CHARLIE THISBY, een ervaren duiker, genoot onlangs van haar eerste liveaboard-ervaring in de Rode Zee, maar een onvergetelijke onderwaterontmoeting liet haar twijfelen over hoe ze dit moest opvolgen
Vorige week opende ik mijn sociale media feed om een bericht te vinden dat mij ongelooflijk in conflict bracht. Teruglachend naar mij vanaf mijn zacht gloeiende telefoonscherm was een foto van een aantal zeer goede vrienden van mij, tevreden, gelukkig en gebruind terwijl ze genoten van hun jaarlijkse gezin vakantievilla.
Voor hun twee jonge zonen toonde de post duidelijk een ervaring die hen voor altijd zal bijblijven, de verwondering die over hun gezichten geschreven stond. Dus waarom was ik in conflict toen ik mijn vrienden zo gelukkig zag?
Tussen de felgekleurde drijfhulpmiddelen van de jongens zat een tuimelaar. Als ongelooflijk intelligente soort deed het pijn aan mijn hart om te zien hoe het arme wezen met hun camera's werd geparadeerd voor het plezier van de stromen toeristen.
Deze dolfijnen worden in relatief krappe omstandigheden gehouden en zijn niet in staat veel van hun natuurlijke gedrag te vertonen. Ze leven hun leven op een rotonde van optredens die zijn gemaakt voor aanbiddende menigten.
Als fervent duiker en zeebioloog was ik me maar al te zeer bewust van de ontoereikendheid van deze omgeving voor deze spectaculaire dieren en was ik vastbesloten iets te doen om de onschuldige onwetendheid van mijn vrienden te verhelpen.
Ik weet zeker dat mijn ervaring en gevoelens bij velen die dit lezen een belletje zullen doen rinkelen – maar het trok vooral mijn aandacht vanwege een recente eigen ervaring.
Afgelopen april hebben mijn man Rich en ik reisde naar de Rode Zee om een week door te brengen op de meest recente toevoeging aan de vloot van Blue O Two, Blue Adventurer.
Ondanks dat we jarenlang resortduiken onder onze loodgordels hadden, was dit onze eerste onderneming in liveaboard-duiken. Met veel route-opties maakte Blue O Two het gemakkelijk van begin tot eind.
Uiteindelijk kozen we voor de route Straat van Tiran en Noord, een relatief ontspannen route die langs enkele van de beroemdste wrakken in de Rode Zee voert, naast de riffen van Tiran en Ras Mohammed.
We kwamen snel in de orde van de dag terecht: eten, slapen, duiken, herhalen. Ondanks dat we bijna stikten in mijn perfect gekoelde avondbier toen ze de tijd van de eerste ochtendduiken aankondigden, waren we de volgende dag vroeg in het pak en met de beste van hen op het duikdek opgestart.
Nog steeds een beetje met tranen in de ogen ploften we een voor een in het water; een van de voordelen van reizen buiten het hoogseizoen (juni-september) is dat de boten iets minder druk zijn, en met slechts 11 van ons die zich klaarmaakten, was het in- en uitstappen een goed geoefende, informele aangelegenheid.
Als je dacht dat de Rode Zee een en al hype was, dacht je verkeerd. Voorgeschreven check-outduiken elders kunnen soms een beetje een saaie, routinematige aangelegenheid zijn. Dat is hier niet het geval: een paar klikken en fluittonen van ver weg, een paar minuten na de duik, gaven aan dat dit geen routinecontrole zou zijn.
Zeker, een paar vin-trappen later leidde het opgewonden gebaar van onze gids ertoe dat we allemaal onze ogen in het blauw trainden. Dolfijn!
Alleen, en getekend door een woordenwisseling met een boot, bleef hij niet lang rondhangen, maar het was zeker een voorproefje van wat komen zou.
De voortgang van de week leidde ons naar locaties die doordrenkt waren van de duikgeschiedenis. Jackfish Alley was helaas verstoken van jackfish, hoewel het licht dat door glinsterende scholen glasvissen binnendrong dat ruimschoots goedmaakte.
