop hij naar authenticiteit streeft.
De rozenkranskralen waren zorgvuldig uitgekozen vanwege hun jaren 1940-look en enkele maanden in een zoutwatertank gerijpt, zodat ze er niet uit zouden zien alsof ze net uit de doos waren gehaald.
Ik moest ze tijdens de duik in mijn BC-zak dragen en een geschikte plek zoeken waar ik ze kon begraven.
Emi had me steeds gezegd dat ik deze reeks eerst moest filmen, omdat de bodemtijd op 56 meter nogal beperkt is. Tegelijkertijd wilde ik mijn eigen camera gebruiken om al mijn acties te filmen. Dergelijke beelden zouden elke overhaaste conclusie van de autoriteiten dat ik me met het wrak bemoeide, ondermijnen en, indien nodig, aantonen dat we de kralen hadden geplant als onderdeel van een filmset.
Ik vond een handige locatie vlakbij de boeg van het schip, groef een klein gaatje in het zand, plaatste de kralen in de holte en bedekte ze met nog wat zand.
Toen ik me omdraaide om naar Emi te zwaaien om te beginnen met filmen, keek ik terug naar mijn stukje zand en besefte ik met grote angst dat ik niet kon zien waar ik de kralen had begraven! Het slib dat ik had opgegraven had het gebied volledig bedekt.

MIJN ADEMHALINGSSNELHEID schoot omhoog, maar ik probeerde kalm te blijven en binnen een paar seconden had ik het geluk de juiste plek te vinden. Gelukkig zijn mijn ogen door de camera afgeschermd van de camera maskeren, omdat mijn uitdrukking eerder een grote opluchting dan een verrassing zou zijn geweest.
Terug op de RIB na een langdurige decompressie vertelde ik Emi wat er was gebeurd en ontdekte dat ik me niet al te veel zorgen hoefde te maken, aangezien hij toch een reserve set rozenkranskralen in zijn zak had. Goede producenten anticiperen op zulke dwaze ongelukken.
Vlak voordat we weer op de boot stapten, had ik een paar regels te zeggen voor de camera (een sprekend deel!) Terwijl ik aan de oppervlakte dobberde.
Ze gingen hoofdzakelijk over het vinden van de rozenkranskralen, en hoe dit mij aan het denken zette over die arme, dappere zielen die hun leven verloren toen ze op zulke schepen dienden.
Ik heb geen illusies dat ik ooit ook maar in de buurt van een Oscar of BAFTA zou komen, maar ik had het gevoel dat ik een enigszins fatsoenlijke interpretatie had gegeven. Natuurlijk dachten mijn duikvrienden op de RIB daar anders over, en er was veel lichtzinnigheid over mijn toekomstige acteervooruitzichten. Ze hadden zelfs het lef om te suggereren dat ik nog een duik zou kopen...maskeren, omdat de mijne niet langer op mijn langwerpige Pinocchio-neus zou passen!