Heilige Geest

Ik kom aan in La Paz, hoofdstad Baja Californië Sur, de Mexicaanse staat die zich uitstrekt vanaf de westelijke grens met de VS en de bekendere staat Californië. Ooit waren beide Californiërs één geheel, maar in 1848 werden ze opgesplitst na de Mexicaans-Amerikaanse oorlog.

Zoals de hoofdsteden van de staat heten, is La Paz een ingetogen plaats, representatief voor Baja als geheel. De ‘Baja Way’-grappen zijn een populaire herhaling. Uw loodgieter kwam een ​​dag te laat opdagen? Baja-tijd. Fietsen ze op de snelweg? Het is de Baja-manier. Je snapt het beeld.

Ik maak een wandeling langs de Malecon, de boulevard met uitzicht op zee die zich over de hele lengte van de stad uitstrekt, en breng hulde aan het bronzen standbeeld van Jacques Cousteau. Zijn slanke postuur is kunstig weergegeven, en hij heeft een aqualong op zijn rug en een eindeloze, doelbewuste blik naar de zee.

La Paz is de gebruikelijke uitvalsbasis voor bezoekende duikers, maar onze gidsen, Cris en Pancha, hebben een trucje in petto: we gaan kamperen in het zeereservaat zelf.

Dit heeft het dubbele voordeel dat we veel dichter bij alle locaties zijn en dat we ze kunnen bezoeken wanneer ze het minst druk zijn. Afgezien van de aanvankelijke bezorgdheid over het vooruitzicht van kamperen, ben ik volledig verkocht aan het plan.

Onze bonte bemanning gaat aan boord van een panga (zoals ze de boten noemen) en we worden gezegend met een vlakke zee, zonneschijn en dolfijnen terwijl we een uur lang naar het kamp varen.

Het zeereservaat ligt rond het eiland Espiritu Santo, een onbewoonde plaats met een dorre, woestijnachtige schoonheid, met terracotta kliffen langs azuurblauw water. Oktober en november zijn de beste maanden om te bezoeken, omdat de zee het kalmst en blauwst is en het beste zicht heeft.

De kampeerlocatie, in een baai aan Espiritu Santo, is spectaculair en ik krijg het gevoel dat dit een hele goede reis gaat worden. Accommodatie is eenvoudig, maar als je in een gebied bent met zo'n ongerepte natuurlijke schoonheid, met duiken van wereldklasse naast de deur, is dat niet iets waar je je zorgen over maakt.

We eten de lunch op en gaan op weg naar onze eerste duik. Swanee is een kleine koraalberg aan de zuidkant van het zeereservaat, beroemd om een ​​plank zeeleeuwen die graag dichtbij rondhangen.

We zien ze massaal zonnebaden, met hun zwemvliezen uit het water terwijl ze aan de oppervlakte liggen, schijnbaar in coma.

Overweldigd door opwinding maak ik in recordtijd een versnelling hoger en glijd het water in.

Mijn poging om de zeeleeuwen te besluipen begint, maar ze zijn niet zo slapend als ze lijken. Net als ik heel dichtbij kom, maakt het dominante mannetje zich los van de roedel, controleert me en loopt dan terug naar zijn familie, terwijl hij ze zachtjes wegstuurt.

Dit patroon herhaalt zich een paar keer voordat ik besluit ze aan hun siësta over te laten en in plaats daarvan het nabijgelegen rif aan te pakken.

Terug zwemmend richting Op de met koraal bedekte heuvel vind ik de zeebodem bedekt met een enorme school snappers. De ondiepte omhult ons terwijl we er middenin zwemmen, en ik pijnig mijn hersenen op zoek naar een manier om de pracht ervan op een foto vast te leggen.

Terwijl ik nog steeds met dit raadsel worstel, realiseer ik me dat ik een nieuwe vriend lijk te hebben gemaakt: een Mexicaanse hogfish volgt me waar ik ook ga, zijn nieuwsgierige ogen en brede grijns zijn een constante metgezel. Hij poseert ook graag en steekt zijn kleurrijke lichaam precies op de koepel terwijl ik wegschiet.

