Britse duiker
Vijf dagen bootduiken vanuit Plymouth, tien duiken en WILL APPLEYARD, die zijn vijf hoogtepunten wil vastleggen, heeft keuze te over
HET BESTE VAN HET ZUIDWESTEN
Het reisschema klonk als een liveaboardtrip naar de Rode Zee toen het voor het eerst onder mijn aandacht werd gebracht, maar ik was blij om erover te horen. Ik stond te popelen om terug te keren naar Plymouth, nadat ik daar vier maanden eerder een allerlaatste duik had gemaakt.'
Lees ook: Maak kennis met Marie: de nieuwe wrakduikattractie van Plymouth
The Journey Begins
Het zicht tijdens dat weekend in april was met meer dan 15 meter fantastisch geweest, dus ik had hoge verwachtingen van een hele week van hetzelfde soort visuele feest tijdens de komende reis in augustus.
Ik hield mijn oor op de grond met betrekking tot de zichtbaarheidsrapporten in de aanloop naar het geplande vijfdaagse pakket van 10 duiken, hoewel je, net als sneeuwrapporten in de aanloop naar een skireis, net zo goed de moeite niet kunt nemen. De omstandigheden zullen zijn wat ze zullen zijn als de tijd daar is.
Toch doen we het nog steeds, nietwaar?
In Deep Diving's Best of the South-West-route, gevestigd in Plymouth, is ontworpen om duikers naar een verscheidenheid aan bekende duikplekken in Devon te brengen, die een mix van wrakstukken en rifleeftijden omvatten, en allemaal vanuit de duikcentra van het duikcentrum. snelle hi-tec hardboot Panther.
Accommodatie zou in het pakket zijn inbegrepen, in de vorm van een fatsoenlijke maar eenvoudige kamer boven een plaatselijke pub op slechts een paar minuten lopen van de ponton van het duikcentrum. Ik stelde me voor dat het kroeggedeelte was
van de reis zou waarschijnlijk gevaarlijker blijken te zijn dan al het duiken dat we die week zouden doen, en daar had ik gelijk in.
Alle duiken zouden tussen de 25 en 35 meter diep zijn, dus zeker een perfect nitroxgebied. Elke dag van twee duiken omvat een typisch gezonde Britse duiklunch met pasteitjes, worstenbroodjes, cakes en thee.
De duikervaring
Dag 1 op maandag begon met een zeer redelijke starttijd van 9 uur. Dit zou naarmate de week vorderde steeds vroeger worden vanwege de getijden.
De duikers aan boord van de Panther waren een typisch stel, gekleed in veel zwarte uitrusting en voor 70% uit mannen.
Ik reken mezelf tot beide categorieën, hoewel ik er wel over nadenk om wat kleur toe te voegen aan mijn duikgarderobe. Waarom dragen wij duikers allemaal zwart?
De omstandigheden waren perfect, met een helderblauwe lucht, geen zuchtje wind en een bijpassende zeetoestand. De enige golven die die dag ontstonden, waren afkomstig van de wassing van de boot, een groep dolfijnen of een eenzame dwergvinvis die vlak voor onze boeg werd gesignaleerd, waarbij de laatste twee de timing mooi hadden afgestemd op ons oppervlakte-interval.
5 We gingen op pad om te verkennen wat er naast de Eddystone-vuurtoren ligt. Eddystone is niet alleen een iconische Britse vuurtoren, maar ook een iconische Britse duiklocatie.
Het werd geopend in 1882, ligt op de rotsen van Eddystone en torent 49 meter boven een uitgestrekte zee van 360° uit – het is enkele zeemijl verwijderd van welk land dan ook.
In Deep's schipper begonnen Ben en matroos Conan met het plaatsen van een schotlijn. Ben is een twintiger en zijn enthousiasme voor alles wat met duiken te maken heeft is aanstekelijk.
Tevens is hij voor zijn jaren een zeer ervaren schipper.
