Zou de reputatie van de Malediven als premium duikbestemming wereldwijd standhouden tijdens de ‘slechtste weerreis’ van het seizoen? MARIE DAVIES reist naar de archipel in de Indische Oceaan om daar achter te komen, en roept de hulp in van mede-liveaboarders om haar acht hoogtepunten te selecteren
VLIEGEN IN MAN, de hoofdstad van de Malediven, is als een duik in een vakantievilla brochure. Het water is werkelijk zo turkoois als op de pagina's wordt weergegeven, en de eilandatollen, omringd door zuiver witte zandstranden en weelderig regenwoud, zijn zo adembenemend als de adverteerders ons willen doen geloven.
Maar als je in het regenseizoen aankomt, wees dan bereid om alle vier de seizoenen op één dag te ervaren. Oh, en regen. Heel veel regen.
We worden met een glimlach begroet als we aan boord van de Maldives Aggressor II springen voor een zevendaagse Best of the Maledives-reis. De bemanning leidt ons naar de hoofdsalon en het voelt alsof ik een 5* hotellobby binnenloop.
Lees ook: Extra incentives om naar Filitheyo te vliegen
Witleren banken omsluiten de randen van de kamer, compleet met twee grote glazen tafels en zestien witte stoelen, een buffetopstelling aan de achterkant met koffie- en theefaciliteiten, een kleine koelkast en
een bar. Plus twee 65-inch tv's aan de muur en een iMac voor gasten. Glazen ramen domineren beide zijden van de boot en bieden een spectaculair uitzicht op de nabijgelegen eilanden.
Ik noem vrijwel elke liveaboard een ‘drijvend hotel’, maar Maldives Aggressor II is een klasse apart. Dit schip is zo ruim en luxueus dat het meer aanvoelt als een drijvend resort, compleet met spa op het bovendek en een yogahoek.
De hutten zijn even indrukwekkend en groot.
Mijn tweepersoonskamer met 2 aparte bedden is smaakvol ingericht met witte muren, een donkerhouten kledingkast en grote kasten. Er is een aparte douche en toilet (handig als je deelt) en een flatscreen aan de muur.
Ik gluur naar de Deluxe Stateroom en deze heeft een enorm bed, een loungegedeelte en een geweldig uitzicht. Zoals een duiker het verwoordde: “Ik heb dit nog nooit eerder gezegd, maar de boot is beter dan de foto’s op de website.” Hij heeft geen ongelijk!
Net buiten de salon is een groot cameragebied, maar op dit 41 meter lange schip vind je geen tanks of compressoren. Het duiken gaat samen met een dhoni die duikers snel van het moederschip naar de duikplekken brengt, meestal 10-25 minuten verderop.
Van de twintig locaties waar ik heb gedoken, is het verrassend moeilijk om favorieten te kiezen. Elke duik bood iets speciaals, of het nu een schuwe bidsprinkhaangarnaal was, een relaxte schildpad, een enorme school blauw omzoomde snappers, parende octopussen, drie chagrijnige steenvissen, het spotten van haaien vanaf de top van de rifmuur en... manta's. Dus ik speelde vals en vroeg de rest van de groep om mee te doen. Dit is wat we bedachten:
Zonlicht Thila (N Male-atol)
We worden wakker met grijze wolken, maar we zijn opgewekt als we instappen voor de uitcheckduik, die normaal gesproken niet vermeld zou worden. Sunlight Thila staat echter in mijn logboek genoteerd als mijn beste uitcheckduik ooit.
We dalen af naar het zand op 18 meter hoogte. Voor ons doemt een grote koraalbommie op met een school damselfish die tussen de zachte koralen wervelt. Ze schieten naar een kleinere bommie aan de linkerkant, waar we glasvissen en een nieuwsgierige murene zien.
Deze plek is een schoonmaakstation, dus we hebben instructies gekregen om onze ogen open te houden voor manta's, maar ik ben niet optimistisch.
Dan, twintig minuten na de duik, beweegt onze gids Marilen haar armen op en neer en zie, een manta glijdt uit de duisternis. We waaieren uit en knielen op de zandbodem om naar de vertoning te kijken.
Ongehinderd door flitsers of bellen, zweeft de straal keer op keer over ons hoofd, terwijl zijn majestueuze vinnen dicht langs onze tanks wapperen.
Af en toe zweeft hij boven het te reinigen koraal, maar meestal lijkt hij tevreden te zweven.