Ik moet toegeven dat de beroemde Jackson- en Gordon-riffen mij nogal voorbijgingen. Voor het eerst was ik erin geslaagd een ‘goede’ camera-opstelling te bemachtigen, en zodra we de achtersteven afzetten, vonden we een ongelooflijk boeiend onderwerp: een kleine anemoonvis die onverstoorbaar leek door onze aanwezigheid. Die vis was het begin, midden en einde van de duik!
We zijn verder gegaan met de beste van wat de noordelijke Rode Zee te bieden heeft. Terwijl we buiten het seizoen waren en iets te ver naar het noorden voor enige serieuze pelagische actie, betoverden de zachte koralen bij Shark en Yolanda ons, terwijl de lading toiletten die verloren ging in het wrak van de Yolanda wat licht entertainment aan de duik toevoegde.
En hoewel het een beetje druk was met duikers, waren de wrakken van de Thistlegorm en Carnatic voor ons duiken op de bucketlist, en maakten plaats voor een paar perfecte duiken op het wrak van de Giannis D.
De eerste hiervan was een nachtduik, en na een spannend maar routineus uitstapje op het omringende rif hadden we het geluk getuige te zijn van een fascinerend natuurstuk.
Vanuit het donker zoefden reusachtige trevally na reusachtige trevally langs ons heen en verspreidden herhaaldelijk een school aasvissen die zich in de deklichten van de boot hadden verzameld.
Tegen de tijd dat we onze veiligheidsstop hadden voltooid, was er niets meer over dan een wolk van glinsterende schubben die langzaam naar het rif beneden daalde.
Toen het einde van de week naderde, onthulde de hoofdgids Ahmed een traktatie die voor ons in petto was. Ze lieten ons in de lounge zitten en begonnen een fragment uit Blue Planet II voor ons af te spelen. Het duurde totdat hij begon uit te leggen dat het kwartje viel – we gingen duiken op de plek waar ze de inmiddels beroemde dolfijnenclip hadden gefilmd.
Er ging een huivering van opwinding door de groep toen de motoren van de boot startten en duikers zich naar hun hutten verspreidden om op religieuze wijze een camerauitrusting klaar te maken voor de grote gebeurtenis.
Aangekomen bij Sha’ab El Erg, ook wel bekend als Dolphin House, werden we geconfronteerd met harde wind en een woelige zee. Half berustend bij het missen van deze kans van ons leven, namen we deel aan de briefing. Het was een grensgeval. Absoluut een grens. Maar als we er zin in hadden; we konden duiken. Opluchting!
Onze eerste duik bij Sha’ab El Erg verliep tamelijk rustig. Terwijl we afdaalden over een enorm hartsymbool, achtergelaten in stenen op de zeebodem door duikers die ons al waren voorgegaan, werd de zee gevuld met het geluid van verre dolfijnen. Helaas zou vandaag niet onze dag zijn, en ondanks het onophoudelijke spotten met de capsule hebben we geen van de beroemdste bewoners van Dolphin House gezien.
Dit was waarschijnlijk het beste. Een onvoorziene sterke stroming begon door het kanaal te stromen, en het enige wat Rich en ik konden doen was terug te keren naar de boot, die tegen de stroom in voor anker lag, van koraalkop naar koraalkop springend om te schuilen.
Sommige van onze mededuikers hadden niet zoveel geluk. Een voordeel van het zijn van een langzame duiker is dat we een veel kortere terugreis hadden!
De volgende ochtend we kregen allemaal de keuze: blijven en hopen, of verder gaan. De beslissing was unaniem: we bleven.
Het was de juiste beslissing geweest om de camera de vorige dag aan boord te laten, maar ik was ervan overtuigd dat ik niet zonder zou worden betrapt als de dolfijnen zouden verschijnen. De omstandigheden buiten waren veel gunstiger: zowel de wind als de stroming namen af. Met camera's in de hand daalden we af en gingen zitten wachten.
