Al Catalfumo: de erfenis van een pionier in de duikgemeenschap van Bonaire

Duikers die hebben genoten van de ‘duikvrijheid’-stijl van Bonaire in het zuidelijke Caribische gebied zijn misschien bekend met wijlen Kapitein Don, maar hoe zit het met de andere baanbrekende natuurkracht van het eiland, Al Catalfumo? JOHN CHRISTOPHER FINE ging eropuit om de 80ste verjaardag van de man te vieren met een speciale duik, en merkte dat hij nog steeds bezig was met het realistisch houden van de zaken – niet in de laatste plaats de plaatselijke ezelpopulatie.

Wat er ook gebeurde met die jongen uit Sheepshead Bay, Brooklyn... New York? Ik had hem al ruim veertig jaar niet meer gezien. De laatste keer was hij bij kapitein Don Stewart, die een duikoperatie leidde vanuit Hotel Bonaire op een klein eilandje in het toenmalige Nederlands West-Indië. 

Al Catalfumo was die wilde jongen met gevoel voor avontuur toen we doken Windjammer, een diep wrak waarover kapitein Don later klaagde dat we niet het recht hadden om te duiken. Tijdens het ontbijt lachten we om onze avonturen tijdens het duiken voor Bonaire. Het was de ochtend dat Al 80 werd.

Er was niets veranderd tussen ons; we gingen verder waar we veertig jaar eerder waren gebleven. 

Later die dag stond er een galaverjaardagsfeestje gepland in Al's Black Durgon Inn. Het stond open voor eilandbewoners, vrienden die Al’s familie waren geworden in de bijna halve eeuw dat hij op het eiland had gedoken. 

Het had zijn dochter Rona maanden van voorbereiding gekost. Buren en vrienden hadden wekenlang gewerkt om eten te bestellen, klaar te maken, aan de slag te gaan met koken en bakken, tenten op te zetten op de grote patio met uitzicht op zee en de talloze details te verzorgen die nodig waren om ervoor te zorgen dat er voldoende eten, plengoffers, muziek en amusement was. . 

“We weten eigenlijk niet zeker hoeveel mensen er aanwezig zullen zijn. We hebben eten klaargemaakt voor 300 mensen – ik hoop dat het genoeg zal zijn,’ zei Rona, terwijl ze zich haastte om iets anders gedaan te krijgen vóór 2 uur, wanneer de gasten zouden arriveren in Black Durgon.

Terwijl we de eieren klaarmaakten die Doris, de afgelopen 28 jaar kok en huishoudster in de Black Durgon Inn, tot in de perfectie bereid had, hield Al eenvoudigweg zijn hoofd schuin. 

Ik slikte de rest van mijn koffie door, met mijn voeten op een bankje met uitzicht op het water. Toen verliet ik Al en ging naar boven om tanks achter een stenen muur aan de voorkant op te bergen, handig voor duikers om in hun auto te laden en mee te nemen naar duikplekken rond het eiland. 

Tanks waren altijd gevuld en beschikbaar. Al nam ze mee per vrachtwagen, vulde ze, bracht ze terug en zorgde ervoor dat er altijd voldoende lucht was voor zijn gasten. Vandaag was het minste wat ik kon doen tanks neerhalen. Het was niet zozeer vanwege Al's 80ste verjaardag, maar omdat ik liever twee tanks tegelijk vervoerde voor de balans. Hij ging toch naar boven om een ​​kleinere tank te halen die hij graag gebruikte.

"Dit is mijn wetsuit", zei Al. Hij trok iets dat leek op een oud fleece-sweatshirt over zijn hoofd. “Mensen vragen mij of ik een computer. Nee. Ik draag niet eens een horloge. Ik duik elke dag dezelfde duik…’ 

Speciale prijs

Terwijl ik als Fransman duikles had gegeven in de Middellandse Zee instructeurAl en ik hadden allebei duikles gegeven in de VS onder het nationale YMCA-duikprogramma totdat het ophield te bestaan. Dat waren de dagen waarin ervoor werd gezorgd dat duikers duikers waren en dat de training streng was.