Na de briefing sprongen we van de dubbele duiklift van de boot het blauw in (ja, blauw, niet groen), op het schot en langzaam naar beneden richting de 25 meter markering om aan onze duik te beginnen. Een van de dingen die ik het leukst vind aan duiken in Groot-Brittannië is dat je een gebied op je eigen voorwaarden kunt verkennen – begeleide duiken zijn ongebruikelijk, tenzij je je uiterste best doet om er een te vinden.
Britse duikers zijn vrij om te kiezen hoe ze met hun buddy door een site willen navigeren – of zelfs zonder buddy als ze dat willen. Zolang u de veiligheidsprocedures van de schipper volgt, is de rest aan u.
Met de knijp uit mijn droogpak en camera klaar voor actie, een paar traag vin-kicks vonden mijn partner en ik weg van het schot en naast een muur van gloeiende juweelanemonen, allemaal binnen een glorieus zicht van meer dan 10 meter.
Mijn partner Ana is een Spanjaard, dus ik wilde graag pronken met enkele van de kleurrijke zachte koralen waar dit deel van het land beroemd om is.
Ik verlichtte een muur van juwelen met een explosie van lumens uit mijn fakkel en, alsof ik een signaal had gekregen,
een handvol levendige mannetjes koekoeklipvissen kwam langs om ons te inspecteren, terwijl ze grof aan de flitser en lens van mijn camera knabbelden.
Deze jongens zijn uiterst nieuwsgierig, om niet te zeggen ijdel, en doen niets liever dan zichzelf onderzoeken in iets wat een duiker bij zich draagt of draagt. Ana leek behoorlijk onder de indruk van de grootte van de ballan-lipvis, evenals van die van de vrijzwemmende zeepaling die we tegenkwamen toen we naar iets dieper water gingen.
Een mengsel van 32% nitrox gaf ons alle tijd die we nodig hadden op de 30 meter, maar het gebruik van slechts enkele 12's betekende dat we ons luchtverbruik onder controle moesten houden.
Bovenop het deel van de Eddystone-rotsen waar we aan het duiken waren, bevindt zich een woud van kelp, dat een thuis biedt aan vele vissoorten, waaronder enkele kolossale koolvis en bundels slabbetjes.
Het leefgebied leek mij in uitstekende staat en boordevol leven.
Op veel van de roze zeewaaiers hingen minuscule naaktslakken en de populatie rivierkreeften leek het heel goed te doen. Wat een openingsceremonie voor het duiken van onze week – ik had een goed gevoel over wat ons te wachten stond.
Top vijf duikplekken
De lijst met 10 duikplekken die we zouden bezoeken was vooraf gepland door Ben en zijn collega James, een andere enthousiaste kerel die samen met zijn assistent Hugo doordeweeks ook de boot zou besturen. Ik heb echter besloten om je over mijn top vijf te vertellen.
Ik plaats Eddystone op nummer vijf op mijn Best of the South-West-hitlijst!
4 Nummer vier neemt ons mee naar het wrak van de Persier, de plek die ik in april had bezocht. Ik stond te popelen om er weer mee aan de slag te gaan en, naar ik hoopte, met dezelfde visie.
Het Belgische stoomschip van 5832 ton werd op 11 februari 1945 getroffen door een Duitse torpedo, niet ver van Eddystone en op weg om het pas bevrijde België te bevoorraden met voedsel en noodvoorzieningen.
Het hopeloos beschadigde schip werd uiteindelijk verlaten met het verlies van 20 van de 63 bemanningsleden en verdween bij harde wind in de nacht. Het zou pas in 1969 opnieuw worden gezien, toen het wrak werd ontdekt door duikers van Plymouth Sound BSAC.
In wezen biedt de site niet meer dan vele andere oorlogswrakken voor de zuidkust. Het is klassiek vlak, afgezien van twee enorme ketels, verwarde stukken metaal en de rompplaten die trots op de zeebodem steken.
Het verschil echter, en wat het in mijn top vijf plaatst, is dat je er daadwerkelijk enorme hoeveelheden van kunt zien, in plaats van slechts 3 of 4 meter. Ben zette zijn schot op de ketels en we waren amper 10 gedaald
van de 30 meter die we moesten afleggen voordat we duikers op het wrak konden onderscheiden.