Tien minuten later drijft een tweede manta mijn lens binnen. Mijn vriend lacht in de zijne regelaar en voert een vreugdedansje uit.
Ik sta op het punt om me bij hem aan te sluiten, maar een waterstroom suist over mijn hoofd en een van de manta's is achteruit gegaan om boven me te blijven hangen.
Mijn camera schiet in een flits omhoog, maar hij is zelfs voor mijn groothoek veel te dichtbij.
Niet dat ik klaag. Na een bodemtijd van 60 minuten zwaaien we de manta's uit. Wat we aan zonlicht misten, hadden we goedgemaakt met een stralende glimlach toen we weer aan boord van de boot klommen.
Lankaanse Beru (N Male-atol)
Voor onze tweede duik duiken we naar de buitenkant van het atol en komen terecht op een steile helling die afdaalt naar een zandbodem op 30 meter hoogte.
We omhelzen het rif en turen in het wazige blauw op zoek naar groot spul, dat de vorm heeft van vier schildpadden – een groene en drie karetschildpadden.
We zien ook onze eerste roze balanemoon en een paar roodstaartvlinders, beide endemisch in Sri Lanka en de Malediven. Ik stop om dit deel van het rif te verkennen en word uiteindelijk beloond met een glimp van een schuwe bidsprinkhaangarnaal.
Ongeveer halverwege de duik zwemt een grote papegaaivis werkeloos voorbij, wisselend tussen het kauwen op koraal en het uitscheiden van de restjes. We zullen er veel van zien tijdens onze duikweek.
En hier is een leuk feit: een Britse wetenschapper ontdekte dat een eiland op de Malediven genaamd Vakkaru bijna volledig uit papegaaienpoep bestaat. Minstens 85% van het sediment dat door deze vissen wordt uitgepoept, wordt naar het eiland getransporteerd als de moessonwind draait. Wat weet je?
Tegen het einde van de duik vlakt de muur af tot een lichte helling (meer papegaaienpoep misschien?). Terwijl we het ondiepe water in sluipen, maakt een van de duikers een gorgelende kreet en even later komt er een andere mantarog mijn zicht binnen.
Hij maakt een paar backflips en flybys voordat hij langs het rif vaart. Eén van die duiken die een beetje “meh” begint, maar uiteindelijk zeer memorabel wordt.
Visfabriek (N Male-atol)
Onder een steiger op het eiland Kandou Giri vind je de beroemde Fish Factory. Werknemers maken hun vangst schoon en ontbenen ze en gooien de resten en botten over de zijkant van de steiger.
Ik weet niet zeker wat ik moet verwachten als ik mijn groep langs de rotswand volg naar het bottenkerkhof. Stormwolken creëren een deken van troebel water, maar de ogen van mijn vriend zijn nog steeds scherp als hij wijst op een andere bidsprinkhaangarnaal die zich verstopt
in de rotsen.
Maar we zijn hier niet voor macro, we zijn gekomen voor de overvloed aan roggen- en visleven en, jongen, we zijn niet teleurgesteld. Het ene moment varen we verder, het volgende moment worden we overspoeld door vissenstaarten.
Het is alsof je midden in roggensoep wordt gedropt, met een vleugje fusiliers en bannervissen.
Zes gigantische remora’s zwemmen voorbij, op de voet gevolgd door een school goeddoorvoede brasems. Vervolgens worden we omringd door blauwe en bruine doktersvissen, blauw omzoomde snappers en zoveel roggen! Ze raken bijna in paniek terwijl ze aan de karkassen knabbelen en scheuren.
Als ik de roggen opzij parkeer, vraag ik me af of deze site omgedoopt moet worden tot Moray Central. Ik heb er nog nooit zoveel in één klein gebied gezien. Vanuit één gat gapen vijf monden me aan, hun gigantische halzen zo groot als mijn dij. Een paar meter verder nestelt zich een albino-murene met een gele rand, die zich verschuilt achter een gigantische murene.
Andere gaten herbergen een sneeuwvlok, een stout, een gevlekte en een golvende murene. Ik realiseer me dat ik hier een lijst aan het aframmelen ben, maar er staan veel verschillende soorten op deze site.
Ze hangen ook niet zomaar in gaten in het rif; er zwemmen er veel vrij om ons heen.
Als de stroming toeneemt, haken we ons vast aan de rotsen en genieten van de show. Ik heb nog nooit zoiets gezien.