Met onze uitrusting op, liepen we vanuit de kluis langs de kade. Ik had mijn camera. Al sprong eenvoudigweg van het uiteinde van de pier, terwijl ik de ladder pakte. 

We zwommen naar de rand van het rif. De duikstek voor Black Durgon, genaamd Small Wall, is een van de meest populaire op het eiland voor bootduiken. Kapitein Don had ervoor gezorgd dat er locaties rond het eiland waren aangelegd en gemarkeerd met drijvers. Ankeren is niet toegestaan ​​op Bonaire – een eenvoudige maar essentiële voorzorgsmaatregel die door de pionierduikers is ingesteld om koraal te beschermen.

Small Wall valt 33 meter in het zand. We zwommen langs de muur op 18m. In de zak van mijn trimjacket zat een medaille, bedoeld als prijs voor de eerste prijswinnaars van de International Poster Contest For Youth. Deze wedstrijd werd 45 jaar geleden, samen met het Ocean Charter, in het leven geroepen om de aandacht te vestigen op kwesties op het gebied van het behoud van de zee. 

Onder de sponsors bevinden zich het United Nations Environment Programme, de Explorers Club, DEMA, NAUI, Wyland Foundation, Guy Harvey Foundation, CMAS, de World Underwater Federation, de Underwater Society of America en andere natuurbeschermingsorganisaties. 

De medaille is slechts zelden uitgereikt aan een handvol individuen wier leven en toewijding een speciale betekenis geven aan het behoud van de oceaan. Onder hen bevinden zich Philippe Tailliez, de commandant van Jacques Cousteau bij de Franse marine en de man die Cousteau leerde duiken; Albert Falco, kapitein van de boot van Cousteau Calypso; Kapitein Don; en dr. Sally Bauer, oprichter van het History of Diving Museum.

Ik gaf Al een seintje om te stoppen bij een grot op het rif, nog steeds op 18 meter. De jongen uit Brooklyn, een pionier instructeur uit de grote dagen van het duikavontuur, ontving zijn medaille aan een eenvoudig koord dat om zijn nek was geregen. Het was een onderwaterceremonie in de traditie die ik op Frans grondgebied had geleerd, waarbij medailles werden uitgereikt voor duikprestaties. Een kleine groene schildpad herdacht de gebeurtenis samen met ons.

Lantaarnpalen op pieren

Geboren op 14th Street en Avenue Z vlakbij het water in Sheepshead Bay in Brooklyn, ging Al naar PS 209 en Abraham Lincoln High School. Hij en zijn vrienden klommen in lantaarnpalen op pieren totdat ze een menigte toeristen trokken die munten in het water gooiden. De kinderen doken van de palen af ​​om de munten te pakken. 

‘Bob had een scheepswerf,’ zei Al. 'Hij heeft zijn tanks van het leger gekregen. Op een dag zei hij: 'Kom op jongens...' Zo zijn we begonnen met duiken. Bob begon me mee te nemen naar Sheepshead Bay.” Bob had waarschijnlijk een achternaam, maar Al heeft die nooit geweten. Zijn avontuurlijke duiken begon dichtbij huis, met duikflessen en duikflessen met een overschot aan militairen regelgevers.

Al was een vroegrijpe acteur. Zijn moeder liet haar vijf kinderen dramalessen volgen en begon ze vervolgens aan een film- en toneelcarrière. Al was een van de oorspronkelijke Campbell Soup-kinderen. “Ik moest een commercial maken voor hun bonensoep. Ik haatte bonen. Zodra het filmen voorbij was, spuugde ik de bonen uit”, herinnerde hij zich lachend.

Hij kreeg onderweg de eer van een held toen er brand uitbrak in het hotel waar ze logeerden. De twaalfjarige Al werd wakker door dichte rook en ging van kamer naar kamer, waarbij hij op deuren bonkte om mensen wakker te maken en ze eruit te krijgen. Hij ontving de onderscheiding van een politieheld voor het redden van levens. 