Ik geniet enorm van onze tijd samen en herinner me het moment het beste door een beeld van de hogfish die trots poseert voor de enorme school vissen, zoals de troepenleider aan het hoofd van een enorme vissenparade.

De school is nu meer geagiteerd en ik kom er al snel achter waarom. Een eenzame aalscholver bombardeert hen vanaf het oppervlak, hongerig op zoek naar zijn volgende maaltijd.

Met een vleugje schuldgevoel laat ik de hogfish in de steek en ga achter de vogel aan, terwijl ik naar de oppervlakte tuur terwijl ik probeer zijn bewegingen bij te houden.

Aalscholvers zijn eigenlijk beter ontworpen om te zwemmen dan om te vliegen, en zodra de vogel aan zijn afdaling begint, moet ik dat ook doen vin op volle kracht om er ook maar in de buurt te komen.

Ik verstop me in de school vissen, probeer te voorspellen waar hij heen zal gaan, en krijg een verrassingsschot als de aalscholver door de roedel heen barst. Het is zowel opwindend als frustrerend, en ik blijf deze vreemde dans tussen de aalscholver en zijn prooi observeren totdat mijn luchttoevoer een terugkeer naar de oppervlakte vereist.

Het is een geweldige start en de duikdag is nog niet eens voorbij. We keren terug naar het kamp voor een snelle maaltijd, voordat we ons in het inktzwarte water van onze baai laten vallen voor een nachtelijk spektakel.

Eén enkel krachtig licht wordt aan een lijn vanaf het oppervlak gehangen, en al snel verzamelt zich er een vage massa plankton omheen.

Dit trekt op zijn beurt snel de aandacht van voedende mobula-roggen, en ze komen in squadrons uit het donker aan.

Mobula-roggen lijken op mini-manta's, en deze majestueuze dieren vliegen recht op ons af terwijl ze het plankton opzuigen.

Het is een ongelooflijke scène, en op slechts een paar honderd meter van waar we vanavond onze hoofden zullen neerleggen, verslaat het zeker Netflix als het gaat om avondentertainment.

Los Islotes is de plek die echt veel publiek trekt, en we gaan er de volgende dag naartoe. Het is de thuisbasis van een enorme zeeleeuwenkolonie, en het grote pluspunt is dat ze in warm, blauw water te vinden zijn (nou ja, tenminste een paar maanden van het jaar).

We krijgen te horen dat de zeeleeuwen meestal speels zijn, maar dat we ook op onze hoede moeten zijn voor waarschuwingssignalen die erop wijzen dat we te ver hun territorium binnendringen.

De volwassen mannetjes, met hun donkere lichamen, bolhoedkoppen en witte snorharen, zullen degenen zijn die deze boodschap sturen. Deze dominante mannetjes zijn de chagrijnigste en luidruchtigste in de kolonie, en een intimiderende aanwezigheid als ze je onder water passeren.

Het eerste waarschuwingsbord ze zullen waarschijnlijk onder water blaffen. Als u dit negeert, kan het volgende teken dichtbij zwemmen zijn en bellen blazen. Als je al deze waarschuwingen negeert, kan de volgende stap een hapje zijn.

Sommige mensen zijn hier gestorven als gevolg van een beet en de daaruit voortvloeiende infectie. Voordat strengere regels werden ingevoerd, konden er enorme hordes chaotische snorkelaars zijn, en er is mij verteld dat deze ongelukken gebeurden met slecht gecontroleerde toeristen, die de fout maakten om uit het water te klimmen en op de rotsen te klimmen die de zeeleeuwen hun thuis noemen. .

Zeeleeuwen staan ​​bekend om hun plezier, vooral de pups, maar het zijn ook krachtige, wilde dieren. Dus ik herinner me dat ik probeerde de ontmoetingen te lezen terwijl ze plaatsvonden en op hun gedrag te reageren. Als ze willen spelen, kun je dichtbij elkaar komen, maar als ze willen dat je teruggaat, onthoud dan dat je in hun domein bent.