De volgende dag worden we wakker met het geluid van nog meer regen die tegen de ramen slaat en wordt de eerste duik afgebroken vanwege de sterke stroming.
We gaan terug naar de meer beschutte Fish Factory, en tegen de tijd dat we erin springen, filteren de zonnestralen door het oppervlak – en kunnen we opnieuw genieten van de visgekte.
We zien schildpadden en koraalduivels bij Feydhas Finolhu, een grote school zoetlipvissen bij Banana Reef, rifhaaien bij Miyaru Kandu en een blauwlintpaling bij Lhosfushi Kandu, maar pas tijdens een nachtduik bij Alimatha Jetty voegen we er nog een plek aan toe onze “favorieten” lijst.
Alimatha-steiger (Vaauu-atol)
Het rif is ondiep, de zandhelling geleidelijk, maar er is niets 'bleh' aan deze nachtduik. Als we een diepte van 8 meter bereiken, moeten we oppassen dat we niet op de talrijke verpleegsterhaaien gaan staan die in ons fakkellicht rondzwemmen. Sommige zijn 2 meter lang, andere zijn nog maar baby's, maar ze hebben allemaal één ding gemeen: ze hebben honger!
Met een OMG-uitdrukking op mijn gezicht wurm ik me in een klein zandplekje. Het is nederig om midden in een huivering van haaien te zitten als ze aan het jagen zijn.
We wachten tot er een waanzin ontstaat, en het duurt niet lang voordat een grijze verpleegster besluit dat ze echt die idioot-biddy-vis onder die iddy-biddy-steen wil pakken.
En dan is het zover! Zand en haaienstaarten vliegen overal heen en als waarnemer kun je alleen maar ademen, achterover leunen en genieten van het spektakel (oh, en je pinken goed uit het licht houden).
Deze duik was vooral voor de duikers een hoogtepunt
enige echte nieuw gecertificeerde Open Water Duiker – haar ogen waren als schoteltjes toen ze weer in de dhoni stapte!
Walvishaai zoeken
Halverwege de week stomen we 's nachts naar het Zuid-Ari-atol, waar de beroemde vriendelijke reuzen van de zee zich voeden met plankton. Wij worden wakker
een scheutje zon door de wolken (whoo), hoewel de wind nog steeds witte toppen op de golftoppen laat wapperen (boe).
Maakt het ons uit? Nee, vandaag is het walvishaaidag! De briefing is gedetailleerd en bevat een korte animatie over hoe je met walvishaaien moet snorkelen (in principe niet aanraken, niet achtervolgen, niet vooraan zwemmen).
Na 20 minuten zoeken vanaf de top van de dhoni trekken we onze duikuitrusting aan en springen erin. Dan begint een driftduik van 55 minuten langs Lux Rock,
een steile helling (praktisch een muur), op zoek naar deze ongrijpbare wezens.
We worden getrakteerd op een paar schildpadden, een school fusiliers en een zwartpunt in de verte, maar geen witte vlekken. We proberen het opnieuw bij een duikstek genaamd Digurah Beru, maar afgezien van enkele spekky gorgonenwaaiers en roze zachtkoraalbomen is het de nada voor de walvishaaien.
Betrouwbare waarnemingen zijn wat snorkelaars en duikers van over de hele wereld naar de Malediven brengt, maar zelfs zonder een vleugje ervan was het geen domper op onze reis.
Maldives Aggressor II had eigenlijk nog veel meer verrassingen in petto.
hila (S Ari-atol)
Eén van de spannendste duiken van de reis, zo wordt ons verteld. Terwijl ik afdaal bovenop een kleine top op 14 meter hoogte, kijk ik naar de scherpe afdalingen tot 20-25 meter aan alle kanten. Mijn aandacht wordt getrokken door een wolk blauw omzoomde snapper en ik word in een flits naar beneden gehaald. Ik ben in groothoek-fotografie hemel!
Zodra mijn vriend en ik genoeg hebben van de snapper, gaan we richting een grote overhang
gedrapeerd met roze en rode koralen en waaiers, en een spetterend geel madeliefjekoraal.
Soldaatvissen, eekhoornvissen, vorstelijke maanvissen en een paar valse furcula-vlindervissen verstoppen zich onder de rand (ja, die soort moest ik absoluut opzoeken).
Niet ver weg staart een bloemrijke kabeljauw mij vanuit zijn hol aan. Ik sta op het punt een foto te maken als de aanwezige adelaarsrog mijn aandacht trekt.