Ook hij werd op 12-jarige leeftijd ontslagen. “Hoeveel mensen kunnen dat zeggen?” hij vraagt. Zijn kleine zusje Flo vertelde het verhaal, een van de vele voorbeelden waarin de jongen de verantwoordelijkheid op zich nam om gerechtigheid te waarborgen. 

Ze waren allebei dansers en koor geweest in een musical van Rodgers & Hammerstein. Componist Richard Rodgers duwde hen en stond erop dat een jonge danser in de volgende scène zou komen. Al had gezegd: 'Ze zal geen tijd hebben om van kostuum te wisselen', merkte hij op.

Lachend vertelde hij hoe hij de volgende dag een pink slip had gekregen. Rodgers had hem ontslagen omdat hij zich had uitgesproken. “Ik ging op de werkloosheidslijn. De man keek op mij neer, een twaalfjarig kind. Ik had mijn loonboekje, dus ik kreeg werkloosheid.”

Al ging op 17-jarige leeftijd bij het Amerikaanse leger. Hij was badmeester in Fort Benning voordat hij voor twee jaar als monteur naar Duitsland werd verscheept. Op 19-jarige leeftijd werd hij sergeant en kreeg de leiding over de motorpool: “Ze noemden mij de tienersergeant.” 

Toen hij het leger verliet, werkte hij voor Ford Motor Company in Edison, New Jersey, waar hij Mustangs maakte. In 1969 stopte hij en opende Diver's Cove aan Highway 35 in Laurence Harbor, New Jersey. Hij gaf duikcursussen in de winkel en op lokale scholen, waaronder Rutgers University en Monmouth College. Hij gaf les aan brandweer- en politieduikers.

“Het werd een populaire duikwinkel”, zegt hij. “Ik vond het geweldig. Ik vroeg duikers die binnenkwamen waar ze op vakantie waren geweest: Cozumel, Cayman? Toen ze Bonaire zeiden, waren ze allemaal enthousiast over het duiken. 

“Ik had een reisbureau verbonden aan de duikwinkel. Ik heb mensen overalheen gestuurd. Ik heb met 16 personen een reis samengesteld. Ik dook met Kapitein Don bij Aquaventure in november 1974. Het ging zo goed dat ik daarna elk jaar een reis naar Bonaire plande in de eerste week van november. 

“Kapitein Don nam ons mee op avonturen die niemand sindsdien meer heeft gedaan. Don had altijd wat aas om te bungelen – ik viel nooit voor zijn grappen. Herinneringen van lang geleden. Vriendschappen gesloten, nooit vergeten, nu acht jaar na de dood van kapitein Don.

“Kapitein Don was een kleurrijk personage. Hij kwam met uitspraken die meestal een reactie uitlokten. Ik zou nooit bijten. Ik kwam een ​​keer uit het water en Don zei: 'Jongens zoals jij geven ons een slechte reputatie. Je masker is zo vuil dat je zult beweren dat onze zichtbaarheid slecht is. '' 

Schipbreukeling zeeman

Toen ik Kapitein Don lang geleden voor het eerst ontmoette, had hij het verhaal verteld van zijn aankomst op Bonaire op het hopeloze wrak van zijn zeilboot. Hij had besloten op Bonaire te blijven. De lokale Nederlandse autoriteiten namen een kijkje bij deze schipbreukeling en vertelden hem dat hij zich nuttig zou moeten maken als hij op het kleine eiland wilde blijven. 

Dat deed hij, en samen met instructeurs als Al Catalfumo werd Bonaire een duikbestemming. Na die eerste reis met 16 duikers organiseerde Al nog een reis en bracht 70 duikers mee. Ady Evertz, een vriend en duikgids die Al altijd gebruikte, vertelde hem dat Don verhuisde van Hotel Bonaire naar Captain Don's Habitat, dus het hotel had een duikoperator nodig.

“Ik zei tegen Ady: Eindelijk is mijn huis in New Jersey betaald, de duikwinkel is betaald, ik ga eindelijk bergafwaarts, sorry nee. Ady zei: ‘Zeg geen nee.’ Ik werd om drie uur ‘s nachts wakker. Hoe kun je nee zeggen tegen Bonaire? Ik heb Ad gebeld. Ik stuurde een plan naar Rudy Ellis, de directeur toerisme. 