Eindelijk, na ruim een halfuur, verscheen er uit het niets een reeks schimmige vormen. Een hele groep trok door onze groep, inclusief jongeren die door hun moeders werden beschermd. Ik twijfelde tussen het maken van foto's en gewoon achterover leunen, met grote ogen, terwijl de dolfijnen ons onderzochten. Want dat is zeker wat ze deden – daar twijfel ik niet aan.
Als gewetensvolle, veilige duiker (hoop ik!) In de slechtste tijden was er een tikje op mijn schouder van Rich nodig om het moment te verbreken. Met tegenzin gaven we de richtingaanwijzer en gingen terug naar de boot.
Maar de dolfijnen bezorgden ons nog een laatste verrassing toen we de groep achterlieten. Zodra we de hartvorm in het zand passeerden, kwam er een paar terug om ons nog een laatste keer te omcirkelen, dichtbij genoeg om elkaar aan te raken.
Het was een moment dat me nog heel lang zal bijblijven – zo intens dat ik de zoeker niet eens bij me kon brengen maskeren om de betovering te verbreken.
En dat is het mooie van tijd doorbrengen op deze manier met zeedieren. Alles verloopt volledig volgens hun voorwaarden – ze zijn zich terdege bewust van de aanwezigheid van duikers in hun midden en kiezen er actief voor om tijd met ons door te brengen. Dat is veruit een wonderbaarlijker moment dan welke ontmoeting dan ook ooit zou kunnen zijn.
Zo heb ik mijn vrienden publiekelijk bekritiseerd vanwege hun naïefheid vakantievilla snap? Ik moet toegeven dat mijn vinger meer dan een paar seconden boven de commentaarknop zweefde, waarbij ik de waarde van onze vriendschap afwoog tegen de kans om te voorkomen dat een van haar goedbedoelende vrienden haar fout zou herhalen.
Maar ik kon mezelf er niet toe brengen het te doen. In plaats daarvan besloot ik van de gelegenheid gebruik te maken om het verhaal achter de foto's van onze reis naar de Rode Zee te delen tijdens een etentje, zonder te verwijzen naar het feit dat ik hun foto's op sociale media had gezien.
Het was een beloning die het wachten waard was om op hun gezichten te zien groeien dat dit mogelijk was – en een beloning die hen, naar ik hoop, zou kunnen inspireren om ons te volgen naar de onderwaterwereld.
Als duikers we bevinden ons in een unieke positie om anderen te onderwijzen via onze foto's en verhalen, en om bij te dragen aan het uitstekende werk van de vele voorstanders van de oceaan die ons zijn voorgegaan.
Het opleiden van onze vrienden en familie is een zeldzame kans die we moeten grijpen – naast het feit dat je snel de meest interessante persoon aan de eettafel zult vinden. Dat zouden we tenminste kunnen denken!
FEITBESTAND
HOE ER> Charlie vloog met TUI van Gatwick naar Hurghada, met een standaard bagagevrijstelling van 23 kg. Een Egyptisch inreisvisum kost £ 25.
DUIKEN & ACCOMMODATIE> Blue Adventurer is een traditionele boot in Egyptische stijl van 32 meter met 12 hutten verdeeld over drie dekken, met een capaciteit van 22 personen. blueowo.com
WANNEER TE GAAN> De temperaturen zijn het warmst in de zomer, maar duiken is het hele jaar door uitstekend.
GELD> Kaarten of contant geld in Britse ponden, euro's, Egyptische ponden of Amerikaanse dollars worden allemaal geaccepteerd.
PRIJZEN> Een compleet pakket inclusief vluchten, accommodatie en duiken begint bij ongeveer £ 1199, hoewel last-minute deals te vinden zijn vanaf £ 899. Nitrox kost extra.
BEZOEKER Informatie> Bezoek officieel Website van Egypte Reizen