We volgen het tot 30 meter en in de verte zien we een witpunthaai en een grote barracuda. Na een paar minuten gaan we terug de helling op om te genieten van de vele gorgonen die op het rif liggen.
De stroming is niet sterk, dus het lukt ons om in één duik het 80 meter lange rif te doorkruisen. Zelfs zonder de snapper is het een bijzondere plek, misschien wel mijn favoriete duik van de reis.
Vilamendhoo Thila (S Ari-atol)
Op onze laatste volledige duikdag stomen we richting
een grote knal in het midden van het kanaal. Ik denk “ooh, actueel!”, maar wat
Ik had moeten denken: “ooh, vleermuisvis!”, omdat we het pad van een enorme school opzweven.
Het zicht is slechts 10-15 meter, maar ze zijn vriendelijk en blijven 10 minuten dicht bij ons. We gaan verder en verkennen de rest van het rif, met overal roze waaiers, koraalduivels, soldaatvissen en blauwe trekkervissen. Een witpunt vaart langs de muur, even later gevolgd door een zwartpunt.
We stoppen en wachten, en een jonge schildpad drijft voorbij en landt op een richel aan de zijkant van de muur.
De rest van de duik brengen we op 12 meter terug door met de vleermuisvis, met de mond open terwijl schoonmaakvissen tussen hun schubben foerageren.
Bathala Thila (N Ari-atol)
Onze laatste “favoriet” is duik 20, en de gidsen lopen vol verwachting rond terwijl we afdalen naar de top van de onderzeese berg en recht in een school blauwe trekkervissen terechtkomen. Bijna elke overhang wordt bedekt door waaiers en scholen bannervissen zwemmen om ons heen.
Het zicht is geweldig op 20-25 meter, en we haken ons vast aan de muur en kijken hoe haaien jagen in het blauw. Grote grijze rifhaaien vermengen zich met kleinere witpunthaaien.
Ondertussen zwaait onze gids Marilen naar ons en verlaten we met tegenzin de haaienshow en gaan op weg naar… een gigantische blauwe hengelaarsvis! Het is een behoorlijk exemplaar. Terwijl we langs het rif aan onze linkerkant varen, passeren we stapels zwart koraal, pluimen roze en oranje anthias en een Napoleon-lipvis.
Als de Cruise Director aan het einde van de reis aankondigt “dat is het slechtste weer dat we het hele seizoen hebben gehad”, moet ik glimlachen. Ik vond het niet zo erg.
Zeker, het was in het begin een paar dagen een beetje stormachtig, en de ruwe zee maakte het soms lastig om de ladder op te gaan en de dhoni in te gaan, maar als dat je ergste Malediven zijn, kan ik niet wachten om terug te komen en het beste te ervaren .
De meeste duiken zijn driftduiken en sommige locaties zijn geavanceerd, maar deze reis is ook goed voor minder ervaren duikers. Alle duikerparen krijgen een SMB die ze bij de veiligheidsstop moeten vrijgeven. De dhoni zweeft dan in de buurt totdat je boven komt.
Duikers zijn voorzien van stroomhaken om de haaienactie tijdens muurduiken te bekijken.
Over het algemeen is het illegaal om dieper dan 30 meter te duiken. Deze regel is versoepeld op liveaboards, maar er is sowieso niet veel meer te zien onder de 30 meter, en het diepste dat we gingen was 32 meter.
De reis was een momentopname van de 35,000 vierkante kilometer die deel uitmaakt van de soevereine natie van de Malediven, maar het is echt zo bijzonder als die vervelende online advertenties beloven.
FEITBESTAND
HOE ER> Vluchten van Groot-Brittannië naar Malé.
DUIKEN & ACCOMMODATIE> Malediven Agressor II, agressor.com/maldiven
WANNEER TE GAAN> Het hele jaar door, maar van januari tot april zijn er uitstekende zeeomstandigheden en goed zicht. De watertemperatuur was tijdens de reis gemiddeld 28°C – “kil” volgens Marilen. 3 mm wetsuit aanbevolen.
GELD> Maldivische rufiyaa of Amerikaanse dollars.
PRIJZEN> Retourvluchten van Emirates vanuit het Verenigd Koninkrijk vanaf £ 724. Zeven- en tiendaagse reizen met Maldives Aggressor II beginnen vanaf $ 10, inclusief alle maaltijden, wijn en bier.
BEZOEKER Informatie> bezoekmaldives.com