“Mijn voorstel werd aanvaard. Ik startte een bedrijf genaamd Bonaire Tours. Ik werd de grootste groothandel van ALM Airlines.” ALM diende tussen 1964 en 2001 op de Antillen.

Bonaire Scuba Centre, dat 80 duikers per week afhandelt, werd in 1980 geopend door Al, Ady en een derde partner, Eddy Statia. Hotel Bonaire werd verkocht.

Al kocht het pand dat nu Black Durgon Inn is in 1982. Het had een paar kamers en lag direct aan het water. “Toen we de operatie uit het hotel verplaatsten, besloot ik een kleine, niet-commerciële operatie te openen, waarbij ik veel van de methoden van Kapitein Don gebruikte. 

“Ik weiger om van het 'Oud Bonaire' naar commercieel te veranderen. Ik behoud Black Durgon Inn zoals Bonaire vroeger was. We hebben 95% terugkerende gasten. Het zal in dezelfde sfeer doorgaan met mijn familie, te beginnen met mijn dochter Rona en mijn kleinkinderen en hun kleinkinderen.” Er bestaat een zekerheid over Al Catalfumo die een dergelijke verklaring onbetwistbaar maakt.

Het redden van de wilde ezels

Zeker is ook Al’s toewijding aan het behoud van de vrij rondlopende ezels van Bonaire. Hij draagt ​​spijkerbroeken, overhemden in westerse stijl en cowboyhoeden. Zijn collectie hoeden varieert van overblijfselen van oud fatsoen in casual alledaagse kleding tot nieuwe voor als hij naar de stad gaat of voor speciale gelegenheden. 

Al houdt van paarden, van alles wat met paarden te maken heeft. Hij had er meerdere, waaronder een kampioen, Paso Fino, maar gaf ze weg en concentreert zich nu op het redden van de wilde ezels van het eiland.

“De afgelopen zeven jaar hebben we geprobeerd de historische Bonairiaanse Nubische ezels te beschermen”, vertelt hij. “Ze zijn hierheen gebracht door de Spanjaarden en in het wild achtergelaten als fokdieren.” 

Alonso de Ojeda landde in 1499 op Bonaire met Amerigo Vespucci en Juan de la Costa. De kaart van Costa, getekend in 1500, heette Bonaire Isla de Palo Brasil, of eiland van brasilhout. De Spanjaarden beschouwden Bonaire als waardeloos en deporteerden de inheemse bevolking om elders als slaven te gebruiken. 

Terwijl in Europa oorlogen woedden tussen de grote mogendheden, wisselde het eiland heen en weer tussen de Britten, Nederlanders en Spanjaarden. Schepen van de Nederlandse West-Indische Compagnie deden Bonaire aan in 1621 en veroverden het eiland uiteindelijk in 1636. Bonaire was ooit een Nederlandse kolonie die Aruba en Curaçao omvatte, maar is sinds 2010 een bijzondere gemeente, onderdeel van Nederland. 

Vooruitgang betekent concreet. Vlieg over Florida en kijk naar beneden. Het is een massa beton die van boven tot onder en van kust tot kust is geplaveid. Het 288 vierkante kilometer grote eiland Bonaire is niet ontsnapt aan zijn eigen betonafzettingen, maar op kentekenplaten staat nog steeds: “Bonaire Divers Paradise”. 

Onder water blijven ongerepte riffen bestaan, nauwgezet beschermd met eigenbelang en economisch overleven in gedachten. Op het land heeft de vraag naar een idyllische levensstijl ongeveer 1,200 expats toegevoegd aan een eiland met 20,104 inwoners. En nu de beperkingen van Covid-19 op internationaal reizen zijn opgeheven, trekken duikers opnieuw massaal naar Bonaire om te genieten van de ontspannen levensstijl en natuurlijke schoonheid boven en onder de zee.