Onze gids noemt een kleine grot waar de zeeleeuwen graag rondhangen, en ik maak er onder water een bijenlijn voor. Enorme rotsblokken zijn hier samengekomen om een ​​boog te vormen, en ik wacht op actie.

Een volwassen vrouwtje verschijnt als eerste. Ze heeft grote, expressieve ogen, delicate gelaatstrekken en een platinagrijze vacht. Ze kijkt even naar me op en, ervan overtuigd dat ik geen bedreiging vorm, nestelt ze zich met gesloten ogen in een hoek van de grot.

Ik leg de camera neer en geniet van het moment, terwijl ik op enkele centimeters van haar gezicht zweef. Ze opent haar ogen, we kijken elkaar aan, en ik voel haar acceptatie van mijn aanwezigheid terwijl ze haar ogen weer sluit.

Ik heb op dat moment een bijna spiritueel gevoel van verbondenheid met de zee en de natuur.

We worden onderbroken door haar pups, Ze rennen via een opening bovenaan de grot in om hun moeder uit haar rustplaats te snuffelen.

Plots verandert hun energie de hele stemming in het water, en een andere pup duikt naar binnen om mee te doen aan het plezier. Ze rennen rond en rond terwijl moeder toekijkt, en vechten om een ​​veer.

Al deze commotie trekt vader aan, en zijn imposante figuur verschijnt in de grot. Hij gaat op onderzoek uit, maar ik schijn ook zijn goedkeuring te hebben verdiend.

Hij en moeder zeeleeuw delen een knuffel, duwen de hoofden tegen elkaar en blazen kleine belletjes, een moment van tederheid dat op een kus moet lijken.

Ik aarzel om menselijke emoties aan dieren toe te schrijven, maar bij zeeleeuwen is het moeilijk om dat niet te doen. Ze zijn speels, aanhankelijk, territoriaal, agressief en duidelijk erg intelligent.

Na bijna een uur met de zeeleeuwen is de duikstek zo ondiep dat ik nog voldoende lucht heb, dus ga ik naar een onderwaterpas.

Los Islotes lijkt meer op drie of vier duikplekken, omdat het een groot gebied bestrijkt en je meerdere bezoeken nodig hebt om alles wat het te bieden heeft te ontdekken. Naast de zeeleeuwen is het de thuisbasis van een prachtig rif en terwijl ik mijn flitsers afvuur, beginnen de kleuren van de levendige koralen te knallen.

Bovenaan vallen zonnestralen op de opening van de tunnel, waardoor een elektrische lichtshow ontstaat. Een Moors idool springt uit het rif, en mijn oude favoriet, een Mexicaanse hogfish, duikt ook op. Zeeleeuwen rennen de tunnel in en uit en dagen je uit om ze vast te leggen in je cameraframe. Het is een totaal betoverende ervaring en Los Islotes moet een van de beste duiken ter wereld zijn.

Het feit dat ons kamp het mogelijk maakte om op ongebruikelijke tijden te bezoeken en de plek voor onszelf te hebben, is de kers op de taart.

De rest van ons verblijf op Espiritu Santo was overdag een feest van zeeleeuwen en 's nachts van mobula-roggen, en het is met pijn in het hart dat we uiteindelijk moeten vertrekken.

De troost is dat we weten dat we op de terugweg naar La Paz een date hebben met de grootste vis in de zee.

Walvishaaien verzamelen zich van oktober tot mei in de baai terwijl het plankton bloeit en zorgt voor overvloedige snacks. Ze voeden zich direct aan de oppervlakte, dus hebben we de duikuitrusting gedumpt en onze snorkels gepakt.

Het plankton maakt het water ook groenig, waardoor de zichtbaarheid afneemt. Toch is dit een hele ervaring. Slechts een halfuur van de stad, en hier staan ​​we oog in oog met niet één maar meerdere vriendelijke reuzen.