Door het schitterende zicht kun je de grootte van die ketels echt waarderen.
Verschillende rivierkreeften hingen uit de gaten erin, terwijl het oog van een monsterlijke zeepaling door een ander oog naar ons tuurde. Honderden en honderden slabbetjes kwamen voorbij, glanzend in ons fakkellicht.
We koersten af naar de delen van de rompbeplating die de basis waren geworden voor een enorm woud van roze zeewaaiers.
We passeerden paren duikers en kwamen uiteindelijk terecht bij wat volgens ons een soort stuurmechanisme was dat trots op de zeebodem stond.
Dit vormde een natuurlijke plek om wat van onze diepte te verliezen en, met afnemende bodemtijd, een DSMB de lucht in te sturen.
3 Halverwege de week bezochten we de locatie op nummer drie, Hatt Rock. Om er het beste uit te halen, heb je kalm water en doodtij nodig, en gelukkig hadden we beide ingrediënten, wat waarschijnlijk de reden is waarom we daar zo'n geweldige tijd hebben gehad.
De top begint op ongeveer 27 meter van het oppervlak en de platte bovenkant biedt een
thuis voornamelijk voor zeekelp en zeefanaten. Door over de rand te vallen, gebeurt de echte magie. Ik snakte werkelijk naar adem toen we over de steile klif gleden, die verticaal naar beneden stort tot een diepte van 55 meter, en voelt als een basissprong in extreem slow motion.
De vlakke muren zijn bezaaid met kiezelsteentjes en er zie je ook een enkele egel zich eraan vastklampen.
De zeebodem was zichtbaar vanaf onze maximale diepte van 35 meter en hoe verwend het ook klinkt, ik wenste dat ik in de lucht had gedoken, zodat ik dieper kon verkennen.
Dit was echt een van de beste muren waar ik in Groot-Brittannië heb gedoken en ik weet dat Ana, hoewel nu behoorlijk koud met een ernstig lekkende droogpak, was een gelukkige Spanjaard.
Een paar slagen tegen de muur was het enige wat we konden redden vanwege lucht- en deco-overwegingen, en als een kind dat terughoudend is om binnen te komen voor thee, ging ik de weg terug naar de oppervlakte.
2 Ik vond het moeilijk om de volgende twee pareltjes van het Zuidwesten in een bepaalde volgorde te plaatsen. Ze zouden op gezamenlijke nummer één moeten staan, maar voor de netheid en om het thema voort te zetten is het wrak van de Maine de volgende.
Het bereiken van dit Britse stoomschip was geen gemakkelijke taak, ondanks het feit dat we 20 meter zicht hadden en een goed geplaatst schot aan ons werd overhandigd.
een bord. Het probleem was dat de stroming ons wegtrok van het schot en uiteindelijk uit het zicht verdween toen we de zeebodem op 29 meter bereikten.
De zeebodem is een grof grindmateriaal, een van de redenen dat het zicht daar zo goed is, en we knielden er even op om de balans op te maken. Ik kon dit wrak absoluut niet missen, vooral niet na al het gepraat in de pub over hoe goed het de avond ervoor was.
Een beetje geluk en een of twee stukken puin van het wrak verraadden de locatie, en toen we dichterbij kwamen, torende een kasteel van metaal voor ons uit.
De Maine verkeert in ongelooflijk goede staat voor een Brits wrak, en als je bedenkt dat het daar al sinds 23 maart 1917 ligt. Het is tot zinken gebracht door een torpedo van de UC-17, staat rechtop en is enkele meters trots op de zeebodem.
Twee gelukkige duikers ontdekten het wrak in 1987 – wat een vondst! In tegenstelling tot veel Britse wrakken, beschikt deze over een heleboel herkenbare kenmerken.
Het is mogelijk om er doorheen te zwemmen, hetzij vanaf de door een torpedo beschadigde bakboordzijde (waar we het wrak hebben gevonden) of door naar beneden te vallen door de ruimen. Er zijn voldoende mogelijkheden om te ontsnappen, en een zaklamp maakt de navigatie eenmaal binnen eenvoudiger.
Er is mij verteld dat de wraklocatie meestal gezegend is met uitzonderlijk zicht, wat bij deze gelegenheid het geval was. We knikten waarderend naar passerende duikers en ook naar een zeeduivel ter grootte van een kleine krokodil, wachtend tot een nietsvermoedend wezen te dicht bij zijn bek afdwaalde.
Overigens belandde die zeeduivel in de goodie-zak en werd met zijn lift naar de oppervlakte gestuurdzak.
Nu heb ik twee gedachten over dit soort zaken Ga verder – moet het wezen daar worden achtergelaten zodat andere duikers ervan kunnen genieten? Of is er een argument om op duurzame wijze je eigen voedsel te vangen?
Hoe dan ook, ik zag geen enkele kreeft op het wrak – was dit ook het werk van duikers? Hm.
We hadden minder tijd op het wrak dan we hadden gewild vanwege ons gedoe aan het begin van de duik, gecombineerd met Ana's Fisher Price vinnen waardoor het leven voor haar in de huidige tijd lastig wordt, maar ik denk dat dit ons nog een reden geeft om dit epische Engelse relikwie opnieuw te bezoeken! Het is een geestverruimer!
En nu door naar de nummer één plek van de week, hoewel deze plek zeker geen ‘best bewaarde geheim’ in het zuidwesten is. Integendeel, het is de James Eagan Layne, ieders favoriete wrak aan de zuidkust.
Naar mijn mening is de JEL een van de, zo niet de, beste voorbeelden van een wraklocatie in Groot-Brittannië, en ik kon niet geloven dat het mij al die jaren had gekost om erop te duiken! Het wordt vaak vergeleken met de Thistlegorm, en is in feite hetzelfde soort Liberty-schip, en bijna net zo fantastisch goed bewaard gebleven.
Bij doodtij is de maximale diepte slechts 23 meter, en met een nitroxvulling van 32% kun je het grootste deel van het wrak in één duik zien. Een (meestal) permanente schietlijn markeert de boeg, wat de moeite waard is om te bekijken zodra je het wrak bereikt.
Nadat we dat hadden gedaan, gingen we naar binnen en brachten de hele duik door met het verkennen van eerst de binnenbakboordzijde, waarbij we uit het beschadigde achterschip sprongen en terug het wrak in, helemaal terug langs de stuurboordzijde.
Vóór de duik en terwijl je naar een ongelooflijk gedetailleerde real-time sonarscan kijkt
van het wrak hadden Ben en James me verteld dat er vroeger vanaf de kust op de plek werd gedoken. De mast verraadde zijn positie, en duikers lieten het epische oppervlak naar de locatie zwemmen, en weer terug zodra ze klaar waren.
Ze zouden daarbij ook een serieus kustlijnterrein moeten afdalen en opnieuw moeten beklimmen.
De JEL zou een behoorlijk zoete kers op de taart zijn op een bijzonder fruitige taart op de route van In Deep, die zijn naam ruimschoots waarmaakte.
Conclusie en pakketdetails
Deze vijfdaagse Britse duiktrip blies een aantal van de buitenlandse duiktrips die ik de afgelopen jaren heb meegemaakt uit het water, en het zwoele zomerweer en de vlakke, kalme zee droegen daar uiteraard aan bij.
We hebben het geluk dat we van dit soort duiken voor onze deur kunnen genieten, en ik weet dat ik volgend jaar een aantal van deze Britse schatten opnieuw zal bezoeken – misschien nadat ik Ana van een aantal betere vinnen!
- Halfpension voor het vijfdaagse Best of the South-West-pakket van In Deep Diving kost £ 150 pp en de 10 duiken kosten £ 300 pp, inclusief snacks en drinken, lucht en één cilinder. Het huren van een tweede cilinder kost £ 10 per dag en nitroxvullingen zijn extra en worden sterk aanbevolen. binnen.