Wat betekent dat voor de historische Nubische ezels die traditioneel over het eiland zwierven, knabbelend aan schaars gras, droog struikgewas opruimend dat brand voorkomt, en attracties langs de weg werden? Het betekent dat mensen van plan zijn zich met de natuur te bemoeien. 

“Ezels overleven al ongeveer 500 jaar op Bonaire”, zegt Al. “Ze werden door de lokale bevolking gebruikt om water, graan en mensen te vervoeren. Ze haalden ze indien nodig uit het wild; sommigen werden naar andere eilanden gestuurd. Ze overleefden en leefden samen met mensen, totdat één man besloot dat de ezels weg moesten.”

Dergelijke beslissingen verontrusten deze duikpionier, en de Bonaire Donkey Protection League benadrukt dat ze deel uitmaken van het eilanderfgoed en een belangrijk element zijn voor natuurtoeristen. 

Mijn levendige herinnering aan deze onschuldige, volgzame wezens met opvallende kruisen op hun schouders is hun nieuwsgierige blik als we de wal binnenkomen, gekleed in duikuitrusting. Er wordt aangenomen dat er nog maar 400 overblijven, nadat programma's van castratie en euthanasie de wilde populatie hebben teruggedrongen.

“De reden om ezels uit te roeien was dat ze schade aan het milieu zouden aanrichten”, zegt Al. “Twintig jaar later is Bonaire groener dan ooit. Er is geen gezonde biologie die kan zeggen dat ezelspoten de bodem openmaken en in de zee terechtkomen. Er is een natuurplan voor Bonaire om de ezels in 2030 uit te roeien. Wij vechten om dit tegen te houden.” 

De cirkel rondmaken

Als de reden voor investeringen is om te profiteren van het toerisme, dan is de reden voor toerisme op een eiland als Bonaire het behouden van wilde dieren die toeristen komen zien – en dat geldt zowel voor dieren op het land als voor onderwaterdieren. 

Bij dit alles speelt beton een belangrijke rol. Er zijn genoeg Cancuns in de wereld: betonnen stroken toeristenhotels, casino’s, souvenir- en belastingvrije winkels – steriele plekken die bezoekers aantrekken die een week blijven, eten, drinken, zonnen, zonnebrandcrème smeren en gedecimeerde riffen bezoeken zonder leven …

“Ik haat deze telefoon. Mijn vriend Joel gaf het aan mij. Ik kan het niet laten werken. Ik volg zijn plan…' Al's mobiele telefoon kan nodig zijn voor degenen die hem moeten bereiken. Weinig mensen zitten nu zonder hun tablets en mini-computers, terwijl ze op een veranda op hen afstormden en de walsen negeerden die tegen de kust beukten in de oranje en rode tinten van de ondergaande zon Zwarte Durgon's dok.

Al Catalfumo bepaalde als jonge man zijn koers en hield zich daaraan. Toen hij Bonaire verliet, reed hij me naar een begraafplaats, waar een groene obelisk het graf van kapitein Don Stewart markeert. Daarmee was op een bijzondere manier de cirkel rond. Bonaire is wat het is omdat Don en Al natuurbehoud tot een persoonlijke verantwoordelijkheid hebben gemaakt.

“Mijn eerste duik op Bonaire was vanaf de veranda van Hotel Bonaire”, zegt Rona. ‘‘We gaan vliegen’, vertelde Ebo me. Ebo Domacasse was een van de eerste duikgidsen op Bonaire. Ik was tien jaar oud.” 

Al’s kleindochter Eloise is nu 10, en binnenkort zal ook zij met haar grootvader onder water vliegen op dit magische eiland, waar de wijsheid van de mensen en de liefde, energie en toewijding van toegewijde duikers de natuur voor altijd hebben behouden.

John Christopher Fine is een zeebioloog en heeft over de hele wereld op scheepswrakken gedoken. Hij is een Master Scuba instructeur, instructeur Trainer en auteur van zo'n 25 fictie- en non-fictieboeken over een breed scala aan thema's.

Ook op Divernet: Het eenvoudige leven