Gelukkig compromis

COMPROMIS KAN LIJKEN een lelijk woord, dat de noodzaak impliceert om genoegen te nemen met iets dat minder dan het beste is. En toch besef ik steeds meer dat compromissen zowel noodzakelijk zijn als een positief teken dat je opgroeit naar een echte volwassenheid – hoe ontmoedigend dat ook mag zijn!
If vakantievilla De plannen werden aan mij overgelaten, ik zou met een liveaboard vertrekken naar een afgelegen locatie met een spectaculair zeeleven dat ik net zo vaak kon bezoeken als tijdens mijn duik.computer staat toe. PNG, hier kom ik!
Ik kan me voorstellen dat de meeste DIVER-lezers het met dat gevoel eens zijn, en hopen dat we allemaal minstens één duikreis per jaar kunnen maken.
Aan de andere kant weet ik zeker dat we allemaal wel eens reizen hebben waarbij de doelen iets breder zijn dan het voeden van de obsessie van een duikverslaafde. In dit geval waren we met een groep van acht, met drie duikers en de rest geïnteresseerd in een mix van snorkelen en activiteiten op de top. We hadden iets meer dan een week de tijd om aan de winterblues te ontsnappen, dus met dat in gedachten was een plek die we via een rechtstreekse vlucht konden bereiken ideaal.
Het ervaringsniveau onder de duikjunkies was ook gemengd, waarbij Charlotte en Al hun ervaring wilden meenemen Geavanceerd open water natuurlijk naast ondergetekende, een duikprofessional met een camerafetisj.
We vestigden ons op St Lucia, een eiland dat, gezien vanaf de zee, een van de meest spectaculaire in de Caribische keten is. Het is ontstaan ​​uit vulkaanuitbarstingen en rijst steil op uit de zeebodem, met grillige toppen, groen regenwoud en veel strandbaaien.
De landrotten genoten van het uitzicht, Charlotte en Al bestudeerden hun cursushandleidingen en ik controleerde fanatiek de O-ringen van de camera op stof. We hadden een paar villa's gehuurd in Marigot Bay, een prachtige plek ongeveer halverwege de westkust, en het was de perfecte uitvalsbasis om de rest van het eiland te verkennen.
Als ik eropuit ga, zou ik zeggen dat Marigot een van de drie mooiste plekjes van St. Lucia is. Het is ook de plek waar met rum gevulde cruiseschippassagiers worden meegenomen op boottochten en sterke verhalen worden verteld over alle huizen van beroemdheden op de klif.
Terwijl ik aan het afgassen was, vermaakte ik mezelf door vanaf het balkon terug te zwaaien en me voor te doen als Mick Jagger.
De eerste ochtend gingen we aan boord van de comfortabele boot van Dive St Lucia en reisden snel naar het zuiden voor een paar duiken aan de voet van de Pitons. De Gros en Petit Piton, twee majestueuze vulkanische torenspitsen, zijn de beroemdste bezienswaardigheid van St. Lucia. Een UNESCO-werelderfgoedlocatie, zelfs het lokale bier is naar deze pieken vernoemd, en ze vormden een heel mooi decor voor de start en finish van onze duiken.
Wat mij echter echt interesseerde was het zeegezicht. Tot de geneugten van het Lucian-duiken behoren de zeesponzen. Ik maak geen grapje, het eiland beschikt over een aantal fantastische sponzen!
Je wordt meegenomen door de gigantische vatsponzen, waarvan sommige groot genoeg zijn voor een volledig uitgeruste duiker (niet dat we hebben geprobeerd).
Deze eenvoudige dinosaurussen van het rif kunnen meer dan duizend jaar leven en voeden zich door dagelijks duizenden liters water te filteren. Kijk naar binnen en misschien vind je het dreigende schild van een harige, vastklampende krab.
De citroenspons is oranjerood en zover ik kon zien was het glooiende rif door deze sponsachtige schoonheden geteisterd.
De azuurblauwe vaasspons overtreft ze allemaal en wint mijn prijs voor de beste spons ter wereld. Deze ingewikkeld gestructureerde, fluorescerende torens gloeien met roze en paarse tinten en zullen zeker de aandacht van een duiker trekken.
Als je beter kijkt, zie je misschien een gele pijlkrab die met zijn verzorgde blauwe klauwen op de spons knauwt. Pijlkrabben hebben een lichaam in de vorm van de Eiffeltoren en lange, spinachtige poten. Ze zijn blasé over duikers en weren je alleen af ​​met een uitgestrekte ledemaat als je iets te dichtbij komt voor comfort.
Een andere leuke vondst was een stekelkopblenny die een van de poriën van de azuurblauwe vaasspons bezette. Deze centimeterlange, buisvormige blennies maken hun thuis meestal in harde koralen, in de ruimtes die door wormen worden verlaten. Soms migreren ze echter naar luxere verblijven in de paarse sponstorens.
Van daaruit steken ze hun hoofd naar buiten en verzamelen voedsel uit de waterkolom wanneer deze hun drempel passeert.
Deze karaktervolle blennies zijn fabelachtig overvloedig aanwezig in St. Lucia. Toen ze eenmaal hun oog hadden laten vallen, gingen Charlotte en Al de uitdaging aan om deze kleine vissen bij elke duik te vinden!

Daar ben ik bang voor, als duikersrichten we ons te veel op het vinden van de meest ongrijpbare wezens op een bepaalde bestemming, en wat op de ene plek zeldzaam is, kan op de volgende plek gebruikelijk zijn. Ik heb zelfs aanzienlijke verschillen opgemerkt van eiland tot eiland in het Caribisch gebied.
St Lucia is een onderwaterparadijs voor paling. Niets is gegarandeerd als het om dieren in het wild gaat, maar ik zou mijn geliefde onderwatercamera-installatie inzetten als je er bij elke duik minstens één tegenkomt.
De meest voorkomende is de gevlekte murene. Deze gladde kerels, gestippeld in donkerbruin en wit, leken op onze volgende locatie de baas te zijn. Keyhole Pinnacles is een must-do Lucian-duik, beroemd gemaakt door de onderwaterbergen die de Pitons lijken te weerspiegelen.
Terwijl we rond de basis van de pinakels liepen, kwamen de waarnemingen van gevlekte murenen zo vaak voor dat het (bijna) saai werd. De palingen leken kracht te hebben, zwierven op klaarlichte dag rond op zoek naar prooien en brulden naar de passerende duikers.
We kwamen boven op een natuurlijke high en verslonden de lunch tijdens de korte boottocht naar Turtle Reef. Helaas misleidde de naam, omdat we er niet in slaagden om groene planten of karetschildpadden te vinden. Dit werd gemakkelijker te begrijpen toen we vernamen dat het jaarlijkse, drie maanden durende jachtseizoen voor schildpadden nog maar net was afgelopen.
De jacht op schildpadden heeft een lange geschiedenis in St. Lucia, en hoewel het deel uitmaakt van het culturele erfgoed, is het moeilijk te verteren voor oceaanliefhebbers. Met jachtverboden op deze bedreigde diersoorten in het naburige St. Vincent en Martinique lijkt de positie van St. Lucia achterhaald en contraproductief als het gaat om het aantrekken van toeristen. Gedurende de week zouden we slechts één schildpad zien, een teken dat de aantallen ver onder het gemiddelde liggen.

ONZE GEESTEN WERDEN VERHOOGD AT Turtle Reef door een langere stop in het prachtige ondiepe water. De altijd aanwezige bruine chromis vloog om ons heen terwijl we ons zorgvuldig een weg baanden door een kleurrijk rif. Terwijl we boven het zand zweefden, zagen we een zorgvuldig verborgen pauwbot. Met zijn bloemrijke blauwe vlekken en 360° zicht moet dit een van de meest aantrekkelijke vissen in zijn visfamilie zijn, en het is de meest waargenomen soort in St. Lucia.
Terug in Marigot Bay spraken we met de rest van de groep, die lyrisch was over hun tocht door het regenwoud. Het klonk geweldig, maar niet helemaal geweldig genoeg om er een dag duiken voor op te offeren. Dus lieten we ze aan hun avondcocktails over en gingen op weg voor een nachtduik.
Dit zou de eerste nachtelijke onderdompeling van Charlotte en Al zijn, maar bijna zodra we afdaalden, maakten alle zenuwen plaats voor groot ontzag voor een onderwaterlandschap dat werd getransformeerd door de dekking van de nacht. Caribische langoesten, gesterkt door de duisternis, scharrelden rond in de open lucht op zoek naar voedsel. Enorme kussensterren, die eruitzagen alsof ze waren volgepropt met steroïden, dwaalden massaal door de zandvlaktes.
Het meest opwindende van alles was dat we omhoog keken in het inktzwarte water en een paar Caribische rifinktvissen zagen, gloeiend met een steeds evoluerend kleurenpatroon dat wetenschappers nog steeds niet kunnen verklaren. We waren aan de grond genageld toen de inktvis een kat-en-muisspel speelde met onze duiklampen. Tegen de tijd dat we boven kwamen, waren Charlotte en Al sprakeloos van verbazing.
De populaire baai van Anse Cochon, op slechts 10 minuten afstand, herbergt verschillende duikplekken. Onze volledige groep was aan boord, omdat deze plekken net zo geschikt zijn om te snorkelen als om te duiken, met als enige uitzondering het wrak van de Lesleen M.
Dit voormalige vrachtschip werd in 1986 tot zinken gebracht om een ​​duikplek te creëren en vis naar het gebied te lokken. Het heeft drie decennia de tijd gehad om een ​​volwaardig rif-ecosysteem te worden.
Er is daar voor ieder wat wils, en je kunt het beschouwen als een wrak- of rifduik, afhankelijk van je voorkeuren.

Ik heb het grootste deel van de duik doorgebracht met mijn hoofd in het zand aan de voet van het schip, op een missie om kaakvissen te vinden, supersterren van het Lucian-duiken. Sommigen hebben mij ervan beschuldigd een “kaakvisprobleem” te hebben, en ze zouden gelijk kunnen hebben, maar ter verdediging vertonen deze vissen een van de meest fascinerende gedragingen die ik ooit ben tegengekomen.
Kaakvissen zijn mondbroeders en broeden hun toekomstige nakomelingen uit op de veiligst mogelijke plek: hun eigen klodder.
In een gedurfde evolutionaire stap naar grotere gendergelijkheid ligt de taak van het vasthouden van de eieren bij de vader. De incubatieperiode duurt ongeveer een week en als je dezelfde vis gedurende die tijd in de gaten houdt, zul je zien dat de eieren van kleur veranderen en kleine oogjes krijgen.
Alsof dat nog niet spannend genoeg is, schudt papa-kaakvis af en toe, heel kort, de eieren naar buiten en terug in zijn mond om voor een gelijkmatige zuurstoftoevoer te zorgen.
Er zijn twee hoofdsoorten in St. Lucia, verschillend in stijl en uiterlijk. Ik begon met het afspeuren van de zandbodem op zoek naar donkere kaakvissen en zag een kleine ronde kiezelmuur rond de ingang van een hol.
Al snel kwamen het brede gezicht en de verbluffende groene ogen van een donkere kaakvis tevoorschijn, zijn mond op een kier gehouden door een mondvol eieren. Ik pauzeerde een paar seconden voordat ik dichterbij kwam, waarbij ik mijn ademhaling langzaam en beheerst hield om mijn nieuwe vriend niet te alarmeren.
Eenmaal binnen schietbereik ging ik op het zand zitten en wachtte. De kaakvis was eerst nerveus, maar raakte na een paar minuten gewend aan mijn aanwezigheid.
Ik bleef langer hangen en spoorde hem in stilte aan om te gaan kokhalzen, een duidelijk teken dat hij op het punt stond een schuifbeweging uit te voeren.
De kaakkrampen begonnen en ik zette mijn vinger schrap tegen de ontspanknop. De shuffle was in een oogwenk voorbij, maar het lukte me met een paar klikken. Ik controleerde het beeld op mijn zoeker en, bingo, mijn geduld had zijn vruchten afgeworpen.
Ik ging verder en wilde mijn visachtige liefdesrelatie met de neef van de schemering, de geelkopkaakvis, voortzetten. Deze hebben de neiging om in kleine kolonies te leven en hebben slanke, melkblauwe lichamen.
Als ze ontspannen zijn, brengen ze het grootste deel van hun tijd vrijzwemmend rechtop door, waarbij ze microscopisch kleine snacks vangen als ze voorbijkomen. Ze zijn notoir schichtig en zullen bij het eerste teken van problemen terug hun hol in schieten.
Om een ​​foto te maken van een zwangere geelkop zou je een paar dagen later naar dezelfde plek moeten terugkeren, en een hoop doorzettingsvermogen!

NA EEN GOEDE DOSIS van stikstof tijdens onze eerste duik, verhuisden we naar het ondiepe rif aan de zuidkant van de baai. De macro-referenties van St. Lucia kregen al snel een verdere boost toen onze gids met arendsogen, Wendy, opgewonden op haar tank bonkte en naar een rode spons wees.
Ik ben zo'n groot fan van sponsen als maar kan, maar was toch verrast door haar enthousiasme voor dit onderwerp. Toen we echter beter keken, zagen we een oog en een soort hengel uit de kop van een wezen steken – het was een lange hengelaarsvis!
Perfect afgestemd op de omringende sponzen was dit een bijzondere vondst. Later die avond groeide onze waardering voor deze vis, zelfs onder de landrotten, terwijl we toekeken YouTube video's van het voeren van kikkers, waarbij gebruik wordt gemaakt van de snelste beet in het dierenrijk!
Al en Charlotte hadden hun cursus afgerond en we keerden terug naar Anse Cochon op zoek naar meer macroschatten. Duikinstructeur Jermaine leek op een missie te zijn toen we van de boot stapten, en we volgden hem ernstig terwijl hij zich rond het ondiepe rif bewoog, met zijn ogen gericht op het doolhof van koraal.
Halverwege de duik begonnen we het vertrouwen te verliezen, maar uiteindelijk sloeg hij tegen zijn tank en keek naar ons op, het masker stroomde over van opwinding.
Daar was hij dan, een zeepaardje met een lange snuit, verrassend goed gecamoufleerd en zijn staart om een ​​kleine touwspons gewikkeld.
Goed gespeeld, Jermaine, goed gespeeld! Diveaholic Wendy, die zich op haar vrije dag bij ons had aangesloten, knikte waarderend en zwom toen vastberaden weg. Pas toen we onze veiligheidsstop voltooiden, zouden we weer van haar horen.
Tank bonzend van wraak wenkte ze ons en wees naar een oranje krab ter grootte van een knoop op (je raadt het al) een spons. Dit was een opzichtige clownkrab, en er is nog nooit een naam zo toepasselijk geweest.
We zouden later leren dat de rijkelijk versierde schelp van elke krab uniek is, zoals een vingerafdruk. We maakten optimaal gebruik van onze resterende luchtvoorraad en bleven nog wat langer bij de opzichtige voordat we uit het water werden gehaald.
 's Avonds wisselden we verhalen uit met de rest van de groep. Onze eilandervaringen waren divers, maar ze waren het er allemaal over eens dat Lucianen tot de meest gastvrije mensen behoren die we zijn tegengekomen.
We waren het er ook over eens dat het een fantastische week was geweest. Het leek erop dat we in St. Lucia een gelukkig compromis hadden gevonden